En dat is het nou. Vaak zit er een heel verhaal achter waarom vrouwen op wat oudere leeftijd nog proberen zwanger te raken. En vaak (niet altijd maar vaak wel)is het zo dat degene die over leeftijdsgrenzen beginnen het sprookje wél zonder moeite hebben geleefd en dus wat makkelijker praten/oordelen hebben. Wellicht zouden ze er anders over denken als ze in een situatie zouden belanden waarbij het anders loopt dan verwacht. Ik hoop met je mee dat je nog oma-mama mag worden!
Ehm, ik was er voor mijn 31ste gewoon echt nog niet aan toe... Pas op mijn 31ste begon er ineens een kinderwens in mij te borrelen. Gelukkig ben ik in heel korte tijd 2 keer mama mogen worden, ben nu 33 jaar. Er komt als het ons gegund is ook nog wel een derde maar wel pas over een paar jaar. Voel me na het lezen van dit topic ineens wel erg oud. Maar gelukkig heb ik alles gedaan wat ik wilde zonder kinderen zodat ik in ieder geval niet mijn kinderen de deur uit kijk straks omdat ik zelf weer een nieuwe fase in moet... En als mijn kinderen een beetje op mij lijken is dat maar Goed ook want dan wonen ze op hun 25ste nog allemaal thuis
je kan hier kort of lang over praten, feit blijft dat dit heel persoonlijk is, ik dacht nooit iemand tegen te komen (zat er zo in gebakken dat ik te lelijk was etc door getreiter op school) en ineens op mijn 21ste was daar mijn man. Wat niet bij iedereen zo werkt, daarom snap ik niet waarom we elkaar hier gaan aanvallen omdat niemand de omstandigheden kan weten waaronder de ander leeft en mee te maken krijgt (ivf,mmm). Ik kan zeggen dat mijn grens ligt tot 34 maar ik ga niet zeggen dat bv mijn buurvrouw die grens ook maar moet hebben of dat iemand anders dat moet, eigen keus (en soms door moeilijk zwanger worden niet eigen keus) is dat en dat prive! Ik vind het prettig jong moeder te zijn maar ik ben dan ook erg dankbaar dat ik haar heb mogen krijgen.
ik neem aan dat het hier ook om eigen situatie gaat. geloof dat sommige mensen hier een beetje overheen gelezen hebben en gelijk op de achterste poten zijn gaan staan Voor mij wil ik met mijn 35e wel klaar zijn, mocht een 2e er tot die tijd er niet meer inzitten is het ook goed zoals het nu is.
Ik ben bijna 35. Ik zit in de mmm voor een eerste kindje. En lees hier nu dat ik als een oude oma-mamma zal worden beschouwd door sommigen. Auw.
Ik ben nu 31, wij zijn al 7 jaar bezig... Had ook graag jong moeder geworden.. Mag niet zo zijn. Daarom vind ik het not done om te oordelen over de leeftijd waarop iemand kinderen krijgt. Je weet nooit hoe iemand zijn of haar leven gelopen is. En ja, tuurlijk, op latere leeftijd heb je meer risico`s vind ik ook, maar ik zie ook een boel dames van begin twintig hier rondlopen met een baby waarbij een boel misgaat... Denk dat dit een topic is die, onbedoeld, een aantal mensen flink kan kwetsen..
Juist niet... (Ik ben zelf uit, je raadt het, 1974, met 2 kindjes onder de 2 jaar dus zou zoiets nooooit zeggen ). Dit was in reactie op verschillende uitspraken dat de natuur bepaalt dat je na je 30ste minder vruchtbaar bent en dán dus maar geen kinderen meer zou moeten krijgen of dan de 30 als een "natuurlijke" grens zien. Mijn tegenreactie is: op je 18de ben je op je vruchtbaarheidspiek maar dat wil niet zeggen dat we maar allemaal van die piek gebruik moeten maken lijkt mij. In die redenatie zouden we met z;n allen op ons 18de maar moeten stoppen met kinderen krijgen.
Hier ben ik het mee eens. In mijn eerste bericht(pagina 1) schreef ik dat voor mezelf de grens op 35 jaar ligt, maar als ik dan vervolgens nadenk over mijn lieve decembermama2009-vriendjes dan denk ik, als je 35 bent dan ben je helemaal niet oud. Vooroordelen werken beide kanten op, ik heb ook al gelezen dat ik straks mijn kinderen het huis uitkijk zodat ik aan een nieuwe fase in mijn leven kan beginnen(), maar wanneer je uiteindelijk mensen echt kent, dan maakt leeftijd niet meer uit, dan maakt het alleen uit of iemand haar kinderen liefheeft en goed voor ze zorgt.
Ik denk ook dat hier een aantal mensen onbedoeld kwetsende dingen neer zetten........... Voor iedereen is die maximale leeftijd anders, maar dat zegt niet dat deze leeftijd echt haald. Er zijn zoveel factoren die dit beinvloeden. Mijn eerste vriend kreeg ik op mijn 21ste en daar ben ik ook mee gaan samen wonen.........we wilde kinderen maar toen ik op mijn 23ste wilde stoppen met de pil kwam er het: nu niet dan niet NOOIT niet! Hij wist dat kinderen krijgen mijn grootste wens was en hij wist zelfs dat als het een meisje werd dat ze de naam Alex zou krijgen. En toch kwam hij toen met de mededeling dat hij nooit kinderen wilde krijgen. Daar sta je dan, denk je vroeg moeder te worden maar helaas eindigt daar je relatie! En mijn huidige vriend kwam ik tegen toen ik 25 was en gelukkig ben ik nog geen jaar later met de pil gestopt. Dat ik onvruchtbaar bleek te zijn wist ik pas 7jaar later omdat er in de ziekenhuizen heel erg veel fouten gemaakt zijn. En er toen nog niet in elke huiskamer een computer stond wist ik ook niet beter als dat de artsen het wel zouden weten........toch?! Nu ben ik blij dat ik moeder heb mogen worden en soms baal k heel erg dat ik al 35jr ben! Maar helaas het is niet anders. Ik had zelfs graag 3 kindjes willen krijgen maar die keuze is me ontnomen! En als ik met mijn 37 en mijn vriend met z'n 42 opa en oma ouders zijn...........SO BE IT! Maakt het me af en toe verdrietig....ja en daarom zijn de uitspraken hier voor mij af en toe kwetsend, omdat ik ook zo graag een jonge moeder had willen zijn.
Nou zeg dat... Vraag me echt af of sommige in real net zo slecht luisteren als lezen en dan ook zo met hun omgeving om gaan? Want het lijkt me dat je dan hele dagen aan het verdedigen bent, je gekwetst voelt en gepasseerd bent, je komt nog wel eens wat tegen om je heen. Waarom zou je niet mogen vragen wat voor iemand de max is? Dat mag toch gewoon verschillen? Ik mag er toch anders over denken wat een max leeftijd zou zijn dan mijn buurvrouw. God zij dank hebben we er niets bij elkaar over te vertellen. We zijn allemaal vrij, vrij om een mening te hebben en ook vrij om het te doen zoals je wil, ongeacht wat je buurman dus denkt. Hoe je dat noemt, wat maakt het uit, er werdt hier een opmerking gemaakt over een oma-mama...nou en...het heeft precies zoveel waarde en betekenis als je eraan geeft. Volgens mij krijgt het nu een veel zwaardere lading dan de bedoeling en so what...wat is er mis met een oma-mama, de mijne was er één. Ik heb aan bepaalde dingen minder leuke herinneringen, maar dat lag meer aan hoe zij met dingen om ging. Dat heeft dus helemaal geen bal met leeftijd te maken, maar alles met hoe je dingen doet in je leven. Verder heeft het me nooit dwars gezeten dat zij 'oma-mama' was en dat was ze absoluut, ik werdt op mijn 4e tante namelijk. Het zat hem er niet in dat ze ouder was. Het zit hem er ook niet in dat ze nu niet meer op mijn kinderen kan passen omdat ze behoorlijk op leeftijd is. Zulke dingen daar groei je gewoon in mee. Het spookt heus wel eens door mijn hoofd of een jonge mama leuker zou zijn geweest. Maar is het niet zo met veel dingen in het leven, dat je je vaker afvraagt of het op een andere manier leuker of beter geweest zou zijn? Volgens mij moet je niet te veel vergelijken met het gras aan de overkant, daar wordt je alleen verdrietig van, dan is het nooit genoeg wat je zelf hebt.
Ik ken een koppel waar het leeftijdsverschil erg groot is, zij 23 en hij 53, en zij is nu zwanger. Persoonlijk vind ik de verhouding niet kloppen, maar hun zijn er blij mee en willen het graag dus ik gun het ze van harte en ben ook blij voor ze. Ook al heeft pappa al klein kinderen van zijn dochter. Wat dan mijn mening is of gevoel erover is mijn zaak, dat zal ik niet tegen hun zeggen omdat ik ze het geluk met dit kindje gun en dat het kind in liefde is gemaakt en met liefde wordt grootgebracht Ik vind dat het voor iedereen anders is, sommige mama's moeten helaas hard knokken om mama te mogen worden, wie ben ik dan om te oordelen? Ik heb voor mezelf misschien een grens maar die kan voor een ander totaal ergens anders liggen, en gelukkig maar ook, stel je voor we dachten allemaal hetzelfde en deden hetzelfde.
Op zich vind ik dat iedereen zelf het beste kan beoordelen of hij/zij er wel of niet te oud te voor is. Al vind ik 50 plus wel een soort van limiet. Denk ook aan het feit dat je je kinderen wil zien opgroeien. Plus je eigen lichamelijke conditie. Denk niet dat het heel leuk is als je kind nog kind is en je als ouder achter de geraniums zit. Maar waar de 1 met 40 nog topfit is hoeft niet voor de ander de gelden. dus ja , iets heel persoonlijks.
Voor mezelf heb ik 32 in gedachten...ben nu 26, dus heb nog even... Voor zwangerschappen in het algemeen is 40 volgens mij een mooie leeftijd om aan te houden
Poeh.. Jij vindt de gemiddelde leeftijd waarop vrouwen in NL hun eerste kindje krijgen, de max voor het laatste kind!
Ik denk dat het belangrijkste is dat je er klaar voor bent. De een is dat op 23 jaar de ander op 30 jaar. Je moet voor zo'n kleintje kunnen gaan vind ik. Ik ben zelf 32 en pas op later leeftijd mijn vriend tegen gekomen. We zijn er nu helemaal klaar voor. Natuurlijk heb ik het liefst voor mijn 35e een kindje maar de natuur bepaald.
wij hebben de grens gesteld bij 40. ik was 38 toen ik zwanger raakte en 39 toen ik beviel.( ik heb me trouwens wel door een arts en gyn helemaal laten nakijken voordat we aan dit avontuur begonnen vanwege mijn leeftijd.) toevallig duurde het deze keer maar 3 maanden ( hoe krom is dat met nog maar 5 procent kans vanwege de leeftijd) bij de andere 2 duurde het beiden keren dik anderhalf jaar. de kans had dus bestaan dat het niet meer gelukt zou zijn. we hadden afgesproken als ik 40 zou worden dat we dan stopte. gelukkig was dat dus niet nodig. wel hebben we inmiddels definitief gemaakt dat er geen meer bij komt. hoe spijtig ook, ik ben inmiddels 41 en dus te oud.(vinden wij)
ja kijk en om zo'n opmerking van iemand moet ik dus gewoon vreselijk lachen.... *ik neem zoiets dus gewoon niet serieus*
Je zou het ook om kunnen draaien: ik vraag me af of mensen in real life ook tegen mij (bijvoorbeeld) zo bot zouden zijn om te zeggen dat ze mij een oma-mama vinden of veul te oud om kinderen te krijgen. Dan vind je het gek dat ik (bijvoorbeeld) het gevoel krijg dat mijn kinderen er niet hadden moeten zijn volgens die mensen of dat ze een rotleven hebben met zo'n graftak van een moeder alleen omdat ik andere keuzes in het leven heb gemaakt dan zij? En laat me duidleijk zijn: ik erger me eraan, ik trek me er verder niks van aan, ik word er niet ingelukkiger van, ik zal mijn kinderen niet ter adoptie afstaan, laat ze maar lekker denken. Dat is dan wél weer een voordeel van de leeftijd. Het heeft niet alleen met lezen of luisteren te maken maar ook met de andere kant van communicatie, namelijk hoe breng je iets. En dan valt het mij weer op dat mensen op dit forum vaak maar wat roepen zonder ook maar een seconde na te denken over andermans/-vrouws situatie en wat hun woorden zouden kunnen betekenen voor anderen.
Ik zou voor mezelf 35 aanhouden en voor mijn man 45. Nu zijn wij al compleet maar ik denk dit voor mij wel de max. leeftijd zou zijn.