Wendy, als je een blank kindje wilt moet je niet in de VS zijn hoor. Daar worden alleen (misschien een uitzondering daargelaten) de donkere kindjes voor interlandelijk adoptie afgestaan. De Amerikanen zelf adopteren daardoor veelal uit Rusland. Voordeel van Amerika is wel dat het veelal heel jonge kindjes zijn. Mijn collega heeft vorig jaar zijn (donkere) zoontje in Amerika opgehaald en het jongetje was toen 6 weken. Nu zijn ze bezig met nummer 2. Hou er ook rekening mee dat de adoptiekosten voor Amerika veel hoger liggen dan de andere landen. Bijna het dubbele. Zij waren zo'n 40.000 Euro kwijt. Dit doordat je veel papierwerk zelf moet zegelen.
Hoi Wendy, De cursus was 900 euro voor ons. Dan komt de medische keuring was 2x 35 euro. de raadsgesprekken kosten niks. Wij hebben na de raadsgesprekken ons rapport naar kind en toekomst laten sturen voor bemiddeling en dat kost 350 E. Alleen om ons rappport te lezen , we hebben nog geen intake gehad. Ook moet je lid zijn van de organisatie en een donatie doen in ons geval was dat 30 ero dacht ik. En zoals Sikki al zei, uit de VS komen geen blanke kindjes. Als jullie een blank kindje willen adopteren zou je kunnen denken aan Slowakije ,of Bulgarije en Polen natuurlijk. Deze 3 landen zijn alle drie bij bemiddelingsorganistaie stichting Kind en Toekomst ondergebracht. Kijk maar eens op hun site bij adoptie en landen. Dan kun je alvast kijken wat voor kindjes uit deze oost europese landen komen en wat de eisen zijn om er te mogen adopteren. Succes! Groetjes Herma
klopt echter een heel precies bedrag krijg je niet te horen. voor ons zou het voor Lesotho waarschijnlijk ergens tussen de 10 en 15 duizend euro liggen. Die rekening ontvang je als je een voorstel hebt tijdens het voorstelgesprek bij de vergunninghouder. Polen zal iets goedkoper zijn omdat je niet hoeft te vliegen. VS is zoals al aangegeven hartstikke duur bedragen tussen de 20 en 40 duizend euro zijn niet uit de lucht gegrepen, daar komt bij dat je voor VS jaarlijks ALLE documenten moet updaten en dat is veel papierwerk, ook de afreistijd tussen voorstel en ophalen moet je maar net kunnen regelen voor de VS is dat binnen een week maximaal vertrekken, liefst binnen 24 uur. Het zijn allemaal overwegingen waar je aan moet denken of je dat kunt regelen en aankunt, net zoals dat je bij Polen je moet gaan verdiepen in SN met name FAS syndroom wat bij veel kindjes daar voorkomt vanwege alcohol en drugsmisbruik tijdens de zwangerschap van de moeder. grtjs
Ik heb een lijst gekregen van kind en toekomst met de richt-kosten. polen 11000 adoptie + 6500-8000 reis en verblijf slowakije 10000 adoptie + 1500 advocaat + 5500-7500 reis en verblijf en tolk bulgarije 10000 adoptie + reis en verblijf armenie 13000 adoptie + reis en verblijf VS 35000 + reis en verblijf Ik hoop dat je hier iets mee kunt. De bedragen heb ik afgerond (naar boven). Wij gaan waarschijnlijk toch voor de VS, omdat e veel jonge kinderen vandaan komen, maar wat wij ook heel belangrijk vinden is het (mogelijke) contact met de bio-moeder. Succes
Ow ja... wat mama zegt... In dit soort landen komt veel FAS voor, en ik denk wel dat je daar goed over na moet denken of je dat wilt. Het kan mee vallen, maar met een beetje pech heb je een hyperactief/moeilijk kind als extra handicap boven op de adoptieproblematuur.
bedankt voor de tips, ja 10.000 euro of meer had ik al rekening mee gehouden, maar ik neem aan dat je dat niet in 1 keer op hoeft te hoesten toch??
voor zover ik heb begrepen niet het hele bedrag in 1x maar toch behoorlijk pittige bedragen elke keer, vooral reis en verblijf moet in 1x voldaan worden als vanwege het prebooken van vluchten e.d. ook de factuur na het voorstel is behoorlijk vanwege de procedurekosten die in 1x voldaan moeten worden.
Lieve meiden, Ik lees hier al vanaf het begin mee en heb helemaal in het begin een tijdje meegeschreven. Omdat het voor ons veel sneller ging dan verwacht en we in mei eigenlijk al naar de VIA mochten terwijl we ten tijde van de acceptgiro net bezig waren met onze eerste icsi, hebben wij uitstel aangevraagd. Gisteren hebben we een heel gesprek samen gehad en toch besloten om ons weer op de wachtlijst te laten zetten. De brief ligt klaar om op de bus te gaan. Spannend weer! We zien de VIA wel echt nog als eye-opener en gaan er dus redelijk blanco heen. Het staat nog niet vast dat we gaan adopteren. We willen eens gaan kijken of het bij ons past en hoe we er na de VIA tegenover staan. We gaan dus ook nog wel door in de mmm. Adopteren lijkt ons wel nog steeds een heel bijzonder en mooi iets, ook naast een eventueel biologisch kindje. We kunnen het dus wel los van elkaar zien. Maar waar ik echt tegenop zie is de hele procedure en wellicht de teleurstellingen die je dan weer moet verwerken. Ik kan me nu al druk maken over de raadsgesprekken bijvoorbeeld. Hoe eerlijk ben je dan. Het liefst ben ik heel eerlijk, maar ik ben bang dat het nadelig uitpakt voor ons. Zo hebben wij bijvoorbeeld geen contact met de moeder van Sasman, geen contact met zijn 2 broers, wel contact met zijn vader maar pas sinds 3 jaar en het contact met zijn zusje is wel goed. Hij heeft wel een fijne jeugd gehad, maar op dit moment staan zijn ouders heel anders in het leven dan wij. Zijn ouders zijn gescheiden en sindsdien leeft zijn moeder compleet in haar eigen wereldje waar geen ruimte lijkt te zijn voor ons. Omdat we alleen maar verdriet en ellende hadden en we uiteindelijk zelfs genegeerd werden op een feestje waar we allemaal waren hebben we het contact met zijn moeder verbroken. Hele lastige en moeilijke situatie dus. En dan ga ik me dus echt afvragen hoe dat straks moet met de gesprekken en de levensloop. Sasman is compleet anders opgevoed dan wij zelf willen doen. We hebben wel een goed sociaal netwerk vind ik zelf. We hebben veel mensen om ons heen waar we op terug kunnen vallen. We hebben een aantal goede vrienden waar we echt altijd bij terecht kunnen en mijn familie maakt alles goed wat we bij Sasman zijn familie missen. Ik heb gewoon geen idee hoe we dit allemaal bij de gesprekken uit zouden moeten leggen en wat zeg je wel en niet. Ik weet dat het nog ver vooruit is maar we zijn al zo vaak teleurgesteld dat ik het echt heel erg zou vinden als ze ons afwijzen hierom.
heey saskia! welkom terug Ik ga er even over nadenken... ik begrijp wat je bedoelt en bij ons zei de mevr van de raad dat we eigenlijk zo veel mogelijk ellende in ons dossier moesten zetten als mogelijk en dat we daar goed bovenop zijn gekomen en dat we geen opgevers zijn. Maarrrrr, wat nu als je gezinssituatie niet optimaal is geweest... Ik ga er ff over nadenken...
Lastig hè, Marjah... Eigenlijk kunnen en willen we niet anders dan eerlijk zijn. Het is immers een deel van ons leven en heeft ook invloed op het leven van een adoptiekindje aangezien hij of zij haar oma niet zal leren kennen. Daar hebben wij heel goed over nagedacht en in het begin hebben we heel erg geprobeerd het contact toch te behouden omdat wil wilden dat een kindje zijn of haar oma wel leerde kennen. Maar nu weten we wel beter. Ondanks dat het een moeilijke situatie is, zal de stress en het verdriet groter zijn als we wel contact hadden gehouden. We gingen er zelf namelijk bijna aan onderdoor. Mijn schoonmoeder is een persoon die sinds de scheiding puur voor zichzelf leeft en dat ook duidelijk laat merken. Wij passen niet in haar straatje omdat wij een "huisje-boompje-beestje" leventje leiden en zij eigenlijk helemaal geen stabiele situatie heeft. We kunnen eigenlijk gewoon echt niet anders dan eerlijk zijn en aangeven waarom we geen contact hebben en aangeven waarom wij denken dat het zo beter is. En benadrukken dat wij het anders willen doen en door deze situatie ons des te meer realiseren dat een kind, welke leeftijd hij of zij ook bereikt heeft, altijd bij zijn of haar ouders terecht moet kunnen en altijd liefde en steun nodig heeft, ook als zij de 30 al gepasseerd zijn.
Ja, toen was er volgens Sasman wel sprake van een stabiele situatie. Hij was toen ongeveer 17 dus dat is al een tijdje geleden. Sindsdien is zijn moeder langzaamaan erg veranderd en ging de kinderen opstoken om niet meer naar hun vader te gaan (hoe gemeen!). Beïnvloedbaar ben je op die leeftijd nogal dus Sasman is uiteindelijk niet meer naar zijn vader gegaan. We hebben sinds 3 jaar contact met zijn vader en dat gaat erg goed, heel fijn! Maar zijn moeder kan het niet accepteren en is zo onwijs jaloers dat ze hele slechte dingen over zijn vader blijft zeggen en dat wil je als kind gewoon niet horen over je vader. Het is een puur jaloerse reactie, en erg kinderachtig uiteraard. Verder is ze sinds 2 jaar getrouwd met een man die ons liever ziet gaan dan komen. We hebben nooit echt iets met die man gehad, wel ons best gedaan maar we kregen nooit enige reactie van hem. Er is veel gebeurd tussen Sasman en zijn moeder de afgelopen jaren en pogingen om te praten liepen nooit goed af. Zijn moeder zegt gewoon heel simpel "Ik wil niet praten, met praten los je niks op. We kunnen er beter niet over praten, want daar komt ruzie van". Blijkbaar vindt ze deze oplossing beter. Op een gegeven moment hebben we het er maar bij gelaten en zijn ook geen gesprek meer aangegaan en we hadden net geaccepteerd dat ze is zoals ze is en dat we dan tenminste nog dankbaar zijn met het contact dat er nog wel was. Maar toen gingen we een half jaar later naar een verjaardag en toen we binnenkwamen zei ze helemaal niks tegen ons, niet eens hoi en toen we bij haar gingen zitten stond ze na 5 minuten op en ging bij haar andere zoon staan. Dat was voor ons het einde. Toen vonden we het niet meer nodig om moeite te doen. Dit is in februari van dit jaar gebeurd en sindsdien hebben we niks meer van haar gehoord. Wat een verhaal hè!
Toevalllig dat zoiets gisteren tijdens de laatste VIA ter sprake kwam. Vader van een vrouwtje is een beetje de weg kwijt en alcoholist. Ze heeft zo min mogelijk contact met hem. De VIA mensen gaven aan dat je zoiets niet mag, kunt en moet verzwijgen. Het is een belangrijk life event en dat moet gemeld worden. Maar het gaat er om hoe jij/jullie er mee omgaan en welke invloed dat heeft (gehad) op jou/jullie leven. Het gaat om jou/jullie en jullie sociale netwerk er omheen. Het is dus zeker belangrijk dit soort zaken te benoemen. Maar dat je schoonmoeder niet meer in je sociale netwerk zit hoeft geen probleem te zijn. Gisteren de laatste VIA gehad. Wel raar dat we dat gedeelte nu afgerond hebben. Ik vind het komende traject spannend en eng tegelijk. Niet de medische keuring, maar wel de raadsgesprekken. Alhoewel het natuurlijk achteraf allemaal wel meevalt, is het gewoon afwachten welk type je over de vloer krijgt die jou gaat beoordelen. Maar het zal wel loslopen Ik vind het ook wel jammer dat we nu niet meer regelmatig met lotgenoten om tafel zitten. Maar we hebben wel mailadressen uitgewisseld met de groep. En ik heb jullie hier gevonden Hypo, leuk om jou en Hypoman ontmoet te hebben! Het verbaasde mij trouwens wel dat er toch een aantal mensen in de groep zaten die zich niet zo heel goed in alles verdiept hadden. Zelfs bij de laatste bijeenkomst niet. Eén vrouwtje werd helemaal overstuur toen ze hoorde dat ze niet meer met fertiliteitsbehandelingen bezig mochten zijn bij de gezinsonderzoeken. Het voelde voor haar alsof ze dubbel werd gestraft, geen eigen kindje en geen adoptie kindje (haar man was al 40). Ze haden net hun eerste IUI achter de rug en stond nog zo aan het begin van alles. Zij zou echt nog geen BT krijgen denk ik.
Thanks liefsik Ik vind ook dat je dit niet kunt verzwijgen maar dat als je het op de juiste manier verwoord en duidelijk aangeeft hoe wij in het leven staan dat het dan geen probleem hoeft te zijn. De volgende stap komt er aan voor jullie! Toch wel snel gegaan voor mijn gevoel. De raadsgesprekken lijken me ook erg spannend! Ik kan ook niet begrijpen dat mensen zich zo weinig verdiepen! Jeetje, ik kan me niet voorstellen dat je niet weet dat je niet meer bezig mag zijn met de mmm bij de raadsgesprekken. Dat staat overal!
Hi meiden! Is het goed wanneer ik mij bij jullie aansluit? Ik heb al een beetje meegelezen, nog niet alles maar het lijkt mij erg leuk om jullie te leren kennen en ervaringen uit te wisselen temeer ik het idee heb dat we allemaal op onze eigen manier in hetzelfde proces zitten. Eentje van jullie 'ken' ik natuurlijk al aardig goed; hai Sas! Ik zag dat jij hier ook schreef en las zoveel herkenning in alle verhalen dat ik dacht 'ik meld mij ook aan'! Ik zal mij eerst even voorstellen; ik ben 30 jaar en momenteel zijn wij bezig met ICSI 2, ik heb er niet zo'n heel goed gevoel over aangezien het een belabberde poging was; slechts 3 bevruchtingen en de terugplaatsingen zijn er twee van b-kwaliteit. Ik weet, het zegt helemaal niks maar goed met de vrouwelijke intuitie valt ook niet echt te spotten he Wij staan sinds een jaar ingeschreven voor adoptie en in augustus gaan wij beginnen met de VIA-bijeenkomsten! Reuzespannend maar we kijken er ook wel enorm naar uit: het is weer een stap dichter bij het realiseren van onze droom. De mooiste uitspraak over adoptie vind ik persoonlijk van de adoptiestichting zelf 'wij zoeken geen kinderen voor ouders maar ouders voor kinderen' en dat is wel iets waar ik mij altijd bewust van wil zijn. Natuurlijk kom je ook op het ethische punt van special need, zo moeilijk en zo tegenstrijdig ten opzichte van je kinderwens. Juist om die reden willen wij heel graag de VIA-cursus doen; om meer informatie te krijgen over de impact, de mogelijkheden en uiteraard of het bij ons past. Ik heb er een goed gevoel over. Ik zie wel heel erg op tegen de jaren dat adoptie duurt en dit in verhouding tot de leeftijd van manlief, hij wordt namelijk 35 en ik ben 30 maar goed, we kunnen het niet veranderen Meiden, ik wil jullie allemaal heel veel succes wensen in dit zware proces en dat jullie wensen ooit uit mogen komen!
Lieve Amy, Wat leuk om je weer actief te zien op zp We gaan echt gelijkop meid! Mijn tweede ICSI was namelijk ook een beroerde poging. Slechts 2 eicellen, 2 bevruchtingen en eentje 2-cellig en eentje 4-cellig. Ik hoop dat de uitkomst voor jou anders zal zijn dan dat ie voor mij toen was. Wat gek hè, de vorige keer had je zo'n goede poging! Veel bevruchtingen, en ook nog eens cryo's. Maar daar ben je ook niet zwanger van geraakt dus dat wil ook niks zeggen Dus hou moed, je weet maar nooit...
Hi Sas! Gek he, dat had ik mij ook al bedacht: we gaan inderdaad echt gelijk op! Dit keer had ik 10 eicellen en daarvan waren er 7 goed genoeg om te bevruchten en vervolgens waren er maar 3 daadwerkelijk bevrucht. Ik weet dat ik ook wel weer blij mag zijn dat het tot een terugplaatsing is gekomen maar ik kwam toch ietwat gedeprimeerd Nijmegen binnen wandelen hoor... Sinds wanneer sta jij aangemeld voor Gent, m.a.w.: hoe lang duurt zo'n intake fase? Mocht het ooit tot icsi 4 komen zit ik daar namelijk hard over te denken! Even reactie/ vraag naar Sikki; wat jij schrijft over dat stel vind ik ook lichtelijk naief, je verdiept je toch een beetje in het hele adoptievraagstuk en de procedure (krijgt niet voor niks twee boeken thuisgestuurd) voordat je hiernaar toe gaat! Echter nog een vraagje; wanneer haar man al 40 is en zij dus niet kunnen adopteren, wat doen ze dan bij de VIA-bijeenkomsten? Of mis ik iets waarin ik mij beter had moeten orienteren? Thanxs meis!
Amy, het leeftijdsverschil tussen de oudste ouder en het kindje mag maximaal 40 jaar zijn. Als ze na hun BT (mogelijk over een half jaar) nog 2/3 jaar op de wachtlijst staan is hij 43/44 en zit een heel jong kindje er niet meer in. Zij is nog best jong en wil ook graag een jong kindje. In NL mag een kindje tot maximal 6 jaar geadopteerd worden, dus zou je tot je 46e kunnen adopteren. Maar dan dus alleen een ouder kindje.
Heey! Saskia, volgens mij zijn jullie gewoon een perfect stel voor adoptie. Eerlijkheid duurt het langst, maar ook door eerlijkheid slagen jullie wel met vlag en wimpel hoor . Jullie hebben het gewoon nu goed voor elkaar Amy; wat gezellig Nog iemand in het zelfde schuitje... Ik hoop dat jij samen met Sas, Sikki en alle andere meiden die nog in de race zijn voor een mmm-baby, gewoon binnenkort dit topic kunnen gaan verlaten . Het is hier wel gezelliger geworden zo , wat een activiteit!