Nu maak je me echt nieuwsgierig . Welk kantoor is dat? (eerst Big 6, nu Big 4?) (mag ook via PB). O je verhaal, zoooo herkenbaar Wij hadden 1 vrouwelijke partner MET kind, incl. aupair. En meerdere mannelijke partners met veel kinderen, die ze amper ooit zagen.
Bij ons was de ongeschreven regel om een levenspartner te hebben zonder carriere-ambities. Dan kan die voor de kinderen zorgen, wegbrengen enz Na de bevalling hebben ze mij zelfs gevraagd waarom mijn man niet parttime ging werken of huisvader ging worden? Ik kon partner worden en het brood verdienen, hij kon de kinderen opvoeden.... (en ik ben echt ver geëmancipeerd, maar dit voorstel was de druppel zeg maar)
Herkenbaar! Hier hadden we dan eens per jaar een luxe etentje met de partners/echtgenotes erbij, waarbij de partner (van de groep) dan een tenenkrommende speech hield dat er wel eens wat terug gedaan moest worden voor het thuisfront, dat het toch wel zwaar had omdat die consultants allemaal zo hard moesten werken. Dat 'terugdoen' was dan zo'n etentje, waarvoor iedereen met kinderen dan een oppas had moeten regelen...
Ben nu ook wel benieuwd bij welke accountacy je werkt, Bri. Zitten heel wat vriendjes van ons, bij alle 4.
Nee die kans is nihiel (verschillende periodes + een firma met ruim 2500duizend wn's alleen in Nederland), maar wel frapant dat je soms toch meer met elkaar gemeen hebt dan je denkt. Zo kwam ik laatst op mijn werk een nieuwe collega tegen die ooit samen met mij op de ontgroeningskamp van de studentenvereniging zat. En ik had thuis nog foto's van hem liggen van een travestieten-show waar hij aan mee deed in die tijd hihihi
Wat toevallig adi en Bri! Ik kwam net dit tegen: EénVandaag: za 18 jun 2011, 18:20 - Uitzending Gemist Ik heb het nog niet gezien, maar misschien sluit het wel mooi hierop aan. Voor als de link het niet doet: Het is Een Vandaag, zaterdag 18 juni en het gaat oa over de "nieuwe vaders". Is alleen niet zo'n lang item helaas.
verschillende vestigingen, en een andere periode (wel een stuk overlap, toch?), en vooral: andere maatschap. ik zat bij de consultants, adi bij de accountants. twee totaal verschillende werelden, althans in 'onze' beleving. heb overigens ook een goede vriend die bij de accountants zat, en zelfs een vriendin bij de belastingadviseurs hoor, daar niet van. 't was een bijzondere tijd, en dat heel intensieve werken heeft me veel gebracht. o.a. mijn partner heb ik daarvandaan (hij was ooit mijn directe collega, we hebben het maar liefst 2 jaar stilgehouden omdat er een ongeschreven regel was dat anders een van beiden weg had gemoeten en dat wilden we allebei niet. we hebben het destijds maar opgebiecht omdat we samen 6 weken met vakantie wilden, dat zou toch wel te veel zijn opgevallen ) en een flink deel van mijn huidige vriendenkring. en dat terwijl ik er al bijna 10 jaar weg ben (en m'n vriend nog langer). we hebben pas nog een workshop bij een klant gedaan met een groot aantal oud-collega's, die nu allemaal voor zichzelf werken of bij een ander bureau, dat was echt de meest waanzinnige reünie ooit. nou ja, da's helemaal off-topic. wel grappig hoor, om nog wat mensen uit 'dat wereldje' tegen te komen. en idd, óf een partner zonder werk-ambities die thuis voor het gezin zorgde (en het zelf niet echt erg vinden dat je je gezin maar weinig ziet), óf net zo'n workaholic partner en dan geen kinderen. onder m'n ex-collega's zitten aardig wat kinderloze stellen, die er heel bewust voor hebben gekozen om kinderloos te zijn en te blijven. komen we terug bij je vraag, zogelukkig, waarom die mensen toch ook nog kinderen willen.... wat ik om me heen zie, is dat ze uiteindelijk toch een keuze maken. of een tandje terug qua werk, of geen kinderen. maar mensen die het echt allemaal willen en hebben ken ik eigenlijk niet.
Inderdaad! Ook om terug te komen op de vraag van ZG. Twee van mijn ex-collega's willen heel graag een groot gezin, maar ook een carriere in de accountancy. Eentje heeft 3 kinderen kort na elkaar gekregen, is ong 4 jaar lang OF zwanger geweest OF ze liep rond met haar kolftas (ze kolfde werkelijk overal, ik had daar zoveel respect voor). In die 4 jaar kwam ze niet vooruit in het werk, maar ze bleef wel op hetzelfde managersniveau, en dat is een prestatie aan zich. Ze werkte 4 dagen per week + 's avonds als de kinderen op bed lagen. Het is niet ALLES, maar ze kwam wel redelijk in de buurt.
Wij waren ooit bevriend met zulke types. Allebei een topfunctie in het bedrijfsleven en zij heeft voor een vrouw echt een hoge functie. Dat is altijd haar ambitie geweest. Maar ze werkt niet voor een consultancy/accountancy dus we hebben het niet over dezelfde persoon, want die vrouw kreeg dus ook 3 kinderen in 3 jaar. En gewoon stug door blijven werken. Kan je allemaal knap vinden, ik vind het knap waardeloos. Mede omdat er 's avonds nog naar clubs, borrels en vergaderingen gegaan moest worden en op zaterdag werd er gegolft (met een -g- dus) en op zondag waren ze vaak moe en wilden ze samen lekker rustig uit lunchen en dan wil je natuurlijk niet 3 kleine drukke kinderen om je heen. Dus in het weekend brachten ze de kids naar opa en oma. Dat kan hartstikke leuk zijn hoor voor die kinderen en op gegeven moment zal het wel een way of live worden, het is niet anders, maar ik denk dat het niet leuk is voor die kinderen. Ik zal nooit begrijpen waarom mensen die ft werken en altijd weg zijn kinderen willen. Als je er geen tijd en energie in wilt investeren, als je opvoeden en verzorgen van kinderen toch maar een vervelende business vindt, waarom wil je ze dan? Voor de heb? Is het plaatje dan compleet?
@ZG, (waarom) denk je dat de motieven van 'zulke mensen' om kinderen te willen krijgen anders zijn dan de jouwe, alleen omdat de invulling en uitvoering van hun leven anders is dan jouw ideale invulling en uitvoering van jóuw leven?
Omdat ik denk hoe ik denk, ja sorry! Het gaat niet om hoe ze leven en dat ze veel werken, ben je mal, het gaat me erom waarom ze een kind willen maar geen papa en mama willen zijn. En da's niet respectloos want dat ben ik niet, maar dat is wat ik me afvraag. Ik probeer me altijd erg in een ander in te leven, maar dit begrijp ik gewoon niet en dat zal allicht komen door mijn persoonlijke situatie die daar heel ver vanaf staat.
je bent niet de enige hoor zg,ik begrijp het ook niet. (ik zou het alleen niet zo snel hardop zeggen) daarom snappen wij die serie ook niet en de "lol" ervan nog minder. ons referentiekader is geheel anders. ik vraag mij dat serieus af, maar antwoord krijg je toch niet.
Zolang je dat netjes hardop zegt, prima toch? Zo zeggen mensen ook: "Langer dan een half jaar de borst geven, daar snap ik niks van, zo'n groot kind aan je borst!". Echt, prima hoor! Maar als mensen het achterlijk gaan noemen dat je nog zo'n groot kind aan je tiet hebt hangen, dan wordt het anders.
ik snap je wel zg, maar toch is dat op de een of andere manier een gevoelig onderwerp. en je krijgt nooit "echt" antwoord. er wordt altijd omheen praat al dan niet in dure woorden. maar de essentie van de vraag wordt nooit beantwoord.
Ik ga het proberen uit te leggen. Voor de duidelijkheid: na de geboorte van mijn kinderen ben ik teruggekomen op mijn oorspronkelijke ideeën, vandaar dat ik van baan ben gewisseld toen. Ik werkte fulltime en studeerde daarnaast, maar toch kreeg ik een enorme drang dat ik graag een kind wil. Ik denk dat de spreekwoordelijke kriebels/klok of hoe je het wilt noemen wakker werden. Wij wilden een kind, 'gewoon', omdat we graag ouders wilden worden, voor nageslacht wilden zorgen, kind wilden van elkaar enz. In mijn hele wens/ verlangen speelde mijn werk en studie totaal niet mee, dat stond los van elkaar. Ik had wel bedacht dat ik dan 4 dagen zou gaan werken en alleen 's avonds studeren, als mijn kind sliep. Onze beide ouders hebben full time gewerkt (mijn schoonouders hadden zelfs een restaurant waar ze beiden werkten), dus voor ons was het niet eens opgekomen om te denken dat je moet stoppen met werken als je een kind krijgt. Wij hebben beide een hele leuke, zorgzame, gelukkige jeugd gehad, en hebben geweldige band met beide ouders die we dagelijks zien. Mijn moeder is geen type om de hele dag thuis te zitten, en ik geloof niet dat ze een betere moeder was geweest als ze niet had gewerkt. Tja, ons verhaal gaat hierna natuurlijk anders, want we kregen ineens 3 babys, en dan gaat je leven helemaal op zn kop. Maar ik heb geconstateerd dat mijn plannen niet aansluiten met wat ik echt wilde als moeder, en ben ik minder gaan werken. Dat minder betekent nog steeds 28 uur in 3 dagen, en ik ben voorlopig gestopt met mijn studie. daarnaast hebben wij beiden geen andere dingen buiten het huis. Mijn man heeft zodanige werktijden dat ie altijd een halve dag thuis is met de kinderen. Dus feitelijk brengen onze kinderen 2 dagen per week op kdv door, en dat zijn de momenten dat ze zonder ouders zijn. Buiten onze werktijden zijn we vrijwel altijd bij onze kinderen (of we moeten een feestje hebben of zo). Deze inrichting van ons leven past perfect bij zowel mijn man als mij, we voelen ons compleet als mens en vader/moeder, en onze kinderen vinden het heerlijk om 2 dagen per week 'op school' te spelen.
Misschien krijg je er geen antwoord op, omdat je oordeel al zo verborgen ligt in je teksten. 'maar geen papa en mama willen zijn'.... hebben ze je dat ooit zo gezegd, of is dat jouw conclusie uit hun leefstijl? Ik denk het laatste. Als je het écht wilt weten, vraag het dan eens aan die (voormalige?) vrienden, en probeer écht open te blijven voor hun antwoord. Mijn keuze zou het ook niet zijn hoor, voel me doodongelukkig als ik mijn kinderen een paar avonden achter elkaar niet zelf naar bed kan brengen omdat ik weg ben voor m'n werk of iets anders.
Dat is uiteraard OK, maar ik denk er gewoon wéér heel anders over dan jij, ja sorry! In ieder geval over het antwoord op de door mij gestelde vraag. Ik denk dat de motieven niet veel verschillen en dat ook zij wel degelijk papa en mama willen zijn, maar de uitvoering verschilt wél (hemelsbreed blijkbaar) en jij hebt moeite om daar voorbij te kijken, dat snap ik. In sommige gevallen heb ik dat andersom ook wel een beetje...
Interessante discussie. Nu kan ik het TV programma waar jullie het over hebben niet bekijken want ik woon niet in NL meer. Maar even vanuit mijn eigen situatie redenerend. Mijn ouders waren ook allebei "carrière tijgers", vader directeur van een grote multinational en ik schat maar 20% thuis en moeders was een advocaat werkzaam ook bij een multinational. Mijn moeder hoefde niet zoveel te reizen, dus ik schat zo 50% afwezig. MAAR, ik heb werkelijk waar de meest geweldige jeugd gehad die je je maar kan voorstellen! Ik had met geen enkel kind willen ruilen wiens moeder elke middag thuis zat met een koekje...integendeel, als jong kind werd ik daar al helemaal kriegel van. Maar er was altijd wel iemand thuis die bijna evenveel van mij hield als mijn eigen ouders: opa, oma, mijn geliefde au-pair, een lieve "tante" of huisvriendin. Kortom, ik heb mij NOOIT eenzaam gevoeld of in de steek gelaten door mijn ouders. Ik vond het juist zó leuk de afwisseling van lieve leuke belangrijke mensen om mij heen die allemaal ook weer verschillende dingen met mij ondernamen en hun inzichten gaven als ik een probleem had. En wat was het dan extra speciaal en FEEST als mijn vader weer terugkwam van zakenreis of mijn moeder doordeweeks thuis een dag. Wij deden dan altijd iets speciaals en dat was zo leuk dat ik die herinneringen altijd zal koesteren. Overigens, als er een enkele keer wel eens iets was waar ik mijn vader of moeder écht bij wilde/moest hebben dan waren ze er. Maar nee, mijn ouders konden niet bij elke loopneus of oorontsteking met mij thuisblijven, maar dat vond ik dus niet erg want er was altijd wel iemand anders dan thuis die bij prima die troost en geborgenheid kon bieden. En er waren ook meer voordelen van twee carrière ouders: geen financiële zorgen, ik heb mijn hele jeugd ontzettend veel van de wereld mogen zien, ik heb op geweldig leuke en goede internationale scholen kunnen zitten en heb kunnen studeren aan een beroemde universiteit in het buitenland. Mijn ouders hebben allebei kei-en keihard gewerkt om dit allemaal mogelijk te maken, dit had niet gekund als zij "normale" 9-5 banen hadden gehad. Alles bij elkaar heeft dit mij heel erg positief gevormd en ben ik blij dat ik ben geworden wie ik ben geworden! In mijn eigen gezin nu gaat het er min of meer hetzelfde aan toe nu, vooral dus ook omdat ik mijn eigen kindjes juist de bevoorrechte jeugd gun zoals ik die zelf heb gehad. Ook wij wonen nu in het buitenland en met name mijn man is niet ontzettend veel thuis. Maar net als bij mij vroeger gaat het ons meer om de "quality time" dan de feitelijke hoeveelheid uren die wij bij onze kinderen thuis kunnen doorbrengen. Ook onze kinderen zijn omringd door een liefdevolle groep mensen om hen heen, dus aan liefde en aandacht zal het hen nooit ontbreken! Ik heb mijn baan inmiddels trouwens wel zo ingericht dat ik wat meer flexibel kan zijn in het plannen van mijn werkuren, mijn man kan dat echter niet. En iemand vroeg waarom "mensen zoals wij" kinderen willen maar geen "papa en mama willen zijn". Tja, mijn man en ik wilde niets liever dan papa en mama zijn en hebben hier ook talloze IVF pogingen voor moeten doen. Waarom? Omdat we juist 300% zeker zijn dat we onze kinderen heel veel te bieden hebben (zowel materieel als niet-materieel) en heel graag deze twee mini-mensjes willen helpen vormen om later o.a. sterke, zorgzame, open-minded, zelfstandige wereldburgers te worden die, als ze eenmaal volwassen zijn, een belangrijke bijdrage kunnen leveren aan de maatschappij!