@TS: dank je wel voor het posten van je stellingen. Vooral de stelling van de leidster die een tik op de vingers geeft heeft mij aan het denken gezet. Ik geef wel eens een tik op de vingers als mijn jongste ergens aanzit, maar zou dat dan weer niet pikken van een leidster. Dus eigenlijk verwacht ik meer van een leidster dan van mezelf als moeder.....ouch....pijnlijk....klopt niet.... Toch maar eens meer moeite doen om het anders op te lossen. Bedankt voor deze 'food for thought'.
Dat heb ik wel vaker mensen horen zeggen en ik moet zeggen: ik kan me er niks bij voorstellen! Mijn kinderen kwamen in het optrek-stadium tot een jaar of 2 overal aan. Alleen al een baby die leert staan trekt zich toch al aan dingen op, zoals tafelkleedjes, wankele lampen en zo? En ze luisteren echt niet naar 'nee' op die leeftijd. Het verschil tussen speelgoed en gebruiksvoorwerpen komt ook pas met de leeftijd, dus een keukenkastje is voor ieder kind toch wel erg aantrekkelijk? En je bent echt niet iedere seconde naast ze om ze weg te halen uit de situatie. Heb je dan ook geen veiligheidssloten op kastjes en zo? En ligt het niet ook aan het temperament van een individueel kind? Ik ken ook kinderen die nooit uit zichzelf een trap op zouden gaan, terwijl mijn jongste ieder treetje als een persoonlijke uitdaging ziet. Maar een kind hebben die dat uit zichzelf al niet zou doen is ook echt niet de verdienste van de ouders! Ik heb ook vaak het idee dat ouders zichzelf op de borst kloppen om iets wat gewoon in het kind zit en waar ze zelf niks mee van doen hebben gehad. Voorbeeldje: mijn kinderen hebben niet of nauwelijks angst voor vreemden gehad en ik krijg daar wel eens complimentjes over. Dan zal ik ze 'wel goed daarin hebben getraind'. Nou, die help ik meteen uit de droom, want daar heb ik helemaal niets aan gedaan, zo zijn mijn kinderen nou eenmaal. En ik denk dat het met nergens aanzitten ook gewoon vaak in het kind zelf zit.
mijn jongste is van een heel ander soort dan mijn oudste. Waar mijn oudste naar 1 a 2 waarschuwingen luisterde en echt overstuur kon worden van het apart zetten. Gaat mijn jongste met een lach op haar gezicht gewoon door. Wat een boefje is dit. Zelfde aanpak toch een andere reactie. Door mijn zwangerschap heb ik minder geduld en wil ik dat ze echt per direct luisteren en dat gebeurt natuurlijk niet. Vanuit frustratie kan ik echt het gevoel krijgen om haar een tik over de vingers te geven. Maar ik weet dat dit op een langer termijn niet het gewenste resultaat gaat geven. Denk inderdaad aan kopier gedrag. Ik moet gewoon consequent blijven en haar bij het geen weghalen wat niet mag. Ik merk dat je creatiever moet worden , maar soms ook positiever, hoe meer ik mopper hoe meer gekke plannen zij bedenkt. Een tik is een middel om je doel misschien op korte termijn te bereiken, en zo zijn er nog honderd andere manieren. Maar die vergen vaak wat meer geduld, inlevingsvermogen en creativiteit en op langer termijn een beter resultaat.
In die fase heb ik een aantal dingen wel aan de kant gezet, (Thirza trok zich op met 8 maanden). Gewoon omdat de hele dag nee roepen niet leuk is, voor niemand. Wij focusten altijd op een paar dingen, als die goed gingen, pakten we iets anders erbij waar we strak op gingen zitten en zo hadden we binnen de kortste keren eigenlijk alles erin zitten en konden we alles weer gewoon laten staan. Thirza is wel een kind dat alles wil ontdekken, alles uit de kast trekt als je haar haar gang laat gaan en zelf de trap opklint naar boven. Maar wij hebben dus idd geen veiligheidsslotjes op de kasten, (ze zit er ook nooit meer in, weet dat dat niet mag). Ik vind van een boel dingen dat een kind dat maar gewoon moet leren en ga niet mijn hele huis aanpassen. Een kind moet luisteren naar wat jij als ouder zegt en moet leren dat sommige dingen gevaarlijk zijn. Dus geen veiligheidsslotjes hier, geen hoekjes op de tafelhoeken, enz enz. Traphekjes hebben we wel gedaan, boven dan, maar die staan alweer heel lang altijd boven. We hebben Thirza al vroeg geleerd hoe ze de trap opmoest, dat kan ze al heel lang zelf. ZE klimt dus wel eens zelf naar boven om daar te spelen, (doet dat ook al een hele tijd), en roept dan als ze weer naar beneden wil, (ik denk dat ze de hoogtevrees van mijn man geerfd heeft ). Sleutelwoord is echt echt echt: consequent zijn. Niets meer en niets minder.
Ben het daar idd mee eens.....heb soms het idee dat kinderen niks meer hoeven te leren, alles wordt al voorbereid en voorkomen. Wij hebben wel een haakje op ons kastje met middelen, maar dat is gewoon voor de zekerheid, maar de andere laden en kasten kan ze in, (bij anderen zit dit ook niet op de keukenkastjes.....). Maar ze komt er niet in, ze mag er ook niet in. En ook wij hebben niks aan de kant gezet voor ze. Ze weet dat ze eraan mag komen. Het heeft idd wel energie gekost, maar op den lange duur de moeite wel waard. Ik weet bijv. zeker dat ze ook bij anderen in huis van de spullen afblijft. Ik heb haar een keer een tik over de vingers gegeven, maar toen ik iets deed wat zij niet wilde kreeg ik hem net zo hard terug. Kort gezegd, dat heeft ze mij dus snel afgeleerd, want idd, hoe wil je je kind leren dat het niet mag slaan, als je het zelf ook doet bij ongewenst gedrag. Mijn dochter gaat dus naar de gang als ze zich niet gedraagt (en zonder te schreeuwen enz.). En ook dan weet ze dat het serieus is. Traphekje hebben we idd ook boven wel. Maar dat is omdat ze slaapwandelt en ik haar snachts niet naar beneden wil hebben. Ze kan namelijk zo de voordeur uitlopen eventueel. Ook zij heeft idd zo snel mogelijk zelf leren traplopen. Ze kon het al voordat ze kon lopen. Ik denk wel eens dat al die "voorkomen" maatregelen een vals gevoel van zekerheid geven. Ze leren op die manier ook niet dat het niet mag. Maar even een toevoeging, ik vind een tik op de vingers wel heel wat anders dan slaan. Slaan is naar mijn idee idd uit onmacht en frustratie. Een tik op de vingers is (over het algemeen) meer een correctie.
Wij hebben een redelijk makkelijk kind qua luisteren als het gaat om gevaarlijke zaken. Daarin voel ik me zeer gezegend, ik zie om me heen dat dat anders kan. Echter hij heeft wel een zeer duidelijke eigen mening en vindt het zeker niet nodig om naar mij te luisteren als hij geen zin heeft. Daar hebben we dus wel regelmatig heibel over. Tegenwoordig slaat hij ons in zijn woede ook soms. Wij gebruiken het feit dat wij niet slaan, juist in zijn opvoeding. Als hij mij slaat zeg ik altijd dat hij heel boos mag zijn op mama, maar nooit mag slaan, wij slaan hem ook niet. Ik vind het belangrijk dat kinderen regels krijgen, ben erg consequent, maar vind wel dat mijn kind mij alleen met respect kan behandelen als ik hem ook met respect behandel. Ik heb 1 keer op het punt gestaan hem te slaan, maar ik herkende meteen dat het mijn frustratie was. Mijn onmacht omdat het me niet lukte om hem te laten luisteren. Daar wil ik niet vanuit reageren. Ik zou ook nooit willen dat een ander mijn kind slaat, terwijl ik het juist prettig vindt als anderen hem wel aanspreken op bepaald gedrag als dat een gevaarlijke situatie oplevert.
1. Ja de leidster mag hier een tik op de vingers/billen geven. Als het maar binnen proporties blijft. Een tik is bedoeld om te laten schrikken, niet om te pijnigen. 2. Natuurlijk mogen ze geen andere kinderen slaan. Kinderen horen andere kinderen niet te straffen. Een heeeeel belangrijk iets wat wij hier de kids echt meegeven. Kinderen kopieren echt niet alles als je van te voren aanleert dat ze dat niet mogen. Kinderen moeten nou eenmaal weten dat er een verschil is tussen ouder en kind.
Zijn ze niet bezig (of is het al gedaan) dat een corrigerende tik ook als strafbaar wordt gezien? Dat is vast niet voor niets... Nee, een leidster mag nooit mijn kind slaan. En tik is ook slaan in mijn belevingswereld. Ik doe het niet, mijn man niet een een "buitenstaander" al helemaal nooit. Het is een teken van onmacht en hoe moet een kind het verschil zien tussen dat ik haar sla en dat zij niemand mag slaan? En wat voor boodschap geef je je kind: we kunnen er niet over praten maar we lossen het op met slaan? Hier voldoet de gang prima en een goed gesprek waarom iets niet mag...
Om op je beide vragen een antwoord te geven. Ik vind slaan dus niet kunnen. Geen corrigerende tik, geen tik van kind naar kind. Helemaal niks. Iemand slaan of een kind slaan, dat is gebruik maken van je 'machtspositie' het overwicht dat je hebt als ouder, opa of oma of leidster op het kdv misbruiken. En dat is iets dat over mijn grens gaat omdat mijn kinderen gelijk zijn aan mij. Als ik met mijn man een conflict heb wil ik ook niet dat hij mij gaat slaan omdat hij iets wil wat ik doe oid. Daarom: Mensen hóren elkaar niet te slaan! Als iedereen dat als uitgangspunt neemt zou de wereld er een stuk plezierig uitzien.
prachtig.. die van mij doen ook de was, typen notities, sturen de auto, zetten koffie. Nee, niemand mag mijn kind slaan of een tik geven. Dat wil trouwens niet zeggen dat ik er principieel op tegen ben dat kinderen een sporadisch een tik of pak op hun broek krijgen. En wanneer dit dan zou moeten gebeuren, is dit geen onmacht of ongeduld maar overdacht en met beleid. Maar... ik ben de ouder (en mijn man) en niemand anders. ik heb in mijn leven (ik denk) een keer of 5 een pak op mijn broek gekregen (de laatste keer toen ik een jaar of 14 was!). Ik kan alle 5 keren nog herinneren (met enig graafwerk) en niet omdat dit pijn deed maar omdat ik wist dat ik veel en veel te ver was gegaan en me het apelazerus schrok. Ik heb het nog nooit in mijn hoofd gehaald om iemand te slaan, ook niet als kind dus die gaat voor mij niet op. Het is net zo goed een handeling (tenminste als het bewust gebeurd) als autorijden (vergelijk werd hier eerder gemaakt) Ik denk dat iedereen tegen slaan is uit onmacht, frustratie, woede en zeker met de intentie op het kind pijn te doen. De discussie over de zgn corrigerende tik is ongeveer net zo interessant als de discussie over het hebben van een waardevrij oordeel.... (mooie eigenschap: waardevrij zijn..)
Volgens mij bestaan hier alleen maar voorbeeldige kinderen? 'Mijn kind doet dat niet'. Dat heb ik zoooo vaak gehoord, en vaak is het dan het tegenovergestelde
Je doelt denk ik op de stukjes die gelijk zijn aan de mijne , je moet het alleen anders opvatten, mijn kind doet dat nu niet nee, maar dat betekent niet dat ze het nooit gedaan heeft. Alleen hebben wij het opgelost door consequent nee te zeggen en als dat niet hielp door haar uit de situatie te halen. Tuurlijk vreet mijn dochter ook genoeg uit, en haalt ze bij mij ook wel eens het bloed onder de nagels vandaan. Maar wij lossen dat op een time-out, zowel voor haar als voor mij. Mijn kind is alles behalve voorbeeldig, vooral thuis, het is een enorme deugniet. Maar ik krijg wel altijd complimentjes over dat mijn dochter zich keurig gedraagt in het openbaar en heel beleefd is (wat ze dus idd bij anderen ook doet), en ik geloof wel dat dit te maken heeft met het consequent zijn (waarmee ik niet wil impliceren dat mensen die een tik over de vingers geven dit niet kunnen hebben, om commentaar hierop even uit te sluiten).
Ik denk dat dat vooral met regels te maken hebben. De meeste gezinnen waar de kinderen echt noooooit iets doen wat niet mag hebben gewoon zo weinig regels is mijn ervaring. Ja dan mogen ze gewoon zoveel. Tuurlijk bestaan er kinderen die echt heeel goed luisteren (mijn moeder heeft tegen mij nooit 2 keer nee hoeven te zeggen, tot ik ging puberen) maar in de meeste gevallen zijn deze kinderen echt zo perfect nog niet. Ik vind het ook bullshit dat als een kind een tik nodig heeft om te luisteren dat dit dan aan de opvoeding ligt. Hier heeft mijn dochter het echt echt nodig.. Een zachte tik op haar vingers, niet uit onmacht maar heel bewust. Stiefzoon luisterd ook lang niet altijd even goed, maar volgens mij zou een tik bij hem niet eens helpen, zou hem helemaal niks doen. Nou doe ik dat bij hem zowiezo al niet maar dan nog. Hij heeft weer een andere aanpak nodig. Mijn zussen en ik hadden ook alle 3 een hele andere aanpak nodig waarin ik als puber 1 keer een tik heb gehad op de billen en mijn zusje dagelijks meerdere keren. Die was echt onhandelbaar. Ligt dat dan aan de opvoeding? Nee dat ligt aan de persoonlijkheid van de kinderen, want in de basis krijgen ze allemaal dezelfde opvoeding.
En als het niet het tegenovergestelde is dan heb je op zijn minst een ongelofelijk saai kind! Peuters horen (een beetje) stout te zijn!
Ik vraag me serieus af wat men op dit soort momenten aan het overdenken is. Ik kan mij gewoon niet voorstellen dat een tik uitdelen bijdraagt een structureel gewenst gedrag. Ik heb ook, net zoals jij, een aantal maal in mijn leven een klein tikje gekregen. Het gaf mij toch een naar gevoel. Mij op een andere manier benaderen maakte toch meer indruk en langdurig. Een effect van een tik was zeer kortstondig. Ik merk bij mijn kind dat hoe rustiger (wel streng en consequent) ik hem benader, hoe meer ik voor elkaar krijg bij hem. Ik denk zeker niet dat een corrigerende tik een trauma achterlaat, zeker niet. Dat vind ik zeer overdreven. Maar ik zie er persoonlijk echt geen oplossing in.
Je mag wel eens hier thuis komen kijken hoor. We hebben 3 heel wisselende karaktertjes hier rond lopen, (de oudste twee parttime), maar ze luisteren alledrie goed, zonder dat daar ooit een tik aan te pas is gekomen. En nee, uiteraard betekent dat niet dat ze nooit iets doen wat niet mag. Maar als we daarop corrigeren met een 'nee', hoeven we daarna meestal niet nog eens te herhalen. Soms uiteraard wel, en dan gaan ze dus op de trap. Maar een tik hebben ze echt niet nodig om te leren luisteren. Ik moet zeggen: je komt me vrij negatief/sarcastisch over. Alsof je een bepaalde verwachting al van je kind hebt, een bepaalde bril waardoor je kijkt, en jouw kind heeft dus wel een tik nodig? Ligt dat dan aan je kind, of aan jou? Edit: daarmee bedoel ik: het klinkt alsof jij er tot in het diepst van je botten van overtuigd bent dat een kind gewoon NIET ZONDER een tik (of dat nou structureel of af en toe is) kan leren luisteren. Ik vind dat echt wel heel verdrietig: hoe zo'n negatief beeld heb je dan wel niet van kinderen en waar komt dat dan in vredesnaam vandaan?
ik heb een klein draakje thuis, maar ze heeft slechts 1x een tik gehad en dat was uit een schrikreflex van mij omdat ze vliegensvlug zo'n groot vleesmes van het aanrecht gepakt had. Daar voel ik me nog schuldig om ik denk dat een tik geven niet hoeft om je kindje te laten luisteren. Fleur zit nu in een fase dat ze per definitie niet luistert en alles uitprobeert maar als iets echt niet mag laat ik haar dat weten en als ze dan doorgaat dan pak ik haar even "stevig" (zodat ze even niet los kan komen) vast en zeg dat het niet mag en daarna is het over. en van een leidster van het kdv verwacht ik zeker niet dat ze mijn dochter met een tik corrigeert, daar zijn andere methodes voor.
*nee ik vindt het niet goed dat iemand anders aan mijn kinderen komen behalve wij als ouders *ik vindt alleen dat mijn kind zich mag verdedigen als zij zelf geslagen worden. Dus zomaar uit zichzelf slaan omdat ze iets niet leuk vinden, nee dat mogen ze niet. En ja hier krijgt ze soms wel eens een tik op haar kont. Alleen als ik als ouder vindt dat het nodig is, en dat is alleen als ze een grote mond heeft of absoluut niet naar me luistert. Maar dan is het wel heel erg op dat moment, niet zomaar dus.
Het geven van een pak op de broek (want dat is wat er bij ons kan voorkomen, hoewel zeer zelden) wordt niet specifiek op DAT moment overdacht. Dat heb je al vooraf gedaan en daar afspraken over gemaakt. Kick heeft één keer een pak op zijn broek gekregen. Hij weet dat nog heel goed en dat is zeker een maand of 7 terug. Het effect is dus wat langer dan kortstondig. Verder ben ik het in zijn geheel eens dat streng, consequent en vooral rustig voor 9999 van de 10000 gevallen ook hier prima werken. Oja, een pak op de broek is niet om iets voor elkaar te krijgen maar om heel duidelijk te maken dat het specifieke gedrag absoluut niet door de beugel kan. Eén keer en nooit meer... (oftewel voor mij absoluut niet aan de orde bij ''gewoon' peutergedrag!) Iedereen moet doen waar hij of zij zich goed bij voelt en wat bij het kind past. En dat nare gevoel wat jij er aan over hield... dat is precies wat de bedoeling is.. toch? Of ben jij negatief gaan denken over je ouders? Ik niet namelijk. Ik dacht.. DAT doe ik nooit meer