Hallo allemaal, De zoon van mijn man, uit zijn vorige huwelijk, is vooralsnog gediagnosticeerd met Stoornis in de Kinderleeftijd- Niet Anders Omschreven, ook wel beter bekend als kinder-Asperger. Waarschijnlijk zal daar uiteindelijk ook nog AD(H)D bij gaan komen. Nu hebben we vanochtend, na een observatieperiode in beide gezinnen, een evaluerend gesprek gehad met GGZ, waarbij het team van GGZ heeft aangegeven, dat zij vinden dat het voor M beter is wanneer hij grotendeels in 1 gezin zou komen te wonen, en maar een klein percentage van zijn tijd bij het andere gezin zou zijn. Dus bijvoorbeeld een weekend in de twee weken, of wie weet zelfs maar een weekend per maand. Eerste opmerking van zijn moeder was: als mijn zoon van mij afgenomen wordt, trek ik het niet meer. Volgende opmerking van vader (dus mijn man) was: als ik hem op moet geven, om voor hem meer rust te krijgen, dan moet dat maar. Maar ondertussen staat hij, mijn man dus, er helemaal niet achter dat M naar zijn moeder zou gaan te wonen, permanent! Ik weet niet wat ik nu moet hoor... Ik weet wat mijn mening is. Ik weet ook dat mijn man mijn mening deelt. Maar ik denk niet dat mijn man bestand is tegen zijn ex. Al jaren bepaalt zij hoe er met M om gegaan wordt. Bij de gratie heb ik een jaartje of twee geleden voor elkaar gekregen dat er week-op-week-af roosters kwamen, in plaats van de bijna dagelijkse wisseling die ze hadden. Zij is nog druk bezig met zichzelf, en haar eigen weg in GGZ-land. Maakt keuzes voor zichzelf, en niet vanuit het oogpunt van wat het beste voor haar zoon is. IEDEREEN in onze omgeving beaamt deze instelling bij haar. En dan nu dreigt het risico dat M door haar 24/7 opgevoed zou moeten worden. Alleen maar omdat mijn man geen zin in opnieuw trammelant met zijn exvrouw heeft, want dat hebben we al bakken vol gehad! Ja, M heb je je handen aan vol af en toe. Ja, hij is soms absoluut oncontroleerbaar. Ja, hij is af en toe hyperagressief, en valt daarbij regelmatig zijn zus aan, mijn oudste dochter. Maar ik heb hem 100x liever permanent bij ons, en geef hem een stevige basis, dan dat ik toe moet zien hoe hij daar gaat wonen, en compleet ontspoort. Dat is echt het toekomstbeeld waarvan ik 100% overtuigd ben, wanneer hij daar zou gaan wonen. Ik moet knalhard werken om niet meteen mijn mening op tafel te smijten, want dan hebben we de poppen meteen aan het dansen. Als er iets gebeurt, heb ik het toch altijd al gedaan, bij voorbaat. Ik WEET dat dit gezin de beste toekomst voor M zal bieden. Maar ik zie niet gebeuren dat zij daarmee accoord gaat. Het zal eerder zijn dat mijn man dan maar toe geeft, en hij daar naartoe vertrekt, met alle gevolgen van dien. Zijn er meer stiefmama's in een soort gelijke situatie? Geef me alsjeblieft advies, want ik zit echt met mijn stiefmamahanden in het haar nu!
Pff meid echt lastig zeg.. ik denk wel dat je het met je man moet bespreken, het gaat niet alleen hem aan maar het hele gezin dus ook jou en je kids. Maar het blijven lastige situaties, wij zitten er ook nog steeds met bepaalde dingen dat de moeder alleenrecht wil om kleren te kopen etc. Terwijl wij vinden dat hij hier ook best een goedgevulde kledngkast mag hebben zodat hij niet uit een tas hoeft te leven. ( dit hebben wij nu ook.) maar ik verteld mijn mening altijd aan mijn man niet waar zn ex bij is overigens maar anders zou ik gek worden :S... Succes met de hele situatie!!
Nog een stiefmama hier, natuurlijk met onvergelijkbare problemen, maar wel enigszins gevoel voor de typische stiefmamaproblemen... Maar wat een dilemma! Ik kan me alleszins voorstellen dat het voor je stiefzoon beter is om in een gezin te wonen/opgevoed te worden, en ook dat geen van beiden hem wil opgeven... En ook dat jij het gevoel hebt dat hij in jullie gezin beter af zou zijn... Maar hoe jullie dat voor elkaar moeten krijgen... Ik zou niet weten waar te beginnen, zeker als zijnmoeder steeds al alles bepaalt. Communicatie, in ieder geval tussen jou en je man, en daarna met z'n allen denk ik... Wellicht kan je man het woord doen, maar dat jullie in ieder geval op voorhand alle argumenten doornemen? Maar je zal het wel heel subtiel moeten aanpakken, je kan niet gewoon zeggen dat hij bij jullie beter af is, lijkt me.. Dat is vragen om een afwerende reactie...
Ik kan je helaas niet helpen maar wil wwel echt even zeggen dat ik respect voor je heb! Zoals je nu op mij over komt heb je heel veel voor deze jongen over en dat is voor hem heel belangrijk! Ik hoop dat hij een stabiele basis kan krijgen bij jullie en dat zijn moeder daar over niet te moeilijk gaat doen. Uiteindelijk zal zij ook in moeten zien wat het beste is voor hem! Heel veel succes en sterkte!
Even heel hard misschien: Maar kiest je man ook niet voor zichzelf; Hij kiest om de confrontatie te vermijden, en niet wat het beste voor het kind is (als ik deze kant van het verhaal lees)? Als jij het zelf niet goed bij hem binnenkrijgt, kan het GGZ hier dan niet in adviseren? Die kennen de situaties ook lijkt me. Of ergens een goede vriend die het hele verhaal kent en waar je man wel naar luistert. En als ze er samen niet uitkomen, dan moet het maar via de harde weg (rechter&advies van GGD).. Ik vind het echt goed dat je zo vecht voor de jongen!
Je slaat de spijker op zijn kop.. maar het kan ook zijn dat vader wel voor zijn kind kiest om er niet aan te gaan trekken hoe vaak gebeurt het niet dat moeder als nog het kind in huis krijgt terwijl er van alles mis is vaak genoeg ze kijken toch vaak eerst naar de moeder dan naar de vader ook bij jeugdzorg ect ect....
Is dat niet omdat de autoriteiten erkennen dat de band moeder-kind wat intenser is dan de band vader-kind? Ik kan me heel goed voorstellen dat zijn eigen moeder het niet zou trekken dat haar zoon, degene die zij heeft gedragen en op de wereld heeft gezet, permanent niet bij haar zou zijn, ondanks de keuzes die ze maakt. Leilani, hoe zou jij het vinden als je in haar plaats was en jij je dochter permanent kwijt was aan je partner, om alleen nog maar een weekend per 2 weken of per maand te kunnen zien? Ik zeg niet dat er iemand hier gelijk heeft in de situatie, alleen dat ik zijn moeder wel kan begrijpen, als moeder zijnde.
eerlijk geef je gelijk, ik zou het als mama ook niet trekken heb al zoveel verloren kindje verloren op 24 w miskramen , nee sorry ik zou als mama ook vechten voor mijn kind en haar zomaar afgeven nee NOOIT ik sterf nog liever
Mijn man weet hoe ik erover denk. We praten continu over hoe wij hier in staan, en wat wij denken dat het beste voor M. zou zijn. We staan ook volledig op 1 lijn, dus dat scheelt al een hele hoop frustratie. En nee, inderdaad, ik vertel haar doorgaans ook niet zelf hoe ik erover denk. Heb al genoeg trammelant met het mens gehad, om daar wel van genezen te zijn! Toch denk ik dat als hij het dit keer niet gaat doen, ik misschien alsnog zelf mijn bek ga open trekken, en de poppen ga laten dansen. Ik vind dat wij ondertussen, en dan met name mijn man natuurlijk, wel genoeg toe hebben gegeven aan haar wensen en grillen en buien... Dank je wel voor je reactie!
We zijn inderdaad al druk bezig om alle voors en tegens op papier te zetten voor onszelf. We hebben afgesproken dat we elk alleen nadenken over wat wij wenselijk achten, en wat voor elk van ons argumenten zijn voor of tegen de verschillende opties. En daar praten we dan samen heel veel over. Wat dat aangaat kunnen hij en ik samen gelukkig heel goed praten. We zijn open en eerlijk tegen elkaar, zonder dat de ander dan in de verdediging schiet of zo. Is erg fijn! Ook jij dank je wel voor je respons!
ik heb wel ervaring mee een heleboel zelfs, niet als stiefmama maar als mama. ik ga dat liever niet openbaar neerzetten allemaal. ik ga me ook niet mengen in deze discussie omdat mensen zonder zo'n kind (eren) hun oordeel meteen klaar hebben. ik wil meegeven dat hulpverleners heus wel door bepaalde dingen heen kijken. (als je een goede hebt)
Dank je wel. Ook gewoon een hart onder de riem is welkom hoor! Ik hoop vooral dat hij gelukkig wordt, of dat nu bij ons is, of bij haar...
Ja, manlief kiest al jaren voor vermijden, en daarmee inderdaad voor zichzelf en de lieve vrede. Ik wil zooooooooo graag dat hij nu eindelijk eens voor zijn zoon kiest! En eindelijk begint dat een beetje tot hem door te dringen. Zijn primaire reactie is nog steeds: confrontatie en frustratie vermijden. Maar langzamerhand begint tot hem door te dringen dat hij dan hiermee wel eens zijn zoon zou kunnen verliezen, en dat als zijn zoon daar zou komen te wonen, het wel eens volledig uit de klauwen zou kunnen lopen met zoonlief. Ik heb al zo vaak gezegd; dan springt ze maar uit haar vel, dan laten we het maar voor de rechter komen, wat maakt het uit? Maar hij is zo bang voor haar grillen, is al zo vaak door haar gekleineerd en vernederd, dat hij gewoonweg bang voor haar is geworden, bang dat ze zijn zoon van hem af zal nemen... :x Dank je wel voor je reactie!!
Ik weet het, ik weet het... Het is alleen zo verschrikkelijk frustrerend voor mij dat hij het al die jaren niet eens geprobeerd heeft... Het is vreselijk frustrerend toe te moeten kijken, als rechtgeaarde moeder, hoe dit kind langzamerhand in de put verdwijnt, en er niets tegen te kunnen beginnen, omdat ik 'maar' zijn stiefmoeder ben... Dank je wel, ook jij, voor jouw reactie.
Natuurlijk snap ik dondersgoed dat het vreselijk hartverscheurend is, wanneer je je kind los moet laten. Maar als het het beste zou zijn voor mijn kind? Ja, dan zou ik haar absoluut laten gaan! De keuzes die ik maak, maak ik met het welzijn en het geluk van mijn kind voor ogen. De keuzes die zij maakt, zijn puur egoïstisch, want ZIJ kan niet zonder haar zoon. Het gaat er hier niet om wat voor haar goed is, maar wat voor hem goed is. Ze heeft al meerdere malen aan gegeven dat ze zijn problematiek te zwaar vindt, dat de hulp die daarvoor geboden moet worden, de structuur die ze daarvoor moet toepassen, niet binnen haar kunnen liggen. Dat ze nog veel teveel met zichzelf in de knoop zit, om haar zoon de juiste handvaten en levenslessen te kunnen geven, enzovoorts. Het is nu gewoon tijd dat er gekozen wordt voor zijn toekomst... Toch ook jij dank je wel voor je reactie, je hebt gelijk hoor! Er zitten altijd twee kanten aan het verhaal, en geen enkele moeder zou staan te springen bij het idee haar kind te 'verliezen'.
Het is ook geen 'zomaar afgeven' hoor! Het belangrijkste om voor ogen te houden, is het welzijn, en de toekomst van M., zèlfs al is het doodmoeilijk. Vergeet niet dat vaders ook een erg intense band met hun kinderen hebben. Tenminste deze vader wel! En ook hij zou dan zijn kind moeten laten gaan... Ook jij heel veel dank voor je reactie...
Mja, maar ik weet niet of onze begeleider wel zijn persoonlijke, danwel professionele mening hierover mag geven. Manlief is wel van plan hem te vragen naar zijn mening, maar ik vraag me echt af of hij die daadwerkelijk gaat geven, omdat dat volgens mij ambtshalve eigenlijk niet mag... Dank je wel voor je respons.
leilani.. is het niet mogelijk dat de ggz ook het 'keuze"traject begeleid. Dus vanuit hun visie gaat kijken welke gezinssituatie het meest wenselijke is voor hem? Ik zou mij ook niet te hard uitspreken als ik jou was, want danheb jij het straks gedaan. Maar een neutrale instantie misschien wel. Mits jullie een goed gevoel hebben bij deze hulpverlener
Nanette: Ik heb, en mijn man trouwens, een erg goed gevoel bij onze hulpverlener. Deze begeleider helpt M. in beide gezinnen, dus kent hij beide kanten van het verhaal prima. Ik durf er alleen echt niet vanuit te gaan dat hij ook kan en mag en wil aangeven waar hij denkt dat M. beter af zou zijn. Gewoonweg omdat hij dat van ambtswege niet mag, zeg maar... Kijk, als hij dat wel mag, en hij geeft aan dat het voor M. beter is bij zijn moeder te gaan wonen, omdat hij daar bijvoorbeeld alle aandacht kan krijgen, tegenover hier een gezin met nu drie, en straks vier kinderen... Tja, dan is dat maar zo, daar kunnen we dan vrede mee proberen te sluiten... Het is wel de bedoeling dat we per gezin nog overleggen gaan met onze begeleider, en dan moeten we op de 28e juni terug naar de chef van onze begeleider, en hebben we dan een gesprek over hoe nu verder te gaan in de toekomst. Voor wat betreft de tijdsverdeling, en voor wat betreft de begeleiding van GGZ voor M.... Voel me zo verscheurd... Ik wil M. het beste bieden, maar hoe doe je dat als stiefmama, in godesnaam???
leilani: jeetje wat een moeilijke situatie. Laat ik voorop stellen dat M ontzettend blij mag zijn met zo'n stiefmoeder als jij die er alles aan doet om het beste voor hem voor elkaar te krijgen. Ik vind het moeilijk om je een advies te geven, omdat ik de situatie niet ken en jullie niet ken, maar als je het goed vindt, zal ik voor M en voor jullie bidden. Want ik kan me wel heel goed voorstellen dat het voor hem meer rust, duidelijkheid en structuur geeft als hij permanent op 1 adres zou wonen. Verder sluit ik me helemaal aan bij nanette: probeer jezelf op de achtergrond te houden zodat jij straks niet de kwade peer bent en vraag het GGZ om hun mening. Een goede hulpverlener zal ook vooral naar het belang van M kijken en door bep dingen heenprikken. Heel erg veel sterkte in deze moeilijke situatie.