mijn dochter is mijn dochter . Ik zie het niet omdat ik toevallig dezelfde baarmoeder heb gedeeld met mijn broers dat mijn kind ook hun kind is, ik zie hun kinderen ook niet als een stukje van mij. Maar ik snap wel dat mijn moeder een andere band heeft met mijn dochter dan met de kids van mijn broers. Mijn dochter is uit mij gekomen en ik weer uit mijn moeder. Voelt denk ik toch iets anders denk ik...
Hij heeft zijn echte moeder ook nog dus dat gaat niet ... Hij woont de helft van de week bij ons en de andere helft bij zn moeder...
Een kind is voor mijn gevoel - en altijd al geweest, ook voor ik zelf moeder was- een optelsom van alle generaties vóór ons en met ons. Soms zie je in een kind trekjes terug van een opa of oma of een oom of een broer of zus. Ik vind dat mateloos interessant en mooi! En ik sluit me aan bij hen die zeggen, dat een kind niet VAN jou is. Het is inderdaad van zichzelf, en wij mogen ervoor zorgen en het begeleiden. In mijn geval acht ik de opvoeding geslaagd als het een plezierig, sociaal en zelfverzekerd mens is dat hopelijk ook nog het kind in zichzelf heeft weten te bewaren
Onze zoon is van mijn man en van mij. Wij voeden hem op en verzorgen hem. Wel delen we de liefde voor hem met zijn opa´s, oma, tante´s en ooms. Ze steunen ons in bepaalde keuzes die wij moeten maken en helpen ons als we hulp nodig hebben.