Het kan ook makkelijk zo zijn dat je na een weekje of 10 a 12 je ineens weer veel beter gaat voelen,je hcg zakt dan namelijk weer en is niet mer op de piek zoals die nu is (het zwangerschapshormoon veroorzaakt vak de klachten) en is het dadelijk over 2 of 4 weekjes weer over. Ik ben bij de eerste ook nooit ziek geweest en zelfs geen enkele klacht gehad maa nu bij de 2de voelde ik me ook erg slap en ziek in de eerste 10 weken maar daarna verdwenen de klachten als sneeuw voor de zon. Vind het zelf wel een beetje raar overkomen zoals het beschreven is maar hey op internet komen veel dingen nou eenmaal anders over dan bedoelt word denk ik dan maar.
Panter, Ik waardeer je reactie. Helemaal als ik zie dat je al zo lang bezig bent voor een kindje. Als ik mijn hele levens verhaal hier op papier zou zetten dan zouden meer mensen me misschien begrijpen. Ik ben zeker geen persoon die denkt, zo dan halen we het maar even weg. Ik weet als geen ander hoe het is om heel lang met een kinderwens rond te lopen. en overal om je heen zwangere vrouwen te zien. Als ik toen deze topic zou lezen die ik zelf nu heb geschreven , had ik denk ik ook boos gereageerd. Geen haar op mn hoofd die ook maar iets in de richting van abortus zou denken. Mijn wens is uitgekomen , en ik ben iedere dag dankbaar en dolgelukkig met mijn lieve schat die hier rond loopt. Ik ben zwaar onder druk gezet door mijn toenmalige ex , om het weg te laten halen onder het mom van, als je van me houdt.. Ik heb nog net zijn ogen niet uitgekrabt. En ik ben blij dat ik destijds naar mezelf heb geluisterd. Iets wat ik altijd al gedaan heb, bij mezelf blijven. Ik heb toen voor mijn wondertje gekozen en ben blij dat ze bij me mocht komen. Niet lang na haar geboorte ben ik bij mn ex weg gegaan. Hij was geestelijk en lichaam erg slecht voor me. Het herstel de jaren erna heeft heel lang geduurd. Ik ben 3 jaar lang aan het vechten geweest. Waarop een enorme lichamelijke reactie volgde. Ik werd chronisch moe. Dat nam niet weg dat ik stiekum verlangde naar een gezinnetje. Iets wat ik al zo lang wilde. Na een aantal jaren kwam ik iemand tegen , ik heb het alle tijd gegeven om het te laten groeien. Wel merkte ik aan mezelf dat ik heel weinig aankon omdat ik iedere dag geconfronteerd werd met het chronisch moe zijn. Toch hield ik mezelf voor ogen, dat ik aan mijn toekomst wilde werken en nog dolgraag een kindje zou willen. Toen werd ik zwanger. DOLBLIJ!!!!!! Maar wel de angst in mn achterhoofd of ik het wel aan zou kunnen. De eerste weken ging het super goed, en ik was als de doods voor een miskraam. Toen ik opeens midden in het winkelcentrum op de grond kletterde. Flauw gevallen. Ik schrok me rot. Gelukkig was mijn dochtertje op dat moment niet bij me. Wat voor trauma krijgt je kind er dan bij . als je je moeder op de grond ziet kletteren. Ik wil mijn kind juist voor dit soort dingen beschermen en haar een zo stabiel mogelijk leven bieden. De dagen en weken die hierna volgden zij werkelijk een hel geweest. Ik viel meerder keren per dag flauw, en kan bijna niet meer lopen. hoe voel je je als moeder zijnde dan, als je nauwelijks meer voor je kind kan zorgen. Mijn partner is reist veel voor zijn werk , dus ik sta er veel alleen voor. Mijn gevoel zegt dat ik onvoorwaardelijk voor mijn kind blijf kiezen. Mama, gaan we naar vandaag naar de kinderboederij? nee dat kan niet mama, voelt zich niet zo lekker. mama voelt zich niet zo lekker. mama voelt zich niet zo lekkker. mama voelt zich niet zo lekker. mama voelt zich niet zo lekker. Weet je hoe je je dan als moeder voelt? Ik schiet haar nu al te kort. Nauwelijks in staat om voor haar te zorgen. En de tweede is er nog niet eens! Ik zal nooit zomaar even voor een abortus kiezen. Maar nu, het gaat nu al tenkoste van mezelf en mijn dochter. Wat is eerlijk...
Ik snap dat je er voor je kindje wil zijn, maar als je het nu weg laat halen is alles voor niks geweest. je ontneemt je dochter ook een broertje of zusje. Waarschijnlijk ga je je over een week of 2 beter voelen, je bent al zo ver gekomen. meestal is de piek tussen de 6-10 weken, je bent al op de helft. Kan me voorstellen dat het heftig is als je er alleen voor staat. Heb je een moeder in de buurt die wat zorg kan overnemen? Een vriendin die je dochter meeneemt naar de kinderboerderij? Zo heb jij de tijd en ruimte om even op adem te komen, en je dochter is even leuk weg. Hebben ze je bloeddruk nagekeken? Is die mss erg laag? Dan zou je boullion kunnen nemen, daar zitten zouten in die je bloeddruk omhoog kunnen helpen. Maar het hjoudt ook vocht vast, waardoor je je mss wat beter zult voelen. Kleine beetjes eten, om het uur een half crackertje? In sommige gevallen van extreme zwangerschapsmisselijkheid wil een sonde nog wel eens helpen. Ik hoop dat je iemand in de buurt hebt die je deelgenoot kan maken, iemand die je kan helpen met de zorg voor je dochter. Iemand die even een boodschap voor je zou kunnen doen. Iemand die je gewoon even vasthoud en zegt dat het uiteindelijk goed komt. Want dat komt het wel, het is nooit zo donker of het word weer licht. sterkte!
ja maar meid. je bent nu 8 weken met 10 weken heb je de piek daarna zakt het af. vraag de vk je door te sturen vraag om orale tabletten tegen misselijk heid. ik weet wel wat je bedoelt hoor mijn zoontje heeft ook te leiden gehad onder mij. ik kon niet eens zijn luier verschonen zonder een emmer naast de commode omdat ik gegarandeerd ging kotsen het zei bij een poepluier of bij een plasluier dat maakte geen verschil. laat de boel de boel en kruip met de dochter op de bank met een dvd of laat je dochter ophalen door opa en oma voor een leuke dag dan kun jij bij tanken.laat je desnoods opnemen voor een dag of 3 zodat je vocht en ijzer weer oppijl krijgt. kijk ik snap het best dat je die keuze wil maken maar vergeet niet na de abortus ben je er ook nog niet vanaf het hcg blijft ook nog een week of 2 dus dan zou je ook op die 10 weken zitten
ik snap best dat je onvoorwaardelijk van je dochtertje houd en liever alles anders ziet voor haar. Ik had er 2 lopen die me nodig hadden, ik stond er ook alleen voor me man werkte elke dag. Toch heb ik door gevochten. En ja ik voelde me ook schuldig tegenover me andere 2 kinderen dat ik niks kon doen op dat moment, en dat zij niks aan me hadden. Dat heb ik nu zelfs nog wel eens dat ik denk; die periode is even rot geweest want me 2 mannetjes hadden niet veel aan hun mama. Maar het geluk wat ik nu heb met me 3 wondertjes doet me zo goed. Ik denk persoonlijk dat ik niet met mezelf nou zou kunnen leven als ik me kindje had weggehaald. Dat betekent niet dat jij moet doen wat ik zeg, maar ik zag het ook echt niet meer zitten. Toch ben ik doorgegaan en heb ik nu 3 prachtige wondertjes waar ik heerlijk van geniet. Wat je keuze ook is, het is jou keuze maar denk ook aan dat kleintje in je buik die een kans verdiend en er ook niet om heeft gevraagd om het jou zo moeilijk te maken. Het is moeilijk om keuzes te maken vooral als je volop in de hormonen zit. Het is moeilijk om te weten wat goed en wat fout is, maar het kindje weghalen omdat jij je zo rot voelt en je je dochtertje niet aan de kant wil schuiven is niet een echte reden om het weg te laten halen. Maar goed dat zijn mijn woorden....
@TS: heb je met een gyn alle opties bekeken om te zien hoe je je beter kunt voelen? En als je al chronisch vermoeid was, is het dan niet verstandig om andere artsen mee te laten kijken, (neuroloog bijvoorbeeld?) Ik vind het een heel erg drastisch besluit, en ik kan echt meepraten over je beroerd voelen: bij Thirza 7 mnd kotsmisselijk geweest en het is nu alweer begonnen hier. Kunnen we misschien nog met je meedenken, welke opties er nog zijn die je niet geprobeerd hebt? Ik heb vanochtend bijvoorbeeld de seaband-bandjes gehaald, schijnen in 70% van de gevallen te werken/verlichting te geven, (wetenschappelijk onderzocht). En bij vermoeidheid: hoe is het gesteld met je vitamine b? Laat daar eens op prikken? Bij tekort kan dat namelijk heftige vermoeidheid en misselijkheid veroorzaken en dat kan verholpen worden door injecties met vitamine b12... En je bloeddruk: is die erg hoog of laag? Als die laag is, ga je je daardoor ook vermoeider voelen en verklaart dat het flauwvallen ook wel: zoethoutthee drinken dan!
Tijdens deze zwangerschap ben ik ook behoorlijk misselijk geweest 2 keer ziekenhuisopname vanwege uitdroging Ik heb in die periode ook met abortusgedachten rondgelopen ik wilde me weer goed voelen ik kon haast niet meer voor mijn kindjes zorgen. O wat ben ik blij dat ik het niet heb gedaan mijn man heeft me altijd voorgehouden dat ik daar spijt van zou krijgen ik wilde dolgraag een derde kindje Ik sta bijna op het punt om te bevallen waar ik ook naar uitkijk ik wil mijn kindje zo graag in mijn armen houden Heel veel sterkte
Ook mijn zwangerschap is in het begin niet over rozen gegaan. Ik weet echt niet wat de roze wolk inhoudt. Meestal was het een donderwolk! Maar ik wilde graag een kindje, dat heb ik steeds in mijn achterhoofd gehouden. Moest door de zure appel heen en nog steeds. Heb flinke BI, kan haast niks meer, maar ik doe het allemaal voor dat baby'tje in mijn buik, waar ik nu al zielsveel van hou. En mocht ik ooit nog een keer zwanger worden, dan weet ik dat het heel zwaar zal zijn, maar ik heb het er graag voor over. Die rotte dingen vergeet je vanzelf wel weer en met 8 weken heb je inderdaad een HCG-piek. Was zo beroerd dat net als kwebbeltje ik een relatie met de wc had en 2 keer ben opgenomen geweest.
Denk dat jij je verhaal beter kunt delen met een professioneel iemand ivp met ons. En ik ben blij dat ik niet het kind in jou buik ben.
Ik zal geen oordeel vellen maar kijk alleen naar wat ik zou doen. Ik zou me iig laten doorverwijzen naar een gyn. om te kijken of er nog opties zijn die ik nog niet geprobeerd heb..opname...volledige rust..medicijnen..speciaal dieet of misschien wel B12 injecties Daarnaast zou ik me afvragen of ik de klachten wel allemaal bij een zwangerschap horen want kan maar zo zijn dat je iets anders onder de leden hebt. En ik weet dat het cliche is maar je draagt een kind 9 maanden en als het kindje enorm gewenst is zou ik er wel 9 maanden doodziek voor willen zijn om dan alsnog het gezinnetje te hebben waar je van droomt.... Ik wens je heel veel succes en sterkte maar ik zou zelf eerst alles geprobeerd hebben voor ik z'on belangerijke keuze zou maken zodat ik na de tijd wel kon zeggen: Ik heb er echt allllllleees aangedaan.
Ondanks dat het een zwaa beladen onderwerp is voor velen vind ik het wel erg goed dat je dit eerlijk bespreekbaar maakt en het niet even wegmoffeld zeg maar,respect daarvoor Jessa!
Jouw partner kan toch ook (betaald) zorgverlof aanvragen als blijkt dat jij het huishouden niet meer draaiende kan houden? Kan zo voorstellen dat het nu uitzichtloos lijkt, en dat je je meisje absoluut niet te kort wilt doen. Maar weghalen... het lijkt me zo drastisch. Het is zo makkelijk om te zeggen; het is maar een periode. Maar dat is het echt! Je meisje zal straks zo blij zijn met een broertje of zusje. Straks kan ze (bij wijze van) elke dag met jou naar de kinderboerderij etc. Is het niet mogelijk om haar tijdelijk halve dagen naar het kdv te doen? Psz? Wellicht krijg je voorrang door deze situatie. Hoop zo dat jullie een weloverwogen keuze kunnen maken waar jullie later geen spijt van krijgen. Welke beslissing deze ook mag zijn! *knuffel*
Ik heb een miskraam gehad toen ik ietstje meer dan 8 weken was. Ik ben van 5 tot 8 weken doodziek geweest, kon amper lopen, was dood moe, kotsen, draaierig misselijk. Lag alleen maar op bed. Ik woonde op een kamertje dus niet met mij vriend samen, had geen geld, geen vast werk niks, geen ouders waar ik wat aan had. Zat dus in een behoorlijk vervelende situatie. Ik wilde de hele zwanger schap niet, ik dacht wat moet ik met een kind op me 20ste. Toch heb ik geen seconde aan abortus gedacht. Nu heb ik met bijna 9 weken een miskraam gehad, en verlang ik meer dan ooit naar een kindje en vind ik het ziek zijn het allemaal meer dan waard. Helaas hebben we besloten 1 jaar te wachten. Abortus is nergens een oplossing voor.
Meid denk aub goed na!! het erge ziek zijn gaat echt over..ook jij zult je goed gaan voelen geloof daarin!!!! kom op meis nog ff volhouden..ik ben de eerste weken ook echt ziek geweest, maar voel me nu zooo goed...en voel me kindje lekker schoppen heerlijk gevoel...hou vol meid, kom op!!! ben blij dat het je wel aan het denken zet!
Hetgeen je nu het meeste van houdt, je dochter, wil je nu ook weg laten halen. Dat is geen match voor mij. Ik hoop dat je gewoon een rot dag hebt en hier morgenochtend heeeel anders over denkt.
Oh Jessa, wat moet je je verschrikkelijk voelen als je nu deze beslissing wilt nemen. Als je het echt niet trekt, ben jij de enige die hierover kan beslissen, maar denk er alsjeblieft goed over na. Het is al meerdere keren gezegd, maar je gaat je hoogstwaarschijnlijk de komende tijd wel iets beter voelen . Ik zou in jouw situatie zo bang zijn dat je nu iets beslist waar je de rest van je leven spijt van hebt. Ik ben ook dood- en doodziek geweest en - ik zal niet liegen - ik ben nog steeds iedere minuut van de dag erg misselijk en zie de wc-pot regelmatig. Maar het staat in geen verhouding met hoe ik me de eerste 20 weken heb gevoeld. Hoewel het nog steeds niet echt super is, is het nu gewoon goed te dragen en zing ik de tijd gewoon een beetje uit. Jij zit nu middenin die vreselijke eerste periode, en je raakt je perspectief daardoor wellicht wat kwijt, maar de kans dat ook jij je langzaam beter gaat voelen, als is het maar een beetje, is echt heel groot! Ook ik zou in jouw situatie trouwens de verloskundige gedag zeggen en bij een gynaecoloog aankloppen om na te gaan of er misschien iets is wat je wat verlichting kan geven! Heel veel sterkte met je beslissing!
Ik ben ook echt hondsbedoerd geweest in week 7 en 8 wist echt niet waar ik t zoeken moest! En dan heb ik niet eens een kleintje maar luister goed, het komt goed!!!!! Voel me al een stuk beter en er zijn veel minder drastische oplossingen, wat dacht je van die kleine uit logeren? Even heel raar gezegt, op t moment dat je t weg zou laten halen dat is niet eerder dan binnen nu en 10 dagen, dan zal je je al veel beter voelen!
Even mijn eigen verhaal om te laten zien dat een zwangerschap véél opoffering kan vragen... (sorry dat het bericht wat lang wordt...) Ik heb een dochtertje van 2jaar en ons tweede wonder is op komst. Ik had gedacht om met mijn dochter nog een geweldige zomer te beleven, wij tweetjes eropuit gaan, naar de dierentuin, pretpark, wandelen in het bos, zwemmen, ... want ze is echt mijn alles, mijn grote schat! Mijn man is er ook hoor, maar op onze boerderij is er steeds veel werk, dus ik ben er meestal alleen voor haar geweest, ze hangt heel erg aan mij als mama. En dan blijkt deze zwangerschap niet te verlopen zoals "gepland"... Vanaf het begin constante bloedingen, vanaf 12w moeten stoppen met (halftijds) werken, niet meer fietsen, langer dan 1u rechtstaan, heffen, ... Dus de zorg voor mijn dochter moest ik stilaan aan anderen overlaten, met héél veel pijn in mijn hart! Vanaf 20w volledige bedrust thuis, mijn dochter kan ik zelf niet meer verzorgen, laat staan ermee spelen, optillen als ze valt om ze te troosten, ... geloof me, dit steekt als een vlammende pijn in je hart... En nu, vanaf 25w lig ik in het ziekenhuis. Het enige wat ik nu nog kan doen voor mijn dochter, is een schema maken door wie en wanneer ze opgevangen moet worden, waar ze slaapt, eet, ... . Deze zomer gaat aan mij voorbij gaan, ik ga mijn dochter niet op het potje kunnen leren gaan, niet deze laatste tijd met haar als enig kind kunnen doorbrengen, een deel van haar 'groter worden' missen... Ik ben er niet voor haar, en dat is verschrikkelijk als moeder!! MAAR... ik zou nooit zo'n beslissing nemen zoals diegene die jij nu overweegt... Moeilijk lukt ook hoor! Je bent natuurlijk nog niet zo ver, maar ik denk dat er echt andere medische mogelijkheden zijn om je beter te doen voelen. Deze paar maanden in jouw volledige leven zullen misschien een nare herinnering blijven, maar niet meer dan dat! Het resultaat is het zó waard!!! Ook voor je kindje, dat nu een zusje/broertje gaat krijgen, dat is toch geweldig! Bespreek het toch eens grondig met je gyn, laat bloedonderzoek doen om de oorzaak van je zwakte uit te zoeken, misschien is het eenvoudig verholpen met vitaminen, meer zoutopname, ... of andere medicatie die gericht helpt (gerichter dan paracetamol)? Véél succes, véél sterkte gewenst en veel beterschap! Hopelijk neem je de juiste beslissing!