Nou ja, niet mijn echte vader, die van mijn man. Even het verhaal in het kort ( voor zover dat kan ). Mijn man zijn ouders zijn gescheiden toen hij 6 jaar was. Er is nog enige tijd een regeling geweest en hij is een paar keer een weekend naar zijn echte vader ( hierna zaaddonor genoemd ) geweest. Er is nooit contact gezocht door zaaddonor, nooit herkend, nooit enige vorm van contact. Na zijn 7e jaar heeft mijn man geen contact meer gehad met zijn zaaddonor. Deze zaaddonor heeft er zelfs geld voor betaald om er voor te zorgen dat zijn jongens ( mijn man heeft ook nog een broertje ) zijn naam niet meer dragen. Mijn man heeft nu de achternaam van, op papier, zijn stiefvader. Deze man ziet mijn man als zijn echte vader en spreekt hem ook aan met 'pa'. Al 20 jaar is er dus geen contact, hij woonde tot een paar jaar geleden in hetzelfde dorp en we hebben hem misschien 3 x gezien maar er is nooit een woord gevallen. We wisten dat hij een paar jaar geleden naar het buitenland is verhuisd, maar verder ook niet. Contact heeft mijn man nooit gezocht, want hij had er zelf geen behoefte aan. Tot vandaag. Ik kreeg een berichtje via mijn Hyves of ik samenwoonde met zijn zoon... We waren behoorlijk in shock. En nog steeds wel. Hij zoekt contact, en wil dit blijkbaar graag weer opbouwen. Maar wat te doen? Het is zo moeilijk. Aan de ene kant, wat heb je met die vent? Meer dan een zaaddonor is hij nooit geweest, goed voor mijn smoeder is hij ook nooit geweest en hij heeft zijn kinderen min of meer afgekocht. Aan de andere kant, mijn man wil zijn kant van het verhaal wel horen want tot nu toe heeft hij alleen het verhaal van zijn moeder gehoord. En ik ben wel nieuwsgierig naar die zaaddonor. Hoeveel lijkt mijn man op hem? Zie ik dingen terug? In ieder geval, de hele dag is even overhoop gegooid. Het hakt er toch wel even in, wat wat moet je hier nu mee?! Daarnaast zitten wij met het gevoel hoe je in vredesnaam je kinderen nooit meer wil zien?!! Wij hebben 2 jongens en daar moet je toch niet aan denken? Daarnaast heeft mijn man een tijdens een hele belangrijke fase in zijn leven een vader figuur gemist, dat is hem gewoon ontnomen. Wat een giga klootzak is het dan ook, als je er zo over na denkt. Maar zo zwart wit is het allemaal niet, wat ook weer heel frustrerend is! Het is in ieder geval fijn dat ik even mijn ei kwijt kan
dan is mijn eerste reactie: wie zegd dat hij echt geen contact meer wilde?wie zegd dat alles vanuit hem kwam?
Oh daar is geen twijfel over mogelijk, staat zelfs zwart op wit. En natuurlijk kwam niet alles vanuit de zaaddonor, waar 2 vechten hebben 2 schuld. En daar is mijn man ook nieuwsgierig naar, zijn kant van het verhaal. Maar, mijn man zijn zaaddonor opa en oma woonde tegen over mijn man zijn basisschool. NOOIT is er een reactie vanuit die mensen geweest, nooit geen pogingen geweest tot het herstellen van contact.
Wow wat heftig! Ik begrijp jullie twijfels, en het id natuurlijk ook aan jullie wat jullie hier mee doen. Maar als je man met vragen zit en zijn kant van het verhaal graag wil horen, waarom niet? Op basis van zijn verhaal kunnen jullie natuurlijk nog altijd beslissen of jullie het contact wel of niet willen behouden. Ik zou het persoonlijk heel lastig vinden als bepaalde vragen die ik zou hebben onbeantwoord zouden blijven, en zou dus wel ingaan op het berichtje. Als het precies zo is gegaan als je man zijn moeder heeft verteld, dan zou ik er eerlijk gezegd wel snel klaar mee zijn.
Ik vind dat je altijd ook de andere kant van het verhaal moet horen voordat je een conclusie kunt trekken. Overigens zou ik het woord "verwekker" gebruiken en niet zaaddonor, er zit namelijk wel een verschil tussen deze twee varianten
Moeilijke situatie.. Mijn exman wilt mijn zoon ook niet kennen.. toen mijn zoon 4 maandjes was heeft hij het contact verbroken en wilt niets met hem te maken hebben.. Ik begrijp dus als geen ander als je schrijft.. '' zaaddonor'' want zo noemen wij de vader van mijn zoon ook! Ook begrijp ik de woede over het feit dat hij je partner een vaderfiguur ontnomen heeft want die woede ervaar ik nu zelf ook heel erg. Ik ben er ook als de dood voor dat hij over 20 jaar ineens contact zoekt en het leventje van mijn zoon overhoop haalt.. Heel moeilijk meis.. maar als je man benieuwd is naar zijn kant van het verhaal zou ik er zeker op ingaan.. dan kan je daarna altijd nog besluiten of hij daar vrede mee heeft en verder geen contact meer wilt of toch een band wilt opbouwen!! Succes in ieder geval en laat je even weten wat jullie besloten hebben?
Mijn man staat in principe wel open voor een gesprek, maar meer om van zijn kant zijn hart te luchten. Maar ook de vragen, waarom nu pas?
Tja misschien een omslag door een gebeurtenis in zijn leven? Ziekte, midlife crisis. Mensen kunnen veranderen en spijt krijgen van eerdere beslissingen.
Heel moeilijk... mijn zaaddonor en mn moeder zijn gaan scheiden toen ik 1 jaar oud was. op mijn 11e heb ik heb voor het eerst gezien toen op mijn 16e en 18e een keer... mijn kinderen heeft ie nooit gezien heb wel geboortekaartjes etc gestuurd en met verjaardag sturen we wel kaarten (e cards) etc en zijn vriendin heb ik wel op hyves maar contact is er nooit.... en toch blijf ik me altijd afvragen hoe het zou zijn om echt contact te hebben met hem... maar het is ook heel moeilijk om iets op te bouwen omdat je juist alleen de verhalen van je moeder kent. die vrouw heeft me opgevoed en die vertrouw je toch altijd eerder dan de zaaddonor ik zou je vriend het advies geven om zijn hart en gevoel te volgen... en als dat contact is zet er dan niet al te veel hoop op in dan kan het niet zo tegenvallen als het uiteindelijk toch nog stukloopt... ik wens jullie heel veel sterkte en nee ik kan me ook absoluut niet voorstellen dat je je kinderen niet wilt kennen....
Moeilijk idd. Ik zag mijn "vader"niet meer vanaf mijn 4e...toen ik een jaar of 18 was heb ik hem 3 keer ontmoet,ook ik kreeg een mail van hem . Ik had vragen,was toch ook wel nieuwsgierig en wou zien waar ik vandaan kwam. Uiteindelijk heb ik het bij die 3 keer gelaten,we hebben hetzelfde bloed meer niet,ik kon er niets mee. Het is heel persoonlijk natuurlijk.....succes hoor!
ik vind juist dat je man zijn hart moet luchten bij zijn bio vader.. miss word het er niet beter op en blijft hij altijd boos over hoe het gelopen is maar het is fijn om een deel van je boosheid van je af te kunnen praten.. als je man antwoorden wil en lekker wil schreeuwen praten of huilen voelt ie zich erna miss wat beter het blijft anders toch aan je vreten op een bepaalde manier ikzelf heb mijn vader gezien tot me 8e.. toen ik 18 werd een brief of ik contact wilde.. niet gereageerd.. vorig jaar weer gezien(woont intzelfde dorp) vroeg aan mij of ik langs wilde komen en toen heb ik in ze gezicht gezegd.. nee bedankt!ik heb nog een halfzus waar ik wel contact mee heb.. ze heeft zelf hekel aan hem. maar mocht ik iets willen van hem heb ik wel de mogelijkheid..
Als je man vragen heeft, dan kan hij die het beste gaan stellen. Anders bljjft hij misschien altijd met die vragen zitten. Na het contact kan hij altijd nog beslissen wat hij er verder mee wil doen...
Mijn biologische vader heeft mij vanaf moment 1 niet erkend. Op mijn 19e besloot ik echter dat ik hem wilde leren kennen en heb ik hem een brief geschreven. Daarna is het heel snel gegaan en inmiddels hebben we goed contact. Ik heb hem nooit wat verweten eigenlijk, en ik heb persoonlijk ook moeite met de term "zaaddonor". Je kent de andere kant van het verhaal niet, en mijn ervaring is dat die niet zo zwart/wit is. Bovendien heb je niets aan verbittering of wat dan ook, alleen maar vermoeiend. Maar goed, ik ben enorm gegroeid van het contact met mijn vader. Ik ben mezelf daardoor beter leren kennen en begrijp veel beter waar ik vandaan kom. Ook ik heb een niet biologische vader die ik echt als mijn vader zie. Maar we lijken in geen enkel opzicht op elkaar, werkelijk niet. Dus ik denk dat als ik nooit contact had gekregen met mijn biologische vader, dat ik toch altijd een groot verlies met me mee zou dragen. Het heeft mij in ieder geval veel gebracht, dus ik raad het wel aan. Nu besef ik me ook dat mijn biologische vader eigenlijk een hele lieve en zorgzame man is, en dat sommige mensen gewoon een kwal van een biologische vader hebben. Maar ik kan me niet voorstellen dat de man in kwestie achteloos met de situatie om is gegaan. Zeker omdat hij de gene is die nu contact zoekt. Blijkbaar heeft hij toch de behoefte om contact te krijgen met je man. Mijn biologische vader besloot trouwens ten omwille van mij om geen contact met mij en mijn moeder te zoeken toen ik nog jong was. Hij wilde in eerste instantie geen kinderen (hij en mijn moeder hadden geen relatie), maar kreeg al vrij snel spijt van zijn keuze. Toen ik 3 was heeft hij op het punt gestaan om contact te zoeken, maar heeft dat dus voor mij niet gedaan nadat hij met een psycholoog had gesproken (die raadde het af). Waarmee ik wil aangeven dat er ook bij de andere kant soms meer gevoel bij komt kijken dan je misschien verwacht.
Ik zou hem in iedergeval de kant van zijn verhaal laten doen. Dan kun je zelf bepalen wat je er verder mee wilt. Iedereen kan veranderen....dus ik zou hem een kans geven.
Vanuit mijn ervaring als hulpverlener zeg ik echt: Ga iig zijn verhaal horen. Dikke kans dat dat een aardig ander beeld geeft dan het verhaal van je schoonmoeder: bij scheidingen gaat het zelden goed en het verlies van contact met de kids gebeurt erg vaak onder druk van de invloed van moeder, die daar een heel ander verhaal over ophangt en vaak de onschuld zelve is, (of het slachtoffer). En dat blijkt vaak wel enigszins anders te zijn.... want waar twee vechten, hebben er twee schuld. Ons rechtssysteem is zo opgebouwd dat vaders vaak ook via die weg geen fatsoenlijk contact met hun kids krijgen en uiteindelijk de strijd maar opgeven: soms moegevochten, soms omdat ze het simpelweg niet meer kunnen betalen. En soms ook omdat vaders zo boos zijn op hun ex, dat zich dat projecteert op hun kids. Dat de ruzie die er tussen de ouders is, zodanige vormen aanneemt, en dat er dingen gezegd worden onderling, die vader het beeld geven dat de kids niks met hem willen. Zijn verhaal dus zeker aanhoren, en daarna pas besluiten wat je verder doet!
Morgen komt hij hier heen, om zijn kant te vertellen. Vanaf daar zien we wel verder. En meer dan een zaaddonor is hij nooit geweest voor mijn man en zijn broertje.
Gewoon gaan praten! Als het echt een klootzak is kan je altijd nog even navragen of je hem niet financieel aansprakelijk kan stellen voor alle jaren dat hij geen cent aan zijn kinderen heeft betaald en van dat geld je schoonmoeder op een cruise langs alle werelddelen sturen
Jeetje Aszz, wat heftig. Mijn eerste reactie was van laat die man fijn in zijn egen sop gaar koken. Maar, ja daar is de maar Ik denk dat het goed is om zijn kant van het verhaal te horen. Gewoon om te kijken of je man dan het plaatje compleet kan krijgen voor hem zelf. Niet voor zijn zaaddonor maar puur voor hemzelf. Wacht het gesperk van morgen af en pas daarna kan je besluiten wat jullie verder willen. Succes morgen.