maar hij is toch gewoon de vader? het is toch alleen maar goed dat vaders een beetje beschermd worden tegen die moeders die het alleenrecht op hun kind willen hebben. Ik vind het echt vreselijk om te lezen dat (aanstaande) moeders bij voorbaad het niet willen dat de vader inspraak heeft in schoolkeuze sorry ts want dat is helemaal niet aan de orde bij jou ik zou echt onderzoeken wat het beste is voor je kindje, of dat 10 dagen /weken/jaar bij de moeder moet blijven of juist zo snel mogelijk moet wennen aan 2 huizen/opvoeders
Juist! Ik denk dat jij heel goed nadenkt over wat et beste is voor je kind. Ik vind (zoals jij het omschrijft) je vriend een grote egoist! Hij vind niets goed bij jou en jij moet je maar aanpassen aan hem. Wil en kun je dat? En wat betreft een kamertje als hij echt zoveel om jou en jullie kindje geeft komt hij je gewoon helpen. Ik wens je veel sterkte en wijshed toe! En doe wat t beste is voor je kindje!
tuurlijk is het meest prettig als het niet nodig is om te scheiden of hierbij stil te staan echter je reactie het is toch gewoon de vader vind ik persoonlijk kort door de bocht. ja het IS vader maar niet alle vaders gedragen zich helaas ook als dusdanig. fijn als erkenning en gezag goed gaat (iets wat ik ook maanden geprobeerd heb tevergeefs helaas) maar als het mis gaat ben jij als moeder wel de pineut en daardoor ook het kind. vader moet dan goedkeuring geven bij zaken en als het slechte dingen wil of je express tegen wil werken is dat -vooral met gezag- dus wel mogelijk. vandaar mijn opmerking. Gaat dus niet om het feit om vaders tegen te werken, maar wel om bescherming voor jezelf en kind in zwangerschap en vlak erna ben je nog in hormonen en kun je vanuit gevoel anders reageren dan verstandelijk gezien misschien handiger is. Als ik het over had kunnen doen had ik ook alles geprobeerd wat ik nu gedaan heb mbt omgang etc, maar niet laten erkennen of gezag krijgen. dat kan na een jaar ook nog als blijkt dat alles goed gaat bijv. sorry... maar wilde dit dus toch even rechtzetten... ik wilde niet het alleenrecht, wilde dat het goed zou gaan met 2 verantwoordelijke ouders maar helaas ging dit niet en dan maakt het vooraf alles tekenen nu dus wel degelijk erg uit en het moeilijk.
Bedankt voor alle reacties. Ik moet het even verder laten bezinken geloof ik. Ik kan/wil me inderdaad niet geheel aanpassen aan mijn vriend nee. Da's 1 van de redenen dat ik nog niet daar woon. Het zijn zo'n kleine dingen soms maar kan me mateloos ergeren; bijv hij heeft in zijn huis bijna alleen antiek. Mijn spul is geen antiek. Eerst zei hij we maken een leuke mix van onze meubels, maar als puntje bij paaltje komt mogen alleen mijn banken nog wel het huis in (onder protest) maar verder moet alles antiek. De kinderkamer moet ook per se antiek; ik zou liever iets vrolijkers hebben, gewoon lichte kleuren, grenen of wit hout ofzo. Hij ziet een tafel op MP, vraagt wat ik er van vind. Ik vind hem erg lelijk. Hij probeert me eindeloos te overtuigen waarom het handig, voordelig is etc om die tafel te kopen. En het is ook handig en voordelig, maar ik vind hem spuuglelijk. Hij gaat net zo lang door tot ik het zat ben en zeg luister, ik woon nog niet bij jou dus doe wat je wilt, maar ik vind hem lelijk en ik denk niet dat ik er ooit aan ga wennen. Koopt ie wel die tafel. Dan denk ik ja als je wil dat ik bij je kom wonen, waarom moet dat dan zo? Hij biedt bijv ook op een bed op MP zonder eerst aan mij te vragen wat ik ervan vind. Zeg ik dat ik het bed wel mooi maar echt te smal vind, dan wuift ie dat weg. Maar ik zou er toch ook in moeten slapen... snap dat echt niet. Alles wat ik zelf zie en aan hem voorleg is niet mooi of niet goed. Ik wil graag een fijne fauteuil waar ik in een rustig hoekje in kan lezen, hij wil dan liefst een chesterfield stoel maar die vind ik niet fijn en niet mooi. Stoelen die ik voordraag en volgens mij aan zijn eisen voldoen qua stijl en materiaal vindt ie niks. Zegt ie van de week nou ik koop gewoon wel zo'n chesterfield stoel. Ja hallo denk ik dan, was ik niet degene die er met name in wilde zitten? Mijn kamerplanten zouden mee mogen naar hem maar nu loopt ie weer te zeuren dat ie ze zo rommelig vindt, ze moeten dan over het hele huis verspreid ipv allemaal in de woonkamer en allemaal in dezelfde potten. Pfff. Zeg ik vandaag dat ik een leuke 2e hands commode en een badje gezien heb die ik graag wil kopen, voor in mijn eigen huis, dat ik me geruster voel dat ik iets heb staan mocht het niet lukken met samenwonen. Dat ik het wel even met hem wou bespreken anders voelt het voor mij zo raar. Begint ie weer van maar ik heb de kinderkamer echt wel op tijd af (bij hem thuis dus), en dat komt allemaal wel. Dus ik nog een keer uitgelegd, het is toch niet zeker dat we straks al samenwonen als de baby komt, en ik wil gewoon nu al wat spullen hebben zodat ik niet in de laatste weken alles nog moet regelen. Zegt ie nee dat snap ik niet, en ik snap ook niet waarom je per se een commode nodig hebt, nou het zal wel, ik ga naar huis. En dan blijf ik achter met zo'n gevoel van ja wat moet ik daar nou mee... dat versterkt voor mij alleen maar het gevoel van weet je bekijk het maar, ik doe het zelf wel. Sorry voor het lange verhaal maar het zit me nogal hoog weer, moet het ff kwijt. Hij is niet met alles zo moeilijk hoor en wil me in veel dingen ook wel tegemoetkomen (ik ben zelf ook echt niet altijd de makkelijkste). Maar qua huis/inrichting is het echt een ramp. En ik ben juist zo blij en tevreden met mijn eigen huisje, ik heb dan gewoon geen zin om dat achter te laten voor iets waar ik me niet in thuis voel. Ja je zou inderdaad zeggen als je maar echt van elkaar houdt is het niet belangrijk waar je woont of hoe, maar dat juist dat gevoel heb ik dus inderdaad niet.
Ik heb bewust met mijn ex ook bewust gekozen om niet gezamelijk gezag te hebben en ik word ook beschudligd dat ik het alleen recht wil. Boeit me werkelijk geen ene fuck, ik weet namelijk waarom wij uit elkaar zijn gegaan, omdat we werkelijk met niks op 1 lijn bleken te liggen als ouders en alles moest naar meneers wensen anders ging meneer gewoon drammen en eisen. Gooi daar een gezamelijk gezag in en je hebt een perfect soepje voor een heerlijke stress situatie voor zowel kind als moeder en de rest van het gezin en trust me, deze fucker weet ook zonder dat gezamelijk gezag ons (mijn) leven flink te verzieken. In onze situatie is het stabieler en rustiger dat alleen ik het gezag heb.
ik dnek dat het belangrijkst is als de baby zeker in laat zeggen de eerste 3 tot 6 mnd snachts nog niet heen en weer moet gaan.. dus wel zoveel mogleijk overdag met de papa...daar doet je baby dan al genoeg dutjes...maar het opbouwen van een fijn ritme...rust en regelmaat is toch wel het beste om dat in 1 omgeving te doen..met dezelfde persoon... papa kan overdag zo vaak als hij wilt die dingen van jou overnemen, zodat de baby went dat ook papa al die dingen kan en doet... de eerste 3 mnd kunnen best pittig zijn...zeker met borstvoeding en regeldagen, krampjes, sprongetjes, huiltjes leren kennen, veiligheid gevoel, slapen in wiegje/ledikantje etc etc...om die kleine dan gelijk echt heen en weer te neme, zou ik niet doen..buiten dat...je kan er nu heeeel veel over nadenken... maar alles wat je nu graag wilt of voor je ziet, verdwijnt op het moment dat je je kindje hebt gekregen....probeer er tegen die tijd maar opnieuw naar te kijken, samen met de papa....
Ik ben het met Fafje eens; een klein kindje is volgens mij het meest gebaat bij een veilige en stabiele omgeving. De eerste maanden (sowieso de eerste 6) zou ik een baby niet bij de moeder weghalen. Als je vriend jullie kindje dan toch van dichtbij mee wil maken dan moet hij dat minder fijne bed maar even voor lief nemen hoor! Voor de hechting zou ik dat wel doen. Tja, en wat de erkenning betreft; ik zou daar heeeeel goed over nadenken. Zeker omdat jullie op dit moment al niet op 1 lijn zitten en je volgens mij heel veel twijfels hebt over jullie relatie op de lange termijn. Je kunt de papa ook bij jullie kindje betrekken zonder dat hij wettelijke zeggenschap heeft... Sterkte en wijsheid gewenst!
dank je voor je begrip had graag gewild dat ik toen ook zo sterk was en dat had ingezien vooraf ipv achteraf. helaas is het nu niet anders. maar ach ex houd zich nu al maanden stil, doet niets en geen contact. alleen ik weet dat dit ip zo om kan slaan. vandaar dat ik anderen daar wel graag voor waarschuw VOORAF een rustige stabiele omgeving is zo belangrijk voor een jong kind !!!
laat de papa ook goed inlezen over borstvoeding, mss krijgt hij er dan ook een beter beeld van... kolven gaat em niet worden hoor met minimaal 8 voedingen per dag, in de eerste weekjes...tenminste dat lijtk me echt een hel voor de mama Buiten dat, is het beste je kindje pas vanaf 6 weken af en toe ana een flesje te laten wennen...ach de weken gaan zo snel voorbij Ik zou idd de papa gewoon ind at minder fijne bed laten slapen, als ie er zo graag bij wilt zijn in de nacht..ik bedoel gebroken nachten hoeven niet alleen voor jou te zijn, dat is voor hem ook goe dom daar bij te zijn..en te weten wat ie zou moeten doen...hoe je baby het het fijnst vindt...want daar moet jij ook nog allemaal achter komen de eerste tij...er is geen standaard handleiding.. opzich kan je wel een wiegje bij jou zetten en het ledikantje in zijn huis...mijn zoontje heeft de eerste 5 mnd sowieso in zn wieg geslapen, naast mij in onze kamer...daarna langzaam aan over gegaan naar zijn eigen kamer...waar ie ook nog moest wennen snachts...is niet niks hoor voor zo'n ini mini...heeft al zoveel te verwerken succes heh !!
Nah inlezen gaat 'm niet worden, papa is zo dyslectisch als wat en leest zo goed als niet. Misschien als ik er een filmpje over vind, hihi. Ik ben zelf wel aan het rondlezen en zag dat ook van pas na 6 weken aan een flesje wennen. Dat lijkt me dan sowieso de absoluut minimale termijn dat ik gewoon zelf 'live' de borstvoeding geef. Ik zal het wel vast bespreken met hem, kan ie aan het idee wennen dat BV uit een flesje niet per direct kan.
Kan je dat ook samen doen? Dat wist ik niet. Wilde het zelf sowieso al doen, da's misschien wel een idee dan.
Ik zou het zeker niet ineens 50/50 gaan doen. Probeer samen met hem een goed opbouwplan te maken. De eerte weken bij jou, na een paar weken een middagje bij papa. Wellicht 2 weken later 2 middagjes. Later opbouwen naar hele dagen en nog weer later een nachtje erbij. Net zo lang tot je dan op de 50/50 uitkomt. Borstvoedingscursus of voorlichtingsavonden kan je idd gewoon samen doen. Hier leert hij veel van. Door mijn slechte ervaringen met mijn ex zou ik met gezag wachten tot een tijd na de geboorte. Erkenning zou ik wel gewoon doen omdat hij zich gewoon goed inzet zoals een echte vader. Maar qua opvoeding kan je zo verschillend zijn achteraf en dan is 1 ouder gezag echt soms beter voor het kind.
Als het echt niet samen lukt is het natuurlijk niet anders, maar ik zou er niet te licht over denken. Zeker in het begin voelt het heel onnatuurlijk en is het heel moeilijk om zonder je kindje te zijn (voor mij iig) en fijn natuurlijk als het bij papa is en niet bij een vreemde maar toch.. Ook als je om wat voor reden dan ook geen borstvoeding kan geven is het waarschijnlijk voor jou en je kindje vooral in het begin het beste om bij elkaar te zijn. Mss kunnen jullie om te beginnen tijdelijk gaan samenwonen met behoud van eigen woning. Dan is er wat minder druk dan wanneer je helemaal bij elkaar intrekt. Hij kan gewoon een nachtje thuis gaan slapen als hij daar zin in heeft, maar je creeerd wel 1 rustige thuis situatie voor jullie kleine baby'tje en kan hij rustig wennen aan het feit dat er nog een ander huis is waar een bedje voor hem staat, zonder jullie je kleintje al zo vroeg zoveel hoeven te missen. Hoe dan ook ik dat jullie een goede oplossing vinden. Succes ermee
Ik ken iemand op dit forum die een LAT relatie heeft met haar vriend terwijl ze een kleine hebben (zo oud als mijn jongste). Ze slapen geloof ik nooit bij elkaar, maar zien elkaar wel dagelijks. Dus volgens mij doen ze het wel meer samen dan jij het nu voor je ziet, maar ik zal haar eens op dit topic wijzen. Misschien wil ze haar ervaring wel delen. Ik zou het in ieder geval rustig opbouwen. Kijk waar jij je goed bij voelt. Vanaf een maand of 3 gaan de werkende vrouwen in de meeste gevallen weer aan het werk, dus dat lijkt me sowieso het moment waarop hij meer verantwoordelijkheden op zich kan nemen. Maar ook dan: bouw het op. Lastige situatie hoor! Ik denk dat het niet makkelijk voor je zal zijn, maar hij blijft natuurlijk de vader. En ik vind het goed dat jullie er niet zomaar een punt achter zetten maar samen op zoek gaan naar een werkbare situatie.
Wat betreft die discussies over de inrichting: dat overkomt de beste stellen hoor. Mijn man en ik kunnen bijvoorbeeld verhitte discussies hebben over het kopen van een nieuw huis. Bovendien, ik begrijp dat het voor hem misschien net wat lastiger is dan voor jou. Hij is niet de gene die het kind draagt, hij is de gene met de minste rechten. Jij weet dat als het kind wordt geboren, hij of zij in eerste instantie sowieso bij jou zal blijven. Voor hem is het allemaal behoorlijk onzeker en daarom misschien wel ontzettend spannend. Misschien niet de beste manier waarop hij met jou communiceert, maar ik kan ergens wel begrijpen dat het lastig is. Hopelijk vinden jullie als de kleine er eenmaal is een werkbare situatie die in het belang is van de kleine (en in het belang van een kind is het evengoed belangrijk dat de vader een belangrijke rol krijgt in het leven van het kind, zolang de vader de belangen van het kind nastreeft).
Ik geloof zeker wel dat hij de belangen van het kind nastreeft. Na 3 maanden zal ik inderdaad ook weer aan het werk gaan, we hadden sowieso al afgesproken dat hij dan zou oppassen dus dat blijft in ieder geval zo. Verder weet ik het echt nog niet, het gaat de laatste 2 weken wel aardig maar we zijn weinig bij elkaar geweest. Wel dagelijks contact gehad, maar niet per se bij elkaar op bezoek ofzo. Gaan zo meteen samen een kinderwagen ophalen, dat vind ik wel weer fijn om samen te doen.
Hoi Steluta, Ik heb een Lat relatie en een baby! Yukl wees mij op dit topic. Wij zouden eerst gaan samenwonen, maar mijn vriend wilde uiteindelijk niet. Ik heb het daar heel moeilijk mee gehad, maar nu bevalt het prima. Ons kindje heeft hier een kamer en woont bij mij. Mijn vriend heeft een Wajong uitkering en werkt niet, waardoor hij elke middag op ons kindje past in mijn huis. Dat bevalt heel goed, ik ben een thuisblijfmama en zorg dus alle overige tijd voor ons kindje. Vaak ben ik er zelf ook gewoon in de middagen, het fijne is dat ik dan wel even weg kan en tijd voor mezelf heb. Ik denk dat je heel goed moet beseffen wat je met deze man wilt. Ik heb met mijn vriend een heel goed gevoel, een echt maatjes gevoel. Dat hij niet wil samenwonen kan ik hem niet kwalijk nemen, we houden veel van elkaar en van ons kindje. Zo kan het dus ook. Wel is het vrij pittig om de nachten alleen te doen, maar mijn ervaring is, dat je als je grotendeels alleen zorgt voor je kindje, je kindje en jij zich naar verloop van tijd wel op elkaar aanpassen. Het fijne van 1 iemand die altijd het kind op bed legt bijvoorbeeld is ook een vorm van veiligheid en vertrouwdheid voor het kindje. Verder, ja ik zou op je gevoel afgaan. Wil je oud worden met deze man of zie je hem alleen als de vader van je aanstaande kindje? En ja, hij wil blijkbaar ook voor je kindje zorgen, maar ik zou nooit je kindje de hele tijd heen en weer slepen tussen twee huizen. Behalve als het elke dag precies hetzelfde verloopt. Dus bijv. de meeste dagen vanaf 11 uur bij papa in huis tot 15 uur (ik noem maar wat). Dat is ook een ritme. En gezien jullie zo dichtbij elkaar wonen, zou dat wel kunnen hoor. De nachten zou ik in het begin zeker zelf doen, gezien dat jij borstvoeding geeft en het geeft ook een gevoel van veiligheid voor het kindje. En als jullie relatie prettig verloopt, kan papa toch gewoon blijven slapen of standby zijn als het voor jou te zwaar is, dat je hem kunt bellen. Ik denk dat dat het beste is voor jullie kindje. En wat betreft inrichten van het kamertje, zou ik niet te lang wachten met erachter komen of je wel of niet wilt samenwonen. En als het niet is, gewoon bij jou thuis ook een kamertje inrichten, zodat je dat in elk geval hebt. Want wat je vriend wil, is volgens mij wel samenwonen, maar jij niet toch? Want het gevoel is niet genoeg tussen jullie wat jou betreft als ik het tussen de regels door lees. Misschien moet je hem daar dan nog iets in duidelijk maken...hoe lastig dat ook is nu met zijn kindje in je buik. Heb je er iets aan? Heel veel succes in elk geval!
Hoi, bedankt voor je reactie! Ik heb er wel wat aan ja, het is niet echt een gewone situatie dus alle ervaringen zijn welkom. In eerste instantie wilden we allebei wel samenwonen maar naarmate het dichterbij kwam werden de wrijvingen steeds groter en zag ik het steeds minder zitten. Mijn vriend zei toen eerst van als we niet gaan samenwonen heeft een relatie in mijn ogen geen zin meer. Later is hij daar wel op teruggekomen. Nu twijfel ik soms zelf wel inderdaad. We kennen elkaar nog niet zo lang en de situatie is geen moment stabiel, dat maakt het lastig vind ik. Soms erger ik me dood en ik weet dan ook niet of ik hem zat ben of dat het de hormonen zijn. Paar dagen later is het vaak alweer anders. Ik kan op dit moment echt niet zeggen of ik oud met hem wil worden. We zijn met de inrichting inderdaad maar ieder aan een eigen kamertje begonnen. Ik moet nog een bedje en hij nog een commode maar verder hebben we elk een plekje. Kinderwagen, maxicosi, draagdoek enzo hebben we dan wel weer samen gekocht. Ik ga over een tijdje waarschijnlijk alle middagen een paar uur werken en geen hele dagen meer. Dan zouden we het zo kunnen doen dat hij die middagen oppast (hij werkt juist ochtenden). Het lijkt mij ook beter om de nachten bij mij te houden in ieder geval de eerste maanden.