Zoals ik al eerder heb gezegd, heb ik voor mezelf een grens van 35 jaar, voor anderen sluit ik me aan bij de 'ziekenhuisnorm' van 45 jaar. Er kunnen allerlei redenen zijn waarom het niet lukt en dan is het fijn dat je tot je 45e door kan. MAAR... waar ik dus niet zo goed tegenkan is bovenstaand argument. Natuurlijk moeten mensen zelf weten hoe ze hun leven inrichten. Daar heb ik weinig mee te maken. Maar als je je kinderwens willens en wetens uitstelt, terwijl het dus wel eerder kan, terwijl je weet wat dat voor consequenties heeft, en dan vervolgens in de MMM terecht komt, dan moet je niet heel verbaasd zijn. Ik heb heel veel collega's die (zeer) hoogopgeleid zijn, en dus niet op hun achterhoofd gevallen, die zeggen 'ach, kinderen, dat zie ik later wel'. Als ik ze dan wijs op de risico's dan zeggen ze 'ja, maar ik ben er nu nog niet aan toe'. Of bijvoorbeeld zo'n Ilse Delange (zag ik gister op tv), of andere sterren die tegen de 35 lopen, of ouder, die dan zoiets hebben van 'dat komt later wel' (as in 'over 5 a 10 jaar'): dat snap ik gewoon niet. Ik vind dat eerlijk gezegd gewoon dom. Ik heb het dus niet over vrouwen die hun ideale man op latere leeftijd tegenkomen, of waarbij er allerlei andere dingen spelen, maar echt vrouwen (in een relatie!!!) die eerst nog even willen feesten, of carriere maken, maar wel zeker weten dat ze later kinderen willen. Ik kan daar gewoon niet bij. Ja, het carriere maken staat bij mij misschien even op een laag pitje, maar als mijn collega's over 10 jaar kinderen krijgen (en de kans is dan veel groter dat het dan niet zo makkelijk gaat, met alle gevolgen voor de carriere van dien) dan haal ik ze in, want dan gaan die van mij al lang en breed naar school terwijl zij slapeloze nachten hebben. Ik hoop niet dat ik nu weer verkeerd begrepen word, want ik was degene die begon over oudere moeders en dat als je 60 bent, "je leven over is" (heb ik dat gezegd...? neee..........:x), aangezien dat in mijn familie ook zo is. Zowel mijn moeder als mijn tante waren rond die leeftijd hartstikke dood. Het is toch niet zo vreemd als dat dan voor de beslissingen in mijn leven meespeelt, of niet?
Ach het wordt veel te persoonlijk opgevat. Voor mijzelf vind ik 35/40 écht de max. Dat betekend toch niet iedereen vanaf hun 35ste is afgeschreven? Wat een lange tenen. Sommige vinden 25 te jong, prima toch? Het boeit me werkelijk waar he-le-maal niks. Als ik naar mjn leven, mijn lichaam, onze situatie kijk dan was dit 'de' leeftijd voor ons en niet over 15 jaar.
Inderdaad...sommigen WILLEN het gewoon niet begrijpen. Denk dat de OUDSTEN (whahahaha) ook echt de WIJSTEN moeten zijn in dit geval en deze discussie lekker moeten laten voor wat het is. Ik ga weer aan de studie....jeetje, daar ben ik ook laat mee eigenlijk, ben al 35 en dan nog bezig???!!! Goed onderwerp voor een nieuwe discussie!!
Het gaat niet om lange tenen, maar om kwetsende opmerkingen. En het wordt niet persoonlijk opgevat, maar in sommige reacties persoonlijk gemaakt. En nu ben ik het echt zat!! Toedeloeeeeee
en als je pas na 35 zou beginnen om de redenen die je aangeeft en het zou dan eventueel niet meer lukken vanwege je biologische leeftijd? zou je er dan nog zo over denken? (daarmee bedoel ik niet dat iemand van 35 onvruchtbaar is, alleen wel minder vruchtbaar over het algemeen)
Dit zijn precies van die argumenten die mensen altijd geven als je op jonge leeftijd kinderen wilt.. misschien zat vrouwen die eerst een kinderloos leven willen, prima. Maar als ik hier op het forum kijk, zijn er toch een boel jonge moeders die hier geen behoefte aan hebben. Mijn carrière begint juist nu.. en ik kan dat prima combineren met kinderen. Al ligt dat natuurlijk wel aan je beroep. Het woord broedmachine is wel grappig.. doch bijzonder om te gebruiken in deze discussie. Ik moet ook wel lachen om mensen die 35 jaar te oude moeders vinden. Misschien wat ouder, maar echt oud is dat toch niet? Sja ik weet niet hoor.. maar ik vind 35 jarigen nog gewoon leuk.. maar ja ik ga net zo graag met 50 jarigen om als met 25 jarigen moet ik zeggen leeftijd is uiteindelijk maar een getal. tot op een bepaalde grens dan. die moet je voor jezelf bepalen. Jouw leven, jouw keuze.
Prima als je mij quote maar quote dan ook de rest! Anders komt het zo bot over Wat totaal mijn intensie niet geweest is en is...., Of je moet het zo niet bedoelen dan heb ik niks gezegt
ik kan alleen maar voor mezelf spreken. mijn ouders waren 35 jaar toen ik in hun leven kwam.... mijn ouders waren misschien een van de oudste bij ouderavonden. maar ik heb nooit iets gemist in mijn leven omdat zij nu ouder waren dan andere ouders. wij zijn jong ouders geworden. Maar ik word gek van het gevoel krijgen dat ik iets gemist heb van het leven!! (jeugd, uitgaan, reizen, carriere) Tuurlijk ga ik niet op backpackingend door maleisie, of uitgaan tot de volgende morgen, en heb ik mijn carriere op een laag pitje gezet.. straks, als jullie in de luiers zitten, en de kopzorgen hebben gekregen omdat jullie kinders niet willen eten. Zit ik dood leuk met mijn blote billen op een geweldig strand, wetend dat mijn kinderen oud genoeg zijn om voor zichzelf te kunnen zorgen met goede normen en waarde! (dit voor alle leeftijdsgenoten en niet alle leeftijdsgenoten die ooit heeft gezegd dat ik de domste fout bega om jong aan kinderen te beginnen!)
Weet je wat pas dom is? Jong(er) aan kinderen beginnen omdat de maatschappij dat verantwoorder vind, terwijl je er nog helemaal niet aan toe bent. Ouders die nog niet aan kinderen toe zijn, zijn een stuk stressvoller dan degene die er echt 100% voor kiezen. En zelfs voor die "vrijwillige" kiezers is het vaak zwaar zat, laat staan als je eigenlijk helemaal nog niet achter je kinderwens staat, maar alleen naar je leeftijd hebt gekeken ipv naar je gevoel.. Ik vind het juist heel erg verstandig dat sommige mensen wat langer wachten op dat moment dat het "ik wil graag een kindje" gevoel toeslaat. Scheelt een hoop kinderleed! Ik was 30 toen Milan geboren werd en bijna 33 toen Misha er bij kwam. Nu ben ik 37 (mijn man zelfs al 46), maar voel me gewoon "loetje". Mijn leeftijd staat mss in jaren op mijn voorhoofd, maar mijn gevoel heeft geen leeftijd, geld hetzelfde voor mijn man. Wij doen niet onder voor de "jongere" ouders, sterker nog, we gaan er gewoon mee om. Dat het wat moeilijker kan worden om na je 30e zwanger te raken àlla, maar dat gezeur dat je dan een oude moeder bent en minder kan slaat werkelijk helemaal nergens op. Voel me niet minder dan 10 jaar terug. Alhoewel, ik ben mss mentaal sterker geworder, ook handig als moeder zijnde..
ik ga me verder niet mengen in de discussie, geloof ik. Ik wilde altijd moeder worden rond mijn 23e-25e. Na heel wat onfortuinlijke gebeurtenissen werd ik het pas 1 maand voor mijn 38e. Dit jaar word ik 40 en ik droom nog van een broertje of zusje voor ons meisje. En niemand die mij op mijn leeftijd schat, trouwens. Ik denk dat het iets heel persoonlijks blijft en ik weet uit eigen ervaring, dat je als je wens niet vervuld raakt, de grenzen steeds wat verder op blijft schuiven
Misschien had ik iets duidelijker moeten zijn over welke leeftijd ik bedoel... Ik was zelf nog net 28 toen ik beviel van de eerste, en 31 als ik straks beval van de tweede. Dat verschilt dus niet veel van de leeftijden waarop jij jouw kinderen hebt gekregen. Ik zeg heus niet - even gechargeerd - dat iedereen op zijn 22e een kind moet krijgen. Ik heb het dus over vrouwen die over de 35 zijn, of bijna, en 'het op de lange baan schuiven'. Die dus niet zeggen 'over 1 of 2 jaar', maar zeggen 'ik wil het wel, maar nu nog lang niet'. Dat vind ik een beetje dom, en ik snap het niet. Natuurlijk speelt gevoel ook een belangrijke rol. Maar bij gevoel komt ook verstand kijken. Een vriendin van mij wist eerst helemaal niet zeker of ze kinderen wilde, en dacht later 'dat komt later wel'. Totdat ze verliefd werd op een oudere man met vruchtbaarheidsproblemen. Met hem wilde ze kinderen. Als hij die vruchtbaarheidsproblemen niet had gehad, of hij was jonger geweest, dan had ze vast nog wel even gewacht. Maar nu is haar kinderwens in een stroomversnelling gekomen. Ze weet dat als ze met hem kinderen wil, ze niet nog eeuwig kan wachten. En dus wil ze het nu ook eerder dan ze zelf had gedacht. Ik zeg alleen: als je zeker weet dat je kinderen wilt, en je hebt een stabiele en leuke relatie, dan begrijp ik niet dat je dan denkt 'dat kan na mijn 40e ook nog wel'. Of 'dat zien we dan wel weer'.
Ligt de maximum grens niet op het punt waarop je in de overgang raakt? Tot op dat punt is een vrouw in staat kinderen te krijgen, het lichaam bepaalt dat. Zo gaat het al eeuwen en nu we kinderen kunnen 'plannen' staat die grens opeens ter discussie? Wat een onzin, laat iedereen het voor zichzelf bepalen! Okee, persoonlijk keek ik ook raar op toen mijn schoonzus op haar 42 nog een kind kreeg en zelf ben ik 39 als ik over 6 weken mijn tweede kindje mag krijgen. Maar als ik rondkijk vind ik mezelf stukken jonger en meer bij de tijd dan die jonge moeder-mutsen die hun haren hebben kortgeknipt, vormloze kleren kopen bij die passen bij hun -hoe noem je dat- volslanke lichaam en niks aan hun uiterlijk doen en het alleen maar over luiers en kinderziektes kunnen hebben.
Vind ik ook, een kennis kreeg haar kinderen op haar 40e en ze zijn kerngezond en dolgelukkig!Ik vind het echt geen "oude moeder", hun kinderwens was ook zo sterk en heeft nooit willen lukken..tot ze 40 werden! Nou ik vind het dan ook prachtig. Ik vind ook dat iedereen dat zelf moet weten, er wordt ook gevraagd wat vind jij, voor jezelf... Dus sommige discussie zijn echt tot het idiote af... Ik krijg nu al vaak te horen, goh hoor jij nog niet te stappen of zou je niet nog even genieten je bent nog zo jong! Of waarvan ik zie dat mensen hun mond openvalt en toch maar niks zeggen... Ach ik ben er welleens tegenin gegaan maar dat heeft totaal geen zin....