Wie ook? KV geven omdat je BV/aanleggen een rotgevoel vind?

Ik vond het de eerste weken ook een rotgevoel hoor. Of ik door de grond ging. Dreunde in mijn hoofd, of ik door de grond ding, moeilijk te omschrijven, maar ERG naar.
Verzuchtte wel eens dat bevallen notabene makkelijker voelde.
Maar het nare gevoel ging ook weer over, was echt iets van de eerste weken.
Ik vind het dus niet raar dat je het een rotgevoel vond. Ik herken dat wel.
(alleen heb ik andere beslissingen genomen op dat punt dan jij)

 

Wat vervelend dat je zo'n vervelend gevoel bij borstvoeding hebt. Het is natuurlijk voor veel moeders een grote wens om borstvoeding te geven. Ik kan me dan ook voorstellen dat je dit niet helemaal lekker zit. Ik heb zelf (nog) geen kinderen, maar ik weet, na een poosje rondspeuren op dit forum, ondertussen wel dat als het niet wil, dan wil het niet. Je hebt het in ieder geval geprobeerd!

 

Joh ik kan het me best voorstellen.
Ik ben gestopt omdat ik moest kolven en dat gewoon niet meer te doen vond. Andere moeders kunnen dat maanden volhouden, ik niet.
Het is gewoon een keus die je moet maken voor jezelf. Ik lees overal dat je een hartstikke lieve en bezorgde moeder bent, en dat is het belangrijkste!
Als jij om deze reden het niet meer zag zitten, dan is dat toch een goede reden om te stoppen? Bv moet je 100% achter staan denk ik om het vol te houden. En als het niet goed voelt, kan je beter fv geven. Jij blij, je kindje blij!

 

Ik herken het deels. Bij de eerste heb ik hier last van gehad. Ik denk dat de borstvoeding toen ook, mede daardoor niet is geslaagd. (na +/- 3 mnd gestopt)

Deze keer heb ik er geen last van gehad. Vond ik zelf wel weer apart.

 

Ik heb gelijk voor fv gekozen. Dus ik vind je helemaal niet raar!!! En dat zouden anderen ook niet moeten vinden. Kiezen met je (moeder)gevoel: dat werkt vaak goed!

 

Nee, ik kreeg geen echt rotgevoel richting mijn kind. Wel over het voeden op zich. Ik vond er echt geen klap aan, en was gewoon blij als kind sliep. Nou ja, af en toe wilde ik het hele zootje, kind, kolf, noem maar op het raam wel uitmikken hoor. Maar dat duurde altijd kort.
Ik vond het noodzakelijk dat mijn kind alles aan de borst zou krijgen. Bij de oudste werkte ik namelijk op een plek waar water, electriciteit en hygiëne niet echt voorhanden waren. Ik durfde echt het risico van geen borst geven niet aan. Dus ik zette de blik op oneindig, het verstand op nul, en ben gewoon doorgegaan. Gelukkig maar, want na verloop van tijd werd het echt leuk. Dan kon ik die korte periode waarin het niet leuk was wel tegen wegstrepen. Scheelde natuurlijk wel dat ik in mijn omgeving veel vrouwen had die langer voedden, en die hadden met gelukkig van te voren wat voorbereid, met de mededeling 'geloof me, het lijkt er niet op als je er middenin zit, maar het komt goed'. En ze hadden (gelukkig) gelijk.

 

Hier nog zo een moeder hoor
Heb het 4 weken volgehouden. Productie ed ging prima. Geen pijn bij aanleggen, veel moeders zouden jaloers zijn Maar ik vond het verschrikkelijk. Het kietelde en ze wou zo vaak drinken. Elke keer weer dat shirt omhoog.. Ik weet niet wat het is hoor, maar het voelde niet prettig. Dus na 4 weken ben ik gaan afbouwen en over op kv. Groeit ze gelukkig ook prima op en ze vond het vanaf moment 1 heerlijk

 

Oh en hier in mijn omgeving heeft vrijwel iedereen vanaf moment 1 al kv gegeven. Dus hulp en stimulans voor bv heb ik vanuit de omgeving eigenlijk nooit gehad. Er werd dan ook niet raar opgekeken dat ik fv ging geven.

 

Jammer dat niemand je dat ooit verteld had!
Ik had er namelijk gelukkig van te voren wel over gehoord, en daarom wist ik ook dat het niet blijvend zou zijn (waardoor het makkelijker werd om tanden op elkaar te zetten en gewoon door te gaan).

 

Ik vind het eigenlijk best jammer dat je niet hebt doorgezet, en maar een paar keer hebt aangelegd na de bevalling. Het ging goed, je had geen aanlegproblemen, je kindje dronk voldoende, het was alleen het vreselijke gevoel. Vrouwen met een bleke huidskleur hebben wel vaker gevoelige tepels. Heeft je lactatiekundige niet gezegd dat dit voor sommige vrouwen erbij hoort en het na een paar weken wegtrekt?

Ik weet hoe het voelt hoor, ik ben een enorme bleekscheet en heb net als jij gevoelige tepels, dochtertje dronk goed, ze was goed aangelegd, maar het deed zo ontzettend veel pijn. Ik was niet meer aanspreekbaar als ze bij me dronk. De eerste paar dagen heb ik het colostrum met mijn hand proberen op te vangen op een lepeltje en dan bij haar naar binnen gegoten, en wat kunstvoeding erbij gegeven als ik niet genoeg eruit kreeg. Toen de echte melk in de plaats kwam van het colostrum had ik het nog een keer geprobeerd, het ging wel ietsje beter, maar het was nog steeds tenenkrommend. Het was heel zwaar, ik zag er ook echt tegen op als ze weer wakker werd, heb heel wat gehuild, maar ik wilde niet opgeven. Pas na 3 weken deden alleen de eerste paar seconden pijn, en na 8 weken was het pijnloos.

 

Ik vind het dapper en heel goed dat je het besluit hebt durven nemen om te stoppen. Ik weet uit ervaring op hoeveel weerstand je stuit, terwijl het voor jou ws geen haalbare kaart is. Doen wat voor jou nu goedvoelt is nu het belangrijkste: daar vaar jij en dus ook je baby wel bij. Flesvoeding is een prima basis voor een gezond kind, je ontneemt je kind echt niks en jezelf duidelijk ook niet

 

Ik herken het niet, maar veroordeel je voor geen seconde. Het is en blijft jouw lijf en ook al is het doel nog zo goed, je mag nog altijd zelf beslissen wat voor gevoel je wel en niet aanvaardbaar vindt. En als jij het écht een rotgevoel vond/vindt, hoef je er echt niet mee door te gaan.

Je zult nooit weten of het bij jou een kwestie zou zijn geweest van een paar weken volhouden, of dat het zo'n rotgevoel zou zijn gebleven. Voel je niet schuldig over de keuze die je hebt gemaakt en voel je niet verplicht om verantwoording af te leggen aan wie dan ook.

 

Heel herkenbaar hoor.
Bij de eerste heb ik ook een tijdje bv geprobeerd. Had er zo'n pijn van... kon me ook echt van haar afkeren en alleen maar denken 'over 3 uur moet het weer...'. Ik moet er dan wel bij zeggen, dat ik in het ziekenhuis GEEN goede begeleiding heb gehad. Daarnaast was ik vooraf al niet zo pro-bv, dus dat werkte natuurlijk ook niet mee.

Toen ik merkte dat ik steeds meer tegen de voedingen op zag (drie dagen proberen duren dan lang...) en weer thuis kwam, heb ik de knoop doorgehakt. Voor mij geen BV.
Bij de tweede heb ik dus ook niet geprobeerd.
Nu nog als ik een vrouw borstvoeding zie geven krijg ik de kriebels en kan ik alleen maar denken aan de pijn.
Dus het intieme, het knusse met je kind... kan ik me niets bij voorstellen.
Ik vond de fles ook heel intiem. Kon me dan soms ook echt terug trekken met de kindjes, dus helemaal alleen de fles geven. Net zo intiem als bv. Heerlijk!!

 

dat vindt ik het jammere aan al die borstvoedingsboeken -folders en -sites: ze suggereren allemaal dat bv zo mooi en fijn en intiem is "hoewel het in het begin wel eventjes een beetje vervelend kan aanvoelen". Als ze eerlijk zijn zeggen ze dat het voor veel moeders in het begin echt helemaal niet leuk is en dat je soms door de grond kan gaan van de pijn! Ik herken het ow-god-over-twee-uur-móét-ik-weer-gevoel heel goed

Ergens snap ik wel dat ze dat niet zeggen; dan beginnen een hele hoop vrouwen er niet eens aan, maar aan de andere kant zul je ook een hele hoop gedesillusioneerde vrouwen minder hebben. Want de eerste paar dagen/weken zijn echt heel heftig en zwaar, en als niemand je dat verteld heeft kan dat vies tegenvallen.

Maar... en je zal het iedereen horen zeggen die langer dan 6 weken bv heeft gegeven horen zeggen: het gaat over! Het duurde bij mij ook echt 2 maanden voordat ik er van kon genieten en het geen vervelend gevoel meer vond.

 

Ach zoals mijn man dan zei 'no pain, no gain'...