Hoe lang heeft ze het al? Het is inderdaad een fase. Mijn oudste had het niet zo heftig, maar het enige moment waarop ik verlatingsangst bij hem merkte was met die leeftijd (bij hem met 14 maanden geloof ik). Voor die tijd gaf hij geen enkele kik en opeens was het met het KDV drama. Heeft best lang geduurd (sorry ), zo'n 2 maanden geloof ik. Niet leuk, maar gelukkig is het over gegaan. Ik begon op een gegeven moment zelfs aan mezelf te twijfelen: waarom moest ik hem zo nodig naar het KDV brengen?
Het zal zeker een fase zijn. Die ook weer terug kan komen overigens, Danique heeft net weer zo'n periode gehad. Heb je al geprobeerd om boven wat te gaan 'rommelen'? Met de deur open als dat kan (hier niet want dan stormt Danique de kamer uit), dingen gaan opruimen of gaan strijken of zo? Zodat ze hoort dat je vlakbij bent. Wij hebben met haar nu 2 periodes gehad dat ze moeiljk afscheid kon nemen bij het slapen gaan. Onze slaapkamers en de bovenverdieping zagen er toen heel opgeruimd uit Het hielp niet alle avonden, wij bleven dan bij haar zitten tot ze in slaap viel.
Nou ook hier herkenbaar. Maar vooral bij papa eigenlijk. Je hebt al veel tips gehad. Wij hebben ondertussen wel een heel gestructureerd afscheidsritueel voor het slapen gaan en zo lang we dat niet doorbreken lijkt het redelijk te gaan. Ritueel is pyama aan, slaapzak aan even knuffelen op schoot met mama of papa of met alletwee. Vertellen wat we de volgende dag gaan doen ( begrijpt ze nog niet denk ik, maar het rustig praten lijkt te helpen en ik moet toch wat vertellen ) dan afscheid nemen van alles. Ik ga haar kamertje rond... "dag winnie the pooh" "dag keessie " "dag puzzel" "dag papa" dag mama'" kusjes geven in bed leggen knuffel erbij, muziekje aan, bij de deur nog even zwaaien ( ze zwaait tegenwoordig fanatiek terug... ) SInds we dat iedere avond zo doen gaat ze een stuk rustiger slapen lijkt het.
Yukl.. het duurt nu twee weken en het is wel verklaarbaar na een week vakantie waar mama natuurlijk er de hele dag was! Het gaat gelukkig al een stuk beter. Wel grappig om te lezen dat veel mensen dit herkennen en ook 'waarschuwen' voor herhaling. Ik ken dit dus helemaal niet van mijn zoontje! Dat is echt de ideale slaper... dan valt alles dus redelijk tegen. En dit terwijl ik echt niet moet klagen. Ze huilt dus (en flink hard en dat is waanzinnig vervelend) maar daarna slaapt ze zonder onderbreken tot 7:30 - 8:00 de volgende morgen en zit dan te 'tatataaa-en' in bed
Het is echt per kind verschillend. Als ik alleen Melisa had gehad, zou ik me echt niet voorstellen dat er ook kinderen bestaan die NIET de hele nacht doorslapen, of zulke periodes hebben. Zij heeft nooit last gehad van 'sprongetjes'. maar de fase waar ze nu in zit gaat over. En bij veel kindjes komt het inderdaad terug rond 18-20 maanden. Hier was dat heel heftig bij Diyana en Aldin (bij Melisa dus niks van gemerkt). Rond de 22 maanden was het weer over, en ik merk dat ze het nu echt heel leuk vinden om hun bedje te liggen. De hele verlatingsangst gedoe is over omdat ze echt om ons roepen als ze wakker worden, ipv te gaan huilen, zeuren, spelen.
Ik heb verder niet alles doorgelezen, maar mijn dochter is de laatste tijd ook erg aanhankelijk aan mij en heeft ook het moeilijke slapen een poosje gehad. In de eerste plaats ben ik er van overtuigd dat ze je gewoon even wat meer nodig heeft. Probeer haar dus niet van je 'af te schudden', maar neem haar juist wat vaker bij je, gebruik een draagdoek of tut lekker wat vaker op schoot. Zo krijgt ze ook de aandacht en de nabijheid die ze van je nodig heeft. Daarnaast is dat bij het slapen natuurlijk anders. Wij hebben het bij Julia zo gedaan dat ik zoveel mogelijk uitlegde. Ik kon haar eerst al helemaal niet in bed leggen, maar toen waren we uiteindelijk zo ver dat ik haar mocht neerleggen als ik op de stoel er naast ging zitten (eerst 5 minuten uitgelegd en gerustgesteld, en toen lukte dat). De eerste dag(en) is ze zo in slaap gevallen, met mij er naast. Toen heb ik geprobeerd, terwijl ze in bed lag en ik in de stoel zat, om te gaan staan en haar uit te leggen dat ik buiten de deur ging staan, met de deur op een kier. Dat ging uiteindelijk, dus toen bleef de deur half open staan, muziekje aan, en ik rommelde wat op de gang en uiteindelijk in de slaapkamer. Op dezelfde manier legde ik haar uiteindelijk uit dat ik even in de slaapkamer zou blijven, en daarna naar beneden. Dat was goed en nu doen we het nog steeds zo. De deur blijft nog wel altijd op een kiertje, en die trek ik dan na een half uurtje dicht zodat ze goed doorslaapt. Het duurt een poosje, bij ons 3 weken (voordat we door hadden dat het zo ging, én het voor haar goed genoeg voelde), maar ik heb het idee dat het voor haar heel fijn was dat ze het vertrouwen rustig terug kreeg. Het koste soms wat tijd, alhoewel ze altijd binnen een half uur sliep. Vooral omdat ze niet overstuur was en het niet eng vond. Het bleef steeds oké voor haar wat we deden, steeds kleine stapjes. Ik merkte dat ze dat echt nodig had. Wie weet heb je er wat aan, succes!
Wij hebben ook zo'n fase gehad. Tijdens de laatste 3 mnd van mijn zwangerschap van Lynn, wou Zoë opeens 's nachts niet meer alleen slapen. We hebben alles geprobeerd (heb destijds ook een topic geopend) maar niets hielp, muv bij ons in bed. Inslappen ging redelijk, maar standaard rond 1u werd ze wakker en krijste alles bijelkaar! Ze heeft intotaal 3 maanden bij ons in bed geslapen en zodra haar zusje was geboren sliep ze weer door in haar eigen bedje! Ik denk dat het een combi is geweest van verlatingsangst en het voelen dat er iets groots ging gebeuren. Mij tip is ook, als de meeste mama's hier, geef eraan toe. Het gaat over maar ze heeft je nu even hard nodig. Maar moeilijke is deze fase wel hoor, begrijp je gevoel echt helemaal! Sterkte!
he meid ik zit in precies dezelfde periode. Alleen is onze zoon al vanaf het begin een hele slechte slaper. Maar het ging net een maandje goed. Hij sliep zelfs een paar nachtjes door. Maar nu is het weer drama. Ikzelf dacht hier aan een sprongetje, gepaard met verlatingsangst en een paar kiezen die tegelijk door aan het komen zijn. Wat jij schrijft doet mij zoontje ook precies. Alleen is hij hier wel afgeleidt als hij speelt. Dus ik mag wel af en toe weg. Maar slapen pffff. Zodra ik aanstalten maak om weg te gaan is het huilen en helemaal overstuur zijn. Wat ik nu doe is erbij blijven tot hij iets vaster slaapt en dan wegsluipen.....En dan hopen dat deze fase snel weer over is.
Poehee... nou gelukkig gaat het hier al een stuk beter. Ik mag inmiddels weer de post halen (wc bezoek duurt nog even iets te lang) en papa heeft haar vandaag naar bed gebracht en ze heeft 2 minuten gehuild. Prima. Dit is voor ons allemaal goed te doen. Morgen gaan we kijken of ik haar weer naar bed kan brengen. Afgelopen zondag moest er bij opa en oma gelogeerd worden, wie weet heeft dat geholpen!
Hee meid, vervelend he, zoiets! Ik moest stiekem wel een beetje grinniken om je paniek, je bent niks gewend mazzelaar! Zal een fase zijn. Ik ken het zo goed van naar bed brengen, zoon valt hier in slaap aan de borst, maar ken het wel van naar de wc gaan en even post pakken enzo. Dat is dus verlatingsangst. En dat gaat ook weer over hoor! Ik zie dat het al beter gaat, mooi! Ik kan er helemaal niet tegen als er niet fijn ingeslapen wordt, ook 2 minuten huilen is al te lang. Als hij moest huilen als ik hem in bed legde (ik moet even nakijken wanneer dat was) dan liep ik eigenlijk meteen de kamer weer in. Ging over zijn rug strelen, zachtjes liedjes zingen of desnoods nog even terug aan de borst. Was echt een tijdelijk iets. Als jij er zelf rustig in staat, gaat het vast gauw vanzelf weer over.
Ons mannetje heeft voor 2 weken geleden in het zh gelegen. Toen we thuis kwamen hadden we een heel ander kind dan ervoor. Ook ik ben favoriet en de eerste paar dagen ging hij niet slapen of barste de tranen los als ik even wegging... Wij zijn ook niet van het laten huilen, maar zijn heel consequent. Mijn man en ik werken allebei met kinderen met gedragsproblemen, soms hebben we zelfs het gevoel iets te streng voor onze dreumes te zijn. Maar ik heb hem in bed gelegd en hij ging iedere keer weer staan en huilen. Toch bleef ik naar zijn kamer gaan, ik praatte niet met hem, ik zei telkens weer dat hij moest gaan slapen en zei heel zachtjes sssttttt... en iedere keer als hij weer ging staan en huilen herhaalde ik dat.. Ik was er voor hem door hem iedere keer weer lekker in te stoppen, aai over de bol. knuffel te geven.. Ik spreeek dan niet met hem, ik herhaal telkens hetzelfde en negeer zijn blabla.. en dan ging ik weer.. ( we doen dit overigens al vanaf het begin) maar nu was het zo extreem dat we er ook gek van werden.. Uiteindelijk hielden wij dit het langst vol en was hij moe en bleef hij liggen. Na een paar avonden ging het weer als vanouds. Af en toe moeten we hem nog eens instoppen of troosten. Troosten doen wij overigens alleen boven het bed, zodat hij niet het gevoel heeft dat het een pleziertje wordt. (bijvoorbeed, dat we hem naar beneden nemen of wat dan ook). Als hij huilt omdat ik wegga, doe ik eerst een kiekeboe spelletje en ik leg altijd uit wat ik doe. En als ik dan echt wegga en hij gaat huilen, dan weet ik dat ik gewoon even moet gaan, omdat hij er zelf alleen maar van kan leren. Deze fase had hij ook toen hij uit het zh kwam. Ook deze is hij weer kwijt en ik denk echt door gewoon te doen.. Vaak wordt er gezegd wat zielig om te gaan, dat is ook zo. maar uiteindelijk leert hij wel veel sneller dat je ook weer terugkomt en went hij eerder aan het idee dat jij even weg kunt gaan.. en weet hij ook, mama's komen altijd weer terug! meestal als ik dan weer terugkom, is het eerste wat ik zeg ook kiekeboe en zo is het ook een klein spelletje, alleen blijf ik dus ietsje langer weg..
wij hebben op dit moment ook zo'n fase.... En hij is net 1 geworden. Twee weken geleden vrijdag gingen we uit eten omdat mijn vriend zn oma jarig was. Wij gingen weg en dat ging goed. Maar mijn vriendin wilde Tycho op bed leggen en dat was huilen en nog eens huilen. Ze heeft alles geprobeerd. En uiteindelijk is het (1,5 uur later) toch gelukt om hem in slaap te krijgen. Ok misschien was dat gewoon onwennig doordat hij niet gewend is door haar in bed gelegd te worden, maar die week ervoor deed hij het ook bij mijn schoonouders ( en daar slaapt hij al vanaf dat hij 5maanden is 1x in de week zowiezo) Nooit is het in bed leggen daar een probleem geweest. En gisteren toen ik hem bij mijn schoonouders in bed legde (ik dacht misschien helpt dat) was het ook huilen. Ik ben toen naast zijn bed gaan zitten en heb hem zo getroost. Toen hij rustig was en mijn aandacht probeerde te trekken door te gaan lachen en mij proberen aan te raken ben ik weg gegaan. Het was 1seconde even een brul en toen was het klaar en ging hij liggen en sliep.... En afgelopen zondag gingen we uit eten met mijn schoonouders en toen was het feit dat we weggingen een drama. Hij wees naar ons toen we instapten in de auto en zijn gezichtje sprak boekdelen... Gelukkig ging het naar bed brengen bijzonder goed )hij heeft geen kick gegeven. Diezelfde vriendin als vorige keer pastte op. Nu zit ik alweer te denken aan de volgende keer dat hij daar moet slapen aankomende zaterdag: mijn beste vriendin is jarig en viert het dan met een feestje.... En mijn schoonouders passen dus op bij hun thuis. Ik zit eraan te denken om Tycho door 's middags al heen te brengen om een uur of 4 en dan weg te gaan zodat hij niet zo vlak voor het slapen gaan het gevoel heeft dat wij hem in de steek laten. xxx
Ik heb goeie hoop dat wij er weer door heen zijn.. manlief brengt haar nog wel naar bed en ze geeft nog 3 x een krijs (letterlijk... 3 x en niet meer 3 minuten) en dan is het over! EN ze slaapt ook weer uit (wakker maken om 8:00) in tegenstelling tot wakker worden rond 7... Morgen ga ik het weer eens proberen!
Oh dat is goed nieuws zeg! Hopen dat het zo blijft! Onze zoon heeft het ook even gehad. Omdat ik vroeger zelf een hele extreme vorm van verlatingsangst heb gehad kon ik me wel in hem plaatsen. Ik liet de deur op een kier en praatte tegen hem in de gang. Ook zei ik altijd, ik ben bij je en blijf gewoon in de buurt. (Dat wilde ik zelf vroeger ook altijd horen). Het heeft bij hem niet lang geduurd, maar het kan nog terug komen. Ik had het zelf pas op mijn 6e. Succes!
Ik denk hoe ouder je last krijgt van verlatingsangst, des te moeilijker het is voor zowel ouder als kind. Ik ken het zelf niet, maar kende kinderen die niet op kamp konden of meiden die op vakantie naar huis moesten en die waren al jong-volwassen. Vaak ligt hierin een dramatische gebeurtenis ten grondslag (scheiding ouders/dood opa,oma). Dat wat kindjes rond de 1 jaar meemaken heeft te maken met bewustwording/besef. Als je je kind veiligheid biedt en vetrouwen geeft, moet dit goedkomen.
De afgelopen twee dagen: helemaal geen issue meer. Papa brengt Pom nog wel naar bed maar ik neem gewoon beneden afscheid! Erg fijn. Ook even weg gaan overdag gaat stukken beter!