Dat kan ik wel snappen. Als je er met praten niet uitkomt, en de relatie eronder lijdt, dan wordt het een moeilijk verhaal. Verschil van mening en tegenslagen zorgen voor stress in een relatie en niet iedere relatie is daartegen bestand. Het komt op mij echter over dat hier ook dames zijn die bij voorbaat zeggen: als hij onvruchtbaar is dan gaan we voor KID, en als hij dat niet wil dan ga ik weg. Dan lijkt het voor mij alsof de mening van de man er niet toe doet, want vrouw wil een kind en heeft het pad al uitgestippeld en als man niet wil meewerken dan moet hij de deur maar uit. Ik hoop maar dat de soep nooit zo heet gegeten zal worden...
ik snap je punt idd.. is bij mij nooit door mn hoofd gegaan gelukkig. Na de diagnose was het eerste wat ik dacht en nu? na veel praten e.d. stond hij open voor een donor. Zo niet, dan was ik ook gelukkig met hem geworden. Ik denk dat het heel cru gezegd wordt maar je de knoop toch niet door kan hakken op t moment dat hij zegt, dan maar kinderloos... de reden van mn topic is omdat een vriendin van mij zegt: Als het mij zal overkomen, stop ik ermee, ben benieuwt hoeveel vrouwen haar menig delen.
Ik zou ook bij mijn man blijven...hou erg veel van hem en dan idd ook adoptie of iets dergelijks overwegen
Bij ons ging zwanger worden heel moeilijk (zonder dat er ooit een reden is gevonden), dus het is wel een onderwerp waarover we hebben nagedacht en gepraat. Ik houd zielsveel van mijn man en zou hem nooit verlaten enkel omdat hij onvruchtbaar zou zijn. We hebben het echter wel vaak gehad over hoe ver we allebei bereid zijn om te gaan, mocht het echt niet lukken. Ik stond(sta) voor alles open van donorzaad/eieren t/m adoptie, maar hij wil enkel en alleen een eigen kind. Dit waren voor ons daarom hele moeilijke gesprekken. Ik weet oprecht niet of ik bij hem weg zou zijn gegaan als we uiteindelijk uitbehandeld zouden zijn en hij het daarbij zou willen laten. Ik heb hem wel eerlijk gezegd dat dat zou kunnen en we werden hier allebei heel erg verdrietig van.
Vanwege m'n leeftijd vroeg ik in het begin van de relatie wel of hij kinderen wilde en dat wilde hij wel, was dat antwoord nee geweest dan weet ik niet of we een toekomst gehad hadden. Zou nu gebleken zijn dat hij onvruchtbaar was, dan zou het qua kinderen over en uit zijn maar de relatie zou blijven bestaan...zonder twijfel.
nana, dat zijn heftige gesprekken om te voeren, en duidelijk niet een beslissing die je zomaar even neemt. ik ben heel blij voor jullie dat het niet zo ver heeft hoeven komen, maar dat er over een paar maanden een kindje komt!
Mijn man en ik hebben het er van te voren over gehad, en nu was de kans wel klein dat als wij geen kids hadden kunnen krijgen, dat aan hem zou liggen, omdat hij er al twee had. Maar mocht het met ons samen niet gelukt zijn, dan zouden we voor pleegzorg zijn gegaan.
Ik zou ook niet weggaan bij mijn man. We hebben er ook erg lang over moeten doen om dit wondertje te mogen verwachten, maar die gedachten om weg te gaan... nee dat zou ik niet kunnen! Ik hou te veel van hem, om dat zomaar "weg" te gooien. De liefde die we beide hebben voor een kindje, dat zullen we dan maar dubbel en dwars aan elkaar moeten geven.
hey meis ik heb echt diep respect voor je hoe jij maar ook jou mannetje er mee omgaan!!je hebt ook gezegd zogauw als ik zwanger ben vergeten we alles en zijn we gewoon samen zwanger ik heb daar zoveel respect voor!! xxx om op je vraag terug te komen. ja ik zou bij hem blijven. en het is hier ook wel ter sprake gekomen en wij zouden dan ook gaan kijken voor of donor of adoptie.
@Bri: dank je. Er zijn momenten dat we het zelf nog steeds niet helemaal geloven, zo blij zijn we. Niet alleen omdat onze wens eindelijk vervult lijkt te worden, maar ook omdat ik die onmogelijke keuze nu hopelijk nooit hoef te maken.
Ja ik zou bij hem blijven, Mijn man is zwaar verminderd vruchtbaar, soms werd er niets gevonden, soms 5 waarvan alles dood was en het maximale wat is gevonden is 10 zaadcellen.. Maar nooit heb ik het hem ooit verweten en heb nog nooit in mijn hoofd gehad om hem te verlaten.. hij kan er immers niets aan doen, hij heeft er niet voor gekozen Met heel veel geluk zijn wij uiteindelijk na ICSI ouders geworden van een prachtmeid, maar mocht het niet gelukt zijn (na 3x) Dan hadden wij niet voor een donor of wat dan ook gekozen.. Wij wilden een kindje van ons tweeen en niet van een ander, en daarmee wil ik ABSOLUUT niet zeggen dat een ander het niet moet doen hoor, heb er juist respect voor als je dat kan, voor een donor gaan, maar wij kunnen het niet.. dan gingen we liever met zn tweeen door het leven.. Dus nee, wij zouden niet uit elkaar gaan als er géén kind zou kunnen komen..
Ik zou bij hem blijven als hij geen kinderen KAN krijgen en openstaat voor andere opties (donorzaad, adoptie, etc) Met een ex is het mis gelopen toen ik er achter kwam dat hij geen kinderen WIL, daar kon ik geen toekomst mee opbouwen. Daarvoor is het moederschap te belangrijk voor me.
Oh klinkt vast vreselijk grof.. Maar ik denk niet dat ik nog bij mijn vriend was geweest als ik niet zwanger was geraakt. Ik hou wel van hem.. maar er zijn momenten geweest in het begin van mijn zwangerschap dat ik achter dingen moest komen die echt NIET door de beugel konden.. daarbij is hij best een moeilijk persoon.. Dus ik denk dat ik als ik niet zwanger was geweest voor de gemakkelijke weg had gekozen en weg was gegaan.. Maar goed.. we zijn nu zielsgelukkig en houden veel van ons kindje en ook van elkaar.. en ik hoop echt dat we altijd bij elkaar blijven.. maar het zal niet makkelijk zijn. Bij ons ligt liefde en haat echt heeeeeel dicht bij elkaar. Al met al. Ja, ik zou weggaan als mijn vriend niet vruchtbaar blijkt te zijn..
Ik zou bij mijn man blijven als we hierachter zouden komen. Toen wij besloten hadden dat we graag kinderen wilden, hebben we ook afspraken gemaakt wat we zouden doen als het niet zou lukken (hoe ver zouden we dan gaan met onderzoeken enzo). In ieder geval bij elkaar blijven Ik heb er eigenlijk nog nooit over nagedacht, dat dat een reden zou zijn om mijn huwelijk/relatie op te geven. Wel heb ik veel bewondering voor mensen in dit soort situaties, want bij ons is alles voorspoedig gegaan en daar ben ik heel dankbaar voor, maar ik ben mij ook bewust, dat ik daar heel blij mee moet zijn.
Wil hier even op reageren...en niet om aan te vallen, absoluut niet, maar om daar even bij stil staan... Mijn man is ook verminderd vruchtbaar. Dankzij ICSI zijn we uiteindelijk zwanger geraakt. Hij kon heel ver met me mee gaan (pleegzorg/evt adoptie) maar hij wilde gewoon absoluut geen donorzaad, om verschillende redenen die ik ook begrijp... Ik heb ook weleens gedacht van...(peep) jij bent degene die verminderd vruchtbaar is, dus jij hebt niks te willen, maar je kunt het niet dwingen natuurlijk, je moet er allebei een goed gevoel bij hebben... Dat gezegd hebbende ... Nee, ik zou nooit bij mijn man weg gaan...ik heb altijd gezegd, WIJ kunnen moeilijk kinderen krijgen en niet HIJ kan moeilijk kinderen krijgen. Wij zijn een stel, daar komt niemand tussen...ook niet als het niet gelukt was...
Ik zou zeker bij mijn partner blijven als hij geen kinderen zou kunnen krijgen. Dit is dan een gezamelijke wens die niet in vervulling gaat op de normale manier. Je gaat samen door het hele traject en zoekt samen naar de beste oplossing (geen kids, adoptie, enz). Echter zou ik niet bij een partner blijven die geen kinderen zou willen (ervanuit gaande dat ik nog geen kinderen zou hebben). Zijn hele levensinstelling zou dan anders zijn dan dat van mij. Dat gaat in mijn ogen niet werken dan.