@ tulip: ik heb ook wel eens gehad dat een vrouw dacht dat ik een tienermoeder was. Zeer recent nog, toen was ik 25. En dat denken ze nou nooit als mijn man naast me loopt.
jeetje, jouw zoontjes zullen er op het kdv ook even over doen om uit te leggen wie opa is of is het voor hen heel gemakkelijk, kennen ze maar 1 opa van jouw kant?
Hoop dat je hem snel vindt!! Wel kieskeurig zijn hoor.. Ik was 37 toen ik hem tegenkwam dus je hebt nog even.. En 39 toen m'n oudste dochter werd geboren. 41 toen ik m'n tweede dochter mocht krijgen. Ik ben een gelukkige bejaarde, hot mom!
Maar zo snap ik het wel hoor! Gelukkig valt het dan toch mee met die vergeetachtigheid als oudere... (mijn vader komt ook uit een gebroken gezin met halfbroers en -zussen van beide kanten, snappen mensen meestal ook niks van)
dat heb ik ook altijd gezegd, eens gaat mij dit van pas komen, maar die tijd moet nog komen. Dat vond ik iig niet toen ik 19 was en bij de kroeg nog moest bewijzen dat ik 16 was.:x Toen ik op mijzelf woonde met 21 werd er aan de deur en aan de telefoon vaak nog gevraagd: is je moeder thuis?? Dan zei ik altijd maar: weet ik niet, die woont 8 km verderop.
Hihi, ze hebben 3 opa's van mijn kant Mijn moeder woont inmiddels samen met een andere man (opa 3 dus). Dat is zelfs de favoriet van mijn zoontje. Maar mijn 2 vaders zijn ook allebei opa voor hem. Gelukkig heeft papa 1 geen partner. Papa 2 wel, dus 2 oma's van mijn kant (maar mijn moeder heeft wel de meeste rechten. ). Mijn man heeft alleen zijn moeder nog. Wat een verschil he.
Ik heb wel eens te horen gekregen van een oudere vrouw op straat dat ik nog zo'n lekkere jonge moeder ben! (als een man het zou zeggen telt het niet want die liegen om te scoren) Nou..jong...zei ik... Nou ja, zei ze, je bent in elk geval nog geen 40!.. Dus wel! Ach..is niet altijd goed te schatten leeftijd.
Als ik dat zou zeggen zou dat er precies zo staan Maar nee! Voor mezelf wil ik geen kinderen na mijn 30ste Das wel heel wat anders niet?
Toch apart dat het wel als normaal gezien wordt wanneer er gezegd wordt dat je nog wel heel erg jong bent als je beneden de 25 aan kinderen begint door 36+ moeders en dat diezelfde moeders staan te stijgeren als de begin 20-er roept dat ze 35+ te oud vindt om nog zwanger te worden. Er zullen altijd vooroordelen blijven over leeftijden. De natuur heeft ervoor gezorgd dat je tot je 27ste het meest vruchtbaar bent en dat het daarna heel rap afloopt.. de natuur houdt geen rekening met de maatschappij van nu waarin er vaak eerst carriere gemaakt moet worden of er moet een koophuis in bezit zijn. Bij de moeders die na hun 30ste met kinderen beginnen en het heel moeilijk verloopt denk ik ook vaak, hoe zou het geweest zijn als je wel voor je 30ste begonnen zou zijn? Maar in mijn omgeving heb ik ook genoeg meiden gezien die voor hun 25ste echt niet makkelijk zwanger konden raken en het uiteindelijk met iui, ixi, ivf moesten proberen. Je weet het niet van te voren. Ik vind het voor mezelf in elk geval heel jammer dat ik mijn 2de kindje niet voor mijn 30ste had gekregen maar pas op mijn 32ste.. 9 jaar na mijn eerste kindje. Hopelijk mag ik voor mijn 35ste nog een keer zwanger worden want voor mij persoonlijk ligt de grens nog steeds op 35 jaar met zwanger worden. Voor een vader vind ik 39 de grens. Ik heb het als prettig ervaren om jong moeder te worden (23) en voel me nu met mijn tweede kindje al een oude doos. Helaas was de situatie er niet naar dat ik een kindje kon krijgen voor die tijd, een scheiding zat het in de weg dus de plannen zijn iets veranderd Ook moet ik zeggen dat zowel mijn ex-man als mijn huidige man het zeer vervelend vinden om oude ouders te hebben. Mijn man is inmiddels al heel lang wees en beide mannen miste het dat hun ouders niet in staat waren om lekker met hen te ravotten of ouderwetse ideeen hadden. Mijn ouders zijn 21 en 22 jaar ouder als ikzelf en dat heb ik als zeer prettig ervaren. Ook is mijn oma nog jong dus mijn kinderen mogen zelfs nog van haar genieten (ze is zelfs jonger als mijn schoonouders nu zouden zijn als ze nog in leven waren).
De natuur heeft ervoor gezorgd dat het "hoogtepunt" van de vruchtbaarheid rond de 18 jaar ligt. Dus tja...
Denk je nou echt werkelijk dat het woord leuk ook maar iets temaken heeft met een kindje van down ??? Wil niks zeggen hoor maar een meid van 24 die nog steeds een niveau heeft van 2 jaar (tops!) is misschien leuk om mee te spelen maar snap dat het niet hoort! Nu mijn zoon van anderhalf slimmer (ja slimmer!!!) is dan mijn zusje maakt het hartverscheurend! Ik snapte het vroeger niet en vond haar ook "leuk" Ze speelde met mij maar daar bleef het bij En kon niet mee naar de disco of make up op Want dat snapte ze gewoon weg niet En mijn moeder... Ze ging eronderdoor... De zorg het aanpassen aan 1 kind Ja de rest moet (waarheid!) alles sneller leren,alle zorg gaat naar diegene die nooit zal opgroeien...
Ik kan alleen maar van mezelf uitgaan. Ik wilde graag jong moeder worden dus ik ben nu zwanger van de tweede en ben 27 jaar. Ik wilde voor mijn 30e kinderen krijgen. Ik roep nu heel hard dat ik het bij twee kindjes houd, maar ik kan me ook heel goed voorstellen dat het na een aantal jaar weer gaat kriebelen en dat je er toch voor kiest om dan nog een kindje te (proberen) te krijgen. Wat andere mensen doen moeten ze echt zelf weten, ik heb er geen mening over. Behalve dan de extreme gevallen die weleens in het nieuws komen over vrouwen van 60.
@Marieke. Dat is natuurlijk niet altijd een bewuste keuze. Het is nou ook niet echt verstandig om maar een kind te willen omdat je 'nu nog' jonger bent als je voor je gevoel de juiste partner nog niet hebt gevonden of er zelf gewoon nog niet aan toe bent. Soms loopt het leven gewoon zo en je kan kinderen krijgen tot het niet meer gaat. Daar heeft de natuur ook voor gezorgd tenslotte. Anders had de vruchtbaarheid wel opgehouden met 30 jaar . Dat het meestal minder snel gaat ok.. ook al gaat dat niet voor iedereen op. Ik was ook op m'n 39 en 41e snel zwanger. Terwijl het op m'n 20e helemaal niet gelijk lukte.
Ik snap je gevoel maar dit slaat natuurlijk nergens op. Is hetzelfde als zeggen dat je baald dat je dat hele eind moet lopen.....terwijl een ander in een rolstoel heel graag met je had willen ruilen..... Iemand die op de natuurlijke manier kindjes kan krijgen, hoeft zich daar natuurlijk niet schuldig om te voelen, en mag voorzichzelf toch bepalen waar voor hem/haar de leeftijdsgrens ligt.... Ik vind de opmerking: zegt degenen die met zijn ogen knippert zwanger is, zelf kwetsend en beledigend..alsof je het haar niet gunt... we weten allemaal dat het geluk niet iedereen zomaar tegemoed komt, en we wensen iedereen al het geluk en liefde van een kindje toe..... Mijn grens? die heb ik eigenlijk niet. Ik heb er nooit over nagedacht. werd op mijn 25 voor het eerst mama en op mijn 28e voor de 2e keer. Voo rons de perfecte leeftijd, voor een ander misschien niet! We willen ws geen derde meer, maar zeg nooit nooit.....
Ik heb alleen de eerste pagina's doorgelezen, maar ik verbaasde me een beetje over de vele meiden die 30 de grens vinden. Ik was 33( op 3 dagen na 34) en had toen al een relatie met mijn vriend van 10 jaar! En waarom wij er niet eerder aan begonnen zijn? - ik ben laat met alles - was bezig met reizen, studies, en werken. Totdat er in mijn omgeving steeds meer kindjes kwamen, ik in een nieuwbouwwijk belandde en ik spontaan haast kreeg! Ook vanwege mijn leeftijd! Waar ik me aan kan ergeren, als mensen zeggen 'ik wil niet zón oude moeder zijn' En dan moet ik gelijk aan mijn eigen moeder denken die nu 68 is. En ik ben zo onwijs trots op mijn moeder die volop in het leven staat! Zij was dan in principe ook een 'oude' moeder toen ze mij kreeg ( ze had toen al wel 2 kinderen) maar ik heb nog nooit in mijn leven ervaren dat ik een oudere moeder had. Maar wat ik te oud vind? Zo rond je 40e. En dan puur alleen om de reden dat er gewoon steeds grotere risico's aan kleven.
Ik wilde altijd vroeg moeder worden, wist ik al heel vroeg ook, voor mijn 25ste 2 kinderen (toen er niet van uitgaande dat zwanger raken niet altijd makkelijk gaat) Ik werd zwanger op mijn 23ste en kreeg mijn dochter toen ik net 24 was, een 2de komt er denk ik niet maar ik heb mezelf gegeven tot 34 en daarna vind ik mezelf te "oud", ik heb geen zin om met 40 nog in de luiers te zitten. Als ik niet ziek was geworden had ik graag een 2de gewild (als dat had gelukt) maar nu denk ik het niet. Ik heb zoiets als ik 42 ben is zij 18 en volwassen en gaat ze haar eigen gangetje en kan ik andere dingen doen.
Kan me voorstellen dat je daar heel anders tegenaan kijkt door je ervaring met je zusje. Ik denk zelf ook wel eens dat er wel makkelijk wordt gedacht over het krijgen van een kind met Down. Ik denk dat mensen die de ervaring missen die jij hebt, vaak alleen dat beeld van het vrolijke down kind in hun hoofd hebben. De waarheid is natuurlijk niet altijd zo. Dat weet ik wel omdat ze in mijn familie met geestelijk gehandicapten hebben gewerkt. Ik zelf ook een korte tijd vrijwillig. Als je de ouders spreekt dan hoor je ook wel dat het echt heel zwaar kan zijn. En dat heeft niets te maken met houden van. Er komen ook vaak nog allerlei complicaties bij. Dus ik snap wel dat je gevoelsmatig zo min mogelijk risico wil lopen.