Ik ben blij dat als ik zorgen heb, of wanneer ik me zorgen maak om iemand anders, ik bij vrienden en vriendinnen kan aankloppen voor een luisterend oor en advies... Dat kan die vriendin schijnbaar ook bij TS. Good for her. En TS dan ook. Die vraagt hier om advies, wat ze weer tegen haar vriendin kan zeggen, die daar vervolgens wat mee kan doen. Misschien leest TS dit nu wel allemaal en overtuigt ze straks haar vriendin om met haar zus en diens vriend te gaan praten. Dan is dit toch allemaal hartstikke nuttig geweest?
Ze zullen vast hun best doen, maar wat zielig voor dit kindje zeg Dat ze zoals jij zegt rust willen, dan denk ik: Waarom begin je dan aan kinderen, mijn manier is het niet. Ons zoontje heeft als wij gaan eten meestal ook z'n huiluurtje. Ik zie wanneer hij moe is, ik leg 'm op bed en vaak huilt ie ook. Ik laat 'm meestal even en ga zo nu en dan kijken (meneer draait dan wel 5 keer om) Meestal huilt ie ook omdat ie dan niet in slaap kan komen, ik troost 'm en stel 'm gerust maar vaak wilt dit niet lukken. Hij huilt weleens een kwartier, en dan ga ik elke keer naar 'm toe dat ik er ben. Hij heeft zich dan opeens in slaap gehuilt. Als hij helemaal overstuur is en dit verschil hoor, neem ik 'm bij me en dan is het vaak weer goed. Na 10 minuten probeer ik 'm weer op bed te leggen en dan slaapt ie zo
Alsjeblieft zeg. Ik heb ook wel eens een melding gemaakt van ergere gevallen en daar gebeurde ook niks aan dus kom mij niet vertellen dat ik mijn kop in het zand steek omdat ik ervaring heb met dit soort gevallen en weet dat er niks mee gebeurt!!!
Ik heb je denk ik verkeerd begrepen. Ik dacht dat je bedoelde dat je net zo goed de andere kant op kunt kijken, omdat wij er niks over te zeggen hebben en dat het toch niet helpt als je dat doet. Ik vind het spijtig dat jij een melding hebt gemaakt en dat er niets mee gebeurd is, maar is dat voor jou nu een reden om er helemaal niets meer mee te doen? Ik denk dat je beter wél iets kunt doen, en dat het onterecht of tevergeefs blijkt te zijn, dan dat je niets doet als het nodig is... En met 'iets doen' bedoel ik in eerste instantie de ouders er zelf op aanspreken en hulp bieden.
Ik kan ook altijd bij vriendinnen terecht, maar ik zou nooit mijn vriendinnen aanspreken op hun opvoedpunt. Ik verschil namelijk heel erg van mening met hen, hun zijn van de hardere aanpak...ik doe liever praten met mijn kids. Natuurlijk zeggen HUN wel eens tegen mij om t anders te proberen...maar dat gaat eerlijk gezegd ene oor in en de andere weer uit Ik weet van mezelf dat ik een prima aanpak heb en ik hoef mijn kind niet te laten huilen of te slaan...!! Ik vraag niet om hun mening, en als ze t vervelend vinden, is de gat van de deur aan het einde van de gang.
Misverstanden komen voor! Misschien kan de zus idd proberen om hulp aan te bieden zonder dat ze daar in eerste instantie de ouders mee kwetst. Of tips geven die ze zogenaamd van iemand anders gehoord heeft?
lieve meiden! het gaat hier helemaal niet om een melding maken het gaat mij erom dat ik mijn vriendin kan bijstaan als zij met haar zus gaat praten. hoe ik weet dat dit verhaal niet is aan gedikt? dat weet ik niet maar mijn vriendin is echt een goud eerlijke vrouw die alles eerlijk zegd (zo heeft ze ook gewoon gelijk gezegd bij de eerste ontmoeting met mijn ex dat ze hem een gruwelijk eikel vond ) ook haar andere zus verteld het zo. wie ben ik dan om hun in twijfel te trekken. of ze het van huis uit hebben mee gekregen. zij in ieder geval niet van hem weet ik het niet. nogmaals IK ga me er niet mee bemoeien maar als mijn vriendin mij om tips cq hulp vraag zal ik alles voor haar doen.
Is eigenlijk pure verwaarlozing in mijn ogen.. Het kindje krijgt de kans niet om zich aan zijn/haar ouders te hechten en krijgt geen gevoel van geborgenheid en veiligheid. Heel erg zielig!
Ik vind kindermishandeling een erg groot woord voor een geval als dit. Wie weet denken de ouders wel dat het zo hoort... Zeker als het hun eerste is, je moet immers alles nog leren. Niet dat ik het goedpraat, absoluut niet, want ik ben het echt niet eens met de manier waarop deze ouders met hun 6 weken oude baby'tje omgaan. Maar om nu meteen van kindermishandeling te spreken... Nee, dan zou ik het eerder verwaarlozing noemen, als het dan toch een naam moet hebben. Dat is ook zeker niet goed, maar onder kindermishandeling versta ik toch eerder fysiek en mentaal geweld (slaan en schreeuwen, dat soort praktijken). Misschien is het een idee om de ouders in kwestie ervan bewust te maken dat dit niet de manier is, dat hun kindje hier heel eenzaam van wordt en dat het heel erg zielig is om je kindje niet bij je te dragen als ze nog zo jong zijn? Wie weet is het een eye-opener, wie weet hebben ze geen idee dat wat zij doen, niet goed is. Je zou toch denken dat een situatie als deze heus wel op te lossen is zonder dat het AMK of Jeugdzorg ingeschakeld moet worden. Met dat artikeltje wat hier neergezet is, ben ik het niet helemaal eens eerlijk gezegd. Het komt op mij over alsof een baby nooit en te nimmer van de moeder gescheiden mag worden. Ik vind dat dat wel mag. Als Milan niet in zijn eigen kamertje en in zijn eigen bedje slaapt, dan slaapt hij niet en komt hij niet aan zijn rust toe, dat lijkt me ook niet echt gezond, of wel? Wij hebben de eerste 2 maanden de wieg op onze slaapkamer gehad, maar daarna werd Milan constant wakker als wij ons alleen al omdraaiden in bed. Toen hebben we hem verhuisd naar zijn eigen kamertje en toen was het meteen over met het nachtelijke wakker worden. Ben het er wel mee eens dat een kind, als het wakker is, zoveel mogelijk aandacht moet krijgen en veel bij de ouders (en niet alleen de moeder!) moet zijn. Maar dat moet niet betekenen dat de moeder zich compleet wegcijfert en niet eens een broodje kan eten. Een kind kan best even in zijn eentje in de box liggen, mits hij niet de tent bij elkaar krijst. Als ik Milan in de box leg omdat ik een broodje wil gaan eten, gaat hij 9 van de 10 keer gewoon lekker spelen en daar wordt -ie heus niet eenzaam van.
Wat zielig arm kind.. Heb er gewoon kippenvel van.. En die moeder die wil kijken en het mag niet!?! nou ik had het wel geweten als ik bij mij kind wil gaan kijken en mijn vriend zeg dat mag niet trap ik hem gelijk de deur uit! En daar hoef ik dan niet eens over na te denken!! Hoeveel ik ook van me vriend hou,bij mij zoon komt hij niet eens in de buurt!! Kom op nou! Ik vind dit gewoon ziekelijk gedrag! BAH
Hmmm, je vergeet toch echt een veel voorkomende vorm van kindermishandeling, die niet onder fysiek of mentaal geweld valt, namelijk het negeren van je kinderen. Of continu maar zeggen hoe goed broer of zus is en nooit iets over de ander zeggen. Of juist altijd zeggen: "Waarom kun jij nou niet meer zoals je broer zijn? "Dat is mentale mishandeling, waar dus geen geweld bij komt kijken. Is hier dan niet het geval, maar mishandeling heeft zeker niet altijd met fysiek of mentaal geweld te maken.
jeetje wat een rare manier van doen met een baby. het is in ieder geval niet mijn manier van opvoeden...ik vond het juist heerlijk om mijn baby de eerste tijd zoveel mogelijk bij me te hebben.
Ik herken de manier van doen van oude kennissen van ons. Zij hebben twee kinderen en ook die kids werden op bed gelegd wanneer het hun dunkte. Of ze nu wel of niet moe waren, ze moesten maar in bed blijven, al vanaf de kraamweek. Bij hun eerste, hadden wij zelf nog geen kinderen. We vonden het wel raar en zielig om het kindje door de babyfoon zoveel te horen huilen, maar zochten er nog niet zo veel achter. Bij de tweede hadden wij zelf al onze eerste zoon. Dan zie je eigenlijk pas wat er niet aan deze aanpak klopt. Ik had mijn zoon OF bij me als hij moest huilen OF ik zat gestresst op de bank omdat ik hem eruit wilde halen. Hoeveel de kinderen van kennissen ook huilen, er sprak totaal geen emotie van moeders gezicht. Achteraf bleek ook dat onze zoon reflux en hele erge krampen had. Zijn lijfje werd vaak helemaal stijf van de pijn. Dan denk ik, afschuwelijk dat er kindjes zijn die dan de affectie van moeders moeten missen, omdat die op dat moment graag tv wil kijken, roken, koffie leuten, noem maar op. Vader was in dat gezin wat meer weg, maar ook hij vond het wel prima zo. Wat ik verder zie is dat die kennissen ook wat betreft de rest van de opvoeding het liefst voor het gemak kozen. De hele dag voor de tv (hier hebben we ook wel eens een luierdag voor de tv, maar die gaat op een gegeven moment wel uit) daar is het standaard iedere dag vaste prik de hele dag de tv aan waar het kind dan op 1 cm afstand voor staat, niets met de kinderen ondernemen, kinderen de hele dag in pyama... Of de kinderen er zelf last van ondervonden hebben is ons niet helemaal duidelijk. Wij denken dat er met de oudste, verstandelijk iets mis is. Dit zijn mensen die zich niets laten vertellen. Een keer iets door laten schemeren dat je het ergens niet mee eens bent en je bent afgeschreven. Toch heb ik een keer aangegeven, zelf deze aanpak nooit te willen hanteren. Maar dit was op het moment dat ik mijn eigen zoon uit bed wilde halen en er gezegd werd dat hij dan een te afhankelijk kindje zou worden. Dit schoot me toen in het verkeerde keelgat. Ik merkte dat de vriendschap bekoelde en nu is er eigenlijk sprake van een soort aflopende zaak wat betreft deze mensen.
Ik vind dat echt hartverscheurend. Een baby huilt nooit voor niks. Er is altijd iets. Misschien niet altijd buikpijn, honger of een vieze luier, maar zo'n baby kan ook eenzaam zijn, zijn ouders missen, bang zijn, noem maar op. En een baby heeft maar 1 manier om te communiceren: huilen. Als je daar als ouders zijnde niet meer op reageert, ontneem je je baby de enige manier om zich kenbaar te maken. Hoe ontzettend frustrerend moet dat voor zo'n kleintje wel niet zijn? En hoe eenzaam moet zo'n baby zich wel niet voelen? Als ze uiteindelijk stoppen met huilen, is het alleen omdat ze het hebben opgegeven en ze niet meer het gevoel hebben dat hun moeder naar ze luister.
Ik heb niet alles gelezen, maar toch even mijn mening/reactie. Wij hebben onze zoon ook regelmatig huilend weggelegd. En ook een half uur laten huilen. En toch hou ik van mijn zoon. En wie zegt dat jullie methode van opvoeden goed is. Sorry maar ik erger mij dood aan jullie. Die ouders vinden hun opvoeding goed. En wie zijn jullie om daar over te beoordelen. Zelf vind ik dat geleur met een kind idioot. Maar daarom is dat ook niet verkeerd. En wij hebben de babyfoon ook wel eens uitgedaan, omdat we gek werden van het gehuil. Oh wat zijn we slecht. Dus hou op met veroordelen dat die ouders. Jullie zijn echt niet perfect. Ik kan me hun heel goed voorstellen. Misschien zijn ze bekaf en willen af en toe een moment rust. En reactie van dan hadden ze niet aan kinderen moeten beginnen. Alsjeblieft zeg. Iedere ouder moet doen wat hun denken wat goed is.