Ik las net het topic; jullie kind alleen van jullie?! Ik wou het eerst daar vragen, maar ik dacht ik open zelf een topic, leek me wel zo netjes. Ik heb ruzie gehad met mijn ouders en heb al 3 maanden geen contact meer. De ruzie ging over ons zoontje. Even kort over mijn vriend; Hij is opgegroeid in een gezin waar mama alles deed en papa kon niks(ja werken maar ik bedoel nu over de zorg van mijn schoonouders kinderen) Mijn vriend ze vader deed niks voor de kinderen kon niet oppassen of fles geven luier verschonen iets leuks doen enz enz Mijn vriend deed dus nooit wat met zijn vader en is opgegroeid met de gedachten dat 'vaders' niets kunnen. Voor ons kindje doet hij heel erg zijn best hoor, en geeft wel de fles en verschoont wel de luier doet wel leuke dingen en kan wel oppassen enz enz hij wil ook absoluut niet op zijn vader lijken ( het is niet zijn biologische vader, zijn echte vader is weggegaan toen hij 1 was en wil geen contact zeggen zijn ouders dan.. Hij is er achtergekomen toen hij 16 was en heeft het van vrienden moeten horen) Nu de ruzie... Mijn ouders 'paste' vaak op.. Wel 2x in de week soms minder soms meer. Ik en mijn vriend hadden een feestje dus ik zal mijn zoontje rond 1/2 uur naar mijn ouders brengen kon ik lekker tutten. Maar wij hadden iets verkeerd begrepen mijn moeder moest die dag werken tot 5, en mijn vriend had toen liever niet dat mijn vader alleen oppaste op ons kindje toen nog 6 maanden. Gezien zijn verleden heeft hij er veel moeite mee dat 'mannen' op ons zoontje oppassen, hij weet wel dat mijn vader kan oppassen maar hij heeft liever dat hij oppast als mijn zoontje iets ouder is en zelf kan aangeven waarneer hij honger heb of dorst enz enz. Dus mijn vriend zij tegen mijn vader dat heb ik liever niet, mijn vader ging toen boos naar binnen en mijn vriend ging met zoontje naar de auto. Waarop mijn vader tegen mij zei, hij is uit op ruzie, dit doet hij expres, en hij is hier niet meer welkom ik wil niks meer met hem te maken hebben... Ik ben er verder niet op ingegaan want als mensen boos zijn zeggen ze dingen wie ze niet menen. En ik snapte mijn vriend ze kant en ook die van mijn vader. Ik heb 2 dagen later een sms gestuurd in ook in de sms gezet sorry dat ik niet bel of langskom voor dit persoonlijk te zeggen, maar in een bericht kan ik mezelf beter uiten en zeggen wat ik wil. Ik heb toen gezegd dat mijn vriend niet uit is op ruzie en het niet expres heeft gedaan daarbij heb ik ook nog is zijn verleden verteld wat hun al wisten ik heb toen ook geschreven als mijn vriend niet meer welkom is bij jullie en jullie niks meer met hem te maken willen hebben dan ik ook niet met jullie en zijn jullie ook niet meer welkom bij mij ( mijn gezin is uiteraard mijn nummer 1 en niemand wie boven hun staat ook niet mijn ouders) Daarna 1/2 weken later is mijn vriend gaan praten met mijn ouders en heeft nog een keer uitgelegd waarom hij er zoveel moeite mee heeft en dat opa uiteraad op mag passen als hij ouder is. Nou alles weer goed.. Toen mijn tante jarig was barste de bom.... Mijn vriend heeft die hele dag gewerkt en over gewerkt en was pas thuis toen ons zoontje sliep waarop ik zei.. De buurvrouw wil misschien wel even een uurtje binnen zitten ( de buurvrouw is een goede vriendin van mijn oma en heeft vroeger ook altijd op mij en mijn broertje gepast) dus de buurvrouw heeft toen een uurtje opgepast, toen wij aankwamen waren me ouders al weg alleen me broertje was er nog. 2 dagen later ; mama belt en vraag of ik langs kom, ze belde rond 8 weer sliep mijn zoontje dus heeft weer de buurvrouw binnen gezeten toen ik en mijn vriend daar aankwamen was me vader niet thuis en ging mijn moeder keihard tegen mij vriend tekeer alsof het een klein kind was met de vinger onder zijn neus! Ze vond/vind het niet normaal dat wel de buurvrouw mag oppassen en mijn vader niet. Wij zijn toen weg gegaan ( boos) 3 weken later belde ze om te vertellen dat ze mij en me zoontje miste en graag wilden zien en ze zeiden nogmaals wij willen niets met ... Te maken hebben en hij is hier niet welkom ik heb toen gezegd als jullie dat willen wil ik ook niets meer met jullie te maken hebben en zijn jullie hier ook niet meer welkom. Zo pff heel verhaal, maar het lucht al een beetje op. Wat is jullie mening hierover? Hebben ik en mijn vriend fout gehandeld en hebben mijn ouders gelijk? Ik persoonlijk kan het wel begrijpen waarom ze zo boos zijn, maar ik snap mijn vriend ook heel goed dat hij daar angstig voor is. Het is toch ons kindje??
Moeilijke situatie. Ik snap idd ook allebei. En wat je moet doen. Ik zou het niet weten. Er toch nog weer eens over beginnen. En je ouder bij jullie thuis uitnodigen. En dan nogmaals uitleggen, maar ook duidelijk zijn dat jullie je vader/schoonvader ook begrijpen.
Wat een verhaal.. en moeilijk hoor.... Het lijkt me van een afstand gezien, iets waar je samen uit moet kunnen komen, na veel gesprekken en gepraat van beide kanten. Ik snap beide kanten ook wel, maar durf je niet te zeggen wat je moet doen. Je wilt geen ruzie met je ouders, maar ook niet met je vriend... Kan je vriend geen hulp krijgen bij het verwerken van zijn issue met mannen? Wat ik van jou begrijp is dat je vader prima in staat is om op te passen, dus lijkt me een mooie toevoeging aan de oppaslijst toch? Maar goed, ik zie het van een afstand en ken de gevoelens van je ouders en vriend niet...
om heel eerlijk te zijn vind ik dat jouw reactie, van als jullie hem niet meer in huis willen, wij jullie ook niet. onterecht.. het zijn je ouders en jij hoort juist te denken niemand komt tussen mijn ouders en mij, je ouders blijven je ouders voor altijd, daar hoort juist niemand tussen in te staan. en jij hoor tjuist niet voor je vriends kant te kiezen.. maar aan de andere kant begrijp ik je reactie ook wel weer heel goed. ze horen zo niet tegn hem tekeer te gaan want ook jou vriend heeft zijn EIGEN ouders. qua opletten vind ik wel dat je ouders gelijk hebben dat het oneerlijk is dat je vader het noet MAG maar de buurvouw WEL. dus het is idd een beetje dubbel.. ik zou als ik jou was juist tegen je vriend zeggen, dat jou vader zijn vader niet is, en dat jou vader het wel aankan. ik bedoel het is je ouders kleinkind, die neem je toch niet van hun af? al met al vind ik echt dat jij nog steeds met je kindje naar je ouders MOET gaan. het zijn en blijven echt je ouders, daar kan niemand wat aan veranderen meissie..
Ik snap wel dat je vader en moeder het niet leuk vinden dat de buurvrouw wel mag oppassen en je vader niet, zou het zelf denk ook niet leuk vinden. Snap ook wel dat je vriend er moeite mee heeft, gezien zijn verleden, maarja.. misschien moet je vriend toch proberen andere mensen, in dit geval de opa, wel te waarderen. Natuurlijk wel alleen als jijzelf van je vader weet dat hij een goede oppas zal zijn, als je er zelf niet gerust op bent is het een ander verhaal, maar ik begrijp uit je verhaal dat deze opa niet mag oppassen, omdat een andere man( je vriend zijn stiefvader) het vertrouwen weg heeft genomen.
Heel eerlijk gezegd vind ik de reactie van jullie onterecht.. Ik kan me er wel iets bij voorstellen hoor, gezien zijn verleden.. Maar jouw vader heeft niet eens de kans gehad om zich 'te bewijzen'.. Ik denk dat je had moeten uitleggen aan je vriend dat jouw vader niet zijn vader is.. En dat je ouders dan boos worden kan ik me goed voorstellen.. Je zegt het al zelf, mensen zeggen dingen die ze (wellicht) niet menen als ze boos zijn.. Rigoreus een SMS (?) sturen dat zij dan ook niet meer welkom zijn vind ik te kort door de bocht.. Ik denk dat een goed gesprek meer zou uithalen.. Door één ruzie ontneem je je kind zijn opa en oma.. En je ontneemt je ouders hun kleinkind.. Misschien is het een idee, zoals hierboven werd gezegd, om hulp in te schakelen voor je vriend.. Dat hij het kan verwerken? Wat ook nog een optie is is om daar een middag/dag heen te gaan en je vader de voornamelijke 'zorg' op zich te laten nemen (verschonen, fles, spelen, stoeien, naar de kinderboerderij) en dan een uurtje laten oppassen, dan twee uurtjes, steeds wat langer.. Nogmaals, ik begrijp je vriend zn standpunt en snap zijn reactie ook wel, maar om dan meteen het contact te verbreken, nee dat snap ik niet.. Ben het wel met je eens dat je moeder anders had kunnen reageren, je vriend is geen klein kind en neem aan dat een normaal gesprek ook mogelijk is..
Ik vind het belachelijk van je vriend dat de buurvrouw wel mag oppassen en jouw vader niet. Ook al is hij een andere thuissituatie gewend. Hij is zelf toch anders dan zijn vader? En daarbij dat je je ouders zo aan de kant schuift voor je vriend vind ik echt niet kunnen. Het zijn en blijven je ouders.
ja ik kan het heel goed begrijpen. hier mag de buurvrouw ook oppassen en mijn schoonvader echt van zijn lang zal ze leven niet simpel. ze hebben zich er maar naar te zetten kunnen ze dat niet dan hoeven ze hier niet te komen simpel. ja het is hun kleinkind maar wij zijn zijn ouders en wij bepalen wat er met hem gebeurd. zeker de opmerking van jou vriend is hier niet welkom jij en je kindje wel.dat zou hier dus ook met gelijke munt worden terug betaald. als ik of mijn vriend ergens niet mag komen dan gaat de ander ook niet. wij zijn een gezin en dat hebben ze te accepteren
Met mijn ouders valt niet te praten helaas.. Als we dat wel willen doen( wat we al vaak geprobeerd hebben in het verleden) dan praten hun alleen en dan hebben hun gelijk moeten wij ja nee en amen knikken, als wij dan bv wat willen zeggen word er niet geluisterd, onderbreken ze je of gaan schreeuwen. Er is al zoveel gebeurd in het verleden tussen mij en mijn ouders en dit was de druppel, als iemand wil weten wat er gebeurd is wil ik dat best vertellen in pb, maar ga dat niet open en bloot op internet zetten omdat het heel persoonlijk is en andere mensen bij zijn betrokken. Ik ga zeker niet terug naar mijn ouders.. Ik hou van mijn gezin en mijn vriend is hartstikke goed voor me, mijn ouders hebben me al zo zovaak gekwets en teleurgesteld, ik zeg natuurlijk niet bij 1 ruzie dat ik ze nooit meer wil zien.. Dat betekend dus dat zodra mijn ouders zeggen ik wil niks met jou vriend te maken hebben dat ik dan maar mijn gezin moet breken omdat hun het er niet mee eens zijn en bij hun moet gaan wonen zo gaat dat natuurlijk niet. Misschien kan ik wel hulp voor mijn vriend zoeken, maar mijn zoontje is nu 11 maanden en hij durft nu ook wel meer dat als hij durfde met oppassen. Dus ik wil het nog even aan kijken hoe het zit als mijn zoontje dingen kan aangeven enz Mijn vriend gaat ook niet gelijk hulp voor mij zoeken omdat ik mijn zoontje nog te jong vind voor logeren. Maar als hij het nog steeds niet durft als ons zoontje ouder is dan gaan we wel hulp zoeken dat hebben we besproken. En daarbij zit ikzelf ook in een dilemma over het oppassen van mijn vader, ik weet dat hij kan oppassen. Maar ik sta er niet 100% achter. Bv als mijn zoontje zijn speen laat vallen dan spoel ik hem om onder de kraan, mijn vader die rookt zware shag duwt die speen in zijn mond en vervolgens in mijn zoontje zijn mond wat ik erg smerig vind en echt niet wil wat ik al 100000x heb gezegd waarop hij zegt doe toch niet zo gek als ik dan zeg dat ik het gewoon niet hebben wil doet hij het toch want hij is stront eigenwijs. De laatste keer viel zijn speen toen pakte mijn vader hem en hij zag dat ik keek deed hij hem expres in zijn mond en keek toen naar me zo van en nu? Als ik er tegen in ga krijg ik weer ruzie en zeggen ze doe niet zo bijdehand en dat doet me vader bij meerdere dingen zoals; als de zon buiten schijnt en er een koude wind staat en me zoontje een t-shirtje aan heeft wil ik dat zijn jas aangaat zodat hij geen kou vat en dan zegt me vader doe is niet zo gek je bent niet goed de zon schijnt.. En noem zo maar op... Het is lastig ja want het zijn ook mijn ouders.. Maar dan moeten ze hun wel zo gedragen. Daarbij wil ik ook zeggen dat als ik mijn vader wel laat oppassen en vraagt alsjeblieft niet dat met die speen te doen of wat dan ook wat ik niet wil, dan zegt hij doe ik niet.. Maar ik ken mijn vader langer als vandaag en hij denkt wat niet weet wat niet deert daar maak ik me wel zorgen over. Ik hoop dat iemand me begrijpt..
Ik vind het erg ver gaan om als ouders gelijk te zeggen dat je vriend niet welkom is daar.. Ik zou ook zeggen: of we komen allemaal, of niet.. Zo te lezen is er al veel meer voorgevallen met je ouders, kan me voorstellen dat de emmer dan een keer overloopt. Als dit het enige was, dan zou ik inderdaad zeggen probeer er over te praten en het op te lossen.. Maar er speelt dus nog veel meer mee.. En als je ouders niet willen luisteren maar alleen ruzie maken dan wordt het denk ik lastig om een oplossing te vinden, aangezien je dan niet eens je standpunt uit kunt leggen.. Sterkte ermee, lijkt me een hele lastige situatie!
Ik vind jullie allemaal een beetje vreemd. Je vriend, omdat hij ondertussen wel volwassen genoeg is om te beseffen dat hij een probleem heeft. In plaats van hulp te zoeken, of een oplossing, projecteert hij zijn gevoel over zijn eigen vader op jouw vader, en misschien wel op elke andere man die vader is. Zo komt er nooit een einde aan. Je ouders, omdat ze in jouw posts een beetje kinderachtig, eigenwijs, en aso overkomen. In plaats van erkennen dat je vriend een probleem heeft, gaan ze tegen 'm lopen schreeuwen. Je ouders willen jullie ook hun wil opleggen. Alles wat niet volgens hun manier gaat, is automatisch verkeerd. En jij, omdat je niet naar een oplossing zoekt, je zegt wel dat je beide partijen begrijpt, maar vervolgens grijp je best snel naar de makkelijke optie "ik kies voor mijn gezin". Jij hebt de bemiddelende rol tussen je ouders en je vriend. Ga met z'n allen rond de tafel zitten en probeer op een beschaafde manier te vertellen hoe jullie je allemaal voelen en wat jullie hieraan kunnen doen. Ik begrijp dat het moeilijk voor je is, maar dit is de enige manier om te investeren in een beter contact. Overigens, als mijn (schoon)ouders zo eigenwijs zouden doen en niet mijn regels wat betreft mijn kind respecteren, je pa met de fopspeen bijvoorbeeld (gatverdamme), dan zou ik ze sowieso nooit laten oppassen.
Ik snap heel erg goed dat je vader teleurgesteld is! Bedoel je word ook aardig voor het blok gezet als je kleinkind gebracht word en oma blijkt er niet te zijn dus dan ga je maar weg? Ik vind dat respectloos naar jouw vader over komen. Wat in het verleden met de vader van je man gebeurd is, daar heeft jouw vader niks mee te maken! Hij heeft jou toch ook goed opgevoed? Waarom zou hij niet voor zijn kleinkind kunnen zorgen, maar de buurvrouw wel? Zou aanraden dat je man in therapie gaat, en zijn verleden een plekje probeert te geven. Niet alle vaders zijn slecht! En dat zou hij nu hij zelf vader is ook wel moeten weten.
Begrijp de reactie van je vriend gezien zijn verleden maar niet iedere man is hetzelfde. Hij doet toch zelf ook dingen met zijn kind? Vind dat hij jouw vader een kans moet geven. Hier zal mijn schoonvader ook nooit oppassen en mijn vader wel, dit is ook algemeen bekend, hier is dan drank in het spel dus wel een heel ander verhaal.
Ik vind de reacties van beide kanten enorm overtrokken, dus ik krijg het gevoel dat er al langer, meer aan de hand is. Na één meningsverschil ga je toch niet roepen dat iemand niet meer in huis hoeft te komen? Terug naar normaal dus, praat met elkaar als volwassenen en spreek van tevoren af dat je pas klaar bent als er een oplossing is waar iedereen mee verder kan. Ik vind het bizar dat een opa niet zou kunnen oppassen; als jouw vader er zelf geen moeite mee heeft en hij nooit iets verkeerds heeft gedaan zal (in mijn ogen) je vriend moeten inschikken. Overigens ben ik het wel met je eens dat jij voor je partner moet kiezen, als het op kiezen aankomt. Dat hoort bij volwassen worden in mijn ogen; je verlaat het huis van je ouders en kiest je partner als degene met wie je je leven deelt. Hij gaat dus voor, niet je ouders.
pff lastig, snap je vader ook wel hoor! denk dat het voor hem ook emotioneel is..bedoel ergens vertrouw je hem dan niet met zijn kleinzoon die hij misschien wel heel erg lief heeft! Dus tja ergens snap ik het wel. Maargoed las dat er meer problemen waren dus dan vind ik het moeilijk om erover te oordelen. hoop voor jullie en de kleine dat het toch nog goed komt.