Heel eerlijk? Ik vraag me af of dit wel helemaal gezond is voor de aankomende generaties waar de leeftijd waarschijnlijk nog wat verder omhoog zal gaan. Steeds meer moeders met gezondheidsproblemen en kleine kinderen met oude ouders, lijkt mij gewoon geen goed plan. Ik heb er zelf ervaring mee dus weet precies waar je tegenaan gaat lopen op latere leeftijd. Een papa van 50 met een baby kan nog helemaal leuk zijn maar je moet ook verder in de toekomst kijken. Edit, vergeet helemaal te zeggen dat het mij voornamelijk om de toename van problemen tijdens de zwangerschap zal gaan.
Mijn droom leeftijd was altijd voor mijn 25ste een kindje krijgen.......helaas niet gelukt. Toen ik met 26stopte met de pil hoopte ik klaar te zijn voor mijn 30ste. Toen ik 35 was werd ik voor de eerste keer zwanger en ik was 36 toen ik van mijn dochter beviel. Nu ben ik 37 als ik mijn 2de dochter krijg. Door de jaren heen heb ik een aantal maal mijn leeftijds grens moeten verplaatsen. Ik vind 42 toch echt wel de top van het moeder worden. Maar ik grijp heel goed dat er vrouwen zijn die in de mmm zitten en deze grens hebben verleg naar 45jr. Helaas heeft niet iedereen de keuze voor een bepaalde leeftijd.
Voor beide rond de 42 a 43 jaar. Ik vind een man die met 55 nog een kind krijgt echt al best oud. Meer een opa al. maar goed, aan de andere kant tegenwoordig worden mensen anders oud en kan er meer.
Tsja, als de natuur het allemaal zo goed aangeeft, dan zouden we ook geen IVF behandelingen ed moeten ondergaan.
Ik was 25 toen ik nr 1 kreeg.. en 41 toen ik de laatste kreeg.. en ik geloof niet dat ik mijn laatste kind te kort heb gedaan door pas zo laat van haar te bevallen. Ik kan nl het "ideale" waar jij het over hebt niet helemaal begrijpen. Ik vind ook dat je iets genuanceerder in je uitspraken kan zijn, want jij schopt, hopelijk ongewild, tegen een heleboel schenen aan momenteel. Ik ben 41, en nog nooit heeft iemand me aangezien voor oma etc.. en over 5 jaar ziet nog steeds niemand mij aan voor oma als ik op het schoolplein sta..
Waarom slaat dat nergens op? Kinderen krijgen wordt hier eerder aangegeven als 'iets wat de natuur regelt, ongeacht hoe oud je bent' maar vrouwen van 62 met IVF dan?!
Vind ik niet terecht. Als je zo gaat beginnen kunnen we ook zeggen dat we iedereen maar dood moeten laten gaan aan kanker, babies niet moeten helpen die te vroeg geboren worden etc want dat is dan de natuur. Deze opmerking lijkt me totaal niet relevant.
Allereerst: ik vind dat niet hoor! Maar als er wordt verondersteld dat de natuur het aangeeft en de overgang dus de grens is. Vrouwen (en mannen) worden hoe ouder ze worden steeds minder vruchtbaar. Dat is dan toch ook een signaal? Als het op een bepaalde leeftijd niet meer lukt en je hebt deze mening, dan vind ik dat je dan ook geen IVF behandelingen zou moeten ondergaan. Want de natuur heeft tenslotte al besloten. Dat is geen vergelijking die nergens op slaat.
Ik vind de opmerking wél relevant. Als je de pech hebt dat je met je 30ste in de overgang komt : Dan is dat maar de maximale leeftijd? Omdat de natuur dat zo geregeld heeft?
En nogmaals, want het zou niet de eerste keer zijn dat mij een mening wordt toebedeeld die ik helemaal niet heb ik vind dit niet! Ik vind de grens van overgang of niet en de natuur bepaalt veel te simpel gesteld.
Ja is eigenlijk wel relevant inderdaad Maar goed, wat ik ook al eerder schreef, met de huidige technologie kan er veel meer. en dat is voor veel mensen een uitkomst. ( ik kan en mag hier niet verder over oordelen omdat ik daar niet mee te maken heb en dus ook geen ervaring mee heb. Emotioneel gezien) Yukl: klopt, jij zegt het inderdaad niet.
Mijn idee : 40 voor vrouwen en 45 voor mannen. En als je als vrouw zijnde al een tijd druk bezig bent in de mmm dan snap ik dat het misschien nét 41 of 42 wordt... Mijn leeftijd nu (aangezien daar ook over gesproken werd in deze discussie) : 29 en dus mama van 2
Tien jaar geleden had ik het helemaal bedacht, ik was net 20. Ik zou een leuke vent tegen komen en zo tussen de 24 en 26 aan kindjes beginnen. Het was een hele mooie droom. Ik kwam echter een enorme eikel tegen op mijn 24e (liefde maakt blind) en heb daar ruim 3 jaar aan 'verspild'. Niet lang daarna mijn huidige vriend ontmoet en over ongeveer 6 weken verwachten wij ons eerste kindje. Iets wat ik ondertussen geleerd heb is dat je kan plannen, maar dat het leven geen rekening houd met planning. Ik vind dan ook niet dat je kan zeggen dat er een maximale leeftijd is om zwanger te worden. De een is er eerder klaar voor dan de ander, bij de een gaat het makkelijker dan de ander enz enz. Ik sluit me verder aan bij Panter. Het lichaam geeft zelf aan wanneer je het niet meer aan kan, d.m.v. de overgang. Dat is de grens die de natuur aangeeft. En wie ben ik dan om met 'de natuur' in discussie te gaan.
Prima, wel relevant dan. Maar erg kwetsend en ik vind het een vreemde opmerking omdat we die vraag ook niet stellen aan iemand die een chemokuur ondergaat, of iemand waarvan het kindje in een couveuse ligt, of iets simpelers, iemand die zijn been laat spalken omdat het gebroken is. Is allemaal hulp van buitenaf en niet de natuur. Waarom moet die vraag dan wel gesteld worden in deze situatie?
Ik vraag me wel af wanneer IVF ICSI etc nog helemaal niet tot onze beschikking was vrouwen nog steeds tot over de 30 zouden wachten met het proberen in vervulling laten gaan van hun kinderwens?