TS; Ik snap je gevoel. Zelf ben ik ook vanaf de 1e dag hondsberoerd. Heb in het ziekenhuis gelegen door uitdroging en zelfs mijn zoon voor 10 dagen moeten onderbrengen bij oppas adressen. Ik kon NIKS. Niet eten maar ook niet slapen. Voelde me alleen heel erg naar. Helaas gaat het nu nog steeds niet vanzelf allemaal, spuug nog dagelijks, maar ik weet waar ik het voor doe. Ja het is zwaar. Loodzwaar. Zeker met een peuter er bij. Maar ik voel nu mijn baby schoppen en ben vreselijk blij dat ik bijna op de helft ben. In dec is het zeker weten voorbij. Daarna begin ik er ook nooit meer aan. Maar tot dec moet ik het kunnen volhouden. Denk goed na of jij dat niet ook kan. Sterkte.
Ik zou nog een gesprek aangaan met je huisarts over je gevoel op dit moment. Wellicht kan hij je helpen. Het klinkt alsof je depressief bent of een burn out hebt... Wellicht kun je met tijdelijke medicatie en als je je wat beter voelt eventueel gesprekstherapie, toch de zwangerschap voldragen. Of je moet er echt geen zin meer in hebben en sowieso geen tweede kind willen, dan houdt het natuurlijk sowieso op. Sterkte met je beslissing!
Je man/vriend heeft trouwens sowieso recht op zorgverlof in deze situatie, zodat hij de zorg voor je andere kleintje en het huishouden kan overnemen! Tenzij hij zelfstandige is of zo, dan wordt het lastig. Vind je het idee dat je in ieder geval zeker weet dat dit maar tijdelijk is niet toch een lichtpuntje? in het aller-aller-allerergste geval voel je 9 maanden zo klote (en dat zal echt meevallen, dat wordt echt wel wat beter), dan nog weet je dat het daarna echt voorbij is en dat je er iets voor terug krijgt waar je net zoveel van houdt als van je dochter! Nogmaals sterkte!
och wat kan ik me verschrikkelijk goed in jouw gevoelens verplaatsen. Hier ook iemand die die hele zwangerschap verschrikkelijk zat kan zijn zo nu en dan. Volgens mij steekt bij mij bij tijd en wijle een oude depressie zn lelijke kop lichtelijk omhoog en die moet ik dan met veel geweld en positieve energie (en dat kost me wat) de grond in stampen. Daarnaast natuurlijk alle gewone kwaaltjes. Bijna alle avonden zit ik huilend op de bank tegen mijn lief en dan herhaal ik dezelfde litanie dit is niet leuk, ik vindt het niet leuk, dit is niet leuk, ik kan niks, ik doe niks, jij moet alles doen... Hij begint eindelijk een beetje te snappen dat ik het echt erg moeilijk heb met deze zwangerschap en is me steeds meer aan het steunen, dat helpt wel. Daarnaast weet ik dat ik, als ik het mezelf toesta, ik onmiddelijk in een negatieve gedachtenspiraal verval, ik neem dus 's avonds een uurtje waarin ik mezelf toe sta me rot te voelen, en daarna ben ik er klaar mee. Ik speel ook wel eens met de gedachte van abortus. Ik denk dat ik er niet gelukkiger van wordt. Ik houd dus vol. Daarbij kan ik zo intens gelukkig worden van het denken aan dit kleine wurmpie wat zo ongeveer o groot is als mijn pink. Ik heb zo'n grote glimlach op mijn gezicht als ik weer eens door de prenatal snuffel en een klein rompertje vasthoud. Ik vindt het heerlijk om met mijn lief te kletsen over namen, en over onze toekomst met dit kleintje. Ik ga blijven volhouden, en ik ga uitermate genieten van mijn zwangerschap als mijn lichaam straks gewend is aan de cycloon van hormonen, ik mijn angsten over mijn kwaliteiten als moeder heb overwonnen, mijn twijfels of dit echt de goede koers voor mij en mijn vriend zijn weggesmolten doordat hij al zo'n goede vader is tijdens de zwangerschap, en mijn prioriteiten voldoende van zwaarte en soort zijn veranderd. Zwanger zijn is volgens mij niet puur een lichamelijke questie, ook mentaal kan het een giga tol eisen en moet er soms veel werk verzet worden. Dit is hoe ik naar mijn zwangerschap en mijn gevoelens erin kijk. Die lijken op die van jouw maar zijn tegelijkertijd ook volkomen ander, dat begrijp ik natuurlijk Dat waar jij over nadenkt is een zeer moeilijke beslissing, zeker omdat je al een schat van een dochter hebt van wie je heel veel houdt. Ik hoop dat je, welke beslissing je ook neemt, vrede hebt met de uitkomst van dit dilemma. Ik wil je ontzettend veel sterkte wensen de komende tijd, wat het ook gaat worden.
Ik weet echt wel hoe je je voelt, heb zelf de eerste weken dag en nacht overgegeven en ook kotsend achter mijn zoontje aangerend. En dat is idd niet grappig. Maar je weet dat het tijdelijk is en wat je ervoor terugkrijgt. Hoe stom dit ook klinkt, positief denken helpt echt! Je kunt jezelf lichamelijk zieker maken door zo negatief te denken. Zou eerst eens met ja ha gaan praten voordat je zo'n besluit neemt!!!
In het begin van je verhaal dacht ik; Oh, meid wat herkenbaar! Tot ik verder las! Ik denk dat veel vrouwen zich ellendig hebben gevoeld in de eerste weken of gedurende de hele zwangerschap! Vanaf de 6e week kon ik ook niets meer eten, alleen droge crackers en water! Ik voelde me dood ellendig en heb toen ook tegen mn man gezegd; Als dit zo de hele zwangerschap zo moet, dan is het 1 keer en nooit weer! Maar weghalen? Ik snap het gewoon echt niet. Het lijkt me verstandig als je eens met je H' of verloskundige/gynaecoloog hier over praat! Er zijn echt wel mensen die je hier in kunnen begeleiden, zonder dat je dit kindje weglaat halen!
Wat zal jij je beroerd voelen zeg dat je zo'n drastische beslissing voor jezelf hebt genomen. Je moedergevoel én je verdriet maken gewoon plaats voor het feit dat je je zo ellendig voelt. Laat ik voorop stellen dat ik het echt enorm rot voor je vind maar dat ik toch een klein sprankje hoop zie in je laatste post. Zo veel meiden die in hetzelfde schuitje zitten of hebben gezeten geven jou hier advies en spreken je moed in. Probeer echt in te zien dat dit maar tijdelijk is, het gaat voorbij en hoe cliché dit ook klinkt je krijgt er straks iets moois voor terug. Zou je je nu nog kunnen voorstellen dat je je dochter niet meer zou hebben? Straks kan er gewoon nog zo'n lief wondertje van je rondlopen. Ik wil je dan ook echt adviseren om een goed gesprek te voeren met je verloskundige/gyn, huisarts en eventueel een neuroloog. Zorg iig er goed onderzocht wordt of er niet nog iets anders op lichamelijk of geestelijk gebied speelt. Ik wil je alle kracht toewensen en ik hoop dat je voor jezelf de juiste beslissing maakt en je snel weer beter gaat voelen.
sorry, ik kan voor heeeeeeel veel dingen begrip opbrengen en wellicht de andere kant ook nog zien ... maar dit ???? Mijn hart huilt ... je trekt het niet en dus (!!) haal je het weg. Er zijn andere mogelijkheden .. ooit aan gedacht? Ik vind het dapper dat het hier dropt hoor, ik begrijp dat ook dit zwanger zijn betekent (niet alles is rozegeur en maneschijn en omgeven door roze wolken), maar kom op zeg :x... spreek met een arts en geef aan wat je nodig hebt. En idd, een tweede kind betekent dat je je aandacht moet verdelen, ennu mama zich niet goed voelt, dat mama er niet op commando is, daar zal ze aan moeten wennen. Maar zoals met alles, het is uiteindelijk jouw lijf, jouw beslissing, jouw ding waar je mee zal moeten leven. Ik hoop van ganser harte dat je doet wat goed is! Sterkte!
Lieve Jessa, Ik kan je alleen maar zeggen, sterkte met nadenken of je het wel of niet laat weghalen... Ik zou zelf niet deze keus gemaakt hebben, aangezien mijn gedachten gewoonweg anders daarover zijn, ik was kapot na mijn vroege miskraam met 4 weken 3 dagen... en nu al 13 weken op en top zwanger, kapot, kotsmisselijk, en daarnaast run ik een eigen hotel, waar het nu topzomer is!!! Ik denk aan je, en ik hoop dat je de goede keuze maakt! Liefs
Ik zou nog eens met de huisarts gaan praten. Dat flauwvallen (en zo vaak) is helemaal niet goed. Sorry, ik wil niemand anders voor het hoofd stoten maar velen van jullie zeggen allemaal ik was ook hondsberoerd, had een relatie met de pot... Maar vielen jullie ook een paar keer per dag flauw? Ik heb zo'n beetje het gevoel als ik de antwoorden hier zie dat iedereen daar zo'n beetje overleest. Het moet al zwaar zijn als je helemaal niks kan, geestelijk eronderdoor zit en dan ook nog flauwvallen erbij. Ik kan me heel goed voorstellen dat dat het allemaal nog net wat lastiger maakt. Maar ik vind het ook gek langs de andere kant dat hier dan niet verder naar gekeken wordt door de dokter. Of heb je dat niet aangehaald? Zeker nog een keertje langs de ha gaan en hem over dat flauwvallen maar ook je geestelijke gesteldheid vertellen. Ik wens je heel veel sterkte toe en hoop dat je eruit komt.
Eerlijk gezegd snap ik niet dat zo veel mensen er zo mild op reageren! Het is vreselijk dat je je zo ellendig voelt, maar het daarom laten weghalen???? Zoek hulp, probeer er alles aan te doen om een oplossing t vinden, maar weet dat een zwangerschap eindig is. Over een maand of 7 beval je en zullen je hormonen sowieso verdwijnen, waardoor je je (lichamelijk) beter zult voelen. Ik heb het idee dat hier veel meer achter zit. Ik vind het iig ernstig dat je na nog geen 8 weken zw schap het bijltje er bij neer wilt gooien en er over na denkt om het weg te laten halen!!
Ik weet niet of het verstandig is dat is reageer, maar kan het toch niet laten... Ik ben echt super verbaasd over een hoop reacties! Het is duidelijk dat iedereen vind dat ze het niet weg moet laten halen, maar haar ergens wel kunnen begrijpen. Hier gaan mijn nekharen van overeind staan!! Ik kan gewoon echt niet begrijpen dat als je zo graag een kindje wilt en je dan zwanger bent (waar je al heel blij mee mag zijn!) maar je je vreselijk voelt je ook maar kunt bedenken om het weg te laten halen! Hoe egoistisch kan een mens zijn... Nee, ik kan niet meepraten over ziek zijn en flauwvallen, maar ik weet dat er zo ontzettend veel vrouwen zijn die zo graag in jouw schoenen zouden willen staan, een klein wondertje in hun buik, al zouden ze 9 maanden boven de pot hangen, flauwvallen... En dat over je dochtertje, ja ik kan me heeeel goed voorstellen dat je je vreselijke schuldig voelt tegenover haar. Ik heb 3 kinderen waar ik al 20 weken niet zelf voor kan zorgen, en oh wat voel ik me daar dag in dag uit schuldig over. Heb elke dag hulp in huis want kan niks zelf. Heb ik ook gedacht was ik maar niet zwanger? NOOIT!!!! Ik heb alles over voor dit wondertje, ook al was het niet gepland. Ik hoop echt dat dit even een bevlieging van je was en dat als je alles op een rijtje zet je ook begrijpt dat dit geen optie is!!! Het is en blijft een wonder, een prachtig mensje!!!
Sorry want ik ga nu reageren vanuit mijn hormonen maar ik vind dit allemaal heel erg raar en bizar?! Iedereen ervaart zijn zwangerschap anders de ene heeft niks en de andere is al bij 10 weken in de ziektewet. Ik vind heeeel bizar dat je zo snel kan besluiten dat je je kindje weg wil halen om je beter te voelen. Sorry hoor maar is wel leven wat in je buik zit en je hebt er toch samen voor gekozen met je partner?? Je vorige zwangerschap is waarschijnlijk een stuk beter gegaan maar kom op je kindje weg halen is dat niet de makkelijkste weg? DIe waarschijnlijk uiteindelijk ook niet makkelijk zal zijn en een boel met zich mee zal dragen vor jezelf en je partner. Zit je misschien niet al in een hele snelle zwangerschapsdepressie ofzo dat je jezelf zo voelt en nu al zo denkt. Ik wil echt niet over je oordelen ofzo maar ga met iemand er over praten voor je zulke drastische besluiten neemt.
Zoals velen al hebben gezegd kan en snap ik dit niet helemaal. Ten eerste zet je dit op een forum "zwangerschap" waar mensen blij zijn met hun zwangerschap. Ten tweede kan ik mij hier een beetje kwaad over maken wat je nu schrijft. Ik schrijf ook mee op een hyves forum en daar zijn mensen al 2 a 3 jaar bezig om een wondertje te krijgen. Ze hebben er alles voor over. En ja sorry hoor maar omdat jij je ellendig voelt vind ik het wel een beetje egoistisch om zo een drastisch besluit te nemen. Ik vraag mij dan ook af ben je "per ongeluk" zwanger geworden of is de zwangerschap wel gepland?
Hallo Jessa, Ik heb even in je berichten geschiedenis gekeken en er klopt volgens mij niks van je hele verhaal! Je zegt hier dat je een dochtertje heb.... (al jaren geleden heb je het over dus die kan je makkelijk uitleggen van de baby in de buik) en in je andere topic(Opper bitch) praat je over een zoon En je parter heeft ook een zoon... Dus wat is het nu allemaal??? Waarom ben je er uberhaubt aan begonnen als je chronisch moe bent en je niet samen met je parter woont??? Je moet toch van je zoon/dochter weten wat een zwangerschap met je lichaam doet al ben je niet misselijk... Ik ben ook tot 15 weken kots misselijk geweest en ook met een lage bloeddruk dus heel slap en moe.... Dit was eindelijk over rond 15 weken en toen werd met 17 weken bekkeninstabiliteid vast gesteld. Nu ben ik 26 weken zwanger en zit ik volledig in de ziektewet! Maar geen haar op mijn hoofd die er aan denk laat maar!! Ik vind het HEEEEEL ERGGG laf om alles op je kind te schuiven, dat wonder in je buik is ook jou kind!!!
Ik vind het moeilijk om er een oordeel over te vellen maar ik zit niet in jouw situatie. MAAR als ik kijk hoe ik mijn zwangerschappen beleefd heb dan zou ik het niet over mijn hart kunnen verkrijgen om het daarvoor weg te halen. Bij mij was niet het spugen een ramp (ja de eerste 10 weken) maar mijn bekkenklachten. Bij iedere zwangerschap kreeg ik er eerder last van en steeds erger. Bij mijn laatste zwangerschap op het einde heb ik menig uurtje gehuild omdat ik er voor mijn andere 2 kids wilde zijn en dat niet kon vanwege de helse pijnen. Maar als ik ons meisje nu zo rond zie kruipen/lopen dan had ik het er allemaal voor over! Je kindje in je buik heeft hier niet voor gekozen! Hij of zij kan hier niets aan doen. Ik zou je willen adviseren om contact met de gyn/vk op te nemen en te vertellen wat er door je gedachten speelt en waarom! Misschien hebben zij nog tips/adviezen. En idd hulp vragen. Succes en sterkte met je beslissing.
Na mijn reactie ben ik ook alles gaan doorlezen. En waarom ga je gewoon niet met iemand anders praten. En verbazendwekkend dat je dit hebt gezegd midden juni!!!!! Wow! Wij zijn zwanger!! Geweldig! En heerlijk die zwangerschapskwaaltjes Ik noem het zwangerschapsverwonderingen. Vannacht de augurkjes in de koelkast aangevallen met ham Misschien oordeel ik veelste snel hoor en misschien reageer ik door mijn hormonen, maar ik zie dit ook een vorm van aandacht trekken
Ik ben ook even wat door gaan lezen en ze praat idd in een ander topic dat haar vriend een zoon heeft en zij ook en hier spreekt ze van een dochter. Dus?
? maantje 85. Als eerst, ik heb een dochtertje. Ik heb inderdaad in mijn andere topic gekeken en zie dat ik daar zoon heb geschreven. Niet bewust natuurlijk, waarschijnlijk zat ik met het zoontje van mijn partner in mijn hoofd. Dat was me nog niet eens opgevallen. Begrijp ook niet waarom je hier zon ophef overmaakt. Wat mijn partner en ik betreft. Dat klopt we wonen niet samen. Zijn zoon woont inprincipe bij zijn moeder. Als hij thuis is ,en niet werkt in het buitenland , dan komt het voor dat hij voor aantal weken bij hem is. Wat is dit voor rare reactie trouwens? Alsof ik hier doodleuk een verhaal uit mijn duim sta te zuigen . De rest van de reacties. Ik begrijp jullie allemaal. De boze ook. Alleen daar help je iemand niet mee. Dat is verspilde energie. ik zit momenteel in een hele moeilijke en pijnlijke situatie. Ik vind het alleen maar fijn , als er mensen zijn die met me mee willen denken . Daar heb ik echt wat aan.