Weet je wat nou zo grappig is? Dan is O precies 9 maanden en de pijn is zoveel erger geworden ná de bevalling en toen was hij 9 maanden in mijn buik en nu dus precies 9 maanden uit mijn buik, als dat niet een positief voorteken is? Ik weet het, ben knettergek, maar dat ben je ondertussen wel van me gewend
eh, ik ga ervandoor.... Oh nog een roddelachtig nieuwtje (al gaat het wel over mezelf) We hadden gisteren een ongelukje, regenjasje bleef bij mij achter Vandaag zó in de stress, voelde vanochtend namelijk mijn eisprong en aan 2 kanten zelfs! (Heb ik al eens vaker gehad, alleen gelukkig niet toen we bezig waren voor de kids ) Dus toch maar een morning after pil gehaald.... moet er met mijn lijf niet aan denken om over 8 maanden alweer met nummertje 3 te zitten
whahahaha dat gebeurt ons ook weleens Wat ben ik blij dat ook eens van een ander te lezen/horen! Whaha! Mja, ik ben gewoon aan de pil dus is het wat minder erg Pff nee, je houdt geen lijf meer over als je nu alweer in verwachting zou raken! zorg maar voor je lijf want je lijf zorgt voor jou En voor de kids. En zo te lezen ook voor je man En over een tijdje misschien weer voor nog een kleine
chikai de taartjes waren heerlijk! We hebben ze zondag nog meegenomen naar mijn schoonzusje en broertje en zij vonden ze ook heel erg lekker! En we hebben zaterdagavond een lekker kopje koffie gedronken
Jullie doen het dubbel save?! Netjes, netjes Het is me door de gyn afgeraden om weer aan de pil te gaan, ik kan er slecht tegen en hij kan geen garanties geven wat het met mijn cyclus gaat doen, omdat ik, hoe jong ik ook nog ben, toch ouder wordt........ En ja, mijn lijf zorgt erg goed voor mijn man op dit moment Niet zo goed voor mij, maar de leuke dingen (man en kids) maken het voor een groot deel goed
Haha ja ik heb microginon 50 maar toch.. omdat Olaf door de pil heen is gekomen blijft er altijd iets knagen... en met een regenjasje geeft t minder troep Ik heb gelukkig helemaal geen last van de pil, anders zou ik echt elke keer bang zijn dat het weer raak was. Haha wat een bofkonten die mannen van jou, nu moet je lijf ook weer voor jou gaan zorgen, want dat verdien je Incog lijf FOEI! Zorg voor t baasje!
Incog en Paloe stelletje kletskousen . Haha regenjasje! Sorry helemaal niet grappig als je zwanger was geweest Incognito maar hoe je dat beschrijft . Oh sorry ik dacht dat een poliklinische ingreep betekende een operatie, ik ben niet zo thuis in de medische termen . En je hebt het nav van je broer over woede tegenover je man? Wat bedoel je dan precies?
Hahaha, daar ben ik dus ook élke keer bang voor en elke maand opnieuw weer 2 tellen blij dat mijn menstruatie netjes op tijd is (om vervolgens weer enorm te balen dat ik weer zo laaaaaaaaaaang (10 dagen per keer sinds de bevalling) ongi ben... Maar goed, dat stukje is weer netjes op orde, mijn lijf doet zijn best. Niet te veel in één keer eisen Oh ja, het scheelt inderdaad een hoop troep, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik het rotdingen vindt.... ze onderbreken het spel en ik vind het echt lekkerder zonder.......
hihiiiiiiiiiii, ik raak enorm melig hier! Ja, regenjasje.... hoe ik dat zo ineens ben gaan gebruiken (ook al jaren geleden) weet ik niet eens meer....? Ach en ik ben niet zwanger, niet bevrucht, pilletje heeft de boel geblokkeerd als het goed is. Ik kan heel, heel, heel buitensporig kwaad worden als we een kleine ruzie hebben (dan hoeft het maar te gaan om een fles die op de verkeerde plek gezet is of zo). Dan begin ik te schreeuwen, gillen en laatst zelfs echt slaan, keihard janken, op een gegeven moment hik ik dan echt tegen de hyperventilatie aan en maak ik dat ik weg kom, heb nl. geen zin om dan weer flauw te vallen. Zo dus... En precies díe paniek/wanhoop/verdriet/woede voelde ik gisteren na het schrijven van mijn brief en lezen van de rest van de brieven. Ben ik een beetje duidelijk? Het is niet echt makkelijk voor me om het goed te verwoorden, maar ik wil echt hulp hiervoor gaan zoeken. Misschien een lotgenoten groep of gewoon een psycholoog. Ik wil het per se allemaal boven halen, om het op die manier stukje bij beetje te kunnen gaan verwerken. Er hebben gewoon nog meer dingen gespeeld, weet niet of dat er mee te maken heeft, maar dat wil ik ook uitzoeken. (broer en zusje hebben tegelijk met hersenvliesontsteking in het ziekenhuis gelegen, mijn zusje werd 6 maanden later geboren en zou het niet redden, paar jaar later lag mijn vader op sterven en weer een paar jaar daarna kreeg mijn moeder te horen dat ze terminaal was, mijn oma's die in mijn zwangerschap 4 maanden na elkaar overleden (en dus mijn oudste ook niet hebben leren kennen), toen de premature weeën van de eerste met 27 en 30 weken, de vader van mijn beste vriendin die overleden is en de rest van daarna weet je wel zo'n beetje, en óf het ermee te maken heeft, weet ik dus niet, maar dat wil ik nu voor eens en voor altijd allemaal verwerken en afsluiten).