En weet je wat het is Suus. Je bent dalijk zo dolblij met je meisje. Het is zo ongelooflijk dat kleine mensje van jou. Echt van jou. Je staat jezelf ook niet toe in het verdriet, want je mag niet "zeuren". Je hebt immers een mooi kindje. Toch blijft het verdriet ( en de jaloezie bij mij dan). We wilden zo graag een 2e. Maar ik mag niet zeuren we hebben er 1. En daarbij komt dat er maar weinig mensen weten hoe het hier zit. Wil niet dat zij mij zielig gaan vinden ofzo. Maar als je naar je meisje kijkt, dan komen die kraamtranen weer. Tenminste zo is het bij mij. Zelfs na x jaar kan ik dus nog huilen als ik naar kk kijk. Dat is ook wat ik gisteren bedoelde. Maar bij jou heeft je agressie wel goed uitgepakt Want jij bent heel mondig. Weet hierdoor ontzettend veel en heb hierdoor ( helaas voor jou, fijn voor anderen) heel veel meiden geholpen.
Ja precies je laatste zin klopt helemaal. Verdriet om wat er nooit zal zijn. een gezin met 2 kindjes ( terwijl er wel 6* zijn) Heb ik die behandeling nog nodig? De tranen lopen over mijn wangen. Manlief is al naar bed, dus dan kan het. Met hem erbij kan ik ook niet huilen. eN OF IK E RIETS MEE WIL DOEN? ( oeps sorry ) Ik wil gewoon rust in mijn hoofd en het kunnen accepteren. Niet moeten accepteren, maar willen/kunnen accepteren. Rationeel weet ik dat we blij mogen zijn met kk. Wat we natuurlijk ook zijn. Nu kunnen we dingen doen, die we anders met een baby erbij niet kunnen. Maar mijn gevoel he.... had zo graag...
Zo ik ga ook maar naar boven, het is al superlaat. Sorry voor mij vervuiling in je topic. We hadden beter via pb verder kunnen babbelen
Nee hoor, gooi het er maar uit. Het is ook een moeilijk onderwerp om over te praten met anderen, want inderdaad, je wilt niet zielig gevonden worden, en nee, je wilt niet kwetsbaar zijn. Maar dat ben je wel. Het is geen zeuren als je er graag twee had gewild en je krijgt er misschien maar één. Dat is oprecht verdriet. Dat er nog zoveel meer kindjes in je buik hebben gezeten die je nooit zult kennen, is iets heel verdrietigs en veelomvattends. Leg dat maar eens uit aan iemand die het niet heeft meegemaakt. En ik snap het wel, je wilt sterk zijn. Een onverwoestbare moeder, een goede echtgenote. Maar dat verdriet is er ook en moet eruit. Ik heb een tijdje met een goede therapeut gepraat. Ik kon nergens meer om huilen, maar bij haar wel. Gewoon omdat er stiltes vielen in gesprekken en dan kwamen de tranen. Dat kon ik thuis en bij vrienden ook niet, ik was alleen maar bezig om overeind te blijven. Bij haar viel er niets 'op te houden' en dat was wel goed, denk ik. Wat ik wil zeggen is dat je gevoel van verdriet heel logisch is en dat je jezelf niet op de kop moet geven omdat je voelt wat je voelt. En ik hoop dat je er met je man over kan praten. Liefs, Suus
@Suus: goeiemorgen weer Fijn dat de ctg goed was! @aboutertje: wel huilen hoor! En praten met je man, (beiden veeeeel beter en belangrijker dan een reikimaster ). Kan me wel voorstellen dat het rust geeft dat de hele MMM straks over is. Enneh, het is geen zeuren als je een tweede wilt. Er zijn wel eens mensen die dan je verdriet proberen weg te praten met: Maar je hebt al eentje. Ja, maar als je er nog eentje wilt, en zeker als je dan meerdere kindjes hebt verloren, is die ene gewoon die ene en niet al die andere kindjes! Dan zou je dochter het gemis van die andere kindjes goed moeten maken? Zo werkt dat natuurlijk niet! Ik heb die gevoelens nu al, en dan zijn wij 'nog maar' een jaar bezig, met in dat jaar 1 miskraam... Wel huilen dus, dan kan je verdriet eruit, anders kropt het zich van binnen op en verdriet dat zich opkropt, gaat rare dingen doen
Goedemorgen Suus, leuk gezicht joh, al die kaarten. Je wordt iig niet vergeten. En armbandjes maken is ook leuk. Gaat de klok misschien net een beetje sneller. Breien deed ik als kind. Maar die sjaal waar ik aan begin is nu, 20 jaar later, nog niet af. Hahaha! Ik zit graag achter het naaimachine in mn vrije tijd. Is ook niet zo handig in bed hé... Kabouter, ik snap je heel goed. Het doek is hier in december gevallen. Kon het toch niet loslaten en totaal overwachts in maart weer zwanger, 6 april mk. En nu sinds 2 weken weer aan de anticonceptie. Ik wil geen hoop, ik wil rust. Genieten van wat ik wel heb. Maar oh wat doet het zeer als ik hoor dat m'n vriendin voor een 5e gaat, m'n andere vriendin die pas moeder is maar niet aan de pik gaat omdat ze graag snel weer zwanger is enz. En ik maar blij zijn voorbiedereen. Ik kan ook niet huilen. Vind ook dat ik vooral dankbaar moet zijn voor m'n dochter, er zijn zoveel meiden die helemaal geen kinderen hebben. Hoeveel 'recht' heb ik dan op m'n verdriet? Maar de rust die het met zich meebrengt nu ik weer dat er echt nooit geen tweede meer komt, is wel heel erg fijn hoor. Ik ga naar een therapeut 1 x per 2 weken, heb een paar mooie gedichten geschreven en heb een soort vlinderhoekje in de slaapkamer gemaakt. Ik kom er wel. En jij vast ook!
Dank je meiden. Voel zelfs hier dat er nu teveel over mij gepraat wordt. En het is Suus haar topic. Maar Zena nog ff voor jou: ik vind je beslissing zo knap om weer aan depil te gaan. Ik denk zelf daar nog niet aan toe te zijn. Nog niet. mss over een half jaar. dan is kk 5 en dan wordt het leeftijdsverschil wel erg groot.
En ik snap het wel, je wilt sterk zijn. Een onverwoestbare moeder, een goede echtgenote. Maar dat verdriet is er ook en moet eruit. Ik heb een tijdje met een goede therapeut gepraat. Ik kon nergens meer om huilen, maar bij haar wel. Gewoon omdat er stiltes vielen in gesprekken en dan kwamen de tranen. Dat kon ik thuis en bij vrienden ook niet, ik was alleen maar bezig om overeind te blijven. Bij haar viel er niets 'op te houden' en dat was wel goed, denk ik. (quote Suus) Ja, dat bedoelde ik Suus, je blijft overeind maar uiteindelijk loopt het toch een keertje over. En Zena, we komen er zeker wel we zijn het sterke geslacht Kaboutertje, ik mag niet klagen ( maar doe het toch hier ) we hebben 2 jongens van 12&13 een groot geluk. M'n "babytjes" schoenen mr. 43 passen niet meer in de gang. 4 jaar terug zijn we voor een kadootje begonnen. Tuurlijk ga ik door voor m'n gezin, ik denk zelf dat t verdriet pas komt als het niet meer lukt dus hoop wel dat ik nog een kindje mag krijgen
@verdriet en het een plaatsje geven. Heel herkenbaar. Bij mij niet zoveel MK's, maar wel ook een hele zware zwangerschap van mijn dochtertje erbij, zelf heel ziek geweest (ook daarna) en ze is daarna nog 3 keer geopereerd (zat ik de ene dag in het zkh voor een curettage en de andere dag voor de OK en opname van mijn dochtertje). Ik merk dat in de zwangerschap het er uit komt als pure angst, ik ben continu bang dat er iets aan de hand is met mijn kidnje, en ga dus volgende week voor de eerste keer weer naar een psycholoog voor een 'onderhoudsbeurt' (ben 10 jaar geleden depressief geweets, met therapie erbij). Het moet er op de een of andere manier toch uit, ofwel via huilen, boos zijn of bang zijn.
Oh, en goedemorgen maar weer! Weer een nieuwe dag, hier is het voor mij bijna weekend, alleen vandaag nog werken. Heerlijk, zo'n korte week na een weekendje weg Suus, nog bijzondere dingen op het programma vandaag? Of gewoon de routine met ontbijt, CTG, visite en slapen?
Ja idd goede morgen Zo in de ochtendspits was ik dat helemaal vergeten, sorry. Wil dan voor schooltijd nog al mijn mail beantwoord hebben en nog veeeeel meer dingen doen. Juul dat is ook heftig zeg. Das veel erger dan mijn verdriet om iets wat niet is. Je kindje naar een ok brengen..... ik zou gek worden. Mag ik vragen wat ze had?
Kabourtertje, dat moet je nooit zeggen hoor, dat jouw verdriet minder erg is dat van een ander! Verdriet is een subjectief iets, en iemand kan net zoveel verdriet hebben om een teen die gestoten is (zie mijn dochtertje ) dan bv om een huisdier dat overleden is. Rare vergelijking, maar verdiet en hoe erg het is wat je meemaakt moet je nooit bagatelliseren. Tenzij je dat helpt, natuurlijk Ik betrap me er zelf ook wel eens op. L. is geboren met een enkelzijdge schisis, helemaal door, neusbodem defect en de hele rimram. Ze is eerst met 6 mnd oud geopereerd om haar neus en lip dicht te maken, en daarna met 12 mnd het zachte gehemelte, en daarna met 18 mnd (geloof ik) het harde gehemelte. En bij de eerste OK heeft de verpleging ook nog een foutje gemaakt waardoor haar neus minder mooi is geworden, dus is allemaal wel heftig. En ik breng haar ook nooit weg naar de OK hoor, dat doet mijn man. Dat kan ik niet aan, zit ik alleen maar te huilen. Ik ben er wel altijd bij op de verkoever, wanneer ze wakker wordt.
Suus, mooi dat alles rustig is! En een relaxed dagje dus, ik vond het altijd wel fijn als er niet aparts op het schema stond, dan kon ik me er ook geen zorgen over maken. Maar aan de andere klant is het ook wel een lekkere verstoring van het ritme, weer eens wat anders....
Juul wat heftig die operaties. kan me heel goed voorstellen dat je het niet meer doet ( meegaan naar de ok). Is dit ook de oorzaak van het vroeggeboren. Of juist andersom. Suus we zijn een beetje rustig hier he allemaal. Hoe is je dag gegaan. beetje visite gehad? Wat heb je gegeten?
Ja joh, ik had een klotedag gewoon, zat helemaal niet lekker in m'n vel. Overdag geen visite, en dat kwam nu even niet zo goed uit. Een dag om snel te vergeten, morgen weer een nieuwe. Juul, wat een superheftig verhaal. Wat een zware tijd hebben jullie gehad. Kabouter, hoe is het nou met je? IS, superbedankt weer. Lief! Suus
Goedemorgen Suus, hopelijk een betere dag vandaag. Juul, lijkt me vreselijk als je je kind zo weg moet brengen. Snap heel goed dat je niet meegaat bij het inleiden. Is ze nibklaar, of staat haar nog meer te wachten?