Wij hebben het geluk dat het uiteindelijk wel gelukt is, maar ik zou hem niet hebben verlaten, ondanks dat mijn kinderwens zeer sterk was/is.
even off topic maar is dat niet ongezond dan heeft ze een eicel van jou en je broer bevrucht deze , volgens mij doen ze dat geeneens. Maar ik weet niet zeker hoor (geen expert op dat gebied) maar zou het een beetje raar vinden.
Ik zou dat nooit gedaan hebben. Ik heb jaren geleden zelfs besloten om bij mijn vriend te blijven ondanks dat hij (toen) geen kinderen wilde en ik wel. Juist met het argument voor mezelf dat ik ook nooit bij hem weg zou gaan als zou blijken dat hij onvruchtbaar zou zijn. Ik heb gekozen om mijn leven met hem te delen, met alle consequenties die deze keuze verder ook mag hebben. Mijn opvatting: kinderen krijg je samen, of die krijg je samen niet. Of je vervolgens naar andere oplossingen gaat zoeken om je kinderwens te vervullen, en welke oplossingen daarin voor jullie acceptabel zijn, dat kan natuurlijk ook nog per stel verschillen. Ik zou het een heel raar idee hebben gevonden om donorzaad van m'n zwager te krijgen, het idee dat ik dan zwanger zou zijn geweest van hem had ik bijna iets incestueus vinden hebben (je gaat het toch ook niet met de broer van je vriend doen...). Slaat eigenlijk nergens op, en ik zou met liefde een eicel aan m'n zus hebben afgestaan als ze die nodig had gehad, maar zaad van m'n zwager had ik té raar gevonden.
Je schoonzusje kan ook de zus van je man zijn, dan is er niks aan de hand! (eicel doneren aan de vrouw van je broer zou ik ook absoluut niet doen, ivm genetische risico's)
Als ik een man leer kennen en hij blijkt onvruchtbaar dan zal ik niet met hem verder gaan, want ik heb immers nog een wens voor een tweede (ik ben trouwens alleenstaand). Maar mocht ik in een langere relatie zitten en blijkt dat hij onvruchtbaar is dan zal ik (denk ik) niet weggaan. Ik heb tenslotte al een kind, maar denk dat ik dan zou willen kijken voor andere opties. Zo kwam ik laatst een leuke vent tegen, wat mee gedate etc etc, maar hij wil absoluut geen kinderen meer en heeft zich laten stelliriseren, dus dan is de keuze snel gemaakt, maar dit voorbeeld is niet te vergelijken met jullie situatie uiteraard.
he snap hem ff niet....... Mijn schoonzusje heeft 8 jaar lang gevochten voor een wondertje. Ze waren eigenlijk opgegeven en we hebben toen gehad over eiceldonor, dat als ze dat nodig hebben ik het zou doen voor haar. Dan word een eicel van mij bevrucht met die van haar man. Niet met me broer want die heb ik niet eens......maar ze is zelf zwanger geraakt en heeft nu een prachtig wondertje...... Me zusje als die eiceldonor zou nodig hebben dan zou ik dat voor haar net zo hard doen. Dan word mijn eitje bevrucht met haar man of vriend. Dus ook niks raars aan toch? hoop dat ik het nu goed uitgelegd heb hihi....
Nooit. For better or for worse. Onvruchtbaarheid is feitelijk een ziekte, wat voor walgelijk dispoot ben je om je partner te verlaten omdat hij een "ziekte" heeft ?!
Nee ik zou niet weggaan, al kan ik dat moeilijk zeggen... Ik heb twee kinderen uit een eerdere relatie en eerlijk gezegd was daar wel een van de redenen om te stoppen met die relatie dat hij geen derde wilde (naast de 3000 andere dingen, maar dat voerde op een gegeven moment wel een van de boventonen). Maar de relatie met mijn man is zo anders, wel heb ik hem gezegd dat we niet door hoefden te gaan met daten enz als hij geen kinderen wilde. maar als het niet zou lukken dan was ik bij hem nooit weggegaan. We waren daar wel bang voor omdat hij 1 hele kleine bal heeft en als kind flink de bof heeft gehad. Maar gelukkig voor ons heeft hij blijkbaar goed zaad... Als het voor iemand nodig is zou ik wel eiceldonor willen zijn.
Met een broer zou dat raar zijn Maar goed, het kan je de zus van je man zijn of de vrouw van de broer van je man..... Ik zou dat voor mijn zus ook doen.
Ik heb inmiddels alle posts gelezen, en ik geloof dat ik bijna alleen sta in mijn opvatting... Ik ben niet weggegaan bij m'n vriend toen wij op het punt stonden dat hij geen kinderen wilde en ik wel. Moet er misschien bij zeggen dat we al een jaar of 4, 5 samen waren toen bij mij de kinderwens toch ontstond, ik had die daarvoor ook niet. Toen we het hadden over wel proberen zwanger te worden, hebben we ook allebei gezegd dat we geen medisch circuit in wilde, dus geen KID, IVF, ICSI of wat dan ook. Of het komt, of het komt niet. Ik vind het wel erg ver gaan om te zeggen dat je je man verlaat als hij niet wil meewerken aan KID, of aan TESE of hoe alles ook mag heten. Ik snap het als je niet samen verder wilt als hij er niet eens over wil praten, of als je het gevoel krijgt dat je niet gehoord wordt of dat hij totaal geen oog heeft voor je verdriet. Maar sommige posts komen op mij over alsof de mening van de man moet wijken voor de kinderwens van de vrouw. Je bent toch gelijkwaardig in je relatie? Dan mag hij toch ook zijn grenzen hebben? Neemt niet weg dat het vreselijk moeilijk is als die grenzen niet overeenkomen met die van jou... Ik veroordeel het niet, wat ik hierboven schrijf is echt uit verwondering opgeschreven, niet vanuit een veroordeling. Ik begrijp het gewoon niet.
Nou, dat vind ik wel heel cru gezegd hoor. Er zijn ziektes/beperkingen waar iemand gewoon niet mee kan leven. Ik kan er over meepraten. Je mag me pb'en over mijn verhaal mocht je een mening over me willen vormen. Maar soms kan de beperking/ziekte van je partner je helemaal als een kankergezwel opvreten. In zo'n geval ga ik iemand niet veroordelen als ie voor zijn of haar eigen leven kiest.
azoospermie is geen ziekte, absoluut niet. Het overkomt je.. je kunt pech hebben en onvruchtbaar te geboren worden, het kan veroorzaakt worden door een drugs verleden ( heb ik me laten vertellen), maar het kan bijvoorbeeld ook door de bof komen. Al met al.. het is een domme pech.. wat ik helaas steeds meer om me heen hoor..
huh, maar dat geldt voor de meeste ziektes toch ook dat het je overkomt? Ik zou onvruchtbaarheid wel degelijk een ziekte noemen, het is namelijk een lichamelijk disfunctioneren (je lijf doet niet wat het hoort te doen). shadowstep: ik kan mij situaties indenken waarin het niet mogelijk is om met je partner samen te blijven omdat hij een ernstige ziekte heeft. Er zijn mensen voor wie dat onbespreekbaar is, zelfs als ze wél in die situatie zitten. Maar het maakt iemand niet tot een slecht mens of een slechte echtgenoot als het echt niet meer gaat. Ziektes kunnen iemand zó veranderen, of het leven zó zwaar maken dat je het niet van iedereen kunt verlangen dat ze het maar volhouden.
Ziektes en aandoeningen overkomen je toch ook? Het is een niet goed functioneren van een fysieke functie. Dat is in mijn ogen een aandoening (over de definitie van 'ziekte' kan je heel lang bakkeleien ).
Een man mag grenzen hebben, maar als die niet overeen komen met je eigen grenzen komt er toch een spanning in de relatie. En dan is het de vraag of je dat kan overbruggen. Hier hebben we al heel veel grenzen verlegd, mede omdat we in de situatie zitten. En je verlaat je man natuurlijk niet zomaar lijkt me. Maar het kan dus best zijn dat door verschil in verlangens je relatie eronder gaat leiden dat het beter is uit elkaar te gaan. Maar dat is in dit geval door de mmm, maar hoe vaak gebeurd dat ook niet met andere dingen. Helaas gebeurd dat regelmatig in de mmm. Vooral omdat je door de hele mmm veranderd. Hier heb ik het in het begin ook even gedacht, vooral uit boosheid en onmacht. En helaas kan je er niks aan doen en heb ik hem daarom ook niet verlaten.
Een van de eerste vragen die wij elkaar stelden was of we kinderen willen toen we begonnen te daten. Hier zeiden we beiden ja op. Als hij toen nee gezegd had was dit voor mij ook einde daten geweest. Doordat het bij ons zolang geduurt heeft komen dit soort vragen ook wel op tafel. Ik zou niet bij mijn man weg gaan als hij onvruchtbaar bleek te zijn en omgekeerd ook niet want we houden van elkaar. En je weet nooit of je daarna nog weer een nieuwe partner krijgt. Wij zijn in de afgelopen ruime 10 jaar door diepe dalen en bergen gegaan en is de liefde nu heel diep geworteld. Meid heel veel stekrte voor de komende trajecten/onderzoeken en ik hoop dat voor jullie uiteindelijk ook het getrappel van kleine voetjes mag klinken.
Goed, nou ben ik wel zwanger, maar mocht het niet lukken omdat hij onvruchtbaar is dan zou ik absoluut bij 'm blijven...desnoods zonder verder de MMM in te gaan, en dus eventueel kinderloos Hij is mn maatje door dik en dun....niets of niemand die daar iets aan kan veranderen Ik heb voor hem gekozen, en mogen daar dan kinderen uit voort komen is dat een groot geschenk, maar het is niet iets wat voor ons op de 1e plaats komt een kindje is een super mooie extra toevoeging aan ons geluk samen....maar zonder kinderen zouden we ook gelukkig zijn andersom denkt mijn vriend er hetzelfde over, als het zo was geweest dat ik onvruchtbaar was
Ik weet helaas wel wat ik zou doen wanneer we er gaandeweg achter zouden komen dat mijn man onvruchtbaar zou zijn. Heb het zelf meegemaakt. Geen seconde heb ik getwijfeld of ik bij hem weg zou gaan! Hij was juist degene die met KID verder wilde gaan en ik moest daar overnadenken. Hij heeft toen ook nooit getwijfeld of hij bij mij weg zou gaan wanneer ik geen KID zou willen. En ik kan inmiddels volmondig zeggen dat zijn onvruchtbaarheid niet tussen ons in heeft gestaan. En ook niet tussen hem en zn dochter in staat. Zij is volledig en al zijn dochter. Dit zijn 2 filmpjes die ik heb gemaakt over dit onderwerp: ‪Afscheid van een droom‬‏ - YouTube ‪Wat maakt DNA nou uit‬‏ - YouTube