Tja, volgens mij zegt het woord 'gebroken' genoeg hoor. Een gebroken nacht is een nacht dat je slaap onderbroken wordt. In dit geval door een voeding voor de kleine. Natuurlijk is het veel erger als je kindje 3 keer per nacht gevoed wilt worden dan 1 keer. Maar dat maakt de term gebroken nacht niet anders in mijn ogen.
Tuurlijk kan het wel aan de ouders liggen? Als ouders iets niet goed doen. Las toevallig vandaag hier op het forum over ouders die hun kind wegleggen en laten huilen en rustig gaan eten enz en dan pas weer gaan kijken. En niet kijken naar wat hun kindje nodig heeft. Maar daar gaat het nu niet om En dan ben je geen goede ouders voor je kind.. Maar dat is natuurlijk ook weer een uitzonderlijk geval.
En dat wacht maar tot... wacht maar tot... dat heb ik al vaak genoeg gehoord van iemand die een huilbaby heeft en jaloers was op ons. Hij zei toen Jayden 1 week oud was: wacht maar dat kan zo weer veranderen. Na een maand: wacht maar tot de tandjes doorkomen. En: wacht maar tot hij vast voedsel krijgt. enz. *zucht*. En telkens had hij ongelijk en dat was dan wel weer leuk
Dan hoeft dat nog niet de reden te zijn van het huilen he. Die ouders gaan er alleen op een manier mee om wat jij (en ik) niet zouden doen. Het gaat mij om de reden waarom kinderen huilen. Dit is in DE MEESTE gevallen niet door fouten van de ouders. Jij hebt ook niet gezegd in jouw bericht dat jij het goed doet omdat je direct naar je huilende kind gaat, maar dat jij het goed doet omdat jouw kind niet veel huilt. Dat is heel wat anders. Ik weet nu dus niet wat je precies bedoelde maar geloof me. In verreweg de meeste gevallen is het niet de fout van de ouders dat baby's veel huilen. Wellicht is gewoon je woordkeuze wat onhandig waardoor het anders overkomt dan je bedoelt, maar sommige proberen jou erop te wijzen dat de dingen die jij beweert gebasseerd zijn op jouw ervaringen en verder niet bepaald onderbouwd zijn. Vervolgens kom jij alleen maar met nieuwe dingen en beweringen waarin ik opmaak dat jij vind overal maar gelijk in te hebben en de rest lult maar wat. Zo komt het in ieder geval over op mij. Bedenk je heel goed dat iedereen hier uit ervaringen praat. Ik vind het behoorlijk cru om te zeggen dat het soms ook gewoon aan de ouders ligt. Geloof mij, elke ouder wilt het beste voor zijn kinderen (enkele uitzonderingen daar gelaten) en gaan hier op hun eigen manier mee om. Dit hoeft echt niet altijd fout te zijn en heeft helemaal niks te maken met het feit of je wel of geen huilbaby hebt. Een baby is een huilbaby door problemen die de baby heeft. Al is het onrust, reflux, kma of wat dan ook. Zelfs honger.... wat in mijn ogen niet gek is met de, zowat verplichte, regels van het cb. Het wordt onzekere ouders zo moeilijk gemaakt hun eigen keuze te maken met betrekking tot de voeding van het kind. Dit is een voorbeeld waarbij het huilen makkelijk te verhelpen is, maar zeker niet de fout van de ouder. Niet elke baby is standaard en volgens de cb regels moet dit wel. Gewoon even om maar een paar dingen te noemen. Trouwens ik leg mijn huilende kind ook gewoon weg soms hoor (in zicht). Mijn zoontje huilt soms 8 uur per dag en ik heb nog een ander kind rondlopen die ook aandacht en zorg nodig heeft. Dit kan niet altijd met een huilende baby op je arm. Het gaat om het totaal plaatje, niet om 1 moment.
Dit hoeft echt niet altijd jaloezie te zijn. Het kan ook een goedbedoelde waarschuwing zijn he... Gemiddeld gezien worden baby's gewoon erg onrustig op die momenten.
Dat denk ik ook. Onze jongste sliep ook meteen door, tot 7 maanden, toen werd hij ineens wakker. En nu, na 2 jaar slaapt hij eindelijk weer door. Hij kwam dan wel niet voor een flesje melk, maar voor wat water. Tja, elk kindje is anders hé
natalie@ missy en vica zijn beiden ook nog jong en toch snappen die wel wat ik beoel, je bent me veel te zelf ingenomen en tegen zulke mensen heb ik soms inderdaad de neiging,te zeggen wacht maar... jij denkt dat je alles zo goed weet omdat je kindje vrij rustig is.in plaats van dat je je gezegdend voelt ga je afgeven op mensen met een huilbaby en vind dat het hun schuld is. nou, dat is het grootste deel karakter en de meeste huilbaby's hebben problemen. maar buiten dat komt elke kindje in periodes dat het zich minder prettig voelt en meer zal gaan huilen. maar goed, ook en rustig kindje wordt eenkennig, krijgt kiezen, wordt ziek en komt in de peuterpuberteit en gaat naar school waar ze weer vanalles mee terug naar huis nemen. ik adviseer je alleen niet zo hoog van de toren te blazen, zoals andere al zeggen je doet dat vaker en vaak voer dingen waar je nog niks van af weet. ik zeg dus alleen let daar een beetje op, dan knal je straks niet zo hard op je bek. dat is alles. je denkt de wijsheid in pacht te hebben. ook primal heeft je inmiddels al uitgelegd hoe ik het bedoel en ook vica. jij bent de laatste waar ik jaloers op zou zijn. het idee alleen al, hilarisch gewoon. geef me 1 reden. ik heb 3 geweldige kinderen. waarom zou ik met jou willen ruilen??? mijn dochter is 3 jaar jonger dan jij. (en voor de rest hou ik me maar stil) ik ga ook niet meer reageren op jou in dit topic als je het niet erg vind. het heeft zoals viaca al zegt toch geen zin.
zo, laat ik maar even een neutrale post in t topic gooien ik ben een normale moeder, haha, qua leeftijd dan he. 25 bij mijn eerste, 27 bij de tweede. Als ik het nu zou moeten zeggen zou ik zeggen dat ik tot max 35 nog voor een 3e kindje zou gaan.. Ik heb zelf een moeder die 37 was toen ze mij kreeg. mijn broer is 13 jaar ouder en heeft echt andere dingen met mijn ouders gedaan dan ik en zijn kinderen ook weer dan mijn kinderen. (mijn oudste is 2, die van hem 16) Maar goed, dat is mijn persoonlijke mening en ervaring. Ik had het geluk op mijn 17e mijn partner tegen te komen, 3 jaar later te trouwen en al snel een sterke kinderwens te hebben. Die dan na een paar jaar ook nog eens uitkwam. Als 1 van deze zaken "ontbreekt" schuift de leeftijd logischerwijs op..
Ah, nog zo eentje die niet gelooft dat er ubergevoelige baby's bestaan die overmatig huilen om prikkels te verwerken. In zo'n geval zijn medische oorzaken al uitgesloten en kan je niet veel anders doen dan wegleggen in z'n bedje, omdat de baby anders alleen maar meer over de zeik gaat. Als je verder las, dan zag je ook verhalen van andere leden die dat zelf meemaken. Volgens mij ben je iets te zelfverzekerd geworden door je eigen modelbaby, en kan je inderdaad nog hard onderuit gaan. Heeft niets met jaloezie te maken, voordat je me dat gaat verwijten. Ik ben heel blij met mijn eigen baby.
Wat heeft jaloezie ermee te maken? Ik wou bewust niet vroeg aan kinderen beginnen (was er gewoon niet aan toe toen) En ik heb nu net zo veel ervaring met kinderen als een jonge moeder die voor het eerst een kind krijgt, en of je nu jong of oud bent, dat maakt geen hol uit. Ervaringen zul je zelf op moeten doen in de loop der jaren als je kind opgroeit. Jonge en oudere moeders staan nu lijnrecht tegen over elkaar en waarom?? Iedereen heeft zo zijn mening over kinderen krijgen en opvoeden enz. en dat mag, maar val elkaar er niet over aan. Er is een ding dat ik heb geleerd van mijn ouders, ongeacht de leeftijd, als je je kind met liefde verzorgt en grootbrengt kun je het niet fout of verkeerd doen, je maakt hooguit onhandige beslissingen.
Ik was zelf jong zwanger (op m'n 20e), maar ik zou even goed weer zwanger worden op m'n 38e als het zo uitkwam hoor. Wat maakt het nou uit? Er zijn andere dingen die veel belangrijker zijn.
Helemaal mee eens! Het is altijd mijn wens geweest om voor mijn 25e moeder te worden. Maar als het niet zo gelopen was als nu dan had ik het ook niet erg gevonden om op latere leeftijd moeder te worden.
Ik kan het niet laten om toch te reageren op Natalie. Mijn zoontje was net als jij, altijd slapen de hele dag, sliep snel door en had ook met zijn tanden helemaal geen last. Ik geloof ik 1x krampjes gehad en verder snachts eigenlijk nooit echt overstuur en overdag vaak tevreden. Tót hij rond de 15 maanden kwam, toen veranderde dat en nu is hij 2 (peuterpubertijd) en hebben we heel wat met hem te stellen gehad in al die maanden. En dan is onze zoon over het algemeen wel lief en heeft hij weinig driftbuien en luisterd hij goed. Maar s nachts is nu vaak drama en overdag kan hij soms ook flink vervelen. Leuk dat je nu zo'n voorbeeldig kindje hebt en fijn ook, maar dat hoeft niet altijd zo te blijven. Tegen mij zeiden mensen in mijn omgeving ook wacht maar en ja hoor het was zo...Ik zeg niet dat jou dit ook zo gebeurt, maar ik denk wel dat je nu een beetje hoog van de toren blaast of dat met leeftijd te maken heeft laat ik in het midden.
En dat heeft met het feit te maken dat jullie natuurlijk wél goede ouders zijn? Je klinkt, zoals Bammetjebam al zei, idd vrij zelfverzekerd, iets té naar mijn mening. Vind het nl nogal wat om zo stellig te roepen dat iemand geen goede ouder zou zijn omdat ie zijn baby laat huilen. Heel fijn voor jou hoor dat je een voorbeeldige baby hebt, echt. Maar juist daarom zou jij in mijn ogen de laatste moeten zijn die met zo'n oordeel komt..want, heel cru gezegd misschien,..wat weet jij er nou van als je het niet meegemaakt hebt?
Ik sluit me bij je aan. Ik heb hier ook alles wel geprobeerd, zelfs rondgelopen in de draagdoek met een 2 uur lang huilende baby. Op een gegeven moment stond ik zelf te bleren, heeft het kind echt niets aan. En onze dochter was echt geen huilbaby, maar achteraf heb ik dus gewoon te veel met haar gezeuld omdat ik dacht dat dat goed en beter zou zijn. Nou niet dus.
Maar is het echt zo als kindjes als baby zijnde niet huilen later komen? Want kk heeft nu de schoolleeftijd en is 's nachts nooit gekomen ( ja oke die 1e 3 mnd voor een fles, neerleggen en weer verder slapen). Komt het dan nog?