ja precies, ik voel mij dus ook niet beledigd, ik gaf dat voorbeeld alleen om aan te geven dat het niet alleen vervelend is voor de ' oudere' moeders, maar ook voor de jongere.[/QUOTE] Het valt me op dat mensen dit heel persoonlijk opvatten als een ander daar een mening over heeft. En wat me dan weer opvalt, dat ik de enige niet ben die het lastig vind om met een mening van een ander om te gaan. Maar jah, das gewoon vreselijk OT natuurlijk, valt me gewoon op
Ik vind gevoelsmatig dat de grens om kinderen te krijgen zo rond de 40 jaar ligt. Voor mezelf had ik 35 als grens, dat ben ik nu. Inmiddels heb ik 2 prachtige kinderen en denk ik dat het daar wel bij blijft. Ik kan niet garanderen hoe ik er bijv. op mijn 37e over denk, het zou zo maar kunnen dat we dan toch nog voor een derde gaan.
Ik mag toch hopen dat je dan zelf wel slim genoeg bent om te weten dat de meeste meiden met de overgang gewoon de gemiddelde leeftijd daarvoor bedoelen. Sorry als ik bot overkom, maar ik vind het een beetje vermoeiend als mensen hun eigen probleem ineens nemen om uitspraken van anderen in een kwaad daglicht te stellen....
Jee ik vind het wel heel lastig hoor. Ik vind zelf rond de 40, dan kan ik nog evt mijn kleinkinderen zien. Maar goed het is heel persoonlijk. Mocht het zwanger worden niet lukken en ineens op 43 jarige leeftijd wel.... Tja wie ben ik dan om dat niet goed te vinden. Ikzelf wil liefst maar tot 40 jaar.
Ben ik ff blij dat wij hier zelf over mogen beslissen...... Mijn dochter is geboren op m'n 41ste, mijn zoontje op m'n 44ste. Mijn man is nu 55. We zijn dit jaar 12 en een half jaar getrouwd. We hebben lang gewacht vanwege de eerste 2 kinderen van mijn man die inmiddels volwassen zijn maar lang bij ons in co-ouderschap hebben gewoond. Of ik dit zo altijd voor ogen heb gehad? Nee, zeer zeker niet. Maar soms loopt het leven niet zoals je het 't liefste zou willen. Godzijdank was het ons gegeven om zeer snel zwanger te raken en ouders te mogen worden van twee prachtkinders. En over die beslissing gaan alleen ik en mijn man.
Ik kan me niet meer inhouden.... Wat ik niet begrijp is waarom zo'n topic als dit wordt gestart. Je zit hier op een Zwangerschapsforum, iedereen is er op de een of andere manier mee bezig. Helaas zijn er heel veel vrouwen die al jaren bezig zijn, die wellicht op jonge leeftijd een ander leven met andere dromen voor ogen hadden. Je moet wel erg dom zijn als je niet begrijpt dat een topic als dit veel meiden pijn kan doen. En niet persoonlijk aantrekken wordt er dan gezegd....degenen die dat zeggen, hebben wellicht ook erg makkelijk praten. Dus nogmaals de vraag...wat wil je bereiken met dit topic? Waarom ben je nieuwsgierig naar hoe hier over gedacht wordt? Waarom is dit niet gewoon iets tussen twee mensen. Iedereen oordeelt al genoeg over iedereen. Laten we op dit forum elkaar gewoon met respect behandelen. Ik walg echt van sommige reacties hier.
Mijn max zit denk ik op 30. Gewoon omdat ik de eerste kreeg op mn 20ste, ik sinds vandaag 26 ben, er al 3 heb en als er nog een 4de komt dan vindt ik max 4 jaar er weer tussen wel meer dan zat. Ik geniet met volle teugen en heb er geen dag spijt van dat we jong zijn begonnen maar het lijkt me ook fijn om ooit weer alleen met mn man te zijn en het leven van mn kids meer vanaf de zijlijn te volgen en te steunen. Mn man is 11 jaar ouder overigens... hij is nu 37. Ik denk dat hij als grens ong 40 heeft dus dan zitten we redelijk op 1 lijn he
En daarom moeten we dus maar met z'n allen op ons 18e kinderen (proberen te) krijgen! Ik dacht dat we die tijd hadden gehad.. Was het in mijn geval wel een onbevlekte ontvangenis geweest.. en de 2e waarschijnlijk ook nog
Voor mij heel simpel: zolang de natuur het toelaat... Oftewel... gaat het niet vanzelf dan is 40 voor mij een mooie grens (omdat dit toch gemiddeld genomen een leeftijd is waarop de vruchtbaarheid heel laag wordt) en indien het wel natuurlijk kan gaan: zolang als het gaat (en ja, dus ook na 40) En nee, dat vind ik niet dubbel.. Als je het spel moet helpen dan zul je ook vooral spelregels moeten neerleggen (helaas). Oja... eerste kind: 35 jaar en tweede kind 37 jaar EN ik hoop toch nog een derde te mogen krijgen (uiterlijk in mijn 41e levensjaar... daarna sluit ik het hoofdstuk af).. Dus. OMA! hahahaha.. wat een term zeg. Voor degene die het even nodig hebben: een oma is iemand die moeder is van een kind heeft die een kind gebaard heeft of waarvan de partner een kind gebaard heeft (of geadopteerd etc). Oma is de relatie tot het kind van het kind. Zo... even een lesje van deze oma Iedereen heeft denk ik wel beelden. Ik heb (onbedoeld) beelden bij iemand die kinderen krijgt voor z'n 27-28e (en heb hier wel geleerd dat dat dus onzin is) en een ander vindt iemand die op zijn 31e een kind krijgt stokoud.. tja... lekker belangrijk Oja, nog een lesje. Het risico van het krijgen van een kind met een afwijking of de toename van de kans op een miskraam is boven de 35 verhoogd wanneer er sprake is van een EERSTE zwangerschap. Voor een tweede is dat al veel minder verhoogd dan ten opzicht van de jeugdige zwangeren.
Hier een oma-mama :x Als ik sommige reacties zo lees, was ik te oud toen ik mijn kind kreeg, ben ik stijf en niet flexibel en ben ik echt niet gediend van kliederende en spelende kinderen. Aan de dames die er zo over denken: lekker kortzichtig, prima opmerkingen. Verder reageer ik hier niet, zonde van mijn tijd :x
Toen mijn dochter werd geboren, waren mijn 2 jongste zusjes 3 en 4. Mijn dochter is nu 3 jaar, mijn zusjes 6 en 7. En inderdaad, bij oma (en opa ) is het altijd leuk, want daar kan ze lekker spelen en gek doen met haar 2 tantes!! Mijn moeder is 42, mijn vader bijna 49.(mn moeder was 19 toen ze mij kreeg, ik was 19 toen mijn dochter geboren werd) Maar mn moeder word nog echt niet als oma gezien hoor, wanneer zij met mijn dochter door het dorp wandelt, word haar regelmatig gevragen: oh dacht dat jij uit de pampers was?? (met andere woorden, dacht dat jij geen kleine kinderen meer had?) dan kan mijn moeder met trots antwoorden: klopt, dit is mijn kleindochter!
Pff moeilijk topic vind ik dit! Voor mij persoonlijk zou 30 de grens zijn (let op: Dit geldt alleen voor mezelf vanuit mezelf en niet voor anderen ) In het algemeen gezien vind ik dat ik daar niet over kan oordelen! Iedereen heeft een andere kijk op het leven en de ene wil eerst reizen / carriere maken etc voordat ze kinderen krijgt en kiezen daarom om later kinderen te krijgen en een ander begint vroeger! Ik denk dat de enigste die dat kan bepalen jezelf bent en daar heeft een ander verder helemaal niks op te zeggen..... Wat ik wel uit ervaring van mijn vriend kan zeggen is dat hij het niet leuk vond om een oudere vader te hebben zijn vader was 39 toen mijn vriend als laatste van het gezin werd geboren (hij scheelt als ik me niet vergis 15 jaar met zijn oudste broer ) omdat zijn vader vroeger zich te oud voelde om mee te doen aan activiteiten op school.... Maar ook daarvoor geldt weer: Het is net hoe jezelf bent, wat je instelling is en wat je wensen zijn.... Dus nee ik ga hier niet roepen oh ik vind die en die leeftijd te oud! Maar laten we wel eerlijk zijn; 68 jaar is dan wel oud
Nog vergeten te schrijven in mijn reactie zojuist : mijn man is een opa-papa. Zijn dochter uit een eerder huwelijk heeft een zoontje die 10 maanden ouder is dan ons dochtertje. En iedereen voelt zich er goed bij.
ik denk voor mannen en vrouwen allebei ron de 42 max. maar voor mezelf liefst voor mijn 35 mijn laatste. ben bang voor vruchtwaterpunctie ( stom he)
We denken allemaal hetzelfde en als je iets zo graag wilt, als moeder worden dan is hier geen leeftijd voor.. Je kunt en mag hier niet over oordelen alleen voor jezelf, ik ben zelf op mijn 20e moeder mogen geworden en ook een MK gehad hiervoor maar ik weet 100% zeker dat als het niet zou lukken en met mijn 40e nog steeds niet ik er nog alles aan zou blijven doen om toch moeder te mogen worden. Medisch gezien wel maar ook hier kunnen de medici heel veel mee..
Toen ik jong was had ik mijn hele leven al in mijn hoofd gepland. Ik zou een leuke baan krijgen, de prins op het witte paard tegen komen, trouwen, huisje, boompje, beestje en natuurlijk kindjes. Tja, dat plan je in je hoofd en dan ga je er van uit dat dit natuurlijk allemaal gebeurd want zo is het en sprookjes eindigen ook altijd met een prachtig einde. Dan krijg je die baan maar die prins op het witte paard komt maar niet langs. Of soms zie je er wel een die afstapt van dat paard maar toch snel weer verder gaat. En zo tikken de jaren door en kom je je prins dan eindelijk tegen als je halverwege de 30 bent. Tijdens je 1e date bespring je hem niet want dat is not done in sprookjes. Je krijgt ondertussen ook nog te maken met allerlei hormoon problemen waarvoor je onderbehandeling moet van een endocrinoloog. Dus je wacht nog even, het huisje komt, de beesjes komen, je trouwt met je prins en je gaat proberen om je liefdes baby te maken. Je klust trouw elke maand rond je eisprong maar na 1 jaar is er nog steeds geen 2e streepje. Een bezoekje aan de ha en gyn en dan toch onverwacht dat 2e streepje. Maar ook dit draait uit op een nachtmerrie, een MA bij 9,5 week. Vervolgens kom je versneld in het IVF traject en na 6 IVF behandelingen sta je op je 44e nog steeds met lege handen. En heeft het sprookje geen happy einde. JA IK HOOP DUS MET HEEL M'N HART DAT IK OP MIJN 45E NOG OMA-MAMA MAG WORDEN!!!! MAAR DIE KANS WORDT MET DE DAG KLEINER. (En wat betreft de mensen die vinden dat ik dan te oud ben, dat zegt meer over hoe zij zich zelf zien als 45 jarige dan dat hoe ik mezelf zie en voel)
Dat is niet eens waar.. de piek ligt rond 23 jaar. Overigens is naar mijn mening ongeveer 42 jaar de maximale leeftijd om moeder of vader te worden. Daarna is de eicelkwaliteit erg slecht en raken de meeste vrouwen in de overgang. Een vrouw van 35 die voor het eerst moeder wordt is voor mijn gevoel 'oud', maar ik ga daar geen oordeel over vellen. Wie weet heeft ze er 5 jaar over gedaan, wie weet was ze ervoor ernstig ziek, of heeft ze haar man pas enkele jaren terug ontmoet..