Band met je kindje in -en na de zwangerschap...

Ik voelde in de buik niet echt perse een band. Wel positieve gevoelens zeg maar, maar nog niet echt iets heel concreets. Dat kwam pas toen ze geboren werd en ze helemaal 'echt' was zeg maar Daarvoor leek het allemaal een droom ofzo... En toen ze er opeens ECHT was gingen ook alle remmen los Nu weer ook al voel ik nu iets meer een band. Nu heb ik namelijk wel een idee van wat gaat komen!
Liefs,

 

Denk dat heel veel mama's-in-spe dat hebben....Ik vond het heerlijk om Irem destijds te voelen bewegen in mijn buik, maar echt een band met haar, dat vond ik moeilijk, je kunt je er toch niet echt een voorstelling van maken. Maar toen ze eenmaal geboren was, was het vanaf de eerste seconde helemaal goed!

 

Ik had het ook, mijn zwangerschap voelde vooral als 'een zwangerschap' (niet een kindje). Na het zien van de 3D echo was ik wel even verliefd maar ook daarna voelde het toch allemaal vooral weer abstract.
Vanaf het moment dat ik haar voor het eerst hoorde huilde (door ks duurde het even voor ik haar zag) ben ik helemaal weg van haar.
Ik besef nu pas echt hoe bijzonder de momenten dat ik haar in buik voelde waren. Hopelijk besef ik dat bij een tweede op het moment zelf meer.

Trouwens ook als je niet opslag verliefd zou zijn is dat heel normaal hoor. Ik hoor wel vaker dat het een paar dagen/weken nodig heeft en dat het toch nog helemaal goed komt met de moedergevoelens.

 

Ik ben dus zo´n moeder die geen echte band met haar kind voelde tijdens de zwangerschap, én die de eerste dagen na de bevalling echt nodig had om dat moedergevoel te laten ontwaken.
Maar na die paar dagen is het echt helemaal goedgekomen, ik hou zo verschrikkelijk veel van mijn kind!

 

Ik had met de eerste voor mijn gevoel al een hele band met mijn ongeboren dochter
Toen ze geboren was moest ik er helemaal aan wennen, want, ik kende haar eigenlijk nog helemaal niet! Ik hield wel gelijk super veel van dr

Met dit kindje voel ik nog helemaal geen band, maar ik denk dat het wel goed komt als hij of zij geboren is

 

ik vind het heel moeilijk om een band te hebben/krijgen met je ongeboren kind.
het blijft zo ver weg en onwerkelijk voor mij, zelfs nu met de tweede.
de bewegingen zijn heerlijk, en ik heb dan ook vaak mn handen op mn buik, maar echt een band hebben nee.. dat moet groeien.
dat had ik bij mijn zoontje ook niet, en toen hij geboren was ook niet meteen. denk zelfs pas na een maand ofzo. wel had ik van het begin het gevoel van zorgen. alles zo goed mogelijk willen doen etc. maar men wat een onzekerheid met al die huiltjes enzo. je moet echt je kindje leren kennen. en nu is die band sterker dan ooit!
ik dacht eerst ook, als ik voor de tweede keer zwanger ben ben ik er hopelijk bewuster van, maar dat is niet zo! althans bij mij niet. want ik kan me er nog steeds geen voorstelling van maken hoe het zal zijn met een nieuwe baby erbij.

 

ik heb nu ook geen band met de baby en vind het heel rot om te zeggen! Ik vind het zwanger zijn ook weinig aan en hoop dat het snel komt, ik fantaseer wel over hoe ik straks loop te knuffelen met de kleine en hoe trots ik dan ben dus dat dan weer wel. maar het zwanger zijn nee ik vind het niks....Ik wacht vol ongeduld af haha

 

Ik heb ook niet het je-van-het- gevoel wat veel moeders/moeders in spe hebben tijdens de zwangerschap. Ik ben er wel van overtuigd dat dat er meteen zal zijn zodra de kleine geboren wordt. Maar nu heb ik nog niet echt een band. Moet ik wel erbij zeggen dat het ook een rustige baby is en ik niet super veel getrappel voel en ook niet als ik met mijn hand ergens heen ga dat ie dan "zwemt" naar je hand zoals ze zeggen.

 

dat was is ook maar toch is dat ook niet vanzelfsprekend hoor!
mijn ervaring is dat je dat echt moet opbouwen

 

Ik had dat heel erg bij de tweede. Door heel veel stress op het werk en thuis vond ik het kidnje niet leuk, gaaf haar ook overal de schuld van. Toen ik verlof kreeg begion dat gevoel een beetje te zakken, maar toen ze er eenmaal was was ze meteen mijn lieve schatje.

 

Haha, dat heb ik ook nooit kunnen ontdekken dat ze dat doet!

 

Nou ik had veel voor mijn kindje over tijdens de zwangerschap.
Ben gelijk met alles gestopt wat ook maar een beetje slecht kon zijn voor de baby. Maar ECHT een band.. nee.. Ik had ook een nare zwangerschap hoor!

Toen hij paar seconden op mij lag was ik ook niet op slag verliefd hoor.. eerste dag was absoluut wennen..
Maar ik merkte aan mezelf dat ik die liefde snel opbouwde. Zo ging ik vaak luisteren of Colin nog wel ademde die nacht.. en de dagen er na heb je steeds meer contact en nu.. wat ik nu voel voor die kleine.. dat is onbeschrijfelijk.. Zoveel liefde.

 

Blij dat iemand hierover begint! Zie mijn laatste alinea.

Over na de zwangerschap kan ik nog niets zeggen, want dit is mijn eerste. Maar tijdens de zwangerschap voel ik absoluut geen band. Ik heb helemaal niet het gevoel dat het al een mensje is met een 'ziel' zeg maar, meer alsof het een diertje is ofzo Ik grap vaak dat ik het een parasiet vind, maar ik principe is het dat nog wel. Het is een wezentje dat profiteert van mij, meelift op wat ik eet, drink en doe. En ondertussen voel ik dat het leeft, maar ik heb geen enkele invloed op wat het uitvoert daarbinnen.

In het begin dacht ik nog dat het gevoel van verbondenheid misschien zou komen na een echo. Maar nee, ik had het idee dat ik een video keek. Toen vestigde ik mijn hoop op de 20-weken echo. Niks. Toen op het gevoel: er wordt inmiddels al 10 weken stevig gesparteld, maar geen band. We hebben nog een 3D echo gedaan om wat meer te kunnen zien, in de hoop dat ik er gevoel bij zou krijgen. Mooi om te zien hoor, maar geen gevoel. Gewoon een filmpje van een baby en het ongeloof dat dat binnen in mij zit! Maar geen vleugje liefde.

Ik vind het ergens wel jammer, want zo maakt het af en toe wel dat ik me best eenzaam voel. Ik heb door medische problemen een hele zware periode achter de rug en de vooruitzichten zijn ook niet rooskleurig. Ik voel me elke dag vreselijk terwijl baby daarbinnen lekker zich vermaakt en me vaak meer tot last is dan een steun.

Ik heb absoluut niet dat als ik een hand op mijn buik leg ik iets voel en ineens weer het gevoel krijg "hier doe ik het voor". Ook kijk ik helemaal niet uit naar na de bevalling. Niet dat ik er geen zin in heb, maar het is niet dat ik fantaseer over mezelf met een baby. Ik bereid me meer voor op een loeizware periode van (de eerste week/weken) veel pijn en weinig slaap, een verstoord leven en regelmatig wanhopig met de handen in het haar staan. Nee daar leef ik niet echt naartoe. Wel naar de tijd dat de baby en ik (en mijn man) elkaar hebben leren kennen en alles in wat rustiger vaarwater komt.

Ik ga er toch vanuit dat dat na de geboorte vanzelf komt, als ik hier lees wat anderen zeggen vertrouw ik daar al helemaal op. Misschien is tijd om te wennen nodig, maar dat maakt toch niet uit?
Een beetje een aparte vergelijking misschien Maar toen ik mijn hondje adopteerde voelden de eerste dagen ook raar. Je moet wennen, je kent elkaar niet. Langzaam groeide dat en nu ben ik zo gek op hem, ik weet precies hoe hij zal reageren op dingen en hij is ook veranderd naar mij toe omdat hij mij heeft leren kennen. Ik ga er vanuit dat dat met een kind net zo gaat. Als ik van mijn kindje net zoveel kan houden als van mijn dieren (al ga ik er vanuit dat het nog veel meer zal zijn) dan komt het helemaal goed


Wat ik jammer vind, is dat hier zo weinig over gesproken wordt. Gelukkig zie ik dat veel bladen dit recent wel oppikken als 'doorbreken van een taboe'. Maar waarom is het een taboe? We verzinnen als cultuur volgens mij onze eigen regeltjes en hetgeen wat de meeste mensen vinden (of alleen zéggen te vinden!) geldt als norm en het andere is taboe. Wat een flauwekul. Ik schaam me er niet voor om te zeggen dat ik dit zo voel als ik het voel. In mijn ogen hou je jezelf voor de gek door te ontkennen.
En als je niets zegt geef je anderen ook het gevoel dat er iets mis met ze is, omdat zij denken dat niemand zich zo voelt. Ik heb me in het begin een tijd heel rot gevoeld doordat ik dacht dat niemand zich zo voelde. Maar toen ik erover begon hier bleek dat ik echt niet de enige ben. En nu zie ik steeds vaker een dergelijk berichtje voorbijkomen. Wat mij betreft respect voor alle vrouwen die hun mond hierover durven open te doen. Je bent niet alleen en je bent ook niet gek

 

Ik vind het ook moeilijk te zeggen dat ik nu al een band heb met de baby. Ik vind het ook heel raar klinken om de naam er al bij te zeggen, want tot nu toe is het gewoon 'een baby' in de buik. Het klinkt heel abstract.

Bij mijn eerste was ik wel op slag heeeeelemaal verliefd. Nu hoop ik weer, want ik kan me eigenlijk nog niet voorstellen dat ik van deze baby net zoveel kan houden als van Aiden.

Maar ik heb goede hoop

 

ik vind het alleen maar goed dat je er zo in staat, want echt, de meeste die hun eerste kindje verwachten weten ergens wel dat het heel zwaar gaat worden, maar zien het toch een beetje voor zich als een roze wolk, lekker knuffelen met de baby etc.
dat wat jij zegt, weinig slaap, een verstoord leven veel pijn en wanhopig zijn op veel momenten dat is echt hoe ik de eerste tijd heb ervaren. ik dacht zelfs weleens: zat je nog maar in mn buik, toen was het zo makkelijk jij leefde met mij mee, en nu moet ik mn hele leven op jou aanpassen. net als je savonds na een doodvermoeiende dag je ogen dicht wil doen, begin je te krijsen wat vervolgens uren duurt! nee dat is niet waar je naar toe leeft!
(wij hebben dan ook wel een moeilijke baby gehad, is natuurlijk niet altijd zo)
maar wat ik al eerder zei, de band tussen mij en mijn zoontje is ondertussen zó sterk geworden dat ik me niet kan voorstellen dat ik straks net zo veel van de tweede kan houden! en dat zal ook in het begin niet zijn denk ik, ook hem moet ik weer leren kennen en een band mee opbouwen.

 

Ik leefde vanaf de test bij mijn eerste al echt helemaal op een roze wolk. Had dus ook wel echt een band met mijn ongeboren dochter, het zwanger zijn zelf vondt ik ook heerlijk! Bij de 2e had ik die band niet gelijk, wellicht ook omdat mijn gevoel zei dat er iets niet goed zat..

 

Tijdens de zwangerschap vond ik het allemaal redelijk abstract toch. Je weet niet hoe je kind zal zijn, dus nee, echt een band ofzo voelde ik niet.
Wel superblij met ons komende kindje, maar dus meer gewoon de blijde verwachting dan nou echt een band.
Direct na de bevalling was die roze wolk er ook niet, ik was helemaal geradbraakt en kapot. Dus pas toen ik wat bijkwam, ging ik het echt ook voelen, (en toen kwamen vervolgens die verrotte kraamtranen al heel snel ).
Maar als ik de foto's terugkijk, dan lig ik te stralen met Thirza in mijn armen hoor Direct na de bevalling dus al. Zo voelde het dus niet, maar ik deed het dus blijkbaar wel

 

Thirza was echt op hoog niveau 24/7 aan het turnen en balletten in mijn buik, maar ook dat gaf geen band ofzo...
Wel leuk natuurlijk, en fijn om elk moment van de dag te weten dat alles het nog deed daarbinnen, maar een band? Nee.

 

Ik had dat niet bij mijn 1ste zoon. Zwanger zijn was kei leuk maar echt een band met het kindje.. nee. Hij reageerde ook totaal niet op mijn hand. Ik wist ook absoluut niet wat me te wachten stond.
Toen hij geboren was na een loodzware bevalling had ik dat 'gevoel' nog steeds niet. Hij bleek ook een huilbaby door ernstige reflux en na 4 maanden ging ik dolgelukkig weer naar mijn werk. Ik kon die moeders die hun kind huilend afzetten bij het kdv niet begrijpen.

Toen het huilen stopte ging het langzaam beter. Ook het contact die je op een gegeven moment met hem kon maken vond ik wel fijn maar ik denk achteraf dat ik me door alle gevoelens en emoties gewoon heb laten overdonderen en niet wist wat ik ermee aanmoest. Ik ben altijd een hele koele kikker geweest. En misschien had ik aan de bel moeten trekken bij de HA.. ik weet het niet.

Gelukkig gaat het nu héél goed. Hij is mijn grote kanjer en ik hou zielsveel van hem. Als ik hem 's ochtend 'mama' hoor zeggen omdat hij wakker is loop ik helemaal over van geluk.
Bij dit 2e kindje heb ik ook een totaal ander gevoel. Ik weet nu wat het inhoud en wat er in mijn buik zit. Bij de 1ste had ik wel voor altijd zwanger willen zijn. Nu ook wel maar nu kijk ik er ook énorm naar uit om hem straks in mijn armen te sluiten