Herstellen van een keizersnee

Hmmm...na een gewone bevalling van de 1e heb ik een maandje geleden een geplande KS gehad bij de 2e en van de oudste was ik toch echt sneller weer de oude.

Maar op zich vond ik het herstel na de KS ook niet tegenvallen. Alleen de dag erna veel pijn gehad en daarna ging het elke dag beter en kon ik heel vlug alles zelf doen.

 

ik ben nu ook 2 maanden verder, en ik moet zeggen dat het mij toch best is meegevallen.

ik heb mijn bevalling niet als heel zwaar ervaren, terwijl als ik er over vertel mensen heel verschrikt reageren.
ik was ook niet echt teleurgesteld dat het een keizersnee was, want ik heb er altijd rekening meegehouden dat het zou kunnen gebeuren (dat kan bij iedereen gebeuren) en ik moet ook zeggen na 12 uur aan de weenopwekkers waarvan 3 uur op de hoogste stand van het infuus ben je ook wel blij dat het infuus uit kan hoor

 

Ik ben zo'n 4 weken geleden voor de 2e keer bevallen dmv ks. De 2e ks was een geplande. Ik vond alleen de 1e week moeilijk, gezien dat de pijnlijkste week is. Toch gebruikte in vanaf dag 4 alleen nog voor de nacht wat pijnstilling. Vanaf de 2e week ben ik wel al wat dingen gaan doen zoals wandelen, shoppen. Nu moet ik mijzelf behoeden met niet te veel te doen, want rust past niet bij mij. Stofzuigen doe ik dan wel eens. Enige wat ik echt achterwege laat is tillen.
Bij mijn 1e ks is het hetzelfde verlopen. Toen deed ik na 3 weken ook vrijwel alles weer.
Van moeheid heb ik wel nog last, maar dat is mede ook door gebroken nachten. Ik heb nog een peuter die ook nog altijd 's nachts wakker wordt.

 

Jipper: Mijn KS was niet onder volledige narcose, maar ze werd wel gelijk meegenomen naar een andere ruimte (En mijn man dus ook). Toen ik zelf klaar was op de operatiekamer reden we elkaar tegemoet, toen heb ik heel even mijn vinger in haar handje kunnen leggen. Daarna moest zij naar de kinderafdeling en ik naar een kleine ruimte om in de gaten gehouden te worden. Daar heb ik zo'n 3,5 uur gelegen. Pas toen ik naar de afdeling gebracht werd zag ik mijn dochtertje weer.

Mijn man kwam na 2 uur maar even kijken waar ik bleef, want er werd hem niks verteld, behalve dat ik zo zou komen.

 

Dat heeft mijn vriend ook zo heftig gevonden. Hij hoorde pas iets toen de jongens naar de NICU waren gebracht. Toen mocht hij bij ze kijken. Maar hoe het met mij ging wist hij niet. Na een uur of 3 zagen we elkaar weer. En toen heb ik ook pas voor het eerst mijn kindjes mogen zien...

Gaat het nu trouwens goed met jou en je kindje?

 

Vreselijk hè? Wat moeten die mannen zich machteloos voelen. Sowieso bij een bevalling en de dingen er omheen, maar in dit soort situaties helemaal. Ik heb geen man die daar echt over praat, maar ik kan me voorstellen dat hij 'em dit keer behoorlijk knijpt. Hoewel we nu toch naar een natuurlijke bevalling toeleven...

 

Jipper: Op dit moment gaat het echt heel goed. Mijn dochtertje is echt ontzettend vrolijk en groeit als kool. Met 3 maanden (-1 dag) woog ze al 7400 gram. Ik geef haar nog steeds borstvoeding wat nu eindelijk makkelijk gaat, in tegenstelling tot de eerste 2 maanden.

Mijn man is er zo één van het nuchtere soort, dus hij is niet zo snel van de kaart. Maar nu ik er over na denk heeft hij het wel als heftig ervaren, hij kwam de volgende dag, notabene op zijn eigen verjaardag, met een armbandje voor mij. Heel lief bedoeld hoor, maar toen hij zei: als aandenken aan de geboorte, voelde dat echt heel fout.
Voor mij is de eerste week echt heel heftig geweest, vol emoties. Telkens als ik het over de geboorte had schoot ik helemaal vol. Die eerste 3,5 uur die ik gemist heb, hebben bij mij best veel teweeg gebracht. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik de eerste dag dacht, dat ik maar psychologische hulp moest gaan zoeken. Ik vond mijn eigen kind niet mooi......
2 uur na de geboorte kwam mijn man dus naar mij toe. Hij liet foto's zien op de foto camera en zei dat onze dochter de mooiste baby van de hele wereld was. Ik bekeek de foto's en dacht, hoe kan je dat nou zeggen? Later ook, zei mijn schoonzus dat ze zo mooi was en ik maar denken, wie houden jullie voor de gek.
Ik voelde mij hier zo schuldig over, dat ik echt heb liggen huilen in bed. Ik voelde mij niet normaal... (Nu zit ik dus weer te huilen, omdat dat zo'n rotgevoel was. Je hoort toch als moeder jouw eigen kind het mooiste kind van de wereld te vinden, dat zegt iedereen)
Ik durfde hier niks over te zeggen en het zat mij ook heel erg dwars. Tot mijn schoonzus, die bijna hetzelfde heeft meegemaakt met haar eerste kindje, vertelde over haar ervaring. Ik schoot vol en daar schrok ze van, maar het was juist goed dat ze erover begon, want pas toen besefte ik dat ik er niks aan kon doen.

Ik ben ook een hele tijd jaloers geweest op mijn man, dat hij de eerste twee uur constant bij mijn dochtertje geweest is, haar vast heeft kunnen houden en zelfs al de fles x) heeft kunnen geven.
[Die fles was een extra klap in mijn gezicht, omdat ik zo duidelijk aan had gegeven dat ik borstvoeding wilde geven]

Ik moet het echt een keer op papier gaan zetten, want er zijn toch wel dingen die heel diep zitten merk ik ook nu weer.

Komt wel goed hoor, ik geniet nu echt volop van mijn dochtertje!

 

Jipper ik zie nu pas dat jij 38 weken zwanger bent. Ik hoop voor je dat het een natuurlijke bevalling wordt!
Zeker omdat je het zelf wilt!

 

@Micha 2; Het lijkt me heel goed als je alles op papier zet. Ik kan me zo goed voorstellen hoe het voor je moet voelen.
Onze start was helemaal anders, omdat onze jongens ook nog eens veel te vroeg geboren zijn. Alle aandacht ging dus, terecht (!!), naar hen. Mijn bevalling en de nasleep ervan zijn dus eigenlijk een beetje in de vergetelheid geraakt. Ik merkte pas aan het begin van deze zwangerschap hoeveel dat toch met me gedaan heeft. Daarom heb ik de hulp van een maatschappelijk werkster ingeschakeld, waar ik nu regelmatig gesprekken mee heb. Dat is zo fijn!! Ik zou het je echt aanraden.

Overigens is je gevoel t.o.v. je kindje ook herkenbaar. Ik voelde me in het begin helemaal geen moeder. Vond dat ik gefaald had, omdat ik ze niet eens normaal op de wereld heb kunnen zetten. Gelukkig heeft mijn vriend me dat uit mijn hoofd kunnen praten en besef ik nu ook dat dat onzin was. Maar het 'echte' moedergevoel is pas gekomen toen ze me mama gingen noemen. Kun je nagaan... En dat wil dus ook niet zeggen dat ik ze daarvoor niet lief, knap en geweldig vond. Het was gewoon nog niet 'het gevoel'. Maar nu wel hoor, dus geef het tijd. Het is niet allemaal zo vanzelfsprekend als de bladen en boeken doen denken!!

 

Mamavanjuul: Er licht over denken doe ik zeker niet. Alles komt goed is al enige jaren mijn levensmotto waar ik ook echt in geloof. Qua mijn eigen gezondheid, lichamelijk en psychisch, heb ik al voor hete vuren gestaan. Ik ken mijzelf aardig goed daardoor en weet ook wanneer het tijd is om (psychologische) hulp in te schakelen.
Ik heb juist alles er heel snel uitgegooid en gesproken over mijn ervaring rondom de bevalling. Op dit moment ben ik bezig met een klachtenprocedure naar het ziekenhuis toe, omdat er verschillende dingen verkeerd zijn gegaan die niet hadden gehoeven:
- Het flesje welke ze hebben gegeven, terwijl er ook andere methodes zijn om speen tepelverwarring te voorkomen
- Er is geen lactatiekundige aan mijn bed geweest. Allemaal verschillende verpleegkundigen met verschillende (en daardoor verwarrende) adviezen, 'hielpen'mij met de borstvoeding, ik verliet met kapotte tepels het ziekenhuis.
- Haar nageltjes zijn geknipt
- Mijn man hebben ze niet verteld waarom ik niet kwam
- Ze hebben mij geen informatie gegeven over de keizersnee, hoe ik hiermee om moest gaan de rest van de weken. (Ik heb alles mondeling gehoord of op internet gezocht)
- De gynaecoloog had mij ijzertabletten en foliumzuur voorgeschreven, maar mij hiervan niet op de hoogte gebracht. Per toeval kwamen we erachter in het geboortecentrum.
- Mijn ontslag verliep heel raar, er was niet duidelijk gezegd hoe laat ik naar het geboortecentrum gebracht zou worden. Opeens stond er een verpleegkundige met een rolstoel klaar om mij erheen te brengen.

Deze klachten procedure doe ik om ervoor te zorgen dat ze er wat mee doen, ik hoef er helemaal niks voor. Het gaat mij er om dat als ik een tweede kindje wil ik weer in dat ziekenhuis zal moeten bevallen, ik hoop dat ze die dingen dan aangepakt hebben. En natuurlijk is het voor ook weer een extra stukje verwerking.

Dat je dat nog 1,5 jaar vol hebt kunnen houden, vind ik echt heel erg knap! Ik heb juist door eerdere ervaringen met andere dingen geleerd dat het zo belangrijk is om er over te praten (en huilen), dus dat heb ik ook heel veel gedaan. En ja, dat mijn schoonzus haar ervaring met mij deelde, maakte het een stuk makkelijker om daar ook over te kunnen praten.
Danique zou eerst 24 uur opgenomen worden op de kinderafdeling, maar het bleek zo goed met haar te gaan dat op het moment dat ik eindelijk naar haar toegebracht zou worden, ze vertelden dat ik naar de kraamafdeling gebracht werd en daar ook mijn dochtertje bij mij zou krijgen. Dat was een hele opluchting! Ik heb haar toen ook gelijk huid op huid gekregen en kunnen voeden.
Het rare was dat iedere keer als ik haar aanlegde ik het gevoel had dat ik een ander kindje bij mij had liggen, zo onwerkelijk dat het mijn kindje was.
Dat klinkt ook wel heel heftig bij jou! Zeker die eerste uren zijn zo belangrijk, dan wil je alleen maar bij je kindje zijn en niet belemmerd zijn door allerlei draadjes en dingen die moeten gebeuren.
Ik vind eigenlijk dat ze standaard een psycholoog (of iemand anders die erin gespecialiseerd is)langs moeten sturen bij een spoedkeizersnee na een dag of zo, zodat je emotioneel wat sterker kunt beginnen en gelijk al je verhaal kunt doen en het besef krijgt dat bepaalde gevoelens erbij horen. Misschien dat de verwerking ervan ook wat makkelijker gaat.
Wel super dat de 2e keer voor jou veel beter is gegaan.

Jipper: Wat dat betreft heb ik geluk gehad dat ik verplicht naar het geboortecentrum moest, daar namen ze telkens echt de tijd om naar mijn verhaal te luisteren en gaven mij ook bevestiging dat mijn gevoelens terecht waren. Ik zie wel hoe ik mij voel bij een volgende zwangerschap, maar als ik al een beetje onzeker wordt zal ik zeker hulp inschakelen. Mijn zwangerschap verliep tot de 24e week volledig onbezorgd, ondanks strenge controle bij de gyn, omdat ik medicijnen gebruik waarvan ze de werking nog niet volledig weten bij zwangerschap. (Daarna kreeg ik een opvlamming van mijn ziekte, crohn, wat het spannend maakte)
Ik voel mij wel degelijk helemaal mama, misschien scheelt het dat mijn man pas ook de verzorging sinds 3 weken ook op zich neemt. Vanaf week 2 t/m week 10 ben ik zo goed als de enige geweest die haar heeft verschoond, naar bed gebracht en gevoed. Ook staat haar bedje nog steeds naast mijn bed, want ik heb gezegd, zodra ze 2 weken achter elkaar doorslaapt, gaat ze op haar eigen kamer slapen. Haar record staat nu op 7 nachten, hihi, heel erg kan ik het niet vinden.
Over het faalgevoel dat het niet gelukt is het zelf te doen. Mijn kraamverzorgster thuis vroeg hier ook naar, maar daar heb ik eigenlijk nooit last van gehad. Ik vind het jammer, maar ik weet dat ik er niks aan kon doen, mijn dochtertje lag verkeerd. Een sterrenkijkertje, met haar hoofd naar achteren.

Zo zie je dat iedereen het weer anders ervaart. Moeilijk vond ik het wel als ik iemand sprak die ook een ks had gehad en het helemaal niet als heftig ervaren had. Of iemand die zelf geen ks heeft gehad en er heel luchtig over doet, ach ja, je hebt gelukkig een gezond kind. Bij die mensen merk je dat je jouw verhaal dan niet goed kwijt kan.
Ik merk wel dat jullie twee ook weten, helaas, hoe het is om die eerste uren te missen. Dat doet heel wat meer met je dan je verwacht.
Ik heb wel het geluk gehad dat ik na die 3,5uur bijna constant samen was met mijn dochtertje, ondanks dat ik haar niet zelfstandig kon pakken.
In tegenstelling tot deze keer zal ik de volgende keer wel een geboorteplan maken. Daarin ga ik dan dingen zetten die je als logisch zou mogen verwachten. Geen flesje, maar cup- of finger- feeding, ik ga dan uitzoeken wanneer het wel nodig is. Geen nageltjes knippen. Hulp van een professioneel persoon met borstvoeding. Kolven proberen bij geval van te veel afvallen (was nu ook het geval en niemand is begonnen over kolven, later bleek dat ik genoeg had maar verkeerd aanlegde. Bijvoeden had ik dus gewoon met mijn eigen melk kunnen doen) En er zullen nog wel meer dingen in mij opkomen.
Maar voorlopig ga ik nog even van Danique genieten! Ik mag toch een jaar lang niet zwanger worden.

Wat ik al eerder zei, ik ben blij dat ik dit topic heb gevonden, want ik vind dat er maar weinig wordt verteld en gesproken over gevoelens na een keizersnee. Vind je het gek dat mensen die er geen ervaring mee hebben er zo luchtig over denken.

 

Vervelend dat jullie het als zo zwaar hebben ervaren en goed dat je er iets mee gaat doen om het proberen te verwerken.

Zelf heb ik mijn jongste (nu 6 weken oud) ook pas na 3 uur mogen aanraken en lag ik na de KS alleen op de verkoever te wachten, maar ik heb het niet als heel traumatisch ervaren gelukkig.

Mijn oudste (gewone bevalling) werd vrij gauw meegenomen door de kinderarts en verdween voor een aantal dagen op de medium care. Ze kwamen hem voor iedere voeding brengen, dan mocht ik hem een kwartiertje houden en kwamen ze hem weer meenemen. Zo heb ik hem de eerste dagen bijna niet gezien! Zelfs pas thuis heb ik hem voor het eerst bloot gezien en zelf aangekleed enz en toen was hij pas écht van mij.

Daarmee vergeleken vond ik die 3 uurtjes peanuts!

(Overigens moest ook mijn tweede zoontje vrij gauw daarna voor anderhalve dag naar de medium care - helaas en was ik door de KS van eerder die ochtend niet in staat daarheen te gaan, dus ook hem moest ik wel een tijdje missen. Maar ook dat heb ik niet als vreselijk ervaren. Ze hadden een webcam waarop ik hem op mijn iPhone kon bekijken).

 

Heb net gehoord dat ik morgen ks krijg... Bij mijn eerste dochter ook gehad en had gehoopt nu natuurlijk te kunnen bevallen... Zie er vooral tegenop dat ik een paar dagen van huis ben ivm heimwee en het herstel met een ukkie van 2. Hoe deden jullie dat? Ben je niet bang dat ze op je wond drukt tijdens het spelen en knuffelen?

 

Voor mij is het nu 3,5 maand geleden dat ik bevallen ben met een keizersnede. Pas sinds een weekje begin ik te merken dat ik me lichamelijk een stuk beter begin te voelen. Vooral de lage rugpijn is nu bijna weg. Ik maakte me echt zorgen dat dit altijd zo zou blijven. Alleen mijn buik is nog steeds redelijk dik. Van de week ook voor het eerst de "gevreesde" opmerking gehad of ik zwanger was van mijn eerste kindje

 

Op de 6e dag sprong mijn grote kleuter bovenop mijn wond... Au!
En idd: ik miste vooral mijn oudste tijdens de ziekenhuisopname.

 

Mama van Juul: Aanstellen Nu begrijp ik ook waarom je zei dat je het er kort over had gehad de verloskundige op het matje te roepen.
Ik had zelf heel erge buikpijn die tijdens de weeën erger werd en daarna ook niet weg ging. Het is heel goed mogelijk dat die pijn kwam door hoe Danique lag.

Ik weet dat er bepaalde dingen waren die moesten gebeuren, zo waren de omstandigheden helaas, daar zal ik ook geen klacht over indienen. Het is juist goed dat ze mij en Danique zo goed in de gaten hielden. De dingen die ik genoemd heb, zijn echter wel dingen die niet hadden gehoeven. En zoals ik al zei, het gaat mij er vooral om dat ze er wat mee doen, en dat doen ze ook wel.

Anice: Dat is zeker niet leuk zo'n opmerking, alsof het al niet lastig genoeg is!
Ik heb ook nog steeds een buikje en 8 kg te veel. Ik was begonnen met buikspieren na 8 weken, maar het voelde nog niet echt goed. Toen heb ik het een tijdje niet gedaan. Vandaag dacht ik laat ik het weer eens proberen en voor het eerst voelde het normaal voor buikspieroefeningen.
Succes in ieder geval!