Ik heb het er vanavond ook nog uitgebreid over gehad met mijn man. Hij denkt dat ook; dat wij anders voelen en zorgen voor onze kinderen omdat we ze gedragen hebben. Hij is knettergek van onze zoon en ook heel erg zorgzaam, maar ft papa, dat zou hij nooit willen en kunnen zijn, zegt hij.
Nee, ik ook niet. Al denk ik ook dat het voor vrouwen over het algemeen anders is dan voor vrouwen. Maar naar mijn inziens zouden mannen en vrouwen de zorg wel meer gelijkwaardig kunnen delen zodat dit vrouwen makkelijker maakt om (meer) te gaan werken. Mijn man en ik doen het echt 50/50 bijv.
Nee Kan nu ook niet echt kijken want de oudste is aan het spelen en dan kijk ik geen TV/filmpjes Hopelijk vanavond!
Maar dan moet dat wel mogenlijk zijn! Mijn man kan met zijn werk absoluut niet parttime werken...hij is erdoor zelfs 5 dagen per week van huis. Maar daar in tegen als hij de weekenden thuis is, is hij ook volledig met ons gezin bezig.
Wat betreft de auto: wij moesten elkaar al bellen waar de auto stond toen we nog niet eens kinderen hadden... Krijg je in de drukke binnenstad!
Daarnaast zijn wij ook gewoon 'gemaakt' om de zorgtaak te verrichten. Of we het willen toegeven of niet, het zit in onze genen. Ik ben de laatste weken keihard met mijn ogen pp de feiten gedrukt, als ik naar mijn dochters kijk. Ze hebben eigenlijk nooit een kleine baby gezien in het echt, bij een mama op schoot of zo. Maar TOCH, hoe zij omgaan met hun poppen.... Ze weten precies hoe je een baby moet dragen, ze WIEGEN de poppen (hebben ze dus echt nog nooit gezien!), en maken zich druk dat de pop ook gevoed/ verschoond enz moet worden. Mijn zoon boeit het werkelijk geen moer. Terwijl die echt dezelfde speelgoed heeft, alleen maar met zijn zussen speelt en hetzelfde opvoeding krijgt. Hij heeft ook wel een pop en de wagen, maar hij vindt het leuk om die wagen rond te rijden en dan mee te rennen enzo. Dat de pop uit de wagen valt vind ie grappig , terwijl de meisjes meteen roepen: baby au! en dan kusjes gaan geven.
hihihi Adi ik denk dat Mr K van het zorgzame type is. Die doet de pop van Ms K onder zijn trui en dan wordt het geboren en legt hij het ergens te slapen. Ms K pakt vervolgens de pop kleed het uit en mikt het met de kop tegen de deurpost om helemaal in een deuk te liggen om het geluid
Ik heb net de hele uitzending gezien en ik vraag me eerlijk af wat er nou erg is aan de keuzes die die gezinnen maken. Ik heb namelijk -en daar gaat het toch om volgens mij- niet 1 ongelukkig kind gezien. Ja, dat meisje van 12 die aan het begin van de puberteit stond, maar dat staat hier los van. "Zelfs" die moeder die aan het twitteren was tijdens het ontbijt, daarvan zagen de dochters er happy uit en ze waren dol op hun ouders, dat zag je aan alles, en hun ouders op hun meiden. Ik zie echt, werkelijk waar, het probleem niet van het hebben van ambitie voor vrouwen óf voor mannen. Ik zag het in dit programma in ieder geval niet ten koste van het gezin gaan oid, maar dat is blijkbaar maar net hoe je de definitie legt. Als je al een probleem hebt met niet weten waar je de auto voor het laatst geparkeerd hebt, kan ik me voorstellen dat de gezinnen in deze documentaire wel erg ver van je bed staan. Voor mij is het een bekender fenomeen en heb ik er ook niet zoveel problemen mee met hoe het er hier aan toe ging...
Ik denk dat je over die kinderen niks kan zeggen. Ze werden niet specifiek uitgelicht gefilmd of geinterviewd. Ik zag geen heel erg geluk, geloof ik. Het ging over "tweeverdieners in de knel" en niet over "kinderen van tweeverdieners in de knel". Ik zag kinderen uit verschillende gezinnen die niet wilden dat papa of mama ze achter liet, die totaal niet luisterden en ik zag een kind van 7 dat geen hap at en het liefst door mama gevoerd zou worden. Hoezo aandacht tekort?
ik vond dat stukje erg over dat die vrouw die het erg vond dat ze niet wist dat ze op de eerste verjaardag van haar dochter om 10.30 werd verwacht op de creche om haar verjaardag te vieren. ze voelde zich er niet blij mee en dat kon ik begrijpen. en toen zei een van die carrierebitches 'ze kunnen niet verwachten dat je om 10.30 terug komt. daarvoor breng je je kind niet naar de creche.' ik kan me daar niks bij voorstellen. je eerste kind zijn eerste verjaardag!!!!!! daar WIL je toch bijzijn.
meen je dat serieus miepie? dat je zo'n chaos ambieerd voor een kindje. dat geren en gevlieg en die onrust in huis die ze zelf crieéren. vooral dat eerste gezin. en dat ze hun "kop" moeten houden ookal hebben ze misschien pijn als de telefoon gaat. nou sorrie hoor. dat ze daar geen last van hebben kan ik me niet voorstellen, zeker niet als ze straks ouder gaan worden. ambitieus zijn is 1 ding, maar het normaal vinden voor een kind om in zo'n chaos te moeten opgroeien???
Ja, ik meen het serieus en ik schrik ook toch altijd heel erg van de -sorry- bekrompen reacties hier als het gaat over werkende ouders. Alsof het daaraan ligt dat sommige kinderen niet luisteren of druk zijn of dat kinderen van thuisdblijfouders (in de praktijk bijna altijd nog de moeder ook) altijd in rust opgroeien en geen gedragsproblemen kennen. Overigens king het bij de meest "chaotische" toch allang niet meer over kindjes maar over kinderen. Het waren geen baby's meer hoor waar we het over hebben. Weet je zelfs wat? Ik vond het er hartstikke gezellig en vrij uitzien bij sommige gezinnen, lekker rommelig maar wel met veel liefde. Ik hou persoonlijk ook van meer rust in mijn donder maar ik vind het altijd leuk en knap om te zien hoe mensen hun levens leiden en inrichten op de manier die zij leuk vinden. Want laten we wel wezen: drie van de vier gezinnen waren gewoon blij met hoe ze hun leven hadden kunnen indelen en dat iedereen kon blijven werken. Het is belangrijk dat je er voor je kinderen bent en dat kan in heel veel vormen gegoten worden. Wat heb je aan een moeder die thuis is met de pot thee aan de keukentafel maar die NIKS van haar kinderen begrijpt? Helemaal geen ruk. Naar mijn mening kan je er prima zijn voor je gezin als werkende ouder met een sociaal leven en activiteiten zonder kinderen. Maar goed, het heeft waarschijnlijk toch geen zin om hier een andere mening over te hebben dan de meerderheid want blijkbaar is dat ontzettend verschrikkelijk en ongelooflijk dat ik dit vind en groeien mijn kinderen verwaarloosd en voor galg en rad op als ik jullie moet geloven...
Ik ben het helemaal met je eens! Ik zag vrolijke, normale kinderen, het waren vooral de ouders die hier en daar in de knel komen. En natuurlijk zijn in de documentaire de meest chaotische momenten uitvergroot. Ik werk 32 uur en mijn man 40 uur maar bij ons is het echt niet 24 uur per dag rennen en vliegen hoor!
Haha, die Miepie! Ik zeg alleen dat ik niet kon zien hoe het echt ging met die kinderen, dat werd niet breed uitgemeten. En wellicht beetje kort door de bocht van mij om te zeggen dat niet aandacht vragen komt door aandacht tekort van de ouders omdat die veel werken/weg zijn. Ik denk dat het allemaal niet zo zwart/wit is hoor. Ik ben een thuisblijfmoeder, heb de pest aan poetsen, het is hier schoon, maar een gezellig rommelzooitje. Wij hebben een eendenkuiken-weesje en die loopt de hele dag achter je aan. Toen mijn man vanochtend de honden ging uitlaten, is zoon naar buiten gegaan en heeft piep binnengehaald en die heeft alles ondergescheten. Ik verveel me nooit en kom juist tijd te kort (dit is een verplicht koffiemomentje voor mij, ben al vanaf 6 uur in de weer). Ik ben hartstikke ambitieus en zit echt niet de hele dag met een pot thee op de bank achter de geraniums hoor! Zou ik ook niet kunnen of willen als ik geen kind had. Rust creeer je door duidelijkheid en vastigheid en vaste rustmomenten, daarvoor hoef je echt niet de hele dag thuis te blijven. Maar van ouders die alleen maar rennen en vliegen en een kort lontje hebben en bezweet hun kinderen op de bank voor de tv pleuren en snel moeten koken want meteen na het eten moet er weer naar koor en club en de oppas legt de kinderen op bed, DAT vind ik echt zielig voor kinderen! Als je zonodig beiden wilt werken, moet je wel goede keuzes maken. Ik weet zeker dat als je er nooit bent voor je kinderen, zich dat af zal tekenen. Mijn moeder was wel thuis met die pot thee als wij van school kwamen en ze nam voor ons alle 4 even veel tijd. En wij zaten ook altijd lekker rustig te tafelen en te praten tijdens het eten. Het is helemaal niet erg om je werk leuk te vinden en 's avonds ook nog van alles te willen doen, ik vraag mij dan alleen wel af waarom dat soort mensen zonodig kinderen willen.
miepie@ begrijp me niet verkeerd, ik heb niks tegen vrouwen die willen werken en die (een beetje) ambiteus zijn. ik heb wel moeite met mensen die zo ambitieus zijn dat je overdreven toestanden krijgt zoals in mijn ogen in dit eerste gezin. die vrouw had 3? banen. dat vind ik een beetje té. ook omdat het duidelijk een complete chaos was en de oppas het maar op moest lossen want ze hadden geen tijd meer. ik heb nergens gezegd dat jou kind voor galg en rat opgroeid.ik vraag me wel altijd af in welk uur van de dag je dan "tijd" hebt voor je kind (écht de tijd dus) als je net als hun, de oppas ze zelfs nog op bed laat leggen en voor de rest alleen maar loopt te rennen en vliegen en chaos loopt te crieéren.( zoals ik het zie dus hé) wat dus voor de duidelijkeheid niks over jou situatie zegt, want die ken ik niet en heb ik niet gezien. ik vind het alleen heel appart dat jij dit relaxed noemt en gezellig. ik kan daar niks mee en frons mijn wenkbrauwen bij sommige dingen en vraag me serieus verbaasd af hoe of wat, dan raak jij meteen over de rooie, omdat er mensen zijn die minder ambiteus zijn dan jij en andere ambities hebben dan rennen en vliegen.
Deze formulering schiet mij een beetje in het verkeerde keelgat. 'dat soort mensen', het komt zo negatief over. Je hebt het toch niet over misdadigers of minderwaardig volk? En waarom die 'zonodig kinderen willen krijgen'... misschien omdat er ook in hen een kinderwens zit, zoals in zo veel vrouwen (en mannen), waar vast ook wel iets op aan te merken is? Omdat zij denken een kind iets te bieden te hebben? De rest van je post is wat genuanceerder, maar dat laatste zinnetje, ik vind het erg veroordelend.
En al die mannen toch, met hun functies waarin ze niet minder kúnnen werken.... ach wat zielig nou toch, ze móeten meer uren werken. Ik vind het in de meeste gevallen een slap excuus. Waarom zouden vrouwen dat wél kunnen en mannen niet? Dat is toch gewoon een keuze? Laten ze dat dan gewoon zeggen. Ik wíl niet minder werken, want dan kan ik niet meer het werk doen dat ík leuk vind. Of: ik wil niet minder werken, want ik vind dat mijn bijdrage aan het gezin eruit bestaat dat ik het meeste geld inbreng. Of: ik wil niet minder werken, omdat ik werken nu eenmaal leuker vind dan voor het gezin en het huis zorgen. Of: ik wil niet minder werken omdat mijn baas en mijn collega's me dan niet meer voor vol aanzien, en dat vind ik heel erg. Of desnoods: ik kan niet minder werken omdat er dan te weinig geld binnenkomt voor de manier waarop wij willen leven, omdat mijn vrouw niet meer wil/kan werken dan ze nu doet. Het zijn meestal keuzes, en geen moeten. Wees er toch eens eerlijk over.