Hallo allemaal, Ik weet niet zo goed of ik hier goed zit met mijn verdriet, omdat ons meisje op dit moment nog veilig in mijn buik zit (ben nu bijna 22 weken zwanger). Maar de prognoses zien er niet goed uit en waarschijnlijk zal ze in de 23e week geboren worden. Hier is ons verhaal. Met de 20 weken echo bleek dat ze te korte, kromme benen had en we werden hiervoor doorgestuurd naar het Diaconessehuis in Voorburg voor verder onderzoek. We waren heel erg geschrokken en verdrietig, maar wel nog positief. Misschien was het iets waar een gipsenbroekje wat aan kon doen. Afgelopen dinsdag hadden we de echo in Voorburg. Hier bleek dat ook haar armen een stuk te kort zijn en dit duid op een skeletdysplasie. We werden doorgestuurd naar een genetica van het Erasmus en er werd een afspraak voor ons gemaakt bij de gyn van het Erasmus. Gisteren hebben we een gesprek gehad met de klinisch genetica en ze kunnen van tevoren niet zeggen of ons meisje geboren zal worden met een zware geestelijke handicap. Lichamelijk zal zij zowiezo gehandicapt zijn. Pas na de geboorte kan worden vastgesteld wat zij precies heeft en of ze daarmee kwaliteit van leven zal hebben. Onze wereld is gisteren ingestort. Maandag hebben we nog een echo, maar daaruit zal niet veel meer zekerheid komen. Omdat we de echo als laatste strohalm zien wachten we nu nog af tot maandag, maar eigenlijk zijn ik en mijn vriend er al over uit. Ons lieve, mooie meisje gaat het waarschijnlijk niet redden en we zullen haar weer af moeten geven. Dit doet zo verschrikkelijk veel pijn aan mijn hart, ziel en hele bestaan. Het enige wat ik kan doen is huilen. We hebben haar gezien op een 3d echo en ze is zo vreselijk mooi en lief. Ik weet gewoon niet hoe ik hiermee om moet gaan en wat we moeten verwachten als we haar over een week geboren laten worden en soms denk ik echt dat ik gek word en het niet meer aankan. En wel 10000 keer per dag vraag ik me af waarom? Het leven is gewoon keihard, want ze hoort bij ons. Ze hoort in ons gezin, bij haar papa en mama die van haar houden. Alleen het leven geeft de dingen niet altijd als gepland. Ik vind het fijn hier mijn verhaal kwijt te kunnen en misschien hebben jullie nog tips voor mij, voor de komende periode. Liefs een intens verdrietige mama X
Lieve Elize, ik begrijp helaas heel goed waar jij nu in zit. Je lieve mooie meisje in je buik voelen, terwijl je overspoelt wordt met allerlei slechte nieuwsgeving over haar gezondheid! Waarom is nou net jouw meisje zo ziek? Op die vraag kan ik je helaas geen antwoord geven,ik vind het vreselijk voor je, maar ik begrijp heel goed dat je in een hele moeilijke situatie staat. Ik ben 7 weken geleden bevallen van mijn lieve meisje, 23 weken, nadat er een ernstige hartafwijking werd geconstateerd, wij moesten toen ook een weekend in spanning afwachten wat er maandag werd verteld bij verder onderzoek. Helaas hebben wij daarna de onmenselijke "keuze" genomen om ons meisje de pijn en het lijden te besparen, en haar de vrijheid te geven, het zou een uitzichtloze situatie worden. Mijn verhaal staat bij; uit liefde voor mijn dochter. Ik had zelf ook zo'n behoefte aan herkenbaarheid, en wat nu te doen? Luister naar je hart. Schrijf op wat je gedachtes zijn, zodat je ze later terug kunt lezen. Ik wens je heel veel sterkte en succes a.s. maandag! Ik denk aan je! Dikke knuffel Evelien
Lieve Elise, Ik ken je niet, ik voel je verdriet. Ook ons meisje leeft nu nog in mijn buik en zal waarschijnlijk volgende week geboren worden na 22 weken. Zoveel mis dat een menswaardig leven er niet in zit. Heel veel liefde, wijsheid en kracht toe gewenst, Ellen mama van Christopher en Rosalie en klein meisje....
ik kan m enigzins indenken hoe je je moet voelen. Alleen bij ons is het dan een hartafwijking waar waarschijnlijk wel mee te leven valt. Maar idd ook voor de keus gestaan om het af te breken of niet,en de vraag wat voor leventje ze zal krijgen. Heel veel sterkte!! meer kan ik eigenlijk niet zeggen.
ooh ik krijg niet snel tranen in mijn ogen door het lezen van een topic maar nu wel . Ik kan me absoluut niet voorstellen hoe jullie je moeten voelen , en wens jullie dus heel veel sterkte toe ,
Elize, ik wens jou en je partner heel veel sterkte toe in deze periode. Ik heb nog wel een tip, voor als jullie de onmogelijke keuze gaan maken om je meisje volgende week geboren te laten worden. Kijk eens op de site van Lieve Engeltjes - WELKOM. Ze hebben ook steungroepen voor ouders die ook de onmogelijke keuze hebben moeten maken: Lieve Engeltjes - G-een Keuze Het leven is helaas keihard, je meisje hoort gewoon bij jullie, nogmaals, heel veel sterkte.
Lieve meiden, Wat een lieve en hartverwarmende reacties. Dat doet ons goed om te lezen. We hebben een heftig weekend achter de rug, met morgen weer een emotionele dag in het zh voor de laatste echo. En dus tevens onze laatste hoop op positief nieuws. We hebben nog een klein beetje positieve kracht, maar we houden rekening met het ergste. Ik en mijn vriend hebben veel aan elkaar en we willen jullie ook erg bedanken voor de lieve woorden. Kus x
Hey meiden, Gisteren hebben we een gesprek gehad bij de gyn in Delft en maandag zal ik gaan bevallen van onze lieve Vlindermeid! Ik zie er vreselijk tegenop en tegelijkertijd ben ik heel erg kalm. Als alles achter de rug is en we in een rustiger vaarwater zitten zal ik komen vertellen hoe het gegaan is en een topic wijden aan ons meisje! Dikke kus Elize XX
Zo verschrikkelijk herkenbaar allemaal.8-11-2006 is ons zoontje met 24 weken geboren en ook hebben wij de keus moeten maken om hem geboren te laten worden. Hoe moeilijk het ook is ,probeer van de laatste bewegingen in je buik te genieten. Maak mooie buikfoto's. Straks als jullie meisje geboren gaat worden dan zal ze jullie papa en mama maken,en dit zal nooit veranderen. Maak foto's van haar,film stukjes,kies een mooi mandje uit,wikkeldekentje,.......doe waar jullie je fijn bij voelen. De tip van www.lieve-engeltjes.nl is iets waar ik heel veel steun aan heb gehad. Ik wil jullie heel veel sterkte wensen voor maandag en de tijd die komen gaat. Zo hoort het leven niet te lopen,zo oneerlijk. Dikke knuffel Vlindertje,trotse mama van Djordy*,Megan en Tyler.
Hoi Elize, Maandag maken we het zelfde mee. Jij in Delft en ik in Nijmegen. Twee meisjes worden na 22 weken al geboren. Ook ons meisje heeft een ernstige hartafwijking en hersenafwijkingen. Niet levensvatbaar. Onbegrijpelijk. Voel me net als jij bang en kalm tegelijk. Wil je haar zien? Ben je er bang voor? Voel je haar nog veel? Pff wat een heftige tijden zijn dit. Hou vol, Liefs Ellen
@ellenhelena,Ik zie dat jij precies in het zelfde bootje zit.Ook voor jou heel veel sterkte voor nu maar ook zeker voor de toekomst. Ben jij bang om je meisje straks te zien? Ik had toen te veel op internet rond gekeken en mij helemaal gek gemaakt met enge beelden. Wilde in eerste instantie mijn zoontje niet meteen zien(mijn man wel),de gyn moest hem van mij omschrijven. Vond dit zelf een fijn gevoel en was meteen gerust gesteld en toen ik mijn zoontje zag dacht ik meteen wat een prachtig ventje met alles erop en eraan. Misschien heb jij iets aan deze tip,geef van te voren je angst aan bij de gyn. Heel veel sterkte voor maandag.
Zocht even iets op en kwam bij dit onderwerp terecht en heb er echt tranen van in mijn ogen............. Wat erg........... Heel veel sterkte de komende tijd en ik hoop dat je het enigszins goed hebt ondergaan en dat het goed met jullie gaat....... XX