Jeetje, wat erg zeg. Ik las het vanochtend en vond het zo ontzettend rot om te lezen. En wat ontzettend stom, als je de taal zelf niet goed spreekt, dat je man niet mee naar binnen mag. Ik dacht dat in zo een grote stad als Istanbul alles ook op medisch gebied wel modern zou zijn. Maar blijkbaar dus niet. Maar laat de volgende keren ook je man het woord doen, zeg tegen hem wat je wil, wat je wil weten en laat je niet zomaar afschepen. Heel veel sterkte meis, ik denk aan je hoor. Syl, wat een ongelovelijke flapdrol. Zat dat er al aan te komen? Heeft hij al eerder gezegd dat hij eigenlijk het kindje niet wilde? Dus je dochter heeft de bevalling alleen gedaan, zonder hem en zonder jou? Hoe kijkt ze er nu zelf tegen aan, ik bedoel tegen die ontzettende looser, en de situatie? Nou zorg in ieder geval maar goed voor haar. Ik heb helaas ook niet veel positiefs. Voel me sinds vanochtend heel raar. Heel emotioneel. Naast het feit dat de operatie nu voor de deur staat en ik daar toch best heel zenuwachtig voor ben, voelde ik vanochtend weer iets raars in mijn borst. Even ter verduidelijking, mijn moeder heeft op jonge leeftijd borstkanker gehad en leeft gelukkig nog, maar daardoor sta ik wel onder jaarlijkse controle. Vorig jaar voelde ik ook iets en toen is er niet alleen een mammografie gedaan maar ook een echo. Er was wel een ander soort weefsel te zien, en hierdoor voelde het anders, maar gelukkig niets ergs. Maar nu voel ik op dezelfde plek weer zoiets. Logischerwijs is het dus ook niets, maar ik denk maar de hele tijd, die hormonen die ik de laatste tijd heb geslikt misschien hebben die er voor gezorgd dat er wél écht iets zit. Ik voel me bij het idee zo ontzettend naar, weeíg in mijn maag. Het is allemaal wel heel veel zo allemaal bij elkaar, maandag natuurlijk dat intakegesprek gehad, a.s. maandag operatie, afgelopen week me uit de naad gewerkt om alles voor te bereiden, en nu dít weer. Ben nog een beetje ongesteld en meestal verdwijnen rare dingetjes in mijn borsten dan wel weer, wat betekent dat het niets bijzonders was (anders verdwijenen ze niet). Dus ik hoop dat dat héél binnenkort nog gaat gebeuren. Sorry ook weer egoberichtje van mij !
@Xon: voel je dan ook wat in je borst zitten, of is het meer de pijn op een bepaalde plek. Ik merk zelf wel dat mijn borsten veel meer pijn doen als een of twee jaar geleden. Ik heb het ook wel eens bij de huisarts gevraagd omdat me dat ook niet lekker zat. Ze zei dat er op hormonaal gebied veel veranderde bij een vrouw en dat het heel normaal was dat dat ook met zeer pijnlijke borsten gepaard kon gaan. Jij krijgt natuurlijk ook de nodige hormonen extra binnen en je bent nu nog wat ongesteld. Dus hormonaal is er nog van alles aan de hand. Verklaart denk ik ook dat je wat emotioneler bent. Allereerst door de hormonen en de spanning van de a.s. operatie. Hoop dat je vanavond even je zinnen kunt verzetten en een beetje kunt genieten. Dikke knuffel alvast van mij!
Sneeuwmees, nee het is geen pijn in mijn borst op een plek. Het is echt een verhard stukje in het andere weefsel. Maar het kan ook een kliertje zijn die onder invloed van hormonen opgezet/hard zijn. Maar omdat ik weet dat daar al ander weefsel zit maak ik me er toch een beetje druk om. Nu ben ik vandaag ook gewoon even helemaaaaal niet mezelf. Ik ga proberen om voor de operatie niet meer te voelen (ook al is dat natuurlijk je kop in het zand steken en weet ik niet of het lukt), want hoe meer je duwt het wordt alleen maar gevoelig. Dus nu ga ik me even lekker omkleden, de stad in en proberen me er in ieder geval vanavond niet al teveel druk om te maken.
@Xon: heel verstandig even er niet aan proberen te denken. En anders vraag je het maandag toch even als je toch bij de gyn bent voor je operatie. Die zullen best begrijpen als je daarmee zit dat je uitsluitsel wil hebben of dat door die hormonen kan komen. Heel veel plezier vanavond en laat dat rosé-biertje nog maar even lekker smaken.
@ Jeetje, ojee meid, wat een verdrietig nieuws..... heel veel sterkte en een knuf vanuit hier! Verder sluit ik me aan bij de rest, doe niets overhaast en waar je jezelf het best in kunt vinden hoor!
hallo allemaal, vanmorgen alles eens bijgelezen. Allereerst jeetje; wat erg voor je! Ik zat met tranen in mijn ogen mee te lezen! En eigenlijk ook bij de troostende woorden van sneeuwmees! Wat fijn dat je elkaar op deze manier kunt helpen! @xon, bij de operatie gewoon nog even vragen, dan heb je rust. En ik wil je alvast heeeeeeeeel veel succes wensen! Laat school los en ga er volledig voor! En lekker uitrusten na die tijd! @ alle anderen, sorry, ben het even vergeten! Maar ook ik lees met belangstelling met jullie mee! Hier alles verder z'n gangetje! liefs! en knuf voor degene die het nodig heeft!
Oh Xon, ik hoop heel erg dat het niets ergs is meid, misschien is het net als de vorige keer onschuldig. Maar ik begrijp je zorgen heel goed. En dan nu je net voor die operatie staat. Heb je gistereavond een beetje je gedachten kunnen verzetten? Heel veel sterkte morgen en niet te druk maken. Het verandert niets aan de uitkomst denk ik altijd maar. Dus echt druk maken kun je dan altijd nog. Maar ja makkelijk gezegd van een afstand, ik weet het. Ik denk ook aan je hoor. Ik ben weer een beetje aan het twijfelen over wat ik nu wil. Aan de ene kant denk ik, bij een curretage weet je wel dat het er meteen allemaal uit is en hoef je niet af te wachten, maar ik vind die ingreep zelf zo ontzettend eng en ben ook bang voor de complicaties. Maar nu las ik gisteren weer dat je als je die pillen neemt (als ik ze uberhaupt al kan krijgen hier) en afwacht en er weinig gebeurt of nog niet alles weg gaat, je een ontsteking kunt krijgen. En natuurlijk moet je dan alsnog gecurreteerd worden. Ik vind het zo moeilijk! Maar ja ik moet eerst maar afwachten wat ze zeggen morgen. Ik vraag me telkens af waarom het niet gewoon uit zichzelf al lang eruit is gekomen als het al vanaf de 6e week niet meer leeft? Waarom zou dat zo lang duren dan? Maar waar ik eigenlijk het meest tegenop zie is het gesprek morgen met die arts. Ik ben zo bang dat ze niet eens openstaat voor wat voor gesprek dan ook! Het valt me op hoe rationeel iedereen hier met zoiets omgaat. Alsof er geen gevoel bij komt kijken. Mijn man ook wel een beetje hoor. Zijn eerste reactie was, oké, we proberen het gewoon weer opnieuw. En gisteren toen hij het zijn moeder vertelde was haar reactie precies hetzelfde. Je kunt het gewoon weer opnieuw proberen. Natuurlijk is dat zo en je verandert er niks aan dat het nu zo is, maar dan ben ik er nog wel heel verdrietig om en daarnaast moet het eerst nog uit mijn lijf. Mijn schoonzusje en zwager weten het nog niet. We hebben ze gisteren wel gezien, maar het was weer hetzelfde als met vertellen dat we zwanger waren, mijn man hield stijf zijn mond dicht. Ze vroegen ook niet of we in het ziekenhuis waren geweest, maar op een gegeven moment hadden ze het wel over babyspulletjes en zo en ik wilde wel wat zeggen maar het voelde ongemakkelijk. Vandaag gaan we wel weer naar hen toe denk ik, dus als ze het dan nog niet weten van mijn schoonmoeder vertel ik het gewoon wel. Sneeuwmees: ik weet nog dat jouw berichtje over de miskraam een van de eerste was die ik las toen ik hier bij de groep kwam en het greep me zo aan ondanks dat ik je nog helemaal niet kende. Ik vond het zo ontzettend verdrietig. Ik ben ook heel blij met jullie steun, op dit moment is het de grootste steun die ik heb! Naar NL gaan, ik weet het niet. Ik zat er wel over te denken ook. Het ligt er ook een beetje aan hoe het morgen gaat denk ik. Sorry dat ik iedereen nu even vergeet en niet persoonlijk reageer op iedereen. Ik leef met jullie allemaal mee hoor!
@Jeetje: je wacht morgen gewoon het gesprek af en laat het even bezinken. Je hoeft morgen nog niets te beslissen of laten doen, hè? Eerst voldoende informatie vragen en dan een keuze maken. En wat je ook kiest, als dat voor jou goed voelt, is het altijd goed. Voor beide keuzes is wat te zeggen en er zijn voor beide opties voor- en nadelen te bedenken. Ik denk dat mijn gyn het liever zelf wilde laten komen ook omdat dat een stukje met verwerking te maken heeft. Bij mij kwam het toen vanzelf al op gang en ben ik een paar dagen later nog een beetje geholpen met die vaginale tabletten. Het vruchtje was ik al wel kwijt, maar er zat nog veel restmateriaal. De afspraak was toen dat als die vaginale tabletten niet zouden helpen, ik dan evt. alsnog gecuretteerd kon worden. Misschien kun je morgen alles vragen en dan evt. als je thuis bent gewoon eens met een Nederlandse vk bellen en vragen hoe zij er tegenaan kijken. Met alle respect voor alle landen en de gebruiken. Toen jij zei dat ze eigenlijk al dezelfde dag wilden curreteren, had ik ook gelijk dat gevoel. Zo van jammer maar helaas, alles snel weghalen en op naar de volgende ronde. Op de een of andere manier stappen zij daar toch, denk ik (maar ik mag niet generaliseren) makkelijker, en met minder emotie, overheen. Maar besef goed dat dat hun manier is om ermee om te gaan en dat jij niet bezwaard moet voelen als jij daar wel verdrietig om bent en daar ruimte voor wilt hebben. Je mag verdrietig zijn, daar hoef je je niet voor te schamen, hoor! Dus neem daar ook echt de tijd voor.
Sneeuwmees: je beschrijft het echt precies zoals ze er hier mee omgaan. Ik krijg ook sterk dat gevoel. Gelukkig kan ik bij mijn man mijn verdriet wel uiten en troost hij me. Je woorden stellen me wel gerust, dat je zegt dat ik morgen niets hoef te beslissen. Dat gevoel heb ik namelijk wel steeds. Ik zou zo graag willen dat het vanzelf op gang komt, maar zoals het er nu uitziet kan dat lang duren. Ik heb echt geen druppeltje bloedverlies nog. Eerst keek ik elke keer met angst op mijn toiletpapier of er geen bloed op zat en nu hoop ik juist bloed te zien. Ik neem die brief en foto's van afgelopen vrijdag morgen denk ik maar mee en hoop zoveel mogelijk te kunnen vragen. Dan kan ik daarna inderdaad verder zien. Ik vraag me echt af hoe lang het kan gaan duren als ik het gewoon op zijn beloop laat. Maar denk dat niemand daar antwoord op kan geven. Zo gek hè, dat het zo lang blijft zitten. Ook vind ik het heel moeilijk dat je lichaam je zo'n schijnzekerheid geeft. ik heb totaal geen enkel bloedverlies gehad en had toch wel wat zwangerschapsverschijnselen dus dan denk je dat het goed zit. Ik ga maar eens wat afleiding zoeken. Wil proberen nog niet te veel aan morgen te denken. Fijne dag vandaag!
Jeetje, wat vervelend. Ook wel heel koel allemaal, hoe je man en schoonmoeder reageren. Denk je dat dat toch komt door de andere cultuur? Of is het gewoon de familie. Als ik de turkse mensen in mijn klas wel eens zie, met het vieren van feesten maar ook bij het hebben van verdriet, dan zie ik daar juist hele intensieve momenten. Ik kan me heel goed voorstellen dat je het even niet weet allemaal. Ik zou zelf denk ik wel het gevoel hebben om snel een vliegtuig naar nederland te pakken om heel fijn in mijn eigen taal te kunnen communiceren. Of al zou je alleen maar contact opnemen met een ziekenhuis in nederland en het voorleggen. Misschien werkt er wel een turks iemand die weer contact op zou kunnen nemen met jouw ziekenhuis en jouw vragen voor kan leggen. Of je oude huisarts bellen, wie weet kan die nog wat voor je betekenen? Ik krijg morgen naast het verwijderen van die poliepen ook een curretage, en ik ben natuurlijk ook een beetje bang voor verklevingen e.d. maar het schijnt dat bij een eerste keer de kans klein is dat dat gebeurt. En mocht dat gebeuren dan zijn er ook weer manieren om dat op te lossen. Maar goed hoe klein de kans ook is, ik ben er natuurlijk ook erg bang voor, dus ik snap je heel erg goed. Ik wens je heel veel sterkte en een dikke knuf. Gisteravond geprobeerd om alles even naast me neer te leggen. Wel een beetje gelukt, was naar 'bad teacher' (film), en die was wel erg grappig. 'Wij' leerkrachten worden wel ernstig debiel en oppervlakkig neegezet, maar vooruit het is een film haha. Maar goed, na 1 drankje werd ik onwijs moe en ben ik lekker naar huis gegaan, maar toen kon ik door alle gedachten niet meer slapen. Heb nu de hele tijd zo een zenuwachtig gevoel. En inmiddels natuurlijk wél gevoeld en het zit er natuurlijk nog steeds. Maar heb min of meer besloten dat dat weer de volgende stap is (het houdt ook niet op!), eerst morgen maar eens even. Ik zou heel graag willen dat het morgenavond is.
@Jeetje: heel goed! Laat het maar gewoon eerst even op je afkomen en neem dan een beslissing waar je je goed bij voelt. Dus laat je morgen niet onder druk zetten. En sta erop dat je man erbij is. Mijn gyn zei zelfs, toen ik er ook niet uitkwam, ga maar naar huis, denk er goed over na en praat erover en laat me morgen maar weten wat je wilt doen. Dat gaf mij toen ook wel een geruststellend gevoel. Dat gevoel ken ik ook precies. Eerst zit je met angst en beven op de toiletpot en later denk je, hoe sneller ik het achter de rug heb, hoe beter. Want ook ik vond het een raar idee dat je een dood vruchtje bij je draagt. Ook al kan het lichamelijk geen kwaad, het voelt geestelijk niet goed. Bij mij heeft het 3 weken geduurd voordat het uit zichzelf afgestoten is. In die weken heb ik ook nergens last van gehad. Ik vond wel dat ik weinig (tot geen) zw.klachten had, maar als ik het daar met anderen over had, stelden ze me gerust dat iedere zwangerschap anders was en sommigen hadden ook een hele probleemloze zwangerschap gehad. Met 10 weken had ik een gesprek met mijn baas. Hij feliciteerde me. Ik zei dat ik erg gespannen was, omdat ik steeds de angst had dat het mis kon gaan en blij zou zijn de 12 wkn gepasseerd te zijn. Toen zei hij, als het niet goed zit, dan lost de natuur dat uit zichzelf op. Dus als je geen bloedverlies of iets dergelijks hebt, dan ben je toch gewoon zwanger en gaat het goed. Dat vond ik een hele goede opmerking van hem. Ik dacht, ja, eigenlijk is het misschien wel zo simpel. En toen dacht ik ook echt. Ik heb idd geen bloedverlies, dus het gaat gewoon goed. En ik had een echo gehad met 8,2 wkn en daar was een kloppend hartje op te zien. Ik begon toen ook wat meer te ontspannen. Ik heb er dus nooit geen rekening mee gehouden dat je weken lang 'zwanger' kunt zijn van een dood vruchtje. Ik dacht ook altijd dat dat gelijk afgestoten zou worden. Bij mij is het vruchtje gestopt ca. 3 dagen na die eerste echo, terwijl ik door die echo er juist een beetje vertrouwen in begon te krijgen. Vorige week schoot me te binnen dat ik in die week na die echo een dag heb gehad dat ik ineens zo heel erg misselijk was, dat ik het niet eens kon hebben dat ik een slok drinken nam. Als dat op mijn tong kwam, moest ik al kokhalzen. Ik was toen bijna blij dat ik zo misselijk was en dus eindelijk me zwanger voelde. Later dacht ik, zou dat misschien de dag zijn geweest dat het misgegaan is. En liet mijn lichaam dat op die manier blijken. De dag erna was het voorbij en heb er tot het misging ook nooit meer last van gehad. Ach ja, zo blijf je van alles in je kop halen. Fijn dat je man je steunt en troost. Ook ik merk, in Nederland, ook wel onhandige opmerkingen, zo van: ach, wees blij dat het nu gebeurd; wees blij dat het zo gegaan is want anders had je een ongelukkig kind gehad; en wees blij dat het nu gebeurd, want het is nog zo vroeg en je kent het kindje niet. Dus ontactisch gedrag komt in alle culturen voor. Laat je lekker verwennen en steunen. Dat heb je echt nodig in deze hectische tijd. Heel veel sterkte en nogmaals een hele dikke knuffel! @Xon: fijn dat je je even hebt kunnen ontspannen, ook al blijft alles als een rode draad door je gedachten spoken. En onthoud maar goed dat het morgenavond allemaal achter de rug is. Gaat je moeder met je mee (of iemand anders), zodat je niet alleen bent. Ook voor jou een hele dikke knuffel, gewoon omdat ik je een kanjer vindt dat je het allemaal maar moet ondergaan en hoe sterk je bent! Ik denk aan je en duim voor je, hoor! Hoop dat ze een mooi en lekker bedje kunnen maken zodat daar snel een mooi kindje in kan gaan nestelen. Knuffel! Berichtje is in etappes getypt en sluit maar even snel af. Mijn zoontje heeft het toetsenbord van de laptop ontdekt als race-baan voor zijn autootjes. :x
@Jeetje: Nogmaals een hele dikke knuffel hoor. Wat moeilijk allemaal zeg. Vind het zo zielig en vind 't 'n extra dimensie hebben dat je het beleeft in 'n land waar je de taal (nog) niet goed spreekt en verstaat. En waar ze misschien wel iets andere gebruiken hebben. Hoewel Sneeuwmees ook al zegt dat je in elke cultuur botte opmerkingen te horen krijgt. Tja. Ik wens je veel sterkte toe. @Xon: Pfff wat kan ik me voorstellen dat je wilt dat het snel morgenavond is. Ook jij een hele dikke knuffel hoor. Ik vind je zo stoer. Ja je kan ook niet anders want je doet alles om je wens uit te laten komen. Maar juist dat vind ik zo goed van jou! Echt joh je zal zien dat het nu gewoon gaat lukken na de operatie. Je doet het niet voor niets en ik hoop dat je heel snel zwanger raakt zodat we hier met z'n allen nog op terugkijken als dat 't nodig was en hoe het daarvoor ook weer was. Want als je al met ZI bezig bent met 'n donor dan wil je toch dat er na de inseminatie ook kans is op het innestelen van 'n vruchtje. Echt het komt goed. Ik geloof er helemaal in. Wens je ook veel sterkte. En oja dat 't maar niets ernstigs is wat je voelt. En misschien gewoon klieren zijn die wat verdikt zijn door de hormonen (in je borst). Sommige vrouwen hebben dat ook zonder hormonen. Is mij ooit verteld. Heb zelf 'n hele grote tumor in mn borst gehad omdat ik er te lang mee rond gelopen had. Mijn moeder is gestorven toen ze 35 was (wel aan wat anders, namelijk baarmoederhalskanker). Ergens was ik bang dat ik ook iets ergs zou hebben en jong zou sterven maar ergens was ik nog te jong om serieus en verstandig na te denken. Op mijn 21ste ben ik toen geopereerd; tumor uit borst verwijderd. Ik moest nog even op de uitslag wachten (weet niet meer of het 1 of 2 weken waren). Toen heb ik wel heel erg nagedacht over het leven en wat ik zou willen. Hele gekke periode was dat. Maar het was uiteindelijk goedaardig. Jaren geleden (inmiddels was ik in mn 30-er jaren) voelde ik dus weer iets hards; een knobbel. Ik was echt bang. Weer die hele weg afgegaan van mammo enz. En toen werd mij dus verteld dat het klieren waren die verhard waren. En dat sommige vrouwen op bepaalde momenten gewoon klierverdikkingen hebben. En ik kan me zo voorstellen dat als je met hormonen bezig bent, dat dat kan gebeuren. Ik hoop echt dat je je daar geen zorgen over hoeft te maken. Zodat je gewoon verder kan zoals je uitgestippeld hebt; de poliepen verwijderen om zo snel mogelijk zwanger te worden. Al snap ik wel wat je zegt over je moeder en de kans. En je hebt het over weefsel... Maar ze zijn medisch gezien ook weer veel verder nu dan vroeger. Nee laten we daar maar niet aan denken nu. Zet hem op morgen! Ik zal aan je denken. Hoe laat moet ik extra positieve energie naar je toesturen? @Moedervan2boys: Oké nu snap ik wat je zegt. Dus met andere woorden is het voor jou ook nog spannend of het raak is of niet? Er is een reden waarom jij niet denkt dat dit gewoon menstruatie was maar dat het raak is. En ja je hoort die verhalen wel eens maar nu hoor ik het eens van jou. Dat je het zelf meegemaakt hebt dat je nog bloedverlies had terwijl je al lang zwanger was. Spannend hoor. Ik hoop snel goed nieuws van je te lezen. @Mees: Wat ben je een schat. Wou ik even kwijt @Iedereen: Ik 'hou' van jullie allemaal in dit clubje hoor Ben erg blij dat we elkaar zo steunen en met elkaar meedenken,-huilen, en -lachen. Fijne zondag allemaal. Liefs
@xon en jeetje, dikke knufs meiden! koppies erbij en moed houden! met z'n allen komen we er wel doorheen (ook al is het via de digitale snelweg) hier ff de tuin in geweest, was wel warm zeg..... nu boekje lezen en zo een wandeling maken. heerlijke besteding van een zondag.
@Maureen: dank je! Ben al lang blij dat ik iets terug kan doen voor een van jullie. Jullie waren er ook voor mij toen ik jullie nodig had. Al moet ik zeggen dat ik jullie liever help met evt. zwangerschapskwaaltjes. Hoe is het nu met je ongi waarvan je dacht dat die eraan zat te komen? Is dat ook gebeurd? Hoop het natuurlijk van niet. @Secondlife: hoe is het nu met jou, meid? Ik dacht laatst snel gezien te hebben in je banner dat voor jou de testfase er ook weer aan zit te komen. @Syl: kun je niet loskomen van je kleinzoon? Het is stil van jouw kant! Jij al ongi geworden? Of wordt oma toch een mama? @Justme: lekker weer, hè. Ik ga zo ook even lekker buiten in een luie stoel zitten met een boekje. Heb ik wel verdiend, al zeg ik het zelf. Net even met mijn zoontje naar de kinderboerderij geweest (lees vangend achter mijn zoontje aan). Dus die ligt nu uitgeteld in bed. Tijd voor moeders dus om even bij te tanken. @Impie: hoe is het nu met de misselijkheid? Al minder? @Niala: heb je de uitslag al gehad van de combinatietest. Op de een of andere manier stond mij bij dat je 5 juli dat zou krijgen. Zag dat jij de 12 wkn al weer gepasseerd bent. Gefeliciteerd!
Nee nog niet hoor. Dinsdag pas. En op z'n vroegst maandagnacht... Verwacht het echt wel. Volgende inseminatieronde lukt nog maar die daarna is mijn donor op vakantie. Dus volgende maand moet gewoon maar raak zijn (Eind van deze maand nog inseminatie bedoel ik dus).
@Maureen: mijn duimen draaien nog even voor je voor deze ronde. En anders moet het de volgende ronde gewoon raak zijn. Ik zag dat je een pendel hebt voor augustus. Dus wie weet. @Xon: heeeeel veel succes morgen. Hoop dat je vannacht een beetje kan slapen. Hoe laat word je geholpen? @Jeetje: ook jij veel sterkte morgen in het ziekenhuis. Probeer van te voren even met je man een lijstje te maken wat je zeker wil vragen. Verstaan ze Engels of gaat alles in het Turks? Ik hoop morgen snel weer van jullie positieve berichten te mogen horen. Zet hem op! Knuffel voor jullie allebei!
Sneeuwmees: dank je wel. Je bent echt een schat inderdaad! We zijn net bij mijn schoonfamilie geweest en na lang het onderwerp vermijden door iedereen heb ik het toch maar aangesneden en dat was achteraf heel fijn. Ik voel me nu veel meer gesteund en hoorde ook dat het ze ook wel verdriet doet hoor. Ze probeerden ook mee te denken en nu hebben we besloten dat we morgen naar een ander ziekenhuis gaan en dat mijn schoonzusje mee gaat. Als mijn man dan ergens niet mee naar binnen mag, kan zij in ieder geval mee. Op zich begrijp ik wel veel Turks maar als ik emotioneel ben of in paniek gaat er veel langs me heen. Ze kunnen vaak ook wel een beetje Engels, de artsen, maar vinden het toch wel veel moeite heb ik het idee. In ieder geval gaan we morgen dus met drie man sterk en nemen we de echo foto's mee en ben ik inderdaad gewapend met een lijstje vragen. Komt goed! En het stelt me al gerust dat ik morgen niets hoef behalve proberen goede informatie te krijgen. Vandaag mijn vader gebeld en ik vond het echt moeilijk om het te vertellen. Hij leeft erg mee en zijn vriendin ook. Ze wilden het liefst meteen op het vliegtuig stappen. Nou, morgen meer nieuws dus! Xon: nog een keer heeeeel veel sterkte morgen!! Ik zal aan je denken.
@ Xon heel veel sterkte! Hoop dat het je zal helpen in de toekomst om toch eindelijk je kinderwens in vervulling te laten gaan! Ik heb ook zo'n knobbel ontdekt een half jaar geleden. Omdat we bezig waren met zwanger worden hebben ze alleen een echo gedaan, waaruit ze gelukkig konden concluderen dat het een cyste is, maar eigenlijk moet ik na de bevalling nog voor de zekerheid een mammo laten maken. Ik merkte ook dat onder invloed van de maandelijkse hormonen, de grootte en pijn fluctueerde. Dat schijnt typisch te zijn voor een cyste. Ik denk dat de kans groot is dat het bij jou ook een cyste is, want als ik je goed begrijp had je vorig jaar op dezelfde plek ook dat goedaardige weefsel zitten. Cystes fluctueren onder invloed van hormonen. @ Sylissa Gefeliciteerd met je prachtige kleinzoon, ik vind het een hele mooie naam! Dat snap je misschien wel, want die van ons heeft ook een mooie Italiaanse naam Wel klote van die vriend van haar, klinkt niet alsof hij er klaar voor is om vader te zijn.... helaas.... @ Jeetje wat een slecht nieuws! Dat had ik en niemand hier, naast jezelf, natuurlijk ooit verwacht.... Wat een vreselijke teleurstelling! Veel strekte en beterschap met de te verwachten MK, dat zal nog wel een emotionele achtbaan worden, vrees ik.... DIkke knuffel! Hier gaat het met ups en downs, wat betreft de bloeddruk. Vrijdag een slechte dag op het werk gehad, heb daar zelfs op de grond gelegen, zaterdag een goede dag gehad, zonder 'episodes', maar vandaag heb ik grotendeels weer horizontaal doorgebracht . Ik eet zoveel zout, dat ik nauwelijks nog moet plassen, bizar. Het helpt dus niks. Krijg er alleen maar dikke enkels van. Denk dat ik me morgen maar ziek meld... Zal ook de Vk weer eens bellen. Maar ik begrijp hier ook dat er weinig aan te doen is... @Mother van 2 boys, jij had dit tot het einde van je zwangerschap??? hoe heb je dat met werk ed gedaan???