Ik was er als puber heel erg op tegen. Vond dat ik iedereen eerst het vertrouwen moest gunnen. Nou, ik ben een paar keer knetter hard op mijn bek gegaan (om het plat te zeggen) waardoor ik op een gegeven moment toch maar mijn gevoel ben gaan volgen. Ik vertrouw heel erg op mijn eerste indruk van iemand en dat is gebaseerd op uiterlijk/houding/ogen.
Ja hoor ik doe het ook wel. Niet dat ik iemand gelijk niet aardig vind ofzo maar je schets wel een soort beeld van iemand hoe die is. Dat heb ik zelfs met mensen die ik aan de telefoon heb maar niet zie. Aan de hand daarvan krijg je wel een bepaald beeld. Natuurlijk hoeft iemand niet echt zo te zijn maar ja.. ik maak me er ook schuldig aan Laatst had ik iemand al een aantal keren aan de telefoon gehad en toen ik hem in real live ontmoette had ik me nog niet eens voorgesteld en hij wist al wie ik was.. vond ik wel grappig
Ja zeker dat ik mensen beoordeel in de eerste keer dat ik ze zie. En ik heb daarin ook wel eens besloten dat ik ergens weg wilde of iemand niet wilde leren kennen. Wat achteraf altijd een goede keuze is geweest. (dit waren wel extreme gevallen hoor met een feest dat extreem uit de hand is gelopen door de persoon die ik niet kende maar me bang maakte door zijn uitstraling of een jongen die ik genegeerd heb waarvan ik later hoorde dat hij heel wat meisjes heeft aangerand) Maar als ik een "normaal" gevoel bij iemand heb dus niet iemand die al mn haren recht overeind laat staan. Dan wil ik ze altijd leren kennen en ja dan draait mijn mening vaak wel bij. Iedereen heeft wel eens een slechte dag..Je moet mij ook niet zien in joggingbroek/ongekamt haar en make-up loos. Maarja ik ga soms wel zo boodschappen doen dus er zullen gerust mensen zijn die bij het zien van mij ook wel eens gedacht hebben van zooo..wat een slons Maar ik probeer zo weinig mogelijk mensen in hokjes te stoppen. Vaak gebeurd het automatisch maar mn gedachten gaat tegenwoordig gelijk in defense modes door erachter aan te denken dat ik niet zo vooroordelen mag hebben Maar goed ik denk dus dat het een verdedigingsmechanisme is dat bij de mens in gebouwd is en dat dat een goed iets is. Alleen moet je het soms uit kunnen zetten en mensen een 2de/3de/4de kans geven
Ja hoor, en volgens mij is dat ook heel 'normaal'.. Of je er wat mee doet is een tweede.. Ik zal bijv. niet meteen onaardig doen o.i.d, sommige mensen die er in mijn ogen vreemd (of wat dan ook) uitzien kunnen heel aardig zijn
Jazeker! Maarrrr... Ik stel ook altijd mijn mening weer bij anders het anders blijkt te zijn Ik heb altijd een oordeel klaar, maar ben nooit te beroerd om die weer bij te stellen indien nodig
ja ik ben daar ook "schuldig" aan. ik heb het ook weleens fout, zo was er laatst een moeder op het kdv bij mijn dochtertje die er heel onverzorgd uitziet qua kleding en lichaamsverzorging. ik had nog nooit de moeite genomen om daar doorheen te kijken en nu komen we laatst per ongeluk in gesprek omdat onze dochtertjes naar elkaar toe trekken, blijkt ze me daar toch aardig! toen schaamde ik me wel zeg maar maar we hebben nu goed contact en ik heb mijn mening onmmiddelijk bijgesteld en ik had het ook met niemand erover gehad (zo ben ik dan ook wel weer, eerst zelf een mening vormen) maar meestal heb ik het goed als ik iemand op het eerste gezicht "niet moet"
Ik heb het ook altijd, dat mensen bang van me lijken te zijn... Na een tijdje merken ze dan dat ik heel vriendelijk en lief ben (dit zeggen ze dan ook, en dat ze een heel ander idee van me hadden, blijkbaar kan ik heel "boos" kijken) Ikzelf oordeel meestal ook op het uiterlijk en/of kledingstijl maar geef wel iedereen een kans, ik wil echt iedereen beter leren kennen. Vaak ben ik juist met mijn eerste idee.
Iedereen doet dit vanuit de eigen normen/waarden en meningen. Het uiterlijk van iemand is overigens natuurlijk gedeeltelijk een weerspiegeling van het innerlijk van iemand. Niet alleen het kapsel, mate van verzorging en make-up, de kleding etc. zeggen wat over je, maar ook jouw uitdrukking en lichaamshouding. Ik draag bijvoorbeeld veel rokjes en jurkjes en heb lang, los haar. Ik hou er namelijk van om me vrouwelijk te voelen, en draag dat dus ook uit. Het zijn dus niet alleen vooroordelen, maar ook gewoon oordelen, zoals je die ook hebt bij het gedrag van een ander en bij gesprekken. Ik vind het wel belangrijk om bij die oordelen, niet (direct) te veroordelen. Je kent de achtergrond van wat iemand uitstraalt of uitdraagt tenslotte niet.
Ben het met Elmo eens. Iedereen doet dat, soms ook onbewust. Ik denk ook niet dat het slecht is, maar natuurlijk. Het gebeurt wel eens dat ik iemand zie die ontzettend lelijk is, of heel erg dik, of er bijloopt als een zwerver (in mijn ogen) en dat mijn eerste gedachten daarover gaan. Of juist dat er zo'n 'modepopje' langsloopt, wat volgens mij helemaal niet mijn types zijn. Ik heb dan ook niet echt de behoefte om die mensen beter te leren kennen... Maar als je op een feestje bent, of het is een collega of weet ik wat, dan is die drempel lager en uiteindelijk komt het uiteraard ook wel eens voor dat je denkt: Goh, wat een aardig of interessant persoon is dit! Het is dus niet zo dat ik bij voorbaat al niks met ze te maken wil hebben of dat ik niet mijn mening kan aanpassen. Niets staat vast! Ik denk dat alleen de drempel hoger wordt om iemand te willen leren kennen. En dan hoeft het dus niet eens altijd om een negatief uiterlijk te gaan, maar misschien ook wel bij juist heel knappe mensen. Ik denk dat er ook vaak gedacht wordt dat iemand een snob is als die er goed verzorgd uitziet en in dure kleding rondloopt... Ik heb echter wel eens dat ik iemand binnen 5 minuten al niet mag, zonder dat ik daar een duidelijke reden voor kan geven. Dan ligt het niet aan uiterlijk of aan wat ze zeggen, maar gewoon een gevoel. Dat gevoel blijft meestal knagen, ook als ik ze beter leer kennen en nog steeds niets kan aanwijzen wat er aan de hand is. Tot nu toe krijg ik wel altijd gelijk en blijkt (soms na een paar jaar) dat iemand echt héél anders is dan hij/zij zich altijd voordoet en dat dan pas duidelijk wordt dat iemand eigenlijk een geniepig, achterbaks persoon is of zo. Maar dat is dus niet gebaseerd op uiterlijk.
ts@ volgens mij oordeelt iedereen bewust of onbewust. je kunt enkel proberen het niet al te zeer te doen en iemand soms het voordeel van de twijfel te geven. ik oordeel wel, om de simpele reden dat iedereen dat volgens mij doet al dan niet bewust dus, maar probeer wel voor de mensen open te blijven staan. als het nodig is stel ik mijn mening bij. verder heb ik ook vaak net als mijn voorganger dat ik iemand op slag wél of niet mag. en dat heeft dan inderdaad niks met uiterlijk te maken. en dat kan soms eventjes duren maar meestal heb ik achteraf wel gelijk. ik heb het ook niet zo op bijv de zgn "gladjakkers" zoals ik ze noem. dat kunnen mannen of vrouwen zijn trouwens. ook bepaalde mensen die ik niet nader ga benoemen vallen er voor mij tussenuit. ik vind het soms best grappig, want ook hier op het forum lopen er natuurlijk rond in die categorie en soms zeggen ze dan dingen die precies aansluiten bij mijn gevoel over hun.en ik kan dan ook niet wachten, hoe ze over 5 of 10 jaar zullen zijn en doen.
vroeger wel, maar nu doe ik dat zelf helemaal niet meer. ik heb ook zulke totaal verschillende vrienden en vriendinnen, maar dat maakt het juist boeiend. mensen zeggen mij wel vaak dat ik zo grappig ben en dat ze dat helemaal niet achter mij hadden gezocht. nu moet ik ook eerlijk bekennen dat ik eruit zie als een echte nerd. ik kan er niks aan doen, zo staat mijn hoofd.
Ik denk dat iedereen dat als eerste wel doet, tot je ze leert kennen natuurlijk. Uiterlijk is het eerste wat je ziet, daarna leer je iemand pas echt kennen. Zo vinden ze van mij dat ik een arrogante uitstraling heb, tot ze me leren kennen haha.
dat herken ik wel, iemand die mij niet kent vindt mijn houding afstandelijk en koud maar ik hoor heel vaak dat dat weg is zodra ik met iemand begin te praten en ze dus mijn "werkelijke" gezichtsuitdrukkingen zien. lijkt wel een soort bescherming die ik dan opstel tegen de buitenwereld of zo.
Ik probeer altijd zo min mogelijk te oordelen over iemand n.av. het uiterlijk. Soms ontkom je er niet aan natuurlijk. Maar ik ga meer op mijn " gevoel" af en dat heeft dan niets met iemand`s uiterlijk te maken maar meer met de lichaamshouding , hoe iemand praat enzo. Daardor heb ik een bonte verzameling aan vrienden. Haha Zelf merk ik dat mensen mij best vaak op mijn uiterlijk (ver)oordelen. Ik ben Rocker en ga ook zo gekleed en ik merk dat in het begin veel mensen niet weten hoe ze me moeten benaderen. Terwijl ik van nature vrij spontaan en open ben. Linda
Ik heb hetzelfde, het is inderdaad een soort bescherming. En mn gezicht staat zo het makkelijkste hahaha als ik continue zou glimlachen dan zou mn gezicht pijn gaan doen
linda@ dat herken ik wel. mijn broer liep daar als puber heel erg tegenaan. die werd steevast van zijn motor ( een harley) geplukt, als hij van zijn werk terug naar huis reed. hij was toen nog niet eens 20. hij had dus een harley en lang zwart haar. en kwam vrijwel elke dag later thuis dan gepland omdat hij weer op de band moest. hij was dat zo zat en heeft toen op een dag zijn haar af laten knippen. en ineens was hij steeds wel op tijd thuis. het is toch van de zotte dat je daarvoor je haar af moet knippen terwijl je dat eigenlijk niet zelf wilt.
Zoals iedereen al zegt, iedereen doet het. Ik moet wel zeggen dat ik het niet heel snel doe. Het moet wel heel extreem zijn wil ik gelijk oordelen over iemand, zoals enorm stinken.. of een hele aparte (zeg maar gewoon debiele) manier van doen. Ik ben er ook nog nooit op terug gekomen eigenlijk, ik heb meestal mensen toch wel meteen door gebasseerd op alleen al uiterlijk. En hoe mensen over mij oordelen wat betrefd uiterlijk vind ik altijd een lachertje. Ze denken altijd die is knap dus die heeft het makkelijk en dat hoor ik ook regelmatig. (Die mening over knap deel ik trouwens niet over mezelf maargoed) Of dat mensen denken dat ik over me heen laat lopen omdat ik een set lieve grote blauwe ogen heb. Die schrikken dan toch wel als dit dus niet het geval blijkt te zijn, daar kan ik wel heel erg van genieten soms.