weetje ik sta zo niet in het leven om bij voorbaat al beren op de weg te zien.... dus ik ga ook niet denken ojee wat nou als mijn man failliet gaat, of wat als mijn man ervandoor gaat... ik vind dat niet naief maar zie het meer als gelukkig leven... er kan altijd wel wat gebeuren, je kunt oo de deur uitlopen en overreden worden en dood zijn... tja... dat is het leven.... heb zelf al genoeg meegemaakt waardoor ik kan zeggen dat ik niet naief ben maar gewoon lekker wil leven en mijn kinderen dat ook wil meegeven en niet alleen met angsten voor dingen te leven. er zijn altijd ergens oplossingen voor...! wil echt niemand kwetsen maar sommigen beginnen er zelf mee en hoeven dan niet te verwachten dat een ander ja en amen zegt.... ik ben ook zeker blij dat wij het goed hebben samen, en ik een ontzettende schat van een man heb die altijd voor ons klaarstaat en ervoor zorgt dat wij als gezin ons alles kunnen veroorloven en onze kinderen alles kunnen krijgen mocht dat nodig zijn. Maar daar werkt hij keihard voor! en is vaak even thuis voor het eten en met de meiden te spelen en daarna als ze in bed liggen gaat hij weer aan het werk tot 22.00... dus dat komt ons niet zomaar aanwaaien ofzo hoor... ook ik werk hard mee! ben doordeweeks alleen met mijn dochters en regel alles in en om het huis... ik zorg ervoor dat mijn man zijn bedrijf kan draaien zonder dat hij zich druk hoeft te maken hoe het thuis allemaal moet... we zijn een goed team samen! en daar ben ik trots op! gezegend? neeh daar geloof ik niet in.. je creeerd zoiets zelf door je eigen kracht... je kunt ervoor kiezen of je kunt het niet... dat is het hele verhaal... mijn man kan ook gewoon in een jeugdinrichting gaan werken en daar een loon van 3000 verdienen. maar daar kiest hij niet voor en doet het voor zichzelf zowaar hij nog meer mensen kan helpen in hun leven. en ja dat verdiend dan ook wat beter.... hij kan alle kanten op met zijn diploma's dus mocht het ene slecht gaan dat doet hi wat anders......
Wie zegt dat anderen wel zo denken Mora? Ik leef ook gelukkig zo maar zou nooit uitsluiten dat mijn man wellicht falliet gaat of misschien wel niet meer met mij verder zou willen.
Nu zeg je dat je het prima vind maar net zeg je dat jij dat noooooit zou doen want dan zou je je laag voelen...
doodgewerkt is ook gestorven... Maar je moet er wat voor over hebben als je hoogmoedig bent natuurlijk. Het is voor jou en je kindjes idd te hopen dat je hier nooit over mee kan praten. Zou ik erg zielig vinden. En die zin over de mensen met ellende, totaal niet gepast in je stukje als je eerst zegt dat het laag voelt om hulp te vragen. Zeg zoiets niet om de zaak wat af te zwakken als je zo'n stellige mening hebt zeg...
ja als dat voor anderen wel werkt op dat moment... is dat prima toch.... zelf zou ik er niet voor willen kiezen.... dat is toch heel wat anders...... ik zou me dan laag voelen ja dat klopt....
Empathie en beseffen hoe het leven in elkaar zit heeft helemaal niets met beren op de weg te maken. Angst en besef zijn 2 verschillende dingen.
Nou volgens mij geld dat voor iedereen hier in dat topic, dat ze er niet voor zouden willen kiezen. Maar op zo'n moment zul je het dan maar graag aannemen wanneer je mondjes te voeden hebt.
tja dan kan je om alles wel gaan hopen dat het jou niet overkomt... sommige dingen kan je niet voorkomen mochten ze gebeuren, zoals een scheiding, failliet gaan... dan moet je daarna je leven aanpassen en verdergaan... en ja soms heb je daar dan hulp bij nodig en omwille van je gezin zul je die moeten aanpakken of zelf met een plan komen die werkt.... het is geen schande om in een uitkering terrecht te komen als je echt geen kant meer op kunt... maar het is wel een schande als je erin blijft hangen en zelfmedelijden hebt en jaren lang niks gaat zitten doen... en wat ik bedoelde met een diehard uitkering, iemand die zichzelfd verdedigd omdat hij/zij al jaren een uitkering geniet en er verder niets voor wil doen en daar anderen die er anders over denken mee afzeikt dat die er niks van af weten....
besef is er echt wel hoor, maar het is onnodig je daar druk om te gaan maken als het probleem er niet is...
Inderdaad! En als je geen oppas kan krijgen van vrienden of familie en je er verder alleen voor staat zal je wel MOETEN wachten tot er een gastouder/kdv beschrikbaar is. Dan heeft het niks te maken met wel of niet een baan aannemen. Je kan moeilijk een baby/peuter alleen thuis laten omdat je zonodig geen uitkering aan wilt nemen.. Niet iedereen heeft een buffer achter de hand en niet iedereen heeft de mogelijkheid om te sparen (voordat je het weer gaat gooien op eigen schuld). Echt Mora, je hebt geen flauw benul hoe het leven in elkaar kan zitten. En dan is de nederlandse staat ook niet de makkelijkste. Weet je dat als je iets voor je kinderen gespaard hebt je dat eerst op moet maken voordat je een uitkering krijgt????? Zo makkelijk is het allemaal niet.
ik begrijp dat die vlieger niet voor iedereen opgaat ja... en nogmaals, in die gevallen zul je wel moeten... en dan langzaam weer opkrabbelen en zelf voor je gezin zorgen... en van dat spaargeld, dat is ook wel logisch dat je dat eerst moet gebruiken voordat je een uitkering krijgt... maar opa en oma hebben ook nog een spaarrekening op hun naam voor de meiden.... dus dat zullen ze altijd wel hebben.... en kan je zelf ook over nadenken om dat op iemand anders naam te laten zetten die dicht bij je staat... de kdv hier is geen wachtlijst voor, kunnen ze meteen terrecht mocht het nodig zijn. de gastouders die zitten hier allemaal vol omdat het goedkoper is.... begrijp echt wel dat het zeker niet makkelijk is als je zo terrecht komt hoor! maar je moet niet gaan doemdenken.... daar kom je helemaal niet ver mee in de wereld... en zelfmedelijden ook niet.,...
zo en nu ga ik met mijn dochters badderen....... vind het niet nodig hier nog verder op in te gaan aangezien iedereen zn eigen gedachte erover heeft.... dan blijft het een eindeloze discussie......
Een kdv heeft een wachtlijst van een jaar, geen familie die kan of wil oppassen en ook geen familie met spaargeld voor de kleintjes. Wat ik wil zeggen, je denkt de hele tijd aan je eigen situatie. Hier zou het echt een ramp zijn mocht we nu uit elkaar gaan. Ik moest hier weg, kreeg geen urgentie. Geen kinderopvang op korte termijn, mijn familie kan niet voor me inspringen, kan ook niet bij ze terecht etc.
Maar sorry hoor, je zegt dat het allemaal prima is.. Maar wel zeg je keihard dat je je laag zou voelen met een uitkering. Ik vind dat je nu erg 'laag' overkomt met die zielige opmerkingen en vervolgens ineens begrijpend gaan reageren. Je standpunt is duidelijk.
Nederland is een sociale verzorgingsstaat en mensen die om wat voor reden ook een uitkering krijgen hebben het gewoon heel goed hier, zeker vergeleken met de meeste andere landen. Nu vind ik dat ook prima als tenminste een uitkering wordt gebruikt als tijdelijk (!) vangnet. Het is natuurlijk van de zotte dat er zoveel duizenden mensen in de bijstand zitten terwijl er tegelijkertijd mensen uit het voormalig Oostblok komen om in de kassen te werken e.d., duizenden vrouwen zwart in de schonmaak werken en ga zo maar door. Ik vind dat je alleen recht hebt op een uitkering als je echt niet KAN werken tijdelijk en niet als je te beroerd bent om te werken!!! Helaas ken ik er genoeg die in die laatste categorie vallen. Het zou ook helpen als het in Nederland meer zou lonen om te werken t.o.v. een uitkering ontvangen. Nu is het vaak erg verleidelijk om in een uitkering te blijven "hangen" omdat je met de toeslagen, kwijtscheldingen e.d. die je dan ontvangt vaak bijna evenveel netto overhoudt als bij een betaalde baan. Dat is natuurlijk zó krom en werkt natuurlijk demotiverend om weer aan de slag te gaan.
Ik ben het wel met je stelling eens. Ik heb ook een tijdje een ww uitkering ontvangen, mijn contract was niet verlengd en ik was hoogzwanger. Nou je redt je echt prima daarmee en houdt een mooi bedrag over hoor! Nu ben ik weer aan het werk en merk best een verschil.
Oh ik vind ook dat je je prima moet kunnen redden met een uitkering.. En dan heb ik het over de bijstand want WW is gebasseerd op je daarvoor verdiende loon. Dit kan dus nog hoger zijn en per persoon verschillend. De bijstand is goed van te leven. Als je de luxe beperkt. Ik had echt geen auto, kocht geen merk spullen en goedkope boodschappen/luiers enz. Voor mezelf kocht ik niks en haren knippen deed ik zelf. Om maar wat voorbeelden te noemen. En ik ben het ook niet eens met mensen die de wetten gaan omzeilen om zo langer een uitkering te krijgen. Maar ik ga uit van het goede in de mens. Het grootste gedeelte zal de uitkering gebruiken waarvoor het bedoeld is. En dat is de belnagrijkste groep.
Alleenstaande ouderkorting wordt er af gehaald. Ik krijg deels een bijstandsuitkering nl want ik werk er bij. en ben alleenstaande moeder. en ik moet zeggen je schrijft het heel rooskleurig hier... maar in werkelijkheid is het echt geen pretje. Je prive ligt boven op tafel nl, eens in de zoveel tijd moet je alle papieren e.d. inleveren bij de gemeente. Veel mensen zeggen dan ook tegen mij, je kan beter helemaal in de bijstand gaan je verdiend hetzelfde, maar ik kies er voor om te werken. Ik mag tot dat mijnn zoon 5 jaar is de combinatiekorting en aanv. alleenst.ouderkorting houden maar na 5 jaar moet ik die ook inleveren bij de gemeente. en ik hou maandelijks geen geld over om te sparen... Vaste lasten, Kleed en eetgeld ook voor mijn zoon omdat zijn vader er geen cent voor uitgeeft, en leuke uitstapjes met mijn zoon? die betalen meestal mijn ouders nu voor ons. dus nee een vetpot is het echt niet... werken is veel beter. Als mijn zoon 4 jaar wil ik er voor gaan zorgen dat ik uit de bijstand kan komen door meer te gaan werken zodat ik hopelijk meer te besteden heb dan nu. er is van te leven hoor, alleen je moet idd zuinig aan doen... Ik heb geen auto doe alles met de fiets en met de trein.
Ik wens niemand iets toe. Maar dat heel zeker weten, ik hoop het voor je. Dat zei een oud-collega van mij ook 'Nee, ik kom daar echt niet in terecht, ik heb flink wat spaargeld achter de hand'. Door de ene omstandigheid na de andere omstandigheid kwam ie daar ineens wel in terecht. En voor wat betreft je partner die je nooit zal verlaten. Ook dat hoop ik niet, maar ook daarin weet ik dat mensen behoorlijk naief kunnen zijn. Nogmaals, zeg nooit nooit. Zeg nooit nooit!. Maar toewensen doe ik het niemand. Ik heb zelf geen bijstand, hoop er niet in te hoeven. Maar ik weet wel van mijn moeder hoe het is. Of was eigenlijk want ze heeft het niet meer. Het paradijs is het beslist niet zoals sommigen hier denken. Verder denk ik dat de conclusie simpel is. Sommigen vinden alle bijstandmensen vieze parasieten. Velen (gelukkig) hebben wel door dat niet iedereen hetzelfde is en dat je er echt niet door eigen toedoen in hoeft te komen. En de meesten vinden het niet erg om iets bij te dragen mits er niet structureel misbruik van gemaakt wordt. Nou, lijkt me ook begrijpelijk.