Hoi, wij zijn pas bezig met zwanger proberen te worden, we verwachten dat het niet 123 zal lukken ivm met pco wat bij mij is vastgesteld een aantal jaar geleden. Nou lees ik een hoop verhalen op de site van wat je ongerveer kunt verwachten. Ik heb ook gelezen dat sommige er al jaren mee bezig zijn(heel erg knap), dit heb ik ook aan mn vriend verteld en zijn reactie was dat hij dat niet wil. Hij wil er geen jaren mee bezig zijn omdat hij denkt dat je relatie er dan teveel onder lijd, ik heb er niet op gereageerd omdat ik niet zeker weet hoe ik hier over denk. Hij zegt: met zn 2en zijn we al jaren gelukkig en dat zullen we ook wel blijven, met of zonder kind hoe denken jullie hierover?? voor de mensen die al jaren bezig zijn, ik hoop dat t gauw lukt voor jullie. Ik heb super veel respect voor jullie
uhm ik weet wel dat toen mijn moeder zwanger wilde worden was ze 24, mijn vader wilde dit nog niet.. dus oke.. toen kreeg mijn vader de kriebels en wilde hij kinderen en mijn moeder had zo iets van nou ja we zijn al jaren gelukkig zonder. maar goed ze wilde toch proberen. mijn moeder had een heel onregelmatige cyclus, werd iets van 4 keer per jaar ongesteld. ze was er niet echt mee bezig met zwanger worden, ze zei tegen me vader van als het niet lukt is het ons niet gegund, maar ik ga niet moeilijk liggen doen met medische trajecten. nou zo gezegd zo gedaan, ging je op vakantie een weekje met mn vader, en ja hoor zwanger.. ze heeft er 9 maanden over gedaan en werd maar 4 keer per jaar ongi... zo zie je maar weer
ik heb het ook heel lang uitgesteld(ivm werk, wonen enz) maar nu wil ik niets liever, ik ben benieuwd hoelang het duurt en of dat het ons gegund word natuurlijk maar denk niet dat mijn vriend het jaren lang wil proberen, we hebben vandaag gehoord dat een kennis na 12 jaar in verwachting is van een tweeling met medische hulp. Hij zei gelijk: dat ie het geen 12 jaar wou proberen mannen denken er heel anders over
maar kijk dat probleem heb ik ook hoor.. wij gaan nu ook onze 3e rinde in.. ik ben 22 en mijn vriend is 25.. iedereen denkt zo.. jij bent niet de enige.. ben je al lang met de pil gestopt? en hoelang zijn jullie nu bezig voor een kindje? verder kan ik je alleen als advies geven geniet van elkaar, probeer om de dag sex te hebben (geen moeten! als je keer niet wilt, dan niet) en probeer niet elke keer jezelf gek te laten maken
Ik kan me niet voorstellen dat ik het proberen zwanger te worden zal opgeven voordat ik in de overgang zit.. Ik ben nu 25 jaar, dus dan heb ik nog wel een tijdje te gaan. Aan de ene kant begrijp ik wat je bedoeld, want ik merkte na een jaar al dat het echt pijn ging doen als ik ongesteld werd, alsof er een stukje van me dood ging.. het werd eigenlijk elke maand pijnlijker. Maat het idee dat ik zou stoppen met proberen een kindje te krijgen (terwijl ik nog geen kindje heb natuurlijk) vind ik vreselijk.. Ik moet er ook niet aan denken hoewel de angst er intussen wel is.. Wel merkte ik na een tijdje dat je een soort geobsedeerd raakt, omdat het maar niet lukt.. Elke maand probeer je meer dingen, gezonder te leven, dingen niet te eten of juist wel.. Ik sloeg er bijna in door! Elke maand was ik er van overtuigd dat het raak was en elke keer was ik teleurgesteld.. Voor mijn man was dat ook moeilijk om te zien en door te maken. Ik moet ook zeggen dat de pauze die we hadden ivm onze bruiloft mij heel erg goed heeft gedaan, omdat ik het even los kon laten. Maar op dit moment zeg ik; ik geef niet op tot we alles hebben geprobeerd en het zeker is dat het nooit zal gebeuren..
hallo pink en evaa Of mannen er anders over denken weet ik niet wij hadden ook nooit gedacht dat we er zo lang mee bezig zouden zijn, voordat we ons wondertje zouden mogen krijgen helaas is dit nog steeds niet gelukt. Maar je groeit er samen naar toe Als ik toen wist wat ik nou weet tja dan hadden we het misschien allemaal wel iets eerder in werking gezet. We zijn vorig jaar augustus met iui begonnen (na allerlei vooronderzoeken te hebben gehad)na 6 pogingen was er nog steeds geen resultaat. Nu gaan we binnenkort het ivf traject in zo spannend en eng tegelijk . Hoever en hoelang we nog door gaan geen idee ik weet wel dat het heel veel van ons vergt maar we zijn tot nu toe er alleen maar samen sterker door geworden. En gelukkig waren we en zullen ook blijven Wees eerlijk tegen elkaar en laat het allemaal op je af komen als je na een tijdje twijveld ga naar de HA. Ik hoop voor jullie dat het niet nodig zal zijn Succes dames
Ik heb nooit gedacht "hoe lang gaan we bezig zijn".. Ik las toen dat het heel normaal was als je na een jaar zwanger werd. Maar bij ons ging het toen anders ik ben 1x ongesteld geworden daarna niet weer normaal, had geen eisprong en ook pcos. We hebben toen besloten naar de gyn te gaan. M'n man stond er ook achter er heel veel voor over te hebben. Gelukkig had ik alleen hormonen nodig om zwanger te raken en van de 1e na 4rondes en nu van de 2e na 1 ronde Clomid. Dus ja met pcos is het misschien niet de vraag voor je vriend (en jou natuurlijk) hoe lang ga je door maar heb je de gyn en de hormonen er voor over...
Hoi @nana86 ook ik ben 25 en heb er veel voor over mijn vriend op dit moment niet misschien dat het tegen die tijd wel veranderd zoals sas31 zei dat je er samen naar groeit. Zag dat je over 3 dagen mag testen ik zal voor je duimen @babyD daar heb je gelijk in er gebeurd heel veel met je en vergt natuurlijk ook een hoop van je relatie
Wij gaan nu de 2de ronde in en idd om de dag sex. Ik ben zelf 25 en mn vriend word 31 over 2 weken. Of ik nu wil of niet, ik ben er wel mee bezig. Als ik een winkel ben en zie en leuk mutsje liggen ofzo, denk ik bij mn eigen zal ik het pakken? maar heb me voorgenomen dat ik dat pas doe als ik zwanger ben, maar de verleiding is af en toe best groot. Nou ben ik van nature toch al een ongeduldig persoon Maar ik zie ook hoe mn vriend naar baby`s kijkt wanneer we ze tegen komen, een heel verlegen lachje op zn gezicht dan. Zo aandoenlijk
Ik kan alleen maar zeggen dat dit per stel verschilt. Wij zijn na 4 jaar proberen, waarvan een jaar in de MMM er als stel alleen maar beter uitgekomen. Natuurlijk speelt ook wel mee dat ik uiteindelijk zwanger ben geworden
hier voor nr 3 jaren nodig gehad, en idd met momenten heeft het vat op je relatie... is hier ook geweest maar door er samen over te praten, proberen wat meer los te laten zijn we kunne blijven doorgaan ervoor en als koppel er sterker uitgekomen...
Voordat we besloten dat we er nu voor gingen hebben mijn man en ik het er vaak over gehad; wat als het niet lukt? Wat doen we dan? Mijn man had zoiets van: dat zie ik/we dan wel weer. Maar ik denk juist dat je er heel duidelijk en eerlijk over moet zijn: tot daar en niet verder. Ik heb er veel over gelezen, dit (een grens vaststellen) wordt ook aangeraden om toch een stukje rust te creeeren. En het lijkt mij erg belangrijk dat je ervoor zorgt dat je het samen ook goed hebt, en erover kan praten. En even iets anders: ik denk dat op een zekere hoogte mannen wel anders denken, maar als het erop aankomt, hoeven zij niet alle behandelingen te ondergaan..... Misschien ook vragen waarom hij tot daar wil gaan en niet verder? Ik bedoel, mijn oom wilde in de eerste instantie niet de mmm in omdat hij het te erg zou vinden voor zijn vrouw. Maar na een goed gesprek begreep hij wel dat niet gaan voor haar erger zou zijn dan wel gaan. Nou ja lang verhaal geworden... Heel veel sterkte, ik duim voor iedereen voor een plakkerd.
Dankjewel! Zelf denk ik niet dat het deze maand raak is, ik ben al meer bezig met volgende maand Ik hoop dat jij snel een positieve test in je handen mag hebben!
hoe lang ga je door, een vraag die ik mijzelf steeds vaker stel... Wijn bezig voor een derde wondertje maar het wil nog niet zo lukken. Nr 1 was er na 14 mnd toen we net de MMM ingingen. Nr 2 was er in de 2e ronde en nr 3 tja die laat nu dus al 2 jaar op zich wachten. Ben inmiddels 34 en vraag me dus vaak af tot wanneer we door blijven gaan. Zijn inmiddels naar het ZH geweest en bij mijn man en mij zijn geen afwijkingen gevonden. Had wel een wat korte LF en heb daarvoor nu sinds februari progesteron pillen. Maar verder dus geen MMM. Dit willen we ook niet want we zijn dolblij met onze 2 dochters maar het blijft kriebelen voor een 3e. Tja eerst wilde ik 't maar een jaar proberen, toen telkens een half jaar verder en nu is mijn einddatum al bijgesteld tot het einde van dit jaar. Wat ik doe als dat bereikt is? geen idee, zien we dan wel weer.
mijn vriend en ik gaan nu de derde ronde in... maar als ik na een jaar niet zwanger ben, ga ik toch naar de HA denk ik.. ik wil echt heel graag een kindje, zou me leven niet zonder kunnen voorstellen..
Als ik niet zou weten dat ik alles had geprobeerd om een kindje te krijgen, dan zou ik me er niet bij neer kunnen leggen als ik nooit een kind mag krijgen. Mijn vriend staat er ook wel anders in, dat is denk ik voor de meeste mannen zo. Maar hij weet hoe belangrijk het voor mij is en daarom zijn we nu toch het medische traject ingegaan.
Wat Annedore zegt, het verschilt per stel. Ik kan ook alleen maar zeggen dat de hele mallemolen ons alleen maar dichter bij elkaar brengt. Hoe lang ga je door ... is een vraag die ik me in het begin wel eens afvroeg, maar ervaring leert mij dat je daar echt geen antwoord van te voren op hebt. De MMM heeft de neiging om je standpunten te herzien op momenten dat je daar over na moet denken eigenlijk. Ik zei vroeger ook, als het jaaaaaaren moet duren, dan laat dan maar. En nu ... zijn we al 9 jaar bezig en gaan we onze derde poging in Dusseldorf (hopelijk) laten plaatsvinden. Als de wens zo groot is, ga je tot het gaatje zeg maar ... en verleg je je principes erg makkelijk. En mocht het dan alsnog niet lukken, zullen we samen erg verdrietig zijn maar weet ik ook dat we samen er uiteindelijk ook wel komen. Maar ik wil dan wel tegen mezelf kunnen zeggen dat we er echt ALLES aan hebben gedaan.
Het is voor iedereen anders, en velen verleggen de grens als ze eenmaal bezig zijn. Dat snap ik wel, al denk ik dat het verstandig is af en toe weer even de vraag te stellen: hoe ver wil ik nog gaan... Voordat wij stopten met AC, hebben we met elkaar besproken wat wij zouden doen als het niet zou lukken. Beide voelden we niets voor een medisch traject. Ik had wel een kinderwens, maar het is nooit mijn allergrootste wens geweest, ik kon me ook een gelukkig leven zonder kinderen voorstellen. Ik ben gestopt met de pil toen ik 35 was en realiseerde me dat ik daar zélf een risico mee nam. Vond voor mezelf dat de consequentie daarvan moest zijn dat ik de natuur zou laten bepalen of het ouderschap me wel of niet gegeven zou zijn. En ik heb genoeg vrouwen in m'n omgeving gehad die IVF en ICSI hebben doorlopen om te weten dat zo'n traject niet erg prettig is (understatement) en dat het niet altijd tot een kind leidt. Ik had het er niet voor over gehad.