Stank voor dank!!

Je hebt gedaan wat je kon doen, hartstikke goed! Ik zou waarschijnlijk hetzelfde hebben gedaan.

Even proberen in haar te verplaatsen (dit is voor een buitenstaander misschien makkelijker dan voor jou): Ze heeft een laag iq, ze begrijpt niet alles. Ze heeft veel meegemaakt (getraumatiseerd?), misschien weet je lang niet alles. Ze heeft haar hele situatie niet onder controle. De opvoeding haar zwaar, ze doet het alleen, ze heeft schulden, haar huis krijgt ze niet op orde/bijgehouden, kind kan ieder moment worden weggehaald. Wie weet hoe rot ze zich voelt.

En jullie helpen haar, nogmaals, hartstikke lief. Maar dat hakt er wel in. Haar problemen zijn niet opgelost met een schoon huis en zonder schulden. Ze moet aan zichzelf gaan werken, als ze hiertoe in staat is. Misschien is dit niet het goede moment, durft/kan ze het nog niet aan. Dat is ook een druk naar haar toe, ze MOET nu iets aan haar situatie doen, terwijl ze (het gevoel heeft) dat ze dat niet kan. Voor veel mensen is het moeilijk om onder ogen te zien wat voor puinhoop het is, wat haar eigen aandeel hierin is en wat er moet gebeuren (dat is een hele kluif). Misschien kan ze dat (nu nog) niet aan.

 

Zo zou ik het gewoon niet noemen, dat het is probleem ook. Omdat je een vriendin bent van haar voelt het nu als ondankbaar.

 

hoe erg een thuissituatie ook kan zijn, dan is het bijna niet te bevatten wat een kind moet meemaklen om uit huis geplaatst te worden, bij mensen en gewoontes die je niet kent. waar je bed anders is, je moeder niet in de buurt, andere regels gelden.

ookal kan een thuissituatie nog zo slecht zijn. voor een kind lijkt het me echt heel heel erg om uit huis geplaatst te worden

en ook al was die kans dat dat zou gebeuren al groot, dan is het toch wel door dit opruimgebeuren in een versnelling geraakt.
Dat je " vriendin" even geen zin in je heeft.............tja dat zij dan zo

 

Het gaat om een ongelijkwaardige relatie waarin jij iets verwacht wat je gewoon niet gaat krijgen. Ik zou zeggen: face it.
Heel aardig wat je doet, maar verwacht niets, jullie relatie is absoluut niet gelijkwaardig. Jij hebt zelf gekozen voor de hulpactie. Ongevraagd. Dan mag je achteraf gewoonweg niet piepen om de ontbrekende dankbaarheid. Het lijkt alsof je nog teveel uitgaat van een 'vriendinnenrelatie', maar daar is in mijn ogen geen sprake van.

 

Wat een trieste situatie. Vooral voor het kindje. Zelfs kinderen die geslagen worden, willen eigenlijk het liefst bij hun ouders zijn. Maar ja soms kan het (tijdelijk) niet anders.

@anoniempje jij vraagt je af of de reactie van Sam ondankbaarheid is of dat je gek bent.

Uit alles wat ik lees komt bij nog een andere mogelijkheid naar voren:
Sam is wellicht nu ernstig(er) ziek. Als mensen extreem achterdochtig worden en waanideeën krijgen stoten ze ook anderen af en sluiten zich op in huis. En uiteindelijk kunnen ze dan echt niet meer fatsoenlijk voor zichzelf zorgen. Zoiets ontstaat meestal niet binnen een dag maar iemand zakt eerst af en raakt dan in de war. En voor er goede hulp komt gaat er veel ruzie, rotzooi, overlast en ellende aan vooraf. En als je al van alles meegemaakt hebt, is de kans hierop groter.

Ga overigens echt niet zeggen dat ik uit forumberichten weet hoe het allemaal zit en een oplossing heb ik al helemaal niet. Maar t is een mogelijkheid.

Denk alleen dat jij boos/verdrietig bent omdat je het niet snapt: Je had het anders verwacht en zou zelf anders reageren.
Het is alleen waarschijnlijk dat Sam helemaal niet in staat is op dit moment om "sociaal" te reageren. En hoewel het wsl niet allemaal even handig is gelopen, heeft dit niets met jou persoonlijk te maken. Als je iedere keer wanneer je bij haar langs gaat bv. met een rotgevoel thuis komt, is het mss handig om het niet te willen begrijpen maar (tijdelijk) afstand te nemen. En dit soort "zaken" zijn zo ingewikkeld dat zelfs professionals het soms niet trekken.

 

excuses, ik neem het 'ongevraagd' terug.

 

@anoniempje86: vind ik jouw vriendin ondankbaar?
Nee, ze heeft je nergens om gevraagd en is jou niets verschuldigd.
Daarnaast blijf ik vinden dat je een beetje voorbij gaat aan het effect wat dit alles op haar leven heeft ongeacht of het al dan niet onvermijdelijk was.
Het kan niet twee kanten op werken bij Sam, aan de ene kant niet in staat om een "normaal" leven te leiden en met haar moeten communiceren alsof zij een kind is en aan de andere kant een volwaardige volwassen reactie en inzicht verwachten.

Maar dat is mijn mening.

 

Omdat jij gewoon niet weet hoe zo iemand in elkaar steekt, dat proberen sommige hier je nu duidelijk te maken. Als ze echt zo normaal was zat ze ook niet in die situatie.

 

Na een paar keer daar te zijn geweest ben ik samen met mijn partner de handen uit gaan steken voor haar kindje.
De hele slaapkamer hebben we opgeruimd en geverfd en opgeleukt.
Was voor Sam alleen een kwestie van bijhouden.

In die tijd ben ik bevriend geraakt met een vriendin (laat ik die Mel noemen) van Sam.
Heb veel met Mel gepraat over de situatie van Sam en haar kind.

Een paar weken geleden vertelde Sam tegen ons dat ze een paar daagjes weg zou gaan met haar kind waarop ik aan haar vroeg zou het je wat lijken als wij het hele huis op zouden ruimen want dit is geen leefbare situatie voor je kind.
Nou dat vond zij wel goed.


Nou hierdoor kreeg ik dat idee.
Ik vind het rot dat je je zo voelt terwijl je alles met de beste bedoelingen hebt gedaan. Ik denk alleen dat je je verwachtingspatroon wat moet bijstellen...

 

Ik vind dit een hele goede opmerking.
TS ik vind het super wat je voor sam gedaan hebt maar verplaats je je wel echt in haar of verwacht je meer een reactie die jijzelf zou hebben gegeven in haar plaats?
En haar kind is uit huis geplaatst!
ik kan mij voorstellen dat haar wereld op zijn kop staat. Een wereld die al zo moeilijk voor haar is.
Misschien zijn je verwachtingen op dit moment wel gewoon te hoog.
Of is ze jou misschien in haar hart wel dankbaar maar vind ze dit moeilijk om te uiten.

 

pff wat een topic!!!

ts, ik vind het iig heel lief van je dat er zoveel moeite ingestoken hebt. En verder vind ik dat er wel snel (en niet in dit voorbeeld) gezegd wordt; ach misschien heeft ze wel wat meegemaakt, of is het voor haar allemaal niet zo leuk. Nou boeien, er is wel een kind bij betrokken. het zal voor een kind zeker moeilijk dan niet traumatisch zijn om uit huis geplaatst te worden, maar zo door leven kan gewoon niet. Zeker vind ik dat hier hulpverleners aan te pas moeten komen, maar ik vind haar niet zielig hoor. Ze heeft toch haar eigen keuzes gemaakt.

Daarbij lees ik over opruimen, mensen we zijn allemaal volwassen en hoeven niet van die poetsmiepen te worden, ben ik ook absoluut niet, maar je kiet aan kant houden kan iedereen hoor, dat kun je ook leren.

Ten slotte, dit is natuurlijk wat ik op basis van ts haar posten lees, ik ken het hele verhaal natuurlijk niet.

 

dat is wel heel makkelijk om tezeggen. Ze heeft haar eigen keuzes gemaakt. Zo werkt dat helaas niet altijd. Vergeet ook niet dat wij hier alleen het verhaal van ts horen dus kunnen we ook maar eenzijdig een mening vormen. Ik ken de persoon inkwestie niet en ook niet haar situatie.

Ts wil weten of hier sprake is van ondankbaarheid als ik het goed begrepen heb. Op basis van wat ik van haar lees denk ik dat niet. Daarnaast vraag ik me af waarom dat zo belangrijk is. Het hele verhaal veeft mij het gevoel alsof alles daar om draait. Kan ik fout hebben maar zo komt het op mij over.

Wat ik veel belangrijker vind is waar deze vrouw nu doorheen gaat. Schaamte, verdriet, gemis van haar kind, gevoel van vernedering. En nog veel erger hoe dit voor het kindje moet zijn. We kunnen wel allemaal roepen 'die is nu beter af' maar dat is nog maar de vraag. Een kind wil vooral bij haar vertrouwde moeder zijn. Dit likt me behoorlijk traumatisch allemaal.

Ik denk dat je gewoon je eigen gevoel opzij moet zetten. Als het je echt om hulp gaat dan moet jouw eigen gevoel er niet zo toe doen.

Het is te hopen dat persoon in kwestie, die ook op dit forum schijnt te zitten, dit niet leest. Ze zal het ongetwijfeld herkennen en dan krijgt ze er nog een klap bovenop

 

Ik denk niet dat jou vriendin ondankbaar is, maar zich onveilig voelt. En een kat in het nauw maakt rare sprongen.

Door deze hulpactie, die natuurlijk alleen maar heel goed bedoelt is, zijn de verhoudingen erg scheef getrokken en dat kan een onveilig gevoel geven. Het kan onbewust in haar hoofd een eigen leven zijn gaan leiden. Ik weet niet precies hoe ik dit uit moet leggen.

Jullie zijn natuurlijk wel heel dichtbij gekomen. Hebben alles gezien in haar veilige domein (huis) met opruimen, ook al vond zij dit goed. Kindje is uit huis geplaatst en daar kan ze zich natuurlijk ook flink waardeloos om voelen. Ik denk dat zij zich zo onzeker en machteloos voelt, dat zij zich onveilig voelt bij de mensen die voor haar gevoel boven haar staan en het wel goed doen omdat bij die mensen zijn dat gevoel van onmacht versterkt.

Voorbeeld een dikke dame met dunne vriendinnen. Als een dikke dame met die dunne vriendinnen omgaat dan wordt ze steeds geconfronteerd met dat ze zo dik is en die vriendinnen zo dun en dat kan behoorlijk onzeker maken. Gaat ze niet meer met die vriendinnen om, weet ze heus wel dat ze te dik is, maar wordt ze er niet steeds mee geconfronteerd en kan ze dat gevoel makkelijker wegstoppen.

Met Eva heeft ze dat gevoel dan nog niet, maar ik denk dat je er op kan wachten dat Eva straks ook een schop gaat krijgen.

Ik hoop dat ik mezelf een beetje duidelijk heb kunnen maken.

Schrijf haar anders een brief dat je haar mist en dat je snel weer wilt afspreken. Ga haar dan geen verwijten maken want dan kan ze zich weer flink onzeker en onveilig gaan voelen.

Succes!

 

mee eens,ik denk dat die "vriendin" rijp is voor psychische hulp. Want jezelf en alles zo verwaarlozen.... zit ze niet aan de drugs of drank ofzo?

 

Dat kan 100 keer waar zijn, pnirmal, dat er een heel verleden achter zit, (en vanuit mijn werk weet ik dat dat eigenlijk in 100% van de gevallen ook zo is), maar dat betekent nog steeds niet dat iemand enkel een goede moeder is, puur en alleen op basis van goeie intenties.
Vanuit mijn werk kan ik je namelijk vertellen dat vrijwel alle ouders goede intenties hebben met hun kind, en dat zal in het geval van de vriendin van TS ook echt zo zijn. Maar ouders doen de meest gruwelijke dingen vanuit goede intenties....

En goede intenties maken helaas geen goede ouders, dat zijn toch echt twee verschillende dingen.

Dus ik geloof 100% zeker dat de vriendin van TS van haar kind houdt, en dat dat ook geldt voor alle voorbeelden die hier aangehaald worden, maar dat betekent zeer zeker NIET dat een moeder dan een goede moeder is en je daarover geen oordeel mag hebben of een kind niet weg zou mogen halen.
Een kind HEEFT meer nodig dan een knuffel. En ouders kunnen DENKEN dat wat zij voor hun kind voelen, liefde is, maar in deze probleemsituaties is dat erg vaak vermengd met ouders die hun kind nodig hebben (om voor ze te zorgen, om iets van ze te krijgen wat een kind niet hoort te geven, noem maar op), en als ouders dan niet openstaan voor hulp, (zoals de vriendin van TS HEEL duidelijk een geval van is!!!!), dan moet de eerste zorg naar het kind gaan en zien dat een kind terecht komt in een omgeving waar van zo'n kind gehouden wordt EN waar het een opvoeding krijgt.

Dat iemand een slechte moeder is zegt NIETS over of het een slecht mens is en zeker niets over iemands intenties. Maar de vriendin van TS en helaas een heleboel andere moeders ook, zijn wel echt slechte moeders, omdat ze niet in staat zijn hun kind te geven wat het nodig heeft.