Het gevoel van onmacht is inderdaad onbeschrijflijk. Hoe sterk je ook bent, zo veel miskramen doen echt iets met je. Je voelt je emotioneel gesloopt, en waar moet je je hoop nog op baseren als je optimisme keer op keer de grond in wordt geboord. En dan de strijd om goede medische hulp te krijgen er nog eens bij... Ik vind het echt het allerzwaarste wat ik ooit heb meegemaakt. Oók omdat hoe je je echt voelt zooo moeilijk te delen is met de mensen om je heen. Aan de ene kant wil je meedoen aan het gewone leven, en vrolijk zijn en genieten, aan de andere kant sleep je een enorm verdriet met je mee. Dat maakte mij eenzaam. Ik hoop dat je de hulp krijgt in het Erasmus die je graag wilt, hetzelfde geldt voor Gent. En ik hoop vooral heel erg dat het goed komt, want het is je heel erg gegund. Xx Suus
Wat de utro betreft, die zal een mk hooguit met een paar dagen uitstellen volgens mij. Het is niet zo dat het de mk met weken zal doen opschuiven. Suus
Je verwoordt precies hoe ik me voel, dit is echt het allerzwaarste wat ik ooit heb meegemaakt. En ik heb hiervoor ook al een heleboel zware tijden meegemaakt. Niets is vergelijkbaar met deze periode. Misschien moet ik maar een boek gaan schrijven, misschien dat andere mensen dan beseffen hoe hard en moeilijk dit is... Ik voel me aangetast in mijn vrouwelijkheid... Ben wel erg blij dat ik hier begrepen word. Ik hoop ook heel erg dat deze strijd niet allemaal voor niets is.
Ja, aan zo'n boek heb ik ook vaak gedacht. Je voelt je aan alle kanten onbegrepen. Het is ook ongrijpbaar voor anderen, kennelijk, zo'n miskraam. Ik herken ook wat je zegt, dat dit het zwaarste is wat je ooit hebt moeten doorstaan. Ook ik heb voor de miskramen veel meegemaakt, en ook nu is mijn persoonlijk leven turbulent, maar het keer op keer een kindje moeten afstaan, hoe klein ook, is echt met helemaal niets te vergelijken. Er zijn hier meiden die ook precies weten hoe verslagen je je dan voelt. Ik wilde niet eens mee iets voelen, ik wilde alleen maar dat ik een uitknop had. Dat alle gevoelens en gedachten en het verdriet er voor mij even niet meer zouden zijn. Maar zo'n knop bestaat niet. Het is een wonder om te merken hoeveel veerkracht mensen hebben. Dat ze uiteindelijk toch de moed vinden om door te gaan. Dat zal jij over een tijdje ook weer voelen, dat weet ik zeker, want je bent heel sterk. Voor nu een hele dikke knuffel. Suus
Het is echt ongelofelijk hoeveel eens mens kan hebben, maar voor nu ben ik echt aan het einde van mijn latijn. Maar we hebben besloten om het verdriet toe te laten en het stapje voor stapje te doorstaan. Daarna zien we wel weer verder, maar eerst weer een poosje opladen. Ik ga wel alles op papier zetten van hoe ik de afgelopen jaren heb ervaren. Bedankt voor je bemoedigende woorden, ben erg blij dat ik hier af en toe wat stoom af kan blazen. Knuffels van een beetje verdrietige Dreamz...
Lieve lieve dreamz ik sluit me helemaal aan bij de lieve woorden van Suus. En ook al is mijn situatie anders, ik herken je gevoelens van op zijn, gebroken, leeg... Ik heb eigenlijk geen woorden, maar wil laten weten dat ik aan je denk en je het allerbeste toe wens! Weet dat je altijd hier terecht kunt, bij meiden die je (helaas) zo goed kunnen begrijpen en hopelijk ook kunnen steunen. Nogmaals, ik denk aan je en ik wens je ontzettend veel kracht en sterkte toe en bovenal heel veel geluk voor de toekomst!
vraagje dames. Weten jullie of Ascal ook je cyclus in de war kan schoppen. Volgens mij ga ik al ongie worden maar ik zit nu op dag 21 en volgens mij heb ik ook nog geen sprong gehad. Heb al 2 wk last van krampen in mijn bm. Gisteren weer een doorbraakbloeding gehad met krampen.
Nou mijn temp is niet uit op te halen dat ik een eisprong heb gehad, dus het lijkt me sterk.Afwachten maar of dit door zet en anders maar volgende week ff testen.
Het wordt me steeds duidelijker dat ik me het best voel als we (noodgedwongen) niet daadwerkelijk bezig zijn met zwanger worden. Ik wil natuurlijk nog steeds niets liever dan een kindje krijgen, maar de weg ernaar toe wordt toch wel zwaar. De gedwongen wachtperiodes zijn natuurlijk niet leuk, maar ergens toch ook wel ontspannen De ivf komt dichterbij en ik voel weer hoofdpijn en andere pijntjes. Ik raak een beetje down, verdrietig, onrustig, boos en opstandig. Het zit allemaal tussen de oren, maar ik krijg er maar moeilijk grip op. En raar en naar dromen. Daarna wakker worden met een onbehaaglijk gevoel en daar de rest van de dag last van houden. Enkele onderwerpen die de laatste weken in mijn dromen naar boven kwamen (niet lachen ): man wil triootje, wereld vergaat, man gaat vreemd. En vannacht: mijn eitje wordt in het ivf-lab bevrucht door een zaadje van een andere man Ik verlang naar een kind, maar ook naar (mentale) rust. Dat lijkt niet samen te gaan helaas.
Meleka, ik herken die onrust wel. Ik moest vorig jaar ook 7 maanden gedwongen wachten, wat ik helemaal niks vond, maar op de een of andere manier geeft het ook rust. Op zich vond ik dat wel, in optimistische buien vooral, een geruststellend idee. Kennelijk kon ik ook nog genieten van dingen. Dat de aanloop van ivf nu veel spanning geeft, is heel begrijpelijk. Je wilt niets liever dan beginnen maar je weet niet wat je te wachten staat, dus het brengt veel onzekerheid. Logisch dat dat je innerlijk leven overhoop gooit. Ik kan wel allemaal tips gaan geven, over afleiding zoeken en zo, maar dat weet je allemaal zelf ook wel. De enige 'oplossing' is je in het avontuur storten vanaf maandag en het over je heen laten komen. Ik leef met je mee, vind het ook heel spannend en ik hoop zooo op iets moois! Suus
Dat is nu zo fijn aan een forum als dit. Lotgenoten begrijpen je. Als ik dit aan anderen probeer uit te leggen, dan moet ik veel moeite doen om uit te leggen dat mijn gevoel niet betekent dat de kinderwens kleiner wordt. Ik zou bijna zeggen was het maar zo eenvoudig.
Nee, met de hevigheid van je kinderwens heeft het niets te maken. Je verzet je gevoelsmatig alleen tegen het feit dat je je nu weer in een kwetsbare positie zult bevinden. Daar wil je vanaf, want dat is een rotgevoel. Je hebt ook ineens weer iets te verliezen, en ook dat geeft een machteloos gevoel. Maar een kind wil je nog steeds, misschien wel meer dan ooit. Suus