@joyce, in nederland werken ze met ' bekende' donoren. Als je kindje verwekt is mbv een NL donor, dan wordt het kindje geregistreerd in een register waarin het kindje gekoppeld wordt aan de donor. Stel dat je ervoor kiest het aan het kind te vertellen, dan zou het kind de donor kunnen ontmoeten of bijv zijn half broertjes en zusjes. In belgie/duitsland werken ze wel nog met anoniemen donoren. Ik voel me zeker niet verplicht het het kind te vertellen. Je kunt er natuurlijk zelf voor kiezen om er open en eerlijk over te zijn. Dat is iets wat we nog gaan overwegen. Mijn man wordt later gewoon de papa van ONS kind. En of we het vertellen... tja hangt ook van het kind af. Stel ik krijg nu te horen dat mijn vader eigenlijk niet mijn biologische vader is, dan zal ik persoonlijk geen behoefte hebben om mijn ' biologische vader' / zaaddonor te ontmoeten. Wel zal ik het leuk vinden om te weten of ik nog broertjes of zusjes heb. Mijn vader blijft gewoon mijn vader, want hij is er altijd voor me geweest en staat nogsteeds voor mij klaar. Mijn man heeft bijvoorbeeld een biologische vader die er helemaal niet voor hem is, die hij zelfs nu zijn zaaddonor noemt. Daardoor was de keus voor KID iets makkelijker, hij ziet nu wel in dat de ' titel' papa wel moet verdienen door er je hele leven voor het kind te zijn, niet alleen door het kind te verwekken.
Wij hebben besloten het ons kindje te vertellen, dat het een KIDkindje is. Dat word spelenderwijs gedaan, het kindje groiet ermee op en komt later niet voor verrassingen te staan. Er zijn speciale boekjes voor kinderen, en we krijgen als de tijd er rijp voor is begeleiding van een psycholoog om het op de juiste manier en op het voor het kind juiste moment te vertellen. Ik vind de vergelijking met een ziekte wel wat erg hoor, het is meer een handicap. Mijn man is niet ziek, hij is zo gezond als een vis. Dat ie dan ineens ziek verklaart word gaat wel wat ver. Verder nog de keuze om weg te gaan of niet. De soep word niet zo heet gegeten als ie word opgediend. Maar bij alle deuren zoals KID/adoptie/pleegzorg dicht gooien...tja dan had ik toch echt door de achterdeur weg gerent. Niet omdat ik niet van mijn man hou, maar omdat ik weet dat ik ook met een andere man gelukkig zou kunnen zijn. Ik hield immers ook van mijn ex, en toen die relatie stuk liep ben ik toch ook weer van mijn man gaan houden. Toen de juffrouw in klas1 basisschool mij vroeg wat ik later wilde worden was het antwoord: "moeder" Ik kan me niet voorstellen hoe ik zou moeten leven met het verlangen naar een kind ( op welke manier dan ook, KID/pleegzorg/adoptie) terwijl een ander dat tegenhoud. Dat zou tussen ons in komen te staan, de relatie zou op den duur kapot lopen hierdoor. Veroordelingen zijn begrijpelijk, dat iemand anders denkt: dat zou ik nooit doen is ook prima. Maar vaak zijn het de mensen die al kinderen hebben die dat zeggen. En gelukkig voor hen, hebben zij nooit in onze schoenen gestaan. Ik wens het niemand toe, je leven gaat zo op de kop staan. Je krijgt gevoelens waarvan je niet wist dat je die kon hebben. Je voelt je schuldig, hebt verdriet, bent ontzettend bang voor de toekomst. Je bent boos, opstandig en tussen dat alles in moet je een keuze maken voor de rest van je leven. Dat doe je niet 1,2,3. Laat dat duidelijk zijn
ik ben het met meerdere meiden het hier eens die ook kid doen. wij stonden er zelf ook voor. wij zijn er samen heel sterk door geworden samen. nooit getwijfeld over kid, ben super blij dat het kan. mijn man ziet het al helemaal als zijn kindje en straks als de kleine er is is het zijn of haar vader. ik zou nooit bij me man weggaan om zo'n reden. je kiest voor elkaar en dan haak je niet af als je man ontvruchtbaar is. ik riep altijd ik ga met een ivf nooit me zelf spuiten zetten nou dat heb ik dus wel gedaan. als je ervoor staat doe je er alles aan om die wens te laten vervullen. ik ben nu zwanger en we zijn super gelukkig dat het gelukt is bij ons. het was allemaal erg zwaar, maar heb het er voorover gehad!!!
Ik zie dat de term ziekte door sommigen als heel negatief wordt opgevat. Zo heb ik dat niet bedoeld, voor mij is ziekte een neutrale term voor aandoeningen die maken dat je lichaam of geest niet doen wat ze horen te doen. Zelf heb ik astma, dat is in mijn terminologie ook een ziekte, terwijl ik (met medicatie) prima kan functioneren, bijna niemand in mijn omgeving weet dat ik het heb, en ik gewoon pech heb gehad dat ik het heb gekregen. Een ziekte is in mijn ogen niet iets wat maakt dat je de hele dag in bed moet liggen, of wat je tot minder maakt. Maar goed, voor iedereen die een nare bijsmaak krijgt van het woord ziekte, sorry dat ik die term heb gebruikt voor onvruchtbaarheid. Zelf heb ik juist meer moeite met de term handicap, zo hebben we allemaal wat. m.b.t. KID/anonimiteit of niet: ik vind wel dat een kind het recht heeft om te weten van wie hij afstamt. Als ik ooit zou hebben gekozen voor KID, zou ik het m'n kind ooit hebben verteld. Hoe en wanneer, dat weet ik niet, misschien wel pas als hij 18 werd. Maar ik vind het een heel goed systeem dat anoniem donorschap in NL niet meer mag, en dat een kind dat meer wil weten ook meer informatie over z'n genetisch vader kan krijgen.
het is voor mij misschien makkelijk zeggen aanezien ik 2 kindjes heb, maar ik denk dat ik absoluut bij mijn man zou blijven.. wij zouden dan waarschijnlijk ook voor adoptie gaan. veel sterkte met het verwerken van dit alles. en succes met de verdere stappen!
Hier ook al 2 kindjes maar ik had zeker bij mijn man gebleven als hij onvruchtbaar geweest zou zijn..
Zoals ik er nu over denk zou ik bij mijn man blijven. Maar ik heb makkelijk praten aangezien we al 2 jongens hebben. Als ik trouwens in een prille relatie zou zitten en de ander had tegen mij gezegd dat hij geen kinderen zou willen, zou ik de relatie denk ik wel uit hebben gemaakt. Maar als mijn man onvruchtbaar was gebleken, had ik hem niet verlaten. Verder vind ik dat een kind het recht heeft te weten van wie hij afstamt. En daar moet je naar mijn inziens vanaf het begin zo open mogelijk over zijn. Het is namelijk nogal vormend voor de identiteit van een kind en volgens mij kan het grote psychische problemen opleveren als het er nooit achter komt (maar wel een gevoel zal hebben) of op late leeftijd pas te weten krijgt. Ik ben niet opgevoed door mijn biologische vader en ik leerde mijn andere vader kennen toen ik nog geen 3 was. Toch dacht ik op mijn 6e dat hij mijn biologische vader was en was ik "vergeten" dat ik hem niet vanaf mijn geboorte ken. Dus toen mijn zusje werd geboren en ik aan mijn moeder vroeg "mama, waarom zijn er geen foto's van mij en papa toen ik een baby was?", heeft mijn moeder het met behulp van een kinderpsycholoog het verteld. En daarna kon ik altijd bij haar terecht met vragen. Ik lijk in de verste verte niet op mijn niet biologische vader, en ik denk dat ik echt wel had gemerkt dat er iets niet klopte. Ik ben namelijk totaal anders georienteerd dan mijn ouders (stem rechtser, ben ondernemender, intelligenter, etc.) en mis dus echt belangrijke raakvlakken. Terwijl ik qua uiterlijk vreselijk veel op mijn moeder lijk. En het spijt me om te moeten zeggen, maar genen vormen je dus wel degelijk erg sterk. In mijn geval meer dan de opvoeding van mijn vader. Naja, ik dwaal een beetje af.
of ik bij mijn man zou blijven als hij ontvruchtbaar zou zijn. Mijn man is zo goed als ontvruchtbaar, toen wij met onze icsi behandelingen bezig waren, begon ik tegen hem over donor, (je weet immers nooit welke wegen je nog meer in moet slaan voor je wens) hij vond dat niks en wou dit dus absoluut niet. ik was telleurgesteld maar oke dat was zijn gevoel erbij wat ik overgens wel begrijp. maar het was nog niet zover. tot wij in t ziekehuis te horen kregen dat icsi geen optie meer was. en dat als wij samen een kindje zouden willen wij verder zouden moeten kijken. Ik heb mijn man met rust gelaten want ik wist dat hij niet voor een donor zou gaan. Diezelfde dag nog, vroeg mijn man aan mij of ik uit wou zoeken in welk ziekenhuis ze iui-d deden, zijn wens is heel erg groot blijkt wel. Of ik bij hem zou zijn gebleven als dit niet het geval zou zijn geweest, dat weet ik niet, het is nu eenmaal zo gelopen. mijn wens om moeder te worden is heel erg groot. dus ik kan de vraag heel moeilijk beantwoorden. ik zou niet mijn leven willen leven, zonder de kans om een keer moeder te worden uhm.. nou okee dat was denk ik toch mijn antwoord op de vraag.
Ik vind het moeilijk die vraag te beantwoorden omdat ik nu we een kindje van ons samen hebben zie hoe fantastisch het is om van je beide er iets in terug te zien en daar samen van te genieten. Maar ik denk dat het wel een groot probleem was geworden als hij dan niet had open gestaan voor donor zaad, want mijn kinderwens is gewoon te groot om zomaar zonder kinderen door het leven te gaan dat had teveel druk op onze relatie gezet. Adoptie zou ik niet voor kiezen.
@ joyceje, Bedankt ! Hierboven heeft wendy uitgelegd hoe het zit mer donoren. Wij lopen in Belgie en hebben dan ook gekozen voor een anonieme donor. Ik ben het met panter eens en ook wij gaan open zijn richting de buitenwereld en ons kindje. Het is immers mooi dat er mensen zijn die bereid zijn donor te willen zijn om iemand anders kinderwens te kunnen vervullen. Dat vind ik iets moois en wij schamen ons daar niet voor , vandaar dat we het gaan vertellen.
mee eens. Dit werd ons ook geadviseerd door het ZH. De term ziekte/handicap, zullen we dat laten voor wat het is? Hoe het ook genoemd word, feit blijft dat onze mannen zaadjes missen.
Ik vind dit dus nogal makkelijk praten als je niet echt zelf in de situatie hebt gestaan. Net zoals dat het makkelijk praten is als je beide niet onvruchtbaar bent. Je hebt geen idee wat het met een kind kan doen. Ik hoop dat je je goed beseft dat het ook mis kan gaan, door het niet te vertellen en ze er dus later alsnog achter komt. Mijn vader is ook mijn vader, voor 100 procent, ook al is hij dat niet biologisch. Het heeft daarvoor echt niets uitgemaakt dat ik wist dat ik ook een andere biologische vader had (die ik nooit zaaddonor heb genoemd, bah). Ik hield en hou daarom niet minder van mijn vader hoor.
Ik zou trouwens, is overeenstemming met mijn man, wel voor zaaddonatie hebben gekozen als mijn man onvruchtbaar was gebleken. Man mijn en ik zijn alleen overeengekomen dat we niet voor adoptie zouden gaan.
Ja, dan zou ik bij hem blijven. en wij hebben altijd afgesproken als we geen kinderen zouden kunnen krijgen, we ook geen kind zouden krijgen wat niet van ons allebei is, dus geen donorzaad, donorei, of adoptie. Maar hoe dat in werkelijkheid was gegaan dat zou ik natuurlijk niet weten, aangezien ik gezegend ben met een mooie meid
Ik zou ook bij mijn man blijven. Ik weet al sinds ik nog jong was (12 jaar ofzo) dat ik kinderen wil. Maar ik weet ook al sinds ik nog jong was dat ik samen met een man oud wil worden. Acht jaar geleden ontmoette ik mijn huidige man. We hebben het heel goed samen. Toen we het over kinderen krijgen hadden, hebben we beide aangegeven niet te kunnen leven met een kind dat door donorzaad of een donoreitje is verwekt. Ook willen we niet het kind van een ander opvoeden (adoptie). Ik heb diep respect voor degenen die op deze manier hun kinderwens in vervulling laten gaan, maar ik kan dat niet en ik heb het geluk dat mijn man er net zo over denkt als ik. We weten (nog) niet of wij samen kinderen kunnen krijgen, maar als dat niet lukt met mijn eitjes en zijn zaadjes, blijven we met ons tweeën. We zullen dan een moeilijke periode krijgen, maar die komen we samen wel teboven.
even over spruit haar reactie in de kindjes die via kid erzijn en nog komen ze hebben zeker wel wat weg van de vader!!! ze maken een match van de vader, dus er zit zeker wel wat in wat op de vader lijkt. tegen zo'n antwoord kan ik helaas niet. in duitsland hebben ze geregistreerde donoren dus het kindje kan vanaf 16 jaar als ze het weten opvragen via ziekenhuis wie de vader is en dan nog gaat dat niet makkelijk zeiden ze want de donor moet ook toestemming geven of hij dat wil en als die het niet zou willen houd het hele verhaal op. ons kindje komt wel te weten hoe het allemaal zit. want had op het programma op tv gezien dat een kind die het vanaf 16 pas wist echt een leeg gat had al die jaren en het kind wie het wist al vroeg ging er normaal mee om.
Dank je! @Anoniem/geregistreerd: in NL en D zijn de donoren geregistreerd, wat inhoud dat het kindje met 12 jaar wat basale gegevens kan opvragen (haarkleur, oogkleur, opleiding, dat soort gegevens) En met 16 jaar de naam/contact gegevens. In België zijn de donoren anoniem. @Vertellen/geheim houden: dit is een heel persoonlijke keuze waar iedereen weer anders over denkt en andere redenen voor zn keuze heeft.
ik vind het moeilijk om te zeggen ja ik zou bij hem blijven het ligt eraan hoe hij me zou steunen Ik heb toen we probeerde zwanger te raken erg aan deze vraag gedacht en had zoiets van als hij mij niet zou steunen of een ander manier mijn kinderwens in vervulling zou laten gaan dan denk ik wel dat ik was weg gegaan. En ik zou nooit een anonieme donor willen want ik vind elk kind heeft het recht om te weten wie zijn / haar vader is en er zelf mee te doen wat hij zij wilt. Ook met adoptie zou ik alle gegevens van de biologische ouders willen hebben Ik was heeeeel jong 1,5 jaar toen mijn ouders uit elkaar gingen en ik was blij dat me moeder altijd eerlijk geweest is wie het was want toen ik 11 was en hem leerde kennen viel alles op zijn plaats.