Ja, ik ook...en daarom zou ik ook nooit kunnen zeggen van, als jij niet open staat voor KID, dan ga ik bij je weg... We hebben er heel wat gesprekken over gevoerd en er zijn heel wat tranen gelaten, maar gelukkig is het allemaal goed gekomen...en als ik dan iedereen hoor zeggen dat zoonlief op papa lijkt, dan zie ik hem zo glunderen en dan ben ik toch wel superblij dat we niet voor drempel hebben gestaan! (niks ten nadele van KID, want ik vind het super dat het kan!)
Voor mij persoonlijk zou het alleen wel nodig zijn dat hij voor een andere optie openstaat. Dus als hij moeite zou hebben met een zaaddonor kan ik me dat voorstellen en zou ik niet bij hem weg gaan. Maar dan zou ik wel willen kijken naar bijv adoptie. Bij ons leek het aan mij te liggen. We hebben toen afgesproken dat we op medisch gebied alles uit de kast zouden trekken en daarna kijken naar draagmoeder, adoptie, pleegzorg etc. Ik wou zo graag moeder worden en dat hoefde niet perse van een biologisch eigen kind te zijn. Maar ja iedereen heeft daar verschillende gevoelens/ideeen bij.
sorry ik dacht schoonzus als in de zin van 'de vrouw van je broer" dat zou een beetje raar zijn hihi, de rest natuurlijk niet... en zou ik ook doen..
Ik weet helaas ook hoe het is. Ik heb ook altijd gezegd en nog dat ik mijn man niet zou verlaten. Maar ik vind dat sommigen hierover misschien wel erg makkelijk denken, Als je man niet voor kid of dergelijke wil gaan ,ach ja dan blijft het maar zo zonder kinderen. Makkelijk gezegd als je nooit voor het punt hebt gestaan. Dat men geen medisch circuit wil vind ik dan ook erg makkelijk gezegd. Of degene zijn kinderwens is niet zo groot misschien? Hier een enorme kinderwens. Heeft heel veel tijd, tranen, onbegrip en dergelijke gekost voordat we tot een punt kwamen dit willen we. Ik ben het eens met Dreamer dat hier ook de onvruchtbaarheid niet tussen ons is gekomen en tussen mijn man en onze zoon. Maar ik weet wel dat als hij ook geen adoptie had gewilt het op een gegeven moment erg moeilijk is hoor. Want de wens is heel groot en het verdriet word steeds groter.
Ik zou niet bij mijn man zijn weggegaan. Sterker nog, ik heb voor hem gekozen terwijl ik wist dat hij onvruchtbaar was. Er was alleen nog zaad ingevroren van voordat hij chemo kreeg. Maar ik ben zo gek op mijn man dat ik mijn leven lang bij hem wil zijn. Ik heb voor hem gekozen om wie hij is als persoon, niet als potentiële vader van mijn kinderen. Ik hoopte op een gegeven moment dat ik zwanger kon worden met het ingevroren zaad. Verder wilde ik niks. Ik wilde geen KID. Mijn man was hier stiekem wel blij om. Intussen hebben wij twee prachtige kinderen. Hier stond ik niet open voor donor,adoptie of wat dan ook. Alleen kinderen van ons als biologische ouder.
Niet iedereen die op voorhand zegt niet voor het medisch circuit te zullen kiezen, denkt daar heel makkelijk over. Juist omdat wij het van dichtbij hebben gezien en hebben meegeleefd, hebben wij het hier van tevoren over gehad, en er beide voor gekozen daar niet in te stappen. Ik weet niet of je een kinderwens kunt meten, misschien zul je zeggen dat die van mij minder groot was dan die van jou, omdat ik mij altijd een voorstelling heb kunnen maken van een leven zonder kinderen, en mij ook gelukkig kon voorstellen zonder kinderen. Het zou kunnen hoor, dat mijn kinderwens niet zo groot was. Ik heb in elk geval nooit het idee gehad dat ik er álles voor over zou hebben om moeder te kunnen worden.
Wij hebben het er wel over gehad voor we serieus aan het krijgen van kinderen begonnen te denken. Voor ons zou het zeker geen relatiebreker zijn. Je bent bij elkaar omdat je van elkaar houdt en een kindje zou een mooie bekroning zijn. Mocht het niet lukken dan hebben we altijd elkaar nog en kunnen we nieuwe doelen stellen. Gelukkig mochten we samen 2 kindjes krijgen en is het dus niet aan de orde geweest maar kan me ook gewoon niet voorstellen dat ik m'n alles daarvoor zou laten gaan....
mee eens. Al helemaal zou ik mijn relatie er niet aan geven. Ik begrijp het sowieso niet. Kies je voor een man die je gelukkig maakt of wil je gewoon heel graag kinderen? Is het niet het doel om in een relatie samen gelukkig te zijn en dat te bereiken door geven en nemen? Waarom eventueel je partner verlaten als hij zijn grens heeft bereikt en samen met jou gelukkig wilt zijn? Ik begrijp het gewoon niet....maar dan is mijn kinderwens misschien ook minder groot geweest.
Ik lees toch regelmatig dat mensen kinderloos door het leven zouden gaan mocht de partner onvruchtbaar blijken. Ik hoop voor jullie dat jullie nooit in deze situatie belanden. Ook ik heb voordat we aan onze kinderwens begonnen gezegd, mocht 1 van ons onvruchtbaar blijken, dan houdt het op. Ik wil een kind van ons samen, niet van een ander. Hoe raar kan het leven lopen!! Als je man dan ineens echt onvruchtbaar blijkt en je wens is zo intens, dan denk je niet meer zo zwart wit. Dan gaat er een hele andere wereld voor je open en verleg je keer op keer je grenzen. Niemand hier, die niet in deze situatie heeft gezeten, weet wat hij of zij zou doen. Ook al ben je nu nog zo stellig, als je werkelijk voor die keuze staat ziet het er ineens heel anders uit. Overigens roept iedereen hier dat mn dochter precies mn man is! Opmerkingen als, die is zeker weten niet van de melkboer, komen hier regelmatig voorbij. En ook wij zijn dan berentrots, want ze is volledig zijn dochter. Daar maakt 1 zaadje echt geen verschil in. Want .. Wat maakt DNA nou uit
Wij hebben het er tijdens ons medische traject wel regelmatig over gehad. Zou zeker niet zonder hem hebben gewild, als het uiteindelijk niet gelukt was. We zouden wel ons leven anders zijn gaan leven, maar zeker wel met elkaar. Nu blijft het natuurlijk een "wat als..." want de kinderen zijn gelukkig wel gekomen. Het lijkt me wel vreemd dat je wel weg zou gaan als je man geen donor zou willen. Kan me dat namelijk wel voorstellen. Dat is toch echt iets wat je echt samen moet willen. Als je daar samen niet goed achter staat, kan 1 van de 2 als het kindje er eenmaal is, altijd het gevoel hebben het kind van iemand anders op te voeden. Wat helaas soms voorkomt, waardoor stellen dan alsnog uit elkaar gaan. Zijn echt stappen die je samen moet nemen. Het lijkt me wat anders als je een partner hebt die geen kinderen wil, terwijl jij wel een grote kinderwens hebt. Kan me wel voorstellen dat dat opbreekt. Nog even als reactie op niet de mmm in willen... Ik heb altijd gezegd dat ik geen hormonen wilden gebruiken... Toen de gyn het voostelde, zijn we direct vanuit het ziekenhuis naar de apotheek gereden. Toen zei ik dat ik geen IVF wilde... Na 6 IUI's hebben we er zelf zo ongeveer om gevraagd Echt zeggen of je het wel of niet gaat doen, weet je inderdaad pas, als je voor de beslissing zelf staat. Net zoals of je wel of niet bij je man blijft...
Helemaal met dreamer eens , mooi gezegd meis ! Helaas spreek ik ook uit ervaring. We hebben voor KID gekozen. Maar nooit heb ik eraan gedacht bij hem weg te gaan. Dat ene chromosoompje dat mist maakt hem niet anders.. Ik wil een kindje met hem , en niet met iemand anders.. Mijn kinderwens is ontstaan uit liefde voor mijn vent.. Zonder hem is die wens er niet.. Dus ja , ik blijf bij hem , voor altijd !!! En samen komen we er uit en onze relatie is alleen maar sterker geworden en de liefde groter. En ook hier riep ik : geen hormonen en geen ivf. Maar je verlegd je grensen , keer op keer , voor iets waar je samen voor vecht. En moeilijk dat is het zeker , het verdriet is onbeschrijfelijk.. Daarom vind ik het ook oneerlijk om onvruchtbaarheid als een ziekte te bestempelen , belachelijk !! Maar dat is mijn mening..
Net als Marsupilami heb ik voor mijn man gekozen ondanks dat ik wist dat hij onvruchtbaar is. Ik moest wel even slikken maar hem laten lopen omdat hij onvruchtbaar is nee dat nooit! In eerste instantie kies je toch voor je partner door dik en dun en om hoe hij is? Beide hadden we een sterke kinderwens en stonden open voor KID Al snel hadden we liefde in overvloed en zijn we voor KID gedaan, hieruit is onze mooie dochter geboren. DNA maakt echt niets uit, hij is haar vader en zei is zijn dochter. Net als bij dreamer krijgen we opmerkingen dat ze zeker niet van een melkboer is haha. Samen met je partner ben en blijf je de basis van jullie bestaan, deze moet goed en sterk zijn. Mijn menig is dan ook dat als deze basis goed is je er samen uit komt.
Ik moet dat inderdaad nuanceren, wilde ook niemand kwetsen met mijn mening. Ik kan mij voorstellen dat er bepaalde psychiatrische aandoeningen/ziektes zijn die het op lange termijn onmogelijk maken om bij je partner te blijven zonder er zelf aan onder door te gaan. Maar als we het hebben over puur fysieke aandoeningen, zoals onvruchtbaarheid, kanker, ms en noem maar op dan zou ik echt bij mijn partner blijven tot het bitttere einde.
Ik moet me hier ook helaas bij aan toe voegen. Dit zegt niks over hoeveel ik van hem hou,want dat is namelijk onzettend veel! Ik kies niet voor niks hem als de vader van mijn kinderen. In dit bovenstuk kan ik me heel goed vinden. Dit weet mijn man trouns ook. Hij wil ook niet aan donor zaad beginnen mocht hij het nodig gehad hebben dus dat zou betekenen dat ik ook mijn kinderwens op zou moeten geven omdta hij niet naar andere wegen zou willen kijken.
Dreamer kipjes, mooie worden Jullie weten het,wij hebben hetzelfde Man azoospermie en onze relatie is er alleen maar beter op geworden! Ook wij gaan voor donorzaad en mijn man zal de papa zijn
@ kipjes wat een super mooi onderschrift heb jij zeg!! pfoe! Dan even ontopic.. Wat ik me afvraag in deze tijd zijn de mannelijke donors dan nog anoniem of is dat niet meer mogelijk? En hoe zit dat dan later. Hebben jullie of voelen jullie een soort "" verplichting"" om je kind te vertellen dat papa niet biologisch is.. Bah terwijl ik het schrijf krijg ik al een naar gevoel. Zo ongelooflijk gun ik het jullie allen om zo''n geluk als een probleemloze bevruchting zwangerschap enz enz... Knap van jullie dat je samen sterk bent gebleven en hebt volgehouden!!