Maar niet iedereen neemt genoegen met de natuurlijke grens! Wat ik me overigens goed kan voorstellen. Ik heb de pagina's niet gelezen maar het lijkt me een enorm ethische discussie. Want hoe kun je voor een ander bepalen waar de grens ligt? Lastig. Zelf hebben we niet een maximum in ons hoofd. Mijn man is met drie kinderen gewoon klaar zegt ie, en ik heb dat inmiddels geaccepteerd. Zie nu ook wel voordelen in het 'jong' klaar zijn.
Ik vind het "recht hebben op een kind" nou niet echt het belangrijkste. Het kind is het belangrijkste! En is het heel eerlijk als een kind van 15 straks op bezoek moet bij zijn/haar aftakelende moeder in het bejaardentehuis? Of misschien dan zelf al haar moeder verloren heeft (die is dan tenslotte al 78 jaar)? Ik gun iedereen een gezin en vind een moeder van 40 echt geen oma moeder, helemaal niet! Maar op je 63e moeder worden vind ik gewoon oneerlijk tegenover het kind. En ik vind kinderen krijgen geen recht dat je hebt, het is een wonder en een zegen, maar niet iets dat je maar koste wat het kost kan claimen. Hoe moeilijk en oneerlijk het ook is als je niet zo gezegend mag zijn. Er zijn wel grenzen.
Dat kan ik alleen voor mezelf bepalen, voor niemand anders. De een is er op d'r 18e klaar voor, de ander op d'r 40e. Voor mezelf zie ik 30 als grens. Om gezondheidsredenen, maar ook omdat ik nog 'jong' en fit wil zijn als mijn kinderen de deur uit zijn .
Lilith: Als je het zo stelt ben ik het eigenlijk wel met je eens. Op je 63e koste wat het kost een kind krijgen is niet in het belang van het kind bedacht. Je zou gaan dementeren (wat niet ondenkbaar is op je 78e!), Je zadelt je kind dan echt wel met een heel grote verantwoordelijkheid op als het 15 is. En het is vrijwel zeker dat het kind vanaf zijn of haar 21e zonder mama door het leven moet. De vraag in deze casus is meer: moet je het belang van de moeder, of van het kind voorop zetten? Maar bij een 40 jarige heb ik daar een heel ander gevoel bij. Lijkt me op zich prima. Is meer de vraag of iemand van 40 er niet helemaal aan onderdoor gaat als het niet wil vlotten in de mmm. Maar iemand van 40 zie ik niet als een oma.
Tsja, ik vind dit wel een gevaarlijk onderwerp, je kunt niet bij anderen zien hoe hun leven verloopt en bepalen of ze "te laat" aan kinderen zijn begonnen. Het verschilt denk ik ook sterk per omgeving, in wat hogeropgeleide kringen is de gemiddelde leeftijd vaak wat hoger omdat je dan eerst je opleiding afmaakt en misschien een start wil maken op de arbeidsmarkt. Tulip, ik ben het niet echt met je eens dat het oordeel naar twee kanten werkt, voor de jonge moeders tegen wie gezegd wordt dat ze jong zijn is dat natuurlijk vervelend maar die hebben wel al (een) kind(eren). Voor de "ouderen" (ik schrik echt van wat sommigen hier oud vinden) kan het heel pijnlijk zijn om te horen wat anderen de grens vinden, helemaal als ze nog steeds met lege handen staan.
Haha, mijn moeder was 39 toen ze oma werd. Ze is nu 42 en 2x oma. Ik was 19 toen mijn dochter geboren werd (nu 3 jaar) en 22 toen mijn zoontje (van morgen 3 weken oud) geboren werd. (ben nu 23)
Ik kan alleen mijn eigen grens bepalen en dat was altijd 30 maar omdat ik later pas mijn man heb ontmoet en ik eigenlijk vroeger moeder had willen worden heb ik verschoven naar maximaal 32, toen is mijn moeder de overgang ingegaan en die kans bestaat er bij mij ook (dus meer kans als een normaal iemand) en anders vind ik mezelf ook te oud worden eigenlijk dan vind ik de risico's te groot worden. Ik had zelf liever al mijn kinderen gehad voor mijn 25e maar helaas valt niet altijd te plannen maar ik vind dus al snel iets "oud" (nogmaals voor mezelf) ik vind bv met 39 het echt een te groot risico het zou nog anders zijn als je bv heel laat een relatie hebt gekregen en dan pas er aan kan beginnen (en die kinderwens toch heel groot is) maar als je bv je partner als 10 jaar kent en dan toch steeds uitstelt vanwege carrière, reizen e.d. ja dan vind ik het persoonlijk een beetje riskant en zou ik liever kiezen om wat jonger eraan te beginnen..
ja das een persoonlijke mening, ik persoonlijk vind dat "ouder" (oud is wat overdreven gezegd) maar wat mij bv erg "tegenstaat" is mensen met een vaste partner die al jaren bij elkaar zijn en maar vooruit blijven schuiven en dan opeens problemen hebben met kinderen krijgen als ze 40+ zijn, ja dat vind ik persoonlijk dan niet gek dan had je ook eerder aan een gezin kunnen denken denk ik dan. Al die kunstmatige ingrepen zijn dan niet nodig als je zelf gewoon meer tijd en energie had gestopt in je gezin (laat ik even duidelijk zijn dit geldt niet voor vroege overgangers of mensen die door omstandigheden pas later aan een gezin zijn begonnen maar de luxe uitstellers die willen reizen / carrière maken e.d.) dan heb je duidelijk een keuze gemaakt en ja als dan later blijkt dat je te laat bent voor het andere zou het eigenlijk gewoon zo moeten zijn want dat is een keuze die je zelf hebt gemaakt toen met als consequentie dat het op een latere leeftijd moeilijker zou gaan, gelukkig heb je wel veel mogelijkheden tegenwoordig maar ik vind eigenlijk dat dat soort mogelijkheden zijn voor mensen die echt problemen hebben met zwanger worden en niet alleen omdat ze te lang hebben gewacht met het gaan proberen.
maar als mensen het krijgen van kinderen van uitstellen dan zullen ze daar vast een voor hun goede reden hebben; nl. dat ze er eerder niet aan toe zijn. En als je er niet aan toe bent, dan moet je er vooral niet aan beginnen. Lijkt me dan dus alleen maar verstandig om dan te wachten.
Mijn persoonlijke grens ligt op 25. Ben op mijn 23ste voor het eerst mama geworden, dus heb nog even voor een 2de mochten we dat willen (lol). Wat anderen doen moeten ze lekker zelf weten.
Het kan per situatie sterk verschillen. Maar je kunt ook te ver gaan vind ik. Een (pas bevallen) moeder van 63 vind ik een wandelende freakshow...
Waarom zouden ze er niet aan toe zijn? Geen zin in kinderen? Werk of vrije tijd is belangrijker? etc. Dat is namelijk vaak het geval. Lichamelijk is het vaak gewoon niet verstandig om te wachten.
Ken jij heel veel mensen met dergelijke redenen en hebben ze je die persoonlijk verteld? Ik vind het juist heel verstandig om pas aan kinderen te beginnen als je daar in alle opzichten aan toe bent, als je vol liefde en overtuiging die keuze kunt maken (ik bedoel overigens niet dat ik mensen veroordeel bij wie het niet precies zo is gelopen). Ik geloof niet dat dat vaak komt omdat mensen "geen zin in kinderen" hebben, beetje raar omschreven.
Euh... even over dat dementeren. Jullie weten toch wel dat je ook vervroegd kan gaan dementeren he?? Dus zo rond je 45ste ofzo, ja het gebeurd. (misschien zelfs wel eerder) Er is geen een leeftijd waarop je een garantie hebt over je gezondheid, of uberhaupt je leven. Ja, het neemt allemaal wel fors toe rond je 63ste. Maar ik vind dat het iedereens goed recht is om een kind te willen, welke leeftijd dan ook. Mensen kunnen zo ze*ken over anderen.... bah..
Ja ik ken veel mensen die idd nog 'geen zin' in kinderen en al 'het gedoe' eromheen. En veel mensen vind ik gewoon te langdradig doen omdat ze eerst het perfecte huis met 4 slaapkamers willen, of eerst willen trouwens met een duur topfeest etc. Moeten ze allemaal zelf weten natuurlijk, maar weet wel dat je op je 35ste de helft minder kans hebt op een zwangerschap als een 25 jarige en een paar jaar later is dat nog een keer gehalveerd.
Tja, en dan kom je je man pas laat tegen....en dan lukt het kindjes krijgen ook niet 123...en dan ben je bijna 40 en in blijde verwachting. Ik ben blij dat niemand bepaald of bedacht heeft dat ik eigenlijk te oud ben. Zelfs de gyn niet
De natuurlijke grens, de natuur bepaald. Goh, wat klinkt dat makkelijk en leuk. Meiden die horen dat ze al vervroegd in de overgang zitten en dus een hele kleine eicel reserve hebben moeten maar stoppen want dat heeft de "natuur" bepaald. Helaas meiden pech voor jullie "men" vindt dat het klaar is voor jullie. Gelukkig denkt de medische wetenschap daar anders over en is er voor deze meiden de mmm. Die weg is zeer zeker niet makkelijk en als je geen goed gevulde bankrekening hebt houdt het zelfs op na 3 pogingen. Maar dat maakt wel dat sommige meiden op "latere" leeftijd moeder kunnen worden. Ik oordeel niet over leeftijd. Laat iedereen zelf bepalen waarneer ze moeder wil worden of beter nog moeder mag worden. Dat ik een bepaalde leeftijd te oud of te jong vind wil niet zeggen dat dat ook de waarheid is.
Tja, ik vind niet echt dat ik voor een ander kan bepalen wat de maximale leeftijdsgrens is. Voor mezelf is dat 35 (of misschien iets erover, 36), maar dan wel voor de laatste. En absoluut niet voor de eerste (maar ik wil er dan ook meer dan 1). In het algemeen vind ik de grens van 45 jaar maximaal voor zowel vaders als moeders. Maar dat is dan ook in gevallen dat het nu eenmaal zo loopt. Dus als je pas op latere leeftijd iemand vindt, of als het door medische omstandigheden niet anders kan. Ik vind dat zelf absoluut niet ideaal. Dan ben je 50 jaar of ouder als zoonlief gaat voetballen. En waarschijnlijk dik in de 70 als je opa en oma wordt. Ga dan nog maar eens voetballen met je kleinkind... Voor mij speelt ook mee dat mijn moeder, en ook mijn tante, allebei rond de 60 zijn geworden. Hoewel daar helemaal geen reden voor is, houd ik daar toch rekening mee. Ik zou het mijn kind, of elk ander kind, niet aan willen doen het overlijden van zijn of haar ouder mee te maken op een jonge leeftijd. En moeder worden zonder moeder is ook echt een gemis. Dus ja, misschien denk ik er daarom zo over. Naar mijn mening gaat die moeder van 63 dus ook veel te ver.