Lieve allemaal, In een ander topic heb ik mijn verhaal al geschreven( echo en onderzoek) maar ik hoop nog meer moeders te vinden die ook na 22/23 weken hun kindje hebben moeten loslaten. Ons meisje heeft trisomie 13, een ernstige chromosoomafwijking. ze is niet levensvatbaar en zal maandag in Nijmegen geboren worden in het Radboud. Haar naam zal Anna Felice zijn. De bevalling wordt dan opgewekt. Ik zie er als een berg tegenop. Deze emoties ken je gewoon niet. Zoveel vragen.... Ik hoop dat er mensen zijn die hun verhaal willen delen. Lieve Groeten Ellen
He Ellen, wilde je gewoon even heel veel sterkte wensen maandag! Ik ben nu ongeveer net zo ver als jij (en naamgenoot) en kan me bijna niet voorstellen hoe het zou zijn om ons kindje nu nog te verliezen. En ondanks dat je weet dat ze met trisomie 13 geen schijn van kans heeft, lijkt het me toch een bijna onmenselijke keuze om te maken. Ik hoop dat jullie goed afscheid kunnen nemen van jullie kleine Anna.
Hai lieve Ellen, Wat verschrikkelijk dat je dit moet meemaken, en dat je de keuze hebt moeten maken de zwangerschap af te breken. Ik wil je heel veel sterkte wensen voor komende maandag, het zal een moeilijke dag worden. Helaas hebben wij in November 2009 ook een zwangerschap af laten breken na 22 weken zwangerschap. Ook wij hebben een meisje gekregen. Ze had een ernstige vorm van spina bifida en een flink waterhoofdje. Het feit dat we zelf de keus moesten maken vond ik verschrikkelijk maar heb er gelukkig geen spijt van gekregen, ik ben er van overtuigd dat het beter was voor ons meisje en dat we haar veel leed hebben bespaard. De bevalling was zwaar, maar tegelijkertijd heel mooi. Misschien klinkt dat raar, maar ik was zo ontzettend trots toen ons meisje op mijn borst lag, ik was op dat moment gewoon niet verdrietig. Heel gek. Qua pijn, ik heb op een gegeven moment een ruggeprik gekregen en toen was de pijn gewoon helemaal weg, dat was heerlijk. Als ik het van te voren had geweten had ik er eerder om gevraag, ik was bang dat ik me aanstelde. Maar psychisch is de pijn gewoon veel minder goed te dragen dan bij een 'normale' bevalling. Ik geef het je alleen mee, misschien heb je er iets aan, je moet doen wat je op dat moment het beste lijkt. Nog iets, ik weet niet of je foto's wil maken of dat je dat misschien eng vind. Maar ik zou je adviseren om dit sowieso te doen. Je kunt ze altijd nog deleten. Maar ik heb er heel veel aan gehad en we hebben nog steeds haar fototjes op onze slaapkamer staan. Ik heb alleen maar verhalen gehoord over ziekenhuizen waar ze fantastisch omgaan met zwangerschapsafbrekingen. Ze zijn heel lief en de begeleiding was super. Nogmaals heel veel sterkte komende maandag, en als je vragen hebt kun je ze altijd stellen. Liefs Kimski
Ellen, moeilijk om de goede woorden te vinden. Wat een zware situatie waar jullie in zitten. Heel heel veel sterkte maandag en de periode ervoor en ernaar.
Heel veel sterkte aankomende maandag, ook je partner natuurlijk. Misschien dat je de site zelf al gevonden hebt, anders raad ik je zeker aan om deze te lezen. Ik heb er wel wat aan gehad toen. je ongeboren kind verliezen Mijn verhaal is ongeveer hetzelfde als die van kimski. Maak zeker foto's (er staat er hier een op de schoorsteenmantel zodat we haar altijd kunnen zien) en denk goed na wat je wilt, begraven of cremeren.
Veel sterkte..... Probeer, hoe vreemd het ook klinkt, je momenten te pakken van trots en verliefdheid op je meisje. Ik ben in maart bevallen van Christian na 18 weken zwangerschap. Ik heb veel foto's maar nog steeds te weinig. Van te voren heb ik wikkelkleedjes laten borduren, een voor hem en een voor mij thuis, ook twee identieke knuffels. Chris bleef achter in het ziekenhuis voor obductie, dit vond ik het moeilijkste. Later hebben we hem gehaald en zelf naar het crematorium gebracht. Ik zag als een dijk op tegen de bevalling, maar dat ging uiteindelijk wel. Ik vond de ruggenprik wel een uitkomst. Ook al werd deze eigenlijk pas gezet toen Chris al bijna geboren was ( dit verwachtte de arts nog niet) . Door de ruggenprik hoefde ik geen narcose bij het verwijderen van de placenta. Dat vond ik wel fijn, zo kon ik alles bewust meemaken. Chris heeft naast ons in z'n wikkelkleedje en mand ' geslapen' ook dat vind ik nu nog een fijne herinnering. Volg je gevoel, ik bedoel als je bepaalde wensen hebt, zorg dat het zo gebeurt. Sterkte! Mocht je iets willen vragen, kan altijd!
Lieve allemaal Wat voel ik mij nog steeds gesteund door jullie lieve reacties. Zoveel moeders/vaders die dit ook meemaken. Maar ook anderen die juist heel blij zijn nu met mooie berichten laten van zich horen. Dat vind ik zo mooi. Het is jullie ook zo gegund om dat mee te maken. Gelukkig heb ik al mogen ervaren hoe het is om moeder te zijn. Ik heb een geweldig lieve zoon Christopher en een super lieve dochter Rosalie. Je waardeert nog meer hoe dankbaar je daarvoor mag zijn. Het leven kan zo kwetsbaar zijn. Dat ervaren wij nu ook. Ik ben net 40 geworden, dus mijn tijd om toch nog eens zwanger te worden is beperkt. Op Fay hebben we erg lang moeten wachten, en de kans op afwijkingen is nu eenmaal hoger bij oudere moeders. Mijn laatste zwangerschap was 11 jaar geleden en de eerste 13 jaar! Toen maakte ik mij nog niet druk en dacht niet echt na over dingen die fout konden gaan. Nu des te meer. Ik werk zelf als leerkracht in het speciaal onderwijs en heb dagelijks te maken met kindjes met Down syndroom en andere afwijkingen zoals autisme. Mijn kinderen zeiden al: Mam als het een kindje met Down wordt kun jij dat in elk geval goed aan! Was het maar zo .......... In mijn groepje heb ik geweldige lieve downkindjes waar ik stapel op ben. En natuurlijk begrijp ik dat ook daar weer gradaties in zitten en er mensen zijn die zich ernstige zorgen maken over hun kindjes met wellicht veel meer afwijkingen. Hoe het maandag zal gaan blijft niet te beantwoorden. Deze emoties ken je niet. Ik ben er bang voor. Dood hoort niet bij een baby'tje. Ik heb afgesproken met mijn partner dat hij eerst kijkt en daarna in schat of ik dat ook wil. Ik ben zo bang om iets te zien of te horen dat nooit meer weggaat uit je gedachten. Ik hoop dat op het moment zelf alles gaat zoals het goed voelt. Emoties zijn eng maar je moet erdoor. Ons kindje is zo klein. 22 weken maar 17 weken in groei. Wat zie je? Ik hoop zo dat andere deze gevoelens ook hebben gehad en mij kunnen zeggen dat het op het moment zelf zo anders gaat en je niks meer eng voelt en alleen maar liefde voelt voor dat frummeltje. Je begrijpt ik ben doodsbang voor wat er komen gaat en schrijf maar van mij af. Jullie verhalen zijn ook zo ingrijpend. Tranen voor jullie verdriet. Wat goed en fijn dat jullie het willen delen. Heel veel liefs voor jullie en dank voor alle opmerkingen en tips. Ik heb er heel veel aan.
Lieve Kimske, Je maakte hetzelfde mee...... Ben er stil van. Hoe heet jullie kleine meisje in gedachten? Liefs Ellen
Dag Peet , Wat fijn dat je je verhaal wil vertellen. Een klein mannetje verloren. Wat een pijn. Hoe gaat het nu met jullie? liefs Ellen
Ik had in je andere topic al gereageerd, maar misschien kun je zelf iets moois maken of laten maken voor je dochter en jezelf? En ook voor de overige gezins- familieleden? Zo hebben alle vrouwen in mijn (schoon)familie een ketting met een vlinder en een druppel eraan. Onze dochter is met eenzelfde ketting begraven. Ook hebben we twee knuffels, eentje ging met haar mee de kist in en eentje ligt bij ons in bed. Onze zoon speelt er veel mee. Het dekentje van Christian* vind ik ook een mooi idee, daar zou je dan zelf lekker mee kunnen knuffelen en hem in een andere deken wikkelen. Voor de crematie/begrafenis kun je de dekens bv verwisselen, zodat je beide iets van elkaar hebt. Hand- en voetafdrukjes zijn belangrijke herinneringen, misschien een plukje haar als ze dat al heeft? Detailfoto's zijn ook heel fijn, van bv alleen haar voetjes of haar handjes. Oh ik word geroepen door zoon, hopelijk heb je hier iets aan.
Dank je wel voor al je tips en ideeen. Mooie dingen heb je op geschreven. Ik ga er over na denken,veel dank! Liefs Ellen
Lieve Ellen, Ik wil je even enorm veel sterkte wensen voor aankomende maandag. Ik kan me inbeelden hoe moeilijk het moet zijn om zoiets te vatten. Dikke knuffels en liefs xoxox
Ik wil jullie heel veel sterkte wensen.. Ik las dat je je man wilt laten inschatten of je kunt kijken, maar ik denk dat je spijt zou krijgen wanneer je dit niet doet.. Het is jullie eigen vlees en bloed, het mooie meisje blijft jullie wondertje... Het hoort ook niet zo te gaan dat is de angst van elke moeder maar het blijft je eigen kindje.. Heel erg veel sterkte gewenst....
Wij hebben aan iedereen gevraagd die afscheid kwam nemen van ons zoontje (hij is geboren met 22 weken en 4 dagen) of ze iets voor hem wilden opschrijven. Ik heb zelf op vouwpapier allemaal sterren getekend. In de sterren mochten familie, vrienden iets opschrijven. Het is nu 6 weken geleden en er zijn zoveel mooie woorden opgeschreven. Misschien een idee? Uiteindelijk wil ik samen met de sterren en de foto's een mooi boek maken. Sterkte a.s. maandag.
woorden schieten tekort.. zit met tranen mijn ogen jouw bericht te lezen... heel veel sterkte de komende tijd..
Hoi Ellen, Wat toevallig dat ik jouw verhaal hier lees! Ik ben heel benieuwd hoe het je sinds maandag vergaan is. Gaat het een beetje? Ik ben zelf ongeveer 13,5 week zwanger van een kindje met - hoogstwaarschijnlijk - trisomie 13. Dit is aan het licht gekomen doordat er twee weken geleden een verdikte nekplooi gezien werd op de termijnecho. Het is niet te bevatten wat er dan allemaal over je heen komt, hè. De kans is heel groot dat wij onze zwangerschap binnen nu en enkele weken ook zullen moeten laten afbreken. We zijn nog in afwachting van de uitslag van de vlokkentest, maar er is al zoveel gezien op de diverse echo's dat er helaas weinig twijfel meer bestaat. We hebben er heel veel verdriet van, want na een moeilijke periode in ons leven was dit kindje zo ontzettend welkom! Nu zijn de meeste kindjes dat gelukkig wel, maar toch. Ik heb me eerst ook steeds afgevraagd of ik wel gezond genoeg geleefd had, maar ik heb niks geks gedaan, trouw foliumzuur geslikt enzo en daar kan het ook echt niet aan liggen volgens de artsen. Ik hoop binnenkort iets te lezen over je ervaringen en wens je alle goeds voor je herstel, zowel lichamelijk als emotioneel! Groetjes, Petraatje