Hé! Eén van de dingen die bij mij bij deze tweede zwangerschap anders is dan de vorige keer (3 jaar geleden) is dat destijds de bevalling 'uit het niets begon': ik kreeg 's nachts om half 1 mijn eerste 'voorwee' (en dacht dat de bevalling al volop in gang gezet werd) en ben die volgende avond na echte weeen (die toch nèt iets anders voelde) bevallen van mijn dochtertje. Nu heb ik al maanden harde buiken en al weken voorweeen. Sinds een week nu iedere dag en steeds als ik op bed ga liggen ('s middags of 's nachts) ook standaard best wel nadrukkelijk. Sinds een paar dagen is daar ook menstruatiepijn pijn gekomen en ben ik met golven kotsmisselijk. Kortom: genoeg gerommel in mijn buik. Daarbij is mijn kindje sinds een week tamelijk diep ingedaald, zodat ik met het gevoel van een bowlingbal tussen mijn benen rond loop. Er gebeurt en ik voel van alles en het is zó frustreren dat het dus blijkbaar helemaal niets, maar dan ook niets blijkt te zeggen... Ik word tenminste continu overspoeld met: het kan nog wel vier weken duren, het zegt niets over een snel aanstaande bevalling, etc... Alleen dat het tussen nu en vijf weken gebeurt. Maar ja, dat was met wat rekenwerk ook al duidelijk. Ik ben het zat eigenlijk. En als je nou weet dat het nog vier weken duurt, kun je gewoon nog van alles gaan ondernemen. Maar voor hetzelfde geld begint het overmorgen en dan is het slimmer om vooral nog even rustig aan te doen. Maar ja... nog vier weken rustig aan doen en ik word gek. Mijn huis is superschoon en opgeruimd, de baby-uitzet is klaar, de boodschappen zijn klaar, ik heb me suf gehandwerkt, eindeloos met mijn dochter gespeeld, geknutseld en dingen ondernomen, genoten van nog even relatieve rust en met z'n drieën zijn... Het is gewoon helemaal harstikke klaar. Ik vind het niet leuk meer en heb er geen zin meer in zo. Inmiddels kan ik me niet eens meer voorstellen dat het leuk is om een kindje te krijgen. Sorry voor dit enorme 'ik-verhaal' . Maar het zit me zo dwars dat ik het even kwijt moest. Zijn er trouwens vrouwen voor wie al dat gerommel in hun buik wel degelijk betekende dat de bevalling eraan kwam? Ik lees namelijk vooral dat het niet zo is en een ander verhaal zou ook weleens leuk zijn! O ja... 'loslaten' dat schijnt te helpen. Hoe doe je dat dan? Ik heb geprobeerd maar gewoon wat te gaan werken ofzo. Maar dat lukt dan ook weer niet omdat ik toch steeds weer aan mijn kindje moet denken. Pff... ik kan me niet herinneren dat de laatste loodjes de vorige keer ook zo zwaar waren eigenlijk! Groetjes!
Meid, het is hier precies zo! Bij Dinand verloor ik de dag voordat ik beviel van hem een deel van me slijmprop. Dat betekend nog helemaal niets. 's nachts braken spontaan me vliezen, je weet dat het kan gebeuren, maar verwacht het eigenlijk helemaal niet. Nu heb ook ik al weken last van voorweeën, indalingsweeën de hele mikmak. Ook ik zit soms te twijfelen wat ik op een dag zoals vandaag zal gaan doen. Lekker thuis blijven of toch nog even de stad in... Nu zijn ze bij mij al wel bezig met toucheren/strippen omdat ik het lichamelijk gezien niet meer trek en ik na de bevalling geen wrak wil zijn. Geestelijk zit ik sinds september in een lichte depressie en ik merk nu dat die laatste loodjes ervoor zorgen dat ik me weer rotter ga voelen. Dat laatste is overigens de doorslag voor de gyn om nu al te kijken of ze me lichaam kunnen prikkelen om de bevalling op te wekken. Je bent er op een gegeven moment gewoon klaar mee. Zoals ik zelf altijd zeg: ik ben er klaar voor en klaar mee! Het loslaten, tja hoe doe je dat whaha. Goede vraag! Hoeveelste kindje is dit van jou? Dit is mijn 2e en mijn laatste loodjes waren de vorige keer ook niet zo zwaar. Maar dat komt nu gewoon omdat ik Dinand er nog bij heb. Hij loopt nog niet zelfstandig waardoor het veel til en sjouwwerk is. Niet echt makkelijk met zo'n dikke buik!
Dank je voor je reactie! Herkenning is heel fijn, in dit stadium... Ik heb een vergelijkbare situatie hier: sinds het begin van deze zwangerschap psychisch gedoe (net als de vorige zwangerschap trouwens) en vanaf een week of 11 ook flink bekkenpijn daarbij. Sinds ongeveer week 30 ging het psychisch eigenlijk ineens weer wat beter (en de pijn went op een gegeven moment wel), maar het is net alsof ik ineens weer teruggeslingerd ben nu naar het gevoel van het begin van de zwangerschap. Op de een of andere manier vergeet je dat weer zò snel, dat het toch best wel tegenvalt. Stomme hormonen!
hier hetzelfde. Ben bij de eerste ingeleid met37 weken maar had toen weinig gerommel van tevoren. Nu denk ik elke avond dat het zover is omdat het echt heel onrustig is. Vaak ga ik douchen om een beetje te ontspannen! Ook ik zou willen dat het echt begon, het niet weten waar je aan toe bent vind ik vreselijk! Maar we hoeven echt niet lang meer, komt dus goed! Succes
hier ook hetzelfde, vandaag echt regelmatig behoorlijk pijnlijke voorweeen, en druk van onderen. Had het bij de 2e ook wel, maar niet zo pijnlijk! hoop niet dat ik dit nog 3 weken hou! Ik ben er klaar voor (en klaar mee, haha) beebje is ook al ruim 6/6,5 pond
Hoi Konijn, Beetje cliché, maar elke zwangerschap is ook echt anders. Bij een eerste (los van al de verhalen die je om je heen hoort) weet je gewoonweg niet wat je kan verwachten en wat je te wachten staat. Dus bij een volgende ga je (bewust, onbewust) uit van de laatste ervaring en dat kan dan zo een contrast zijn met de eerste. Om mijzelf als vb te nemen. Bij de eerste had ik nergens last van (miss. wel achteraf gezien, maar niets noemenswaardig) bij deze zwangerschap zijn alle kwaaltjes, met een kracht tussen de 1 en 10, wel de revue gepasseerd. Als je dan ook al kind(eren) hebt, is het zowieso al zwaarder omdat je niet zoals bij de eerste gewoon de boel de boel kan laten zonder dat het eea met de overige kids uit de hand loopt. Bij elk pijntje en dingetje denk je: "Wat is dit? Hoort dit erbij? Had ik dit toen ook? Reden tot paniek? Moet ik iemand of moet ik al bellen?" Het is ook niet raar dat je bij een 2de of volgende meer bezig bent met het feit of dit drolletje net zo mooi gecreeërd en gelegd wordt als die daarvoor. Net zoals jou en de andere dames hier voel ik ook constant gerommel, ben ik echt gebroken, hoe lang gaat het nog duren etc. Tanden erop, vrouw eveneens de andere meiden die hetzelfde ervaren! Nog even volhouden en dan kunnen we ons wondertje heerlijk in onze armen sluiten
Bedankt voor jullie reacties! Ik heb maar een mooie afstreeplijst getekend met zonnetjes om (weliswaar geforceerd) zo optimistisch en positief mogelijk geduldig te blijven afwachten... Zo langzaam als de dagen nu gaan, zo snel gaan ze straks weer... Tijd is een raar iets als je een kindje krijgt.