Hai dames, Deze topic heb ik geopend om mijn hart te luchten. Ik voel me de laatste tijd weer eenzaam, zoals nu weer. Zit weer met traantjes in mijn ogen. Mijn ventje ligt hier naast me te slapen... Wat is hij toch zo prachtig. Elke ochtend weer om 07.00uur doe ik mijn ogen open en zie ik hem naar me kijken en die glimlach schijnt weer in zijn gezicht. Bij mij ook, wat hou ik ontzettend veel van mijn kind. Het gevoel dat ik alleenstaande moeder ben geeft me schaamte. Ik denk dat ik mijn kind tekort schiet, alleen daarom? Als ik naar hem kijk, dan is het zo een gelukkig mensje, die nergens iets van weet. Lacht om alles, lacht als ik een traantje in mijn ogen heb, lacht als ik serieus kijk omdat hij zijn melk niet op wil, omdat hij liever kletst. Wat ben ik god dankbaar voor dit wezentje. Maar waarom is het hem niet gegund om op te groeien met zijn beide ouders? Waarom hij? En alle kindjes van alleenstaande mama's. Wat is er mis gegaan in mijn leven? Ligt het aan mij? Dat zijn vragen waar ik geen antwoord op heb, maar die me wel bezig houden. En ineens komt er iemand in mijn leven, die ik van het verleden al kende. Die per toeval mijn Cristiano heeft vastgehouden, en die me leuk vind en mooi, die zich afvraagt waarom ik zo onzeker ben. Hij laat me weer vrouw voelen alleen door zijn woorden, ondanks dat ik soms het gevoel heb dat ik de man ben en hij de vrouw, gezien zijn ijdelheid. Ik was die slordige vent gewent, die nu zoveel verandert is. Zoveel netter, schoon huisje, kleding zonder vlekken, geen vieze autohanden meer... altijd netjes geschoren(...) Een zaterdagnacht met B. was leuk, gewandeld op de kralingse bos.... Mooie jongen, jong, breed, aantrekkelijk, prachtig gebit... Maar waar waren mijn vlinders? Waar waren de vlinders die ik ooit gevoeld heb? Ik voelde ze niet. Een tijd lang bij het water gezeten, in het donker, en ik had het zo koud, ik mocht op zijn schoot zitten, maar de koud was er nog.. ik trilde nog steeds. In de auto hebben we gepraat over leuke en grappige momenten in ons leven.. hij wilde me daarna vasthouden, en het mocht... ondertussen masseerde hij mijn benen.... te lang op hoge hakken gelopen. En toen dacht ik aan mijn E. die dat heel anders had gedaan. Jaren terug op dat zelfde plek gezeten in de kou, en hij hield me wel warm, ik had het niet meer koud... Maar dat was het enige moment dat ik aan hem dacht. Maar het gevoel waar ik naar verlangde was er niet.... dit was meer een vriendschappelijk gesprek... de romantiek ontbrak... Met E. was dat overal aanwezig. Waar we ook waren.... die liefdevolle sfeer, of net in het begin toen ik hem leerde kennen.... een mysterieuze sfeer, verleiding, verlangens, liefde, lust, warmte en genegenheid, veiligheid en een vertrouwd gevoel... Rond 05 uur kwam ik thuis.. En mijn cristiano lag boven de dekens slaapjes te doen. Wat voor moeder ben ik? dacht ik... heel de nacht weg blijven terwijl mijn kindje thuis op me wacht... maar mijn moeder had goed voor hem gezorgd. Ik had niet het gevoel van dat ik hem graag wilde smsen van hoe geweldig het was, ik verlangde eigenlijk naar zondag als E. zou komen. De vader van mijn kindje. En de man die ik vandaag de dag nog altijd wil. we hebben die zondag zo goed met elkaar gepraat E. en ik... Ik gaf hem een t-shirt voor zijn verjaardag met Cristiano en papa (achternaam van beide power) dat vond hij zo geweldig. Cristiano had ook een tshirt met Cristiano houdt van papa had ze samen besteld.. velen fotos gemaakt, wat voelde dat fijn. Voor hij vertrok zaten we in mijn kamer op mijn bed, we konden alleen elkaars profiel zien.. op dat moment was de sfeer zo rustgevend. ik vertelde hem dat ik een brief had geschreven naar zijn ouders, zij hebben cristiano tot vandaag de dag nog niet gezien, en daarin vertelde ik mijn kant van het verhaal, ik vertelde dat ik nog geen reactie van hun had gekregen. Ze zaten in Oostenrijk volgens hij zei dat als ze hem zouden bellen dat hij zou doen of hij nergens van wist, om te voorkomen dat hij weer schuldig zou zijn van het feit dat zij niet reageren en contact met me opnemen... En als ze dat na het lezen van mijn brief nog steeds niet deden, dat hij dat heel jammer zou vinden. Ik zei ook dat ik dan voorgoed klaar zou zijn met hun.... ik ben namelijk steeds degene geweest die dit voorstelde en nooit interactie. Hij kon dat begrijpen. Die brief heb ik begin mei gestuurd en vandaag de dag nog geen reactie gehad. tja denk dat die ook niet zit aan te komen. ik heb daarin ook gezegd dat de mogelijkheid om cris te zien altijd open staat. en geen reactie het doet me pijn, eerlijk waar. Ik weet niet of ze terug zijn maar ik vermoed van wel. zijn vader is vandaag jarig besef ik me ineens... helemaal vergeten en ik sprak hem vandaag. De afgelopen week was E. in berlijn met zijn werk, dinsdag van de afgelopen week sprak ik hem... en ineens was ik de gelukkigste... E. gaf me hoop... althans dat voelde zo.. mijn dag kon niet meer stuk... Ons telefoongesprek was zo leuk en hij klonk weer als toen, en toen zei ik ook, ik wil verkering met je, echt op een speelse manier... hij antwoordde Damiana dat zijn geen dingen die je telefonisch bespreekt.. dit zinnetje gaf me zoveel hoop... misschien omdat hij ook erbij lachte ... ik pakte mijn cris en danste met een bigsmile in mijn kamer... ik was gelukkig, er was hoop. Weg met B. heb niets meer van me laten horen. En de dag daarna was het weer zoals altijd. terug bij af... terug bij waar we gebleven waren... Ik boos. Heb mijn blaadje gepakt die ik van de psycholoog heb gekregen en heb mijn woede omschreven. Had ineens geen zin meer in het leven. Maar mijn cristiano heeft me nodig... Wees sterk damiana,, denk aan de woorden van je psycholoog. met tranen ben ik in slaap gevallen. Zondag, 3 dagen geleden was hij hier... eerst negeerde ik hem, maar in de loop van de avond toen cristiano in mijn armen in slaap viel, vroeg ik hem of we ooit nog bij elkaar zouden komen, waarop hij antwoordde. Niet doen, stop hiermee, ik zei dat het toch makkelijk moest zijn om hierop antwoord te geven, het was een kwestie van ja of nee beantwoorden. Na een lange stilte zei hij, ik zie ons niet meer bij elkaar komen weer een brok in mijn keel.. wat doe je toch jezelf aan damiana, dacht ik. keer op keer weer. ik ging toen bij het raam staan en zei dat hij weg moest, hij antwoordde iets en toen zei ik val dood... hij vroeg of ik hem nou de dood wenst, natuurlijk wenste ik hem dat niet!!! maar verdomme, ik zei ja!!!! Hoe kon ik zoeits wreeds zeggen tegen de man van mijn leven? hij kwam bij me en hield me vast.... een lange tijd was er een stilte aanwezig.. en toen begon hij weer... ik zei niets meer.. ik keek alleen naar ons kindje, die ons lachend bleef aankijken.. en ik huilde, tienduizend tranen... ik wilde hem slaan ik wilde iets kapot gooien... maar ik deed het niet... toen was het stil, weer die kille stilte.... en toen ging hij met zijn hoofd op mijn borst liggen... Maar waarom toch? en later met zijn hoofd op mijn hoofd, hij streelde ook mijn benen... Ineens zei ik... dat ik hem terug wilde.... na een lange stilte... op een gegeven moment zei hij dat hij wegging... we deden cristiano in bed samen en toen omhelsde ik hem.. En weer, veranderde ik in die verleidelijke jonge dame die alleen 1 man wenst.. ik deed de deur van mijn kamer op slot en begon een verleidelijk spel, en toen ging hij er wel op in na een jaar.. we hebben niet gevreeen maar wel iets in die richting.... en de kusjes die hij me daarna gaf waren warm... en weg was hij... ik voelde me weer gelukkig, en daarna niets meer gehoord van hem. tot vandaag..... Mijn psycholoog is hiervan op de hoogte.. en dit moet kappen!
Meis toch.. Al vanaf het begin volg ik je verhaal en vind het zo klote dat je je nog steeds zo voelt.. We kunnen allemaal zeggen dat hij met je speelt, dat je beter af bent zonder hem, maar als jouw gevoel iets anders zegt maakt dat helemaal niets uit.. Ik kan me zo goed voorstellen hoe je je voelt. Toen ik nog zwanger was, en net uit elkaar was met m'n ex, mocht ook niemand iets negatiefs over hem zeggen, bleef ik hem verdedigen, terwijl ik in mn achterhoofd ook wel wist wat voor klootzak het was.. Toen Damien eenmaal geboren was kwam dat besef alleen maar meer naar voren, en ik hoop zo ontzettend dat dat bij jou ook nog komt! Voor jou is het veel moeilijker omdat je je ex nog ziet, ik heb vanaf m'n zwangerschap al geen contact meer gehad (op een paar mailtjes en een telefoongesprek na Damien's geboorte na dan), dan zet je het toch sneller je hoofd uit.. Als je wilt praten, je mag me nog steeds altijd mailen he?
Hai, thanks voor je reactie. klopt, het is ontzettend moeilijk om hem te vergeten. Zeker omdat ik hem wekelijks zie ivm Cris. Hij is een geweldige vader, en als ik zie hoe hij met Cristiano omgaat dan wordt ik eigenlijk alleen maar verliefder... Hij is als vader zo geweldig. Ik zeg altijd, hij is de ideale ex vriend. Hij is er altijd voor ons beide.Hij betaald netjes alimentatie en de creche, als ik niet naar het consultatieburo kan, dan is hij bereid om met cristiano te gaan. De eerst volgende keer gaat hij weer met Cris omdat ik niet kan. Hij neemt dan een paar uur vrij en komt helemaal vanuit Eindhoven om dit voor me over te nemen. Pas geleden een uitje gehad met wat vriendinnen van mij, en hij heeft een hele dag op Cristiano gepast. Hij is super wat dat betreft. En daardoor bewonder ik hem alleen maar meer en meer. Ondanks dat ik hem ook weer haat om alles wat er is gebeurt en wat hij nu soms nog doet. Bleh. Ik moet gewoon inzien voor eens en voor altijd dat hij en ik nooit meer bij elkaar komen. Dat zegt mijn psycholoog ook! Ik heb na mijn bevalling last gekregen van woede aanvallen richting mijn ex. Hij hoeft maar iets fouts te doen of zelfs niet eens.. alleen als zijn telefoon al over gaat word ik helemaal gek. En daarom heb ik bij de huisarts gevraagd of ik bij een psycholoog terecht kon. Ik zat zo vol emoties tijdens mijn zwangerschap en die kwamen nu uit. Alle woede komt eruit. Ik voel me niet lekker in mijn vel. Wat wil ik graag een band hebben met hem. Ook al hebben we geen relatie. Al is het mijn beste vriend. Ik wil niet gemeen zijn en gemene dingen zeggen. Maar toch doe ik dat. Om hem te kwetsen, om hem net zo slecht als mij te laten voelen. En het lukt me ook gedeeltelijk, maar dat moet nooit de bedoeling zijn. Ik had en heb professionele hulp nodig. Ik wist echt niet dat het zover zou komen. Ik ben nu al 2keer bij de psycholoog geweest, en krijg steeds huiswerk mee naar huis. Ik ga proberen die te volgen om met mijn woede om te kunnen gaan als E. hier is. Ik moet het volgen zelfs! Ga mezelf dwingen hoe moeilijk ook! Deze woede en verdriet gaat zo niet langer, en waarvoor eigenlijk? voor een man die het niets eens waard is? Nog 6 sessies te gaan en dan hoop ik genezen te zijn van deze ellende. Had me nooit voorgesteld dat het zo erg zou worden. (...).
Het is ook lastig dat hij op dit moment niets 'verkeerd' meer doet. Hij heeft je toen natuurlijk behoorlijk laten stikken, was echt een slappe lul, maar jij zegt dat 't nu een goeie vader is dus dan is 't ook moeilijk om 'n hekel aan 'm te krijgen natuurlijk. Je ideale man opgeven doe je niet zomaar.. Ik heb helaas verder ook geen tips voor je, over hoe je dit het best kan doen.. Wat voor mij altijd helpt als ik een ex mis na het overgaan van een relatie is diegene niet meer zien of spreken, dan kan ik het echt afsluiten, maar in jouw geval is dat natuurlijk onmogelijk..
een heel verhaal en deels ook herkenbaar. ik heb de eerste periode ook geworsteld met alle verschillende emoties. En zag hem ook wat het moeilijker maakte. Wilde hem terug.... heb dit ook meerdere keren nog gevraagd (hij had het uitgemaakt toen ik 6 mnd zwanger was). Daarnaast juist erg boos en hem willen laten voelen wat ik voelde.... alles was zo intens !! Echter na een tijdje werd die intensiteit steeds wat minder en uiteindelijk kan ik nu zeggen dat ik rust heb, mijn liefde voor hem over is. De boosheid heb ik op bepaalde momenten nog wel, maar is anders en kan ik dan makkelijker relativeren en weer van me af schuiven. Ik kan idd van alles zeggen wat je wel of niet moet doen, maar de kunst is eigenlijk dat je dat zelf moet in gaan zien en vooral ook zelf zo moet gaan voelen en helaas heeft dat tijd nodig. wil je vooral veel sterkte dus met alles wensen... wees sterk voor je zoontje, probeer afstand te nemen van je ex en zakelijk te zijn en probeer idd met de hulp hier meer controle over te krijgen.... succes