De dag voor dat Nijn geboren werd besloot het broertje (en zwager) van onze beste vrienden een einde aan zijn leven te maken. En nog altijd is niet duidelijk wat zijn reden is geweest. Waarschijnlijk een ophoping van allerlei zaken. Ik kan me van moment tot moment die dag nog herinneren. De blijdschap die wij hadden omdat ik ingeleid zou worden en toen 's avonds het verschrikkelijke bericht, de nacht omdat ik niet kon slapen. Mijn man zijn broers zouden weer oom worden en hij zal nooit echt oom worden. Het was een hele vreemde week dat voor ons in het teken stond van blijdschap en bij hun van intens verdriet. Ik heb heel erg het gevoel dat we ze niet voor 100% kon steunen, ondanks dat ze elk moment van de dag welkom waren en mochten bellen. Wij hadden zelf afgesproken met onze kraamverzorgster dat zij ten alle tijde mochten komen en bellen. Zelf als ik lag te slapen mocht ze mij wakker maken om de telefoon over te nemen e.d. We praten er regelmatig over met elkaar. Het is nog steeds verschrikkelijk om te zien hoe kapot ze zijn door verdriet en alles wat er achterweg is gekomen...
allemaal bedankt voor de verhalen en de sterktewensen Ik zie dat bijna iedereen die dit heeft meegemaakt er dus na zovele jaren nog niet over is maar sommige hebben het wel een plaatsje kunnen geven mijn broer heeft een vrouw die 7maand zwanger was en twee kleine stiefkindjes achter gelaten heb "zijn " kindje nooit mogen zien
Dat is dan nog eens zo wrang, er leeft nog een deel van hem voort in de vorm van je neefje en jij ziet hem niet, dat vind ik jammer voor jou en ook voor je neefje, zo leert ie nooit zijn komaf kennen Nogmaals heel veel sterkte
ik ben niemand verloren door zelfdoding, sterkte voor de personen die hierdoor wel mensen verloren hebben... ik ben wel iemand verloren doordat hij iemand vermoord heeft....heb nu geen contact meer met hem ( had een relatie met hem toen het gebeurde...) en dat kan ik hem nooit vergeven...
het is een nichtje .... en ze had beloofd dat ik het kindje mocht zien enzo en niets is minder waar heb nog geen bericht gehad als het geboren is
Zelfmoord is niet te begrijpen, die mensen worstelen enorm met zichzelf, ook ouders, broers, zussen, ooms en tantes en iedereen die ik niet noem. Voor een "normaal" persoon is het leven leuk met zijn ups en downs, als het moeilijk gaat zetten ze hun schouders eronder en gaat het goed zijn ze vrolijk, de gewone dagelijkse dingen dus. Voor mensen met problemen werkt het leven niet zo, hun dagen zijn vaak niet leuk/zonnig/goed maar grijs of vaak zwart waar ze elke dag zich door moeten worstelen, de ene omdat de manisch depressief is, de ander vanwege borderline, weer een ander wegens continue depressie. Het feit is gewoon dat je niet in de geest van iemand kijken kan, dooddoeners als kijk de zon schijnt of de bloemen bloeien zo mooi, je hebt een prachtige partner of kids werkt niet omdat men ervanuit gaat dat men beter af is zonder hen, zonder hun weemoed, neerslachtigheid, verdriet. Dat een nabestaande kwaad is, verdrietig is normaal in een abnormale situatie, maar vraag jezelf af waarom moet iemand 30 jaar lijden omdat zelfmoord egoistisch zou zijn, is het niet net egoistisch om te zeggen dat je die persoon ten koste van alles bij je wil houden. Kinderen buiten gelaten, die hebben een andere denkwereld en hun ouder valt weg en dat is verschrikkelijk.
Ik denk dat ik weet over wie dit gaat. Hetzelfde verhaal in ieder geval. Die jongen (de zoon) heeft bij mij op de basisschool in de klas gezeten.
Mijn oma heeft zelfmoord gepleegd. Mijn opa is 20 jaar geleden heel plotseling overleden aan een hartstilstand. Mijn oma kon dit verdriet niet verwerken en wilde ook dood. Ze is toen opgenomen in een kliniek voor mensen met zelfmoordneidgingen. Daar is ze weg gelopen en is toen in het kanaal gesprongen, ze kon niet zwemmen. Het was voor onze familie en vooral voor mijn vader (het was zijn moeder) een groot verlies en we hadden veel verdriet. Binnen een jaar is hij zijn vader en zijn moeder verloren. Op dit moment hebben we het wel redelijk verwerkt vooral ook omdat dit echt was wat ze wilde en ze nu rust heeft. Liefs Nataly
Ik heb geen dierbaren die zelfmoord hebben gepleegd, maar wel mensen die wat verder van me af staan. De tante van mijn ex bijvoorbeeld. Echt een schrijnend verhaal. Ze voedde haar zoontje (hij was een jaar of 10 toen ze kwam te overlijden) alleen op omdat zijn vader niet in beeld was. Het was een beetje een aparte vrouw en het zoontje was ook wat apart. Maar niet onaardig ofzo. Ze leed aan psychische stoornissen, al weet ik niet wat precies. In ieder geval kreeg ze op een gegeven moment psychoses en op een dag heeft ze zichzelf in Amsterdam in brand gestoken. Omstanders hebben haar nog geprobeerd te redden, maar dat was tevergeefs. Haar zoontje is geplaatst in een pleeggezin. Zo erg, dan ben je zo jong en dan heb je geen ouders. Hoe verdrietig is dat? Het lijkt me zo vreselijk om ZO depressief te zijn dat je geen andere uitweg ziet dan zelfmoord te plegen. Ben blij dat ik overwegend gelukkig ben en die behoefte absoluut niet heb. Ik hoop nog heel oud te worden met mijn man!
Iemand van mijn team met darten. Wij wisten helemaal niet dat ie depressief was. Ja, dat ie niet lekker in zijn vel zat. Hij vroeg een paar weken voor zijn dood of ik niet met hem verder wilde voor zijn kinderen? Iig hij heeft mij tot zijn dood daarmee 'gestalkt' (hij reed in de auto achter mij aan etc) en wilde het beste voor zijn kinderen zei ie. Op de verjaardag van zijn vrouw notabene (ze hadden al een tijd ruzie en wilden uit elkaar gaan) gaf hij haar een roos en heeft 'het spijt me' gezegd en is weggegaan. Volgende dag is ie gevonden, hij had alles afgeplakt en zich vergast in zijn auto vlakbij waar ik toen gewoond heb. Vreselijk voor zijn vrouw en kleine kindjes Ik heb me een hele tijd schuldig gevoeld.
Mijn oom door zelfdoding, nu zo'n 16 jaar terug, ik zat in groep 8. Was zelf nog jong en ja echt een band heb je dan niet. We kwamen er wel erg vaak en mijn moeder heeft er heel veel verdriet van gehad en nu vast nog! ze was hoogzwanger toen hij zich zelf had opgehangen in huis van zijn dochter. Zijn dochter zit nu nog met allerlei vragen over waarom hij het heeft gedaan.
Mijn moeder heeft 2 keer een ernstige poging gedaan. de laatste keer was vorig jaar april... heel erg heftig allemaal. Of het lukt of niet het is vreselijk traumatisch. Als je je verhaal kwijt wilt of even van je af wilt kletsen dan mag je mij altijd een PB sturen. Overigens ik denk dat je niet de goede therapeut hebt gehad. Niet iedereen is namelijk goed ! Ik wil je toch adviseren om hulp te zoeken bij een goede psychotherapeut die ervaring heeft met traumaverwerking en met kinderen. En dit laatste heeft er mee te maken dat je 13 was toen het gebeurde en je reacties van toen beter ingeschat kunnen worden door iemand die ook ervaring heeft met kinderen. Ik ben nu in behandeling bij een psychotherapeut en dat gaat eigenlijk best goed! succes xx
Inderdaad moet je echt wel hulp zoeken. Is helemaal niet gek dat je er nog steeds heel erg mee zit, nadat je jaren lang je emoties hebt moeten wegstoppen. Een nicht van me heeft zelfmoord gepleegd, ze had een brief achter gelaten en daaruit kon je opmaken dat ze erg in het nauw zat en geen andere uitweg meer zag.(ze had een fout vriendje). Opzich wel heel begrijpelijk, als je zo in het nauw zit, kan je niet helder meer denken en voel je je een grote last voor anderen. Ze heeft helaas niet meer bij haar ouders aangeklopt. Het heeft allemaal wel een plaatsje gekregen in het leven. Het enige waar ik altijd aan blijf denken is dat we geen afscheid hebben kunnen nemen door bij haar te kunnen gaan kijken(aanrijding trein), niet dat ik het zou hebben willen zien, maar het is bijna niet te geloven dat zij het was, wie weet loopt ze nog wel ergens rond. Natuurlijk is ze geïdentificeerd, maar die gedachten blijft heel erg hangen. Ook een collega heeft zichzelf van haar leven beroofd, ze had vroege dienst en ze bleef maar weg. Totdat we naar haar huis gingen bellen en het bleek dat ze zich zelf had opgehangen. Ze liet een man en twee hele jonge kindjes achter. Was ook erg indrukwekkend. En iemand die ik ken doet met grote regelmaat pogingen, maar het lukt steeds niet. Erg triest en misschien klinkt het stom, maar voor haar hoop ik dat het ooit lukt. Ze is totaal niet gelukkig, krijgt therapie en wordt soms opgenomen, maar het helpt allemaal niets. Maar het hakt er zo in bij dat gezin,(vader en 2 kindjes) moeder verwond ook zichzelf, dus loopt altijd met grote pleisters op haar armen en regelmatig is het paniek in huis, doordat moeder weer pillen in heeft genomen. Kinderen hebben geen leven zo en alles draait om hun moeder. Erg triest als iemand zo ontevreden is met zijn of haar leven en niemand er meer op door kan dringen.
Dit klinkt mij té bekend in de oren, mijn moeder was net zo, poging na poging, jarenlang op de tenen lopen want alle opwinding kan weer een trigger zijn. Praten als brugman, uren heb ik met haar gepraat, en ze heeft heel wat psychiaters, therapeuten en psychologen gezien. Dat soort mensen hebben een dikke muur van beton opgetrokken wat betreft hun gedachten en emoties, niemand komt daar ooit door heen. En als kind van zo'n moeder is het heel moeilijk om je eigen moeder zo ongelukkig te zien, als het allemaal had geholpen dan had ik het op de tenen lopen voor lief genomen. Het klinkt heel hard wat ik nu ga neerzetten, maar sinds mam er niet meer is hebben wij een stukje rust gekregen. Geen krampachtige gesprekken meer, geen zorgen meer. En toch....................mis ik het allemaal, want ik mis mam nog altijd.
Pff heftig topic.... Mijn oom (broer van mijn moeder) heeft bijna 26 jaar geleden zelfmoord gepleegd (trein)... Ik was 2 jaar, en herinner hem dus amper tot niet.... Wel heb ik dus van heel dichtbij het effect op mijn opa, oma en moeder gezien... Mijn opa heeft nooit meer kunnen werken zoveel impact heeft het gehad.. Zelf weet ik maar weinig, zo moeilijk is het voor alle 3 om er over te praten... Later heeft mijn opa ook zijn zus aan zelfmoord verloren... Mijn dochters 2de naam is een vernoeming naar mijn oom... Hoewel ik hem amper gekend heb, wilde ik graag voor mijn opa, oma en moeder dat hij nog een generatie extra mee mocht leven... Daar zijn ze ons ook heel dankbaar voor.. en eigenlijk hoor ik zijn naam dus nu voor het eerst ook zonder het verdriet..
Mijn oma heeft ongeveer 4 jaar geleden zelfmoord gepleegd. Ze had een hoeveelheid pillen ingenomen en ze heeft nog 2 dagen geleefd, na die 2 dagen begaven haar nieren het en toen is ze overleden. Mijn oma heeft voor zover ik mij kan herinneren heel vaak pogingen gedaan (om aandacht, hebben wij altijd gedacht). Ze kwam hier altijd weer bovenop. We dachten dus dat het deze keer weer goed zou komen. Door omstandigheden had ik haar een jaar niet gezien en toen ik te horen kreeg dat het serieus was dit keer was ik te laat. Ik heb het hier heel erg moeilijk mee gehad. Mezelf een hoop kwalijk genomen. Vooral mijn moeder (het was haar moeder) is toen in elkaar gestort. Het gaat gelukkig beter, we hebben het een plek kunnen geven en elk jaar gedenken we haar. Mij troost de gedachte dat ik haar als mijn tijd is gekomen weer terug zie. Maar een ieder verwerkt het op zijn of haar eigen manier. Gr Viper
Mijn ex en de vader van mijn 2 jongens heeft zelfmoord gepleegd. Liet mij als kers vers gescheiden ex en zijn kinderen van net geen 3 en 5 achter (plus een familie die ERG boos was op mij want het was uiteraard mijn schuld enzo ) Ik heb een vriendin gehad die 2x heeft geprobeert om er uit te stappen. Die keer die ik mee gemaakt heb is het verijdeld door dat ik haar ex en vriend aanspoorde om toch echt naar de politie te gaan nadat ze mij vroegen of ik wist waar ze was (ging nooit zomaar ergens heen) Politie vond haar weg gekropen in de bosjes... 30 minuten verder en het was te laat geweest. Dan had ze 3 kinderen achter gelaten waarvan er 1 thuis woonde en de andere 2 onder de 5. Las ergens dat als het verijdeld wordt ze allerlei hulp krijgen. Dat heb ik ook altijd gedacht...zij kreeg niets aan hulp! Ze mocht nog dronken en dol van de pillen en drank die ze genomen had weer naar huis (kon ter nauwernood op dr voeten staan) en dat was het.... En de ex vrouw van de broer van mijn ex heeft zelfmoord gepleegd een kleine 2 jaar geleden. Liet een dochter van 13 achter. En een geschokte vriend die nergens vanaf wist. Sinds ik zelf depressief geweest ben snap ik meer het hoe en waarom van zelfdoding en kan ik er beter mee om gaan. Valt niet helemaal uit te leggen aan mensen die zelf nooit depressief geweest zijn. Er is denk ik niet 1 rede op te noemen waarom iemand zichzelf het leven neemt. Dat zijn er altijd meerdere denk ik. Of het moet na een enorm ingrijpende gebeurtenis zijn (zoals bvb dat ze iemand verloren hebben en niet verder willen alleen) Welke vragen...is een moeilijke. Bij mn ex weinig vragen. Meer dingen die ik eigenlijk nog had willen zeggen. Bij mn vriendin...valt niet veel te vragen of te zeggen. Ik weet waarom ze weg wil. Ik weet ook dat ze het weer zal proberen net zo lang tot het lukt. Heb geen contact meer met haar door andere redenen. Dus misschien is het ondertussen al gelukt. De ex vrouw van mn broer zn ex... Vooral WAAROM!?! Ik kende haar al een tijd niet meer. Zij zijn gescheiden zo'n 17 jaar geleden (jeetje...alweer zo lang!?) En ik zo'n 10 jaar geleden dus dat is best n tijd. Maar toen ik haar kende leek het een sterke slimme meid die haar zaakjes goed voor elkaar had en wist wat ze wilde. Misschien was ze dat toen ook.. Maar ik viel bijna om toen mn ex schoonbroer me belde dat ze er niet meer was. Ik weet wat hij mee maakt (min of meer) en dan hun dochter....pfff.. Hoe ik door al die dingen heen gekomen ben? Door ge-ademt... ja weet het ook niet eigenlijk. Zelf 7 jaar depressie.... Ook een gedeelte van verwerking Maar ook van mn jeugd en jong volwassenheid en de ellende die ik daar mee gemaakt heb....dus waar het een ophield en het ander begon....wie zal het zeggen? In ieder geval veel gepraat tegen iedereen en alles die maar wilde luisteren. Dat hielp enorm! EN het feit dat ik door MOEST voor de kinderen. Die hadden alleen mij nog maar. Nouja...als je nog meer wilt weten/horen of wilt kletsen dan PB me maar. Heb 7 jaar na gedacht voor dit topic en durf niet te zeggen dat ik er helemaal uit ben hoor! Maar heb er wel vrede mee.
Zeker weten, en soms voel ik me er ook best schuldig om dat ik me dan geruster voel, alsof ik blij ben dat ze er niet meer is (wat natuurlijk niet zo is!) maar aan de ene kant weet ik ook dat ik me niet schuldig hoef te voelen. Iedereen bij ons thuis voelt zich wel eens zo, en ik denk dat mam dat ook wel wist voordat ze ging.