het vertellen over de donor tegenover je kindje is inderdaad heel persoonlijk. iedereen doet het op z'n eigen manier. ik wou daarom ook een donor van het ziekenhuis want dan kun je zelf beslissen of je het zegt of niet. en met een bekende donor moet je al beslissen voor je kindje er is en die bekende kan daar heel anders over denken als jezelf.
Het is gelukkig niet nodig geweest, maar dat had ik ook overwogen, ook omdat ik een hele leuke zwager heb die ontzettend veel op zijn broer lijkt en het idd dan in de familie blijft. ik kan me aan 1 kant heel goed voorstellen dat er vrouwen zijn die zo'n grote wens hebben en daarvoor hun man (kunnen) verlaten omdat ze geen kinderen van hem kan krijgen, maar aan de andere kant, wie geeft je garantie dat het met een volgende partner wel lukt? heb je misschien dan toch de liefde van je leven verlaten voor een kind wat er misschien niet komen gaat? Het is wel wat anders als de partner uberhaupt niet eens willen nadenken over de vele mogelijkheden zoals mmm, adoptie en pleegzorg. Al met al is het is een hele moeilijke vraag voor iemand die al kinderen heeft, dat geef ik toe, zoals iemand eerder schreef, je kunt pas antwoorden als je in die situatie zit en dan nog is het moeilijk want je verlegt elke keer je grens omdat je zo graag een kindje wil.
dat heb ik dan weer niet maar het scheelt niet veel, in hun hele doen en laten zijn ze hetzelfde. overigens lijkt neefje van vriend ook veel op vriend, dus hele familie lijkt nogal erg op elkaar sory terug ontopic
@ tulip: mijn vader is er ook 1 van een eeneiige tweeling. En weet je wat zo bizar is? De broer van mijn vader is genetisch gezien "net zoveel" de vader van mijn zusje als mijn vader. Ze dragen tenslotte (in principe) precies dezelfde genen. Toen ik me dat een keer bedacht, vond ik dat ZO apart!
Helemaal mee eens! Onze fert arts zei laatst tegen ons. Had ik jullie dat niet verteld de vorige keer dat mensen ( familie!) gaan zeggen jeeeeeeeeetje hij lijkt op zijn papa.
Niets persoonlijks natuurlijk, is dus absoluut niet als aanval of watvoor iets negatiefs ook bedoel, maar waarom zou je man wel perse een kind op moeten willen voeden wat biologisch niet van hem is (anders zou je tenslotte bij hem weg gaan volgens je antwoord) maar zou je geen adoptie willen? Doe het gedoe van jaren wachten, of omdat het kindje dan biologisch niet van jou is? Als dat laatste het antwoord zou zijn, dan zou dat wel erg oneerlijk zijn toch? Ik vind persoonlijk wel dat je kind het recht heeft om te weten wie zijn/ biologisch vader/moeder is. Je moet toch kunnen weten wat er allemaal in je genenpakket zit. En al helemaal omdat je het misschien nooit helemaal 100% stil kan houden en dan? Lijkt me veel vervelender voor een kind om erachter te komen dat je ouders dat voor je stil gehouden hebben, dan dat je het gewoon weet en je zelf de keuze hebt of je er iets mee wilt doen. Tot slot... Een vader of moeder ben je door hoe je je gedraagd tegenover je kind, niet door je genetische overeenkomsten. Er zijn heel wat goede vaders en moeders in de wereld die een echte papa of mama voor hun kind zijn, zonder dat het biologisch van hen is.
@ angelbaby: je stelde de vraag niet aan mij, maar ik zou ook wel voor zaadceldonatie kiezen en niet voor adoptie dus ik antwoord toch. Adoptie is voor mij geen optie omdat ik het risico van adoptie te groot vind mbt onveilige hechting en latere psychische problemen. Bovendien twijfel ik of ik me andersom voldoende zou kunnen hechten aan het kind als ik deze niet vanaf de geboorte heb meegemaakt.
Interessant onderwerp! Ik zou mijn partner hier niet om verlaten. Ik wil heel graag een kindje, juist samen met hem, niet alleen om het willen van een kind. Ik vraag me af bij de dames die zouden overwegen hun partner te verlaten, wat zou je er van vinden als het omgekeerd was? Dus als de man zou overwegen zijn vrouw te verlaten wanneer ze onvruchtbaar was?
als mijn partner door medische redenen geen kinderen met mij zou kunnen krijgen, dan zou ik wel bij hem blijven dan zijn er genoeg andere opties als hij echt geen kinderen zou willen, gewoon omdat hij het niet zou willen dan zou ik hem wel verlaten want mijn kinderwens is wel zodanig groot dat ik een partner wil en heb die ook kinderen wilt
Stel ik zou geen kinderen kunnen krijgen en de wens is zo groot voor mijn partner dan zou ik hem zelfs voor stellen om een vrouw te zoeken die hem wel kan geven wat hij wilt. Ik ben van mening je moet voor je eigen geluk gaan, Ben je zelf niet gelukkig dan gaat je relatie op den duur ook eraan. Ik ben wel heeeeeel erg dankbaar dat wij een prachtig meisje hebben hoor en deze ellende voor ons bespaard is gebleven. Stellen die deze keuzes wel moeten ondergaan wens ik dan ook heeel veeel sterkte
ik zou bij hem blijven...maar idd zoals al eerder gezegd, hij moet wel open staan voor donor, of adoptie of wat dan ook....ik wil graag moeder worden! (ben het al....en word het weer...maar denk dan terug aan ons MMM traject van 3,5 jaar en nu weer van 3 jaar)
Dan moet hij ook voor eigen geluk gaan.. Ik zal het wel begrijpen.. dat zegt trouwens niet dat het niet pijn doet. Maar goed, ik had dat al aangegeven in een eerdere post Het is hoe ik er nu over denk..
Ik ga ook een eerlijk antwoord geven, wij hebben 6jaar nodig gehad om onze kleine kerel te maken En moet eerlijk zijn dat het een hele moeilijke tijd was! Hij heeft al een dochter uit vorig huwelijk en gaf mij een beetje de schuld dat het niet lukte, bij hem werkte alles he. En we zijn toch 3x uit elkaar geweest omdat ik het gevoel had indien ik geen kinderen kan krijgen niet gemaakt ben om bij hem te blijven,... Weet raar voor sommige misschien maar ik heb maanden gehuild voor een baby van mezelf, zag iedereen zwanger worden (zelfst ongewenst) en kon er echt niet mee leven. Nu mijn partner en ik schillen 20 jaar dus ik was op dat moment op het laatste punt dat we gingen proberen van adoptie en hier in België moet je min 25 zijn en max 45 maar ook al getrouwd. Ik was te jong, hij bijna te oud en niet getrouwd,... Dan heb ik echt gezegd waarom bij elkaar blijven?! Ik wilde doodgraag een kindje van ons maar het werd me teveel! Dan ineens werd ik ziek, zei de buurman zeg meisje ben je zwanger? Zeg nee nee kan ik niet Bijna huilend (alweer) en hij zei doe toch maar eens tesje En ja ja 9 maand later was onze kleine knul daar!! Zo zie je maar he die oude mannen zien alles hahahaha Nu hebben wij bijna geen ruzie meer zijn ondertussen gelukkig getrouwd. En ik ben zwanger van ons 2de wondertje Als je zelf niet echt kinderen wilt moet het lukken, maar als je boven alles een eigen baby wilt ga je het nog heel moeilijk krijgen. Liefde voor een kind is sterker dan liefde voor een partner. Dit gaat over jou eigen bloed! En hoop natuurlijk dat het voor jullie wel lukt he!! Hoop nu geen boze reakties uit te lokken, vertel gewoon mijn verhaal
Als hij niet open zou staan voor donorzaad .. ja, dan zou ik weg gaan bij hem. Als het andersom was geweest en hij zou bij mij weg gaan om die reden, then so be it! Dan had het waarschijnlijk ook zo moeten zijn!
@eendje507: Nee hoor, geen boze reacties, je verdriet (van toen) is overduidelijk. Ik ervaar het alleen anders. Bij mij was de liefde voor mijn partner sterker dan die voor mijn nog niet verwekte kinderen (hij wilde jarenlang geen kinderen, ik wel, en toch koos ik ervoor bij hem te blijven omdat hij mijn grote liefde is). Nu zou ik het niet kunnen zeggen, welke liefde sterker is. Ik kan ze geen van drieën missen en het is een ander soort liefde.
Als het andersom was geweest en ik onvruchtbaar was geweest dan had ik ws de relatie beëindigt om hem een kans te geven vader te worden.
Of als het aan de eicellen zou liggen met donor eicellen. Maar idd wel zorgen dat je partner ook de kans heeft vader te mogen worden.