Ik vind in principe gewoon dat iedereen gewoon lekker zelf moet weten wanneer ze kinderen wil. Oke, dat van 63 vond ik te ver gaan. Maar wat maakt het mij nou uit of een vrouw met 18 of met 38 moeder wordt? echt helemaal niets hoor. Gewoon lekker zelf weten. Het heeft beiden z'n voor- en nadelen.
jij vindt het leuk om jong kinderen te hebben, maar niet iedereen kan/heeft/wil die mogelijkheid. Ik hoop voor je dat als ze de deur uit zijn je inderdaad nog samen leuke dingen kan doen. Hoor in mijn omgeving allemaal van die nare verhalen ( ik weet voordat ik de helft weer over me heen krijg, dat dat zelden voorkomt, maar hoor het tegenwoordig te vaak)
ja dat dacht ik dus ook hahaha moet je wel niet verliefd worden op een ander op vakantie(zoals ik) die nog geen kinderen heeft en later alsnog kinderen wil(zoals ik) met 38 jaar wat ik hiermee zeggen wil dat je niet alles in je leven kan plannen hoor
Ik ben 23 en heb al 3 kinderen.. en ander zou er misschien gek van worden.. t is net wat je zelf wil.. maar om gezondheidsredenen schat ik zo max rond de 40.
Dat je nog midden in je opleiding zit? Dit geldt natuurlijk niet voor iedereen maar ik studeerde op mijn 23ste pas af (en dan heb ik gewoon een 5 jarige studie in 5.5 jaar afgerond) en mijn studie kende geen deeltijdvariant. Nou ja, je kon natuurlijk de helft van de vakken maar volgen (genoeg mensen die dat deden ) maar als er elke middag practicum was dan kon je daar niet onderuit..
Mijn vriend ik hadden het liefst al 5 jaar geleden aan een kindje begonnen, maar we vonden het belangrijk om eerst een stabiele basis te hebben. We hebben allebei onze opleiding afgemaakt, een huisje gekocht en pas toen we ook beiden een vast contract hadden, ben ik met de pil gestopt. Het had dus niets met carrière maken te doen, maar met een stabiele ondergrond waarin we ons kindje nog iets meer te bieden hebben naast onvoorwaardelijke liefde en zorg. Voor ons voelde dit goed zo, en uiteindelijk heeft het door medische redenen helaas zelfs nog langer geduurd dan we hadden gehoopt... Toch zijn wij nu ook onzeker en vragen ons af of we het allemaal wel kunnen. Ik ben ervan overtuigd dat elke beginnende ouder dat heeft en dat dit niets met je leeftijd te maken heeft. Ik kan geen ondergrens of bovengrens noemen om ouders te mogen worden. Mijn moeder was 20 toen ze haar 1e kindje kreeg en 36 toen ze de laatste kreeg, maar ze heeft ons allemaal op dezelfde manier opgevoed en is voor mijn zusje net zo'n 'jonge', hippe moeder als ze voor mij was. Mijn zus daarentegen was er eigenlijk nog niet klaar voor, toen ze 2 jaar geleden op haar 30e zwanger raakte, maar nu zegt ze juist dat ze het veel eerder had moeten doen. Mijn moeder zegt altijd dat hoe jong of oud je ook bent, zolang je je kindje liefde, zorg en geborgenheid kunt bieden, dan wordt het wel groot.
Ik studeer voltijd en ervaar geen problemen hoor. al is iedere middag een practicum niet heel handig, maar voor geen enkele student erg fijn toch? De meeste studenten die ik ken hebben althans bijbaantjes in de middag
Heel mooi gezegd!! Er is geen 'te jong' of 'te oud', de extremen van 14 jaar en 62 jaar daar gelaten . En het belangrijkste, je kan nu eenmaal niet altijd kiezen om op een bepaalde leeftijd kinderen te krijgen, ook al wil je dat heel graag. Is het je gegeven, dan ben je een ontzettende mazzelkont, zo niet (en je bent dus een 'oudere' mama) dan maakt dat helemaal niks uit. Sommige mensen van 40 staan jonger in het leven dan die van 20
Ik heb niet alles gelezen. Tulip, vind het wel jammer dat je geen poll hebt gemaakt. Ik vind dit een hele gevoelige kwestie eigenlijk, er kan zoveeel spelen in het leven van mensen. Mijn nicht heeft bijv haar kind op dr 40ste gekregen, man 42. Geen MMM, maar ze waren 38 toen ze de 'ware' hadden gevonden. Zij is vrij snel zwanger geworden, heeft een prima zwangerschap gehad, maar volgens mij wel lichaamlijk erg zwaar. Ik heb dan alleen háár als vergelijkingsmateriaal, maar wij waren samen zwanger. Ik droeg een drieling, en zij klaagde 10x erger dan ik over van alles en nog wat. Ze kon amper lopen zei ze, vond met 16 weken dat de hele zwangerschap haar gestolen kon worden, at zich helemaal vol en is 30 kilo aangekomen tijdens de zwangerschap. Volgens mijn moeder is het voor hun een groot wonder dat ze een kind gegund is. Maar daarmee praten ze wel ALLES goed vind ik. Inmiddels hebben ze een strotverwende peuter die ALLES kan en mag. En nog steeds wordt dat goedgepraat met: maar wij hebben zolang op een wondertje mogen wachten. Aangezien het hier geen medische reden speelt vind ik dat 'wachten' toch een eigen keuze van beide, en daarom maar een slap excuus.
Lastig topic dit. Ik zit zelf in de MMM en weet dat je hierdoor echt je grenzen verlegd. Wel is het zo dat ik anders in de MMM sta en mezelf/ons dus ook niet zielig vind. Schijnbaar vinden veel mensen dat je zielig bent of je je zielig moet voelen. Wij begonnen zelf met proberen toen ik 22 was. Het is anders gelopen en na vele behandelingen en miskramen ben ik inmiddels 31 en kindloos. De grens trek ik bij 35 jaar. Ik kan het goed begrijpen als er dames zijn die ouders zijn dan 40 en die keuze snap ik ook goed. Voor mezelf zou ik niet ouder dan 35 jaar willen zijn. Dit gaat er dan om dat het voor mijn gezondheid misschien niet goed zou zijn. Wij hebben nog 2 cryo's en daarna houdt het voor ons gewoon op. We hebben er dan alles aan gedaan en gaan ons dan op hele andere dingen richten. Ik zie ook heel veel dat er nog jongere meiden zijn, die eigenlijk te jong zijn en de kindjes totaal geen structuur meegeven en alles maar goed vinden. Wel klagen dat de kinderen niet luisteren etc. Bij de wat oudere meiden zie je wel dat ze alles al op orde hebben en alles al hebben meegemaakt waardoor de opvoeding hen wat beter afgaat. Dit is natuurlijk niet voor iedereen zo, maar wel een punt die in onze omgeving opvalt. Doe vooral waar jij je fijn bij voelt en waar jij je geluk in vind. Groetjes Elvira
- er niet klaar voor zijn (emotioneel) - opleiding volgen is wat lastiger - niet genoeg financiele basis hebben - nog bij je ouders wonen/geen eigen ruimte met je partner - minder levenswijsheid/rust dan op latere leeftijd Dit zijn voor mij nadelen. Voordelen zijn er ook een hoop hoor, maar je vroeg om evt nadelen
jeetje wat erg zeg!! En wat moeilijk om dan zo'n beslissing voor jezelf te moeten nemen. Ik weet niet of ik dat zou kunnen. Heel knap, ik hoop van harte dat jullie nog een wondertje in je armen kunnen sluiten.
Ja mss dat andere jonge moeders daar last van hebben, maar ik niet. Ik ben er wel klaar voor (we denken ook al over een tweede kindje). Mijn opleiding is bijna afgerond. M'n vriend heeft een vaste baan. We wonen sinds 2009 samen en zijn 5 jaar bij elkaar. En levenswijsheid is niet nodig want een eerste kindje is voor jong en oud nieuw. En wij hebben ook nog eens het geluk dat we een super makkelijke baby hebben. We hebben nog nooit een gebroken nacht gehad.
Even over de lichamelijke aspecten van moeder worden op oudere leeftijd (ik weet dat je alleen dat ene vb hebt hoor maar ik wil even een andere kant laten zien ) Ik ben zwanger geraakt van mijn 5e kind op mijn 44e, de eerste kreeg ik op mijn 19e. Ik heb genoten van die zwangerschap, elke dag was een feest voor me. Ja het is iets zwaarder misschien dan op mijn 19e maar niet veel zwaarder dan toen ik op mijn 30e zwanger was van mijn derde kindje hoor
Ze was 38 toen ze haar huidige partner leerde kennen, en heeft de tijd genomen (2 jaar) om te bepalen of hij degene is met wie ze oud wil worden, voordat ze besloot om voor een kindje te willen gaan. Ze heeft zich niet laten leiden door haar leeftijd en de risico's die het meebrengt, en geen overhaaste beslissing genomen om gelijk maar te beginnen, want ja, ze is al "zo oud". Dat vind ik juist intelligent van haar en geen slap excuus. Ik begrijp het wel, dat ze haar kind zo verwent, ze ziet het ook als een groot wonder, maar het wordt er allesbehalve een fijne en zelfstandige volwassene van natuurlijk.