Maar is het dan echt huilen of meer jammeren, beetje huilen, pauze-stilte, jammeren, huilen, stilte? Zo gaat het bij onze dochter als ze gewoon moe is. Ik werk nu met 2/3 minuten laten huilen, speentje erin en weer weg, werkt meestal super. Als ze echt huilt dan is het vaak wat.
Bedankt voor je bijdrage, wil je vertellen hoe je het ziet en waarom? Wanneer zou je het wel doen, je kindje laten huilen? Hoe los je het op als je alleen bent en je aardappels staan op het vuur (ik noem even wat hoor, kan ook wat anders zijn).
Ik ben benieuwd naar meningen van andere attachment parenting-ouders. Wij laten niet huilen. Enigste reden dat we hier vanaf wijken, is als dochter echt niet wilt slapen, dan huilt ze weleens ongeveer 2 minuten waarna ik haar oppak en ze direct in mn armen in slaap valt. Verder word er hier in huis niet alleen gehuild. De eerste maanden ook niet, toen huilde ze extreem veel vanwege een koemelk allergie. Dat hield inderdaad in dat ik uren met haar liep, dat we tot diep in de nacht met haar op de arm in bed zaten, en dat ik 's middags nog in pyama liep. Wij vinden dat de baby op de 1e plek komt en de rest daarna komt. Draagdoek is onze grote vriend!
Ik vind het belangrijk dat mijn zoon 'weet' dat hij mag huilen, hij mag al zijn emoties tonen. Maar ik vind het nog belangrijker dat hij weet dat zijn mama of papa er àltijd zijn voor hem als hij zich verdrietig voelt om de één of andere reden. Dat is nu eenmaal onze taak; er zijn voor je kindje, dat volledig afhankelijk is van je. En ik geloof idd ook dat het schadelijk is voor kindjes om te huilen zonder dat er iemand is die hen veiligheid en geborgenheid biedt. En zelfs al zou dat nog niet onomstotelijk bewezen zijn, ik ga het risico niet lopen. Verder vind ik ook dat je als moeder vooral naar je eigen gevoel moet luisteren. Dat wordt hier op het forum ook vaak verkondigd maar het grappige is dat dat vaak wordt verkondigd in het voedingsgedeelte als mama's 'al' op 4 maanden willen starten met bijvoeding. Terwijl als het over laten huilen gaat, moet je vooral opletten dat je kind je niet gaat manipuleren of dat je voldoende tijd voor jezelf hebt... En het is toch niet persé of/of? Ik maak me ook elke dag op en vind het ook fijn om er een beetje 'mooi' uit te zien maar daar moet mijn kind niet de dupe van zijn. Ik doe mijn zoon dan in de draagdoek op mijn rug en hij kijkt terwijl ik dit doe. Vindt hij geweldig! Je kan je kindje ook in een wipper bij je zetten ofzo en dan lekker laten meekijken en de blushborstel laten vasthouden...
Dat is hier ook zo hoor, maar ze is nu geen baby meer en probeert nu geregeld haar zin door te drammen
Als onze zoon huilt om iets dat in de ogen van een volwassene niets is, zoals ergens niet aan mogen komen, dan erken ik wél zijn gevoel en laat ik hem ook uithuilen in mijn armen (als hij dat wil). M.a.w. ik laat zéker merken dat ik er ben voor hem en dat ik begrijp dat hij daar verdrietig voor is maar dat betekent niet dat hij zijn zin krijgt. Ik vind niet dat ik moet oordelen of zijn verdriet gerechtvaardigd is, als hij vindt dat hij reden heeft om te huilen, dan is dat zo! Ik vind het ook vreselijk dat mensen zeggen dat het niet is als ik huil! Dan voel ik me zoooo onbegrepen! Je moet niet persé altijd een oplossing zoeken maar gewoon het gevoel (verdriet, boosheid, frustratie,...) erkennen is al veel waard in mijn ogen.
Persoonlijk vind ik ook dat het goed is om te kijken waar het vandaan komt als ze veel huilen. Ik denk niet 'het is een baby en het hoort erbij'. Huilen is een signaal denk ik. Succes!
De ene keer huilen, jammeren en stil en de andere keer gewoon brullen tot ze bijna afzakt en dan gaat ze gewoon jammeren.
Ik denk dat het met het schadelijke wel meevalt. Een heel groot gedeelte van onze ouders/schoonouders lieten hun babies toch ook huilen? Toen was dat niet meer als normaal. Zeker in de grote gezinnen van die tijden. En volgens mij zijn een hoop van ons er ook echt niet slechter van geworden.
Fijn, bedankt. Is dat een opmerking naar mij toe? Ik heb mijn kind nooit laten huilen om make-up. Make-up intresseerd me totaal niet zoals je ziet Leuk voor een avondje uit, dat wel
Waarom wij hem nu boven laten slapen,tja denk dat ik zelf niet meer precies weet wat ik nog allemaal moet doen. Beneden wilt hij namelijk ook niet slapen. Voor reflu begin ikk zelf nu ook wel een beetje bang voor te worden. En ga dit morgen ook zeker aankaarten. Hopelijk worden we morgen iig wat wijzer.
dat is ook zo. Mijn oma zegt wel eens ik nam de babys. naast me bed en ging dan wiegen met de wandelwagenbak en sliep daarna verder en ja ze heeft haar kinderen zeker wel eens moeten laten huilen. Vroeger was het echt heel strak. Rust reinheid en regelmaat zonder die poes pas van tegen woordig. Die oudjes kijken mij wel eens aan meid waar heb je het over in mijn tijd deden we het anders kinderen waren er maar overheerste niet alles en iedereen. De oma.s van toen hadden geen wasmachiene dus die waren de halve dag kwijt aan wassen ect ect stofzuiger wat was dat. Baby werd met wieg en al gewoon in de huiskamer gezet en werd gevoed op vaste tijden werd het ouder ging het naar zijn broers of zusjes kamer en hoppa slapen. Geen poes pas. Ach ja ze zeggen wel eens vroeger was alles beter was dat zou weet niet? Er werd toen wel minder op je geld als moeder! Je deed gewoon wat de buurvrouw ook deed haha.
Heel herkenbaar voor mij. Ik wilde dus wel graag veel dragen, heb ik ook best wel gedaan, maar ik merkte ook dat ik daar mijn grenzen in had. Niet voor het kind trouwens, maar gewoon, bij mezelf, dan moest ik gewoon ff op adem komen. Ik denk trouwens ook dat onze dochter een meisje is wat overprikkeld kan raken. Ze wil overal bij zijn en alles mee maken, maar dat ging wel pas vanaf een week of 10 een beetje spelen denk ik. Ik denk ook niet dat ze voor de rest van haar leven beschadigd is omdat ze wel eens alleen heeft gehuild.
Dat ben ik helemaal met je eens. Hij mag van mij ook gewoon huilen en ik leg hem ook absoluut uit dat ik snap dat hij huilt, maar dat hij nu eenmaal niet met (meestal de radioapparatuur ) mag spelen en dat hij zijn eigen speelgoed heeft. Daar zet ik hem dan ook neer. En meestal is het na 1 a 2 minuten alweer goed en begint ie te lachen of hij komt naar me toe en dan mag ie lekker bij me op schoot.
Hier twee kindjes die het echt nodig hadden om voor het slapen gaan in bed even nog een kwartiertje (daar lag mijn grens) flink te huilen. Schijnbaar hadden ze dit nodig om zich even flink te ontladen, daarna gingen ze prinsheerlijk slapen. Met de tijd werd het huilmoment steeds korter tot ze het niet meer nodig hadden. Onze dochter was een huilbaby (ook een medische oorzaak), ik heb uren met haar rondgelopen (niet dat dat wat hielp hoor) gewoon om haar te laten voelen dat ik er was. Douchen deed ik als mijn man thuis was of als mijn schoonmoeder of moeder even binnen kwam wippen. Nu worden ze in augustus alweer 5 en 2 jaar en nog steeds zijn er momenten dat ze zich even ontladen door te huilen, dan is er gewoon troost. Maar vooral mijn dochter gebruikt huilen/driftbuien om haar zin te krijgen, we negeren dit zoveel mogelijk maar af en toe blijft ze er zo in hangen dan alleen op schoot nemen, over de rug aaien haar tot rust brengt.
Er zit hier verschil in wanneer ik ze wel of niet laat huilen. Als er hysterisch gehuild wordt, dan sta ik meteen paraat en wacht ik geen moment. De rest van de tijd is het maar net wat ik aan het doen ben. Als ik op dat moment aan het douchen ben en er wordt gewoon zachtjes gehuild (het "ik ben wakker huiltje" noem ik dat vaak) Dan kan de kleine best even wachten en douche ik verder en droog me dan snel af en kleed me aan. Als ik tussendoor namelijk naar hem toe ga, dan gaat hij alleen nog maar harder huilen als ik weer weg ga om me verder klaar te maken. (ik gebruik geen make-up, dus ben daar echt geen uren mee bezig) Ook heeft onze zoon er een handje van om onder het eten ineens te gaan jammeren. Helaas voor hem, maar als er niks aan de hand is eet ik toch echt eerst mijn bord leeg en daarna is alle aandacht voor hem. Onze kleine man heeft er momenteel ook echt een handje van om te gaan huilen zodra hij ons hoord. Als ik in de voortuin ben (raam open zodat ik hem kan horen) dan huilt hij de hele middag niet, maar zodra ik ook maar 1 voet binnen zet begint hij te huilen en wil hij opgetild worden. Op zich geen probleem, maar vind dat ik dan best nog even naar het toilet kan hoor en niet meteen naar hem hoef te gaan. Weet dat sommigen dit misschien verschrikkelijk vinden, maar volgens mij kun je niet veel meer doen als je altijd maar bij elke kick klaar moet staan voor je kindje en dat is niet wat ik wil.
Er zijn vréselijk veel mensen die slaapmedicatie nemen en antidepressiva... Ik werk in een psychiatrisch ziekenhuis en ik denk dat een deel van die mensen er zijn er niet zouden zijn als hun ouders wat responsiever zouden geweest zijn... DAt is natuurlijk mijn idee! (al heb ik al wel gelezen over het verband tussen 'laten huilen' en borderline persoonlijkheidsstoornis maar niet voldoende om te weten of hier echt een duidelijke link is)
Ik ben ook niet van het laten huilen. Ik wil het niet en ik kan het niet. Maar ik denk dat wat huilen niet erg is, maar het ligt eraan hoe oud je kindje is, of je alles hebt uitgesloten, waarom je kindje huilt, ga je wel of niet kijken, troosten, hoe je kindje huilt, hoelang, huilt het alleen of bij jou op schoot, enz. Laten huilen is in mijn ogen je kindje laten liggen en wachten tot het stil is of pas na langere tijd er naar toe gaan. Ik ga altijd kijken als simon huilt. En ik heb hem nooit langer dan 5 a 10 min laten huilen (10 vind ik erg lang...) Maar als hij een halve minuut huilt en dan weer stil is en zo door tot 10 min, dat heb ik wel eens gedaan. Maar als het na 10 nog niet klaar is, dan heeft het hier geen zin. Dan raakt hij overstuur, en mama ook...! Maar nu hij wat ouder wordt en als het hem even niet zint om alleen te spelen, probeer ik hem toch soms even te laten mopperen. Het is dan ook echt meer mopperen dan huilen. Dus ik zou zeggen: kijk en luister goed naar je kindje en volg je gevoel. Helemaal nooit huilen kan niet. Altijd (direct) getroost kunnen worden lukt ook niet. Maar laten weten dat je er bent is denk ik heel belangrijk. Maar lastig vind ik het ook wel eens: waar doe ik het beste aan? Ik wil hem niet te verwennen, maar helemáál niet 'verwaarlozen'.
Het belangrijkste wat ik in je bericht lees is dat jij je er goed bij voelt, dat jij denkt (weet) dat je kindje het even nodig heeft! Als moeder weet je dat het best en als het voor jou ook beter is, omdat je door het niet laten huilen met jezelf in de knoop komt lijkt het me een prima keus! Natuurlijk zijn er grenzen aan de manier en duur van het laten huilen (vind ik dan he). Mijn dochter is vanaf dag 1 een onrustige baby en heeft erg veel gehuild (en nu nog/weer) . Ik wieg mijn dochter nu dus ook al een jaar in slaap ! Nu nog maar 2x per dag, s avonds en s nachts ook nog wel 1 of 2x, maar er zijn hier ook wel tijden geweest dat ik meerdere dagen (ieuw) niet aan douche toe kwam en dat was nog wel de minste zorg moet ik zeggen. Dus het is echt maar net waar je voor kiest, maar waar een wil is is ook echt wel een weg hoor! Heel even geleden opende ik hier nog een topic over hoe het mijn dochter gaat (nav het topic als het huilen niet stopt) waarin ik beweerde dat sommige kindjes ´gewoon´ veel huilen. Toen ging het even iets beter, nu zijn we weer terug bij af en zie ik het pas. Op een of andere manier heeft mijn dochter extreem veel last van doorkomende tandjes. Dat is dus niet een nachtje of dagje, maar dat was bij de snijtanden 6mnden lang en nu zijn we net met de kiezen aan de gang. Ze huilt nu dus weer erg veel en slaapt slecht, ws zal het pas echt beter gaan als ze alle tandjes heeft. Beetje lang verhaal geworden en ik wil niemand voor het hoofd stoten, maar hoe weet je nou echt zeker dat er niks is (fysiek en mentaal)? Ergens heb ik wel altijd geweten dat er iets was dus mssn maakt dat ook wel het verschil, maar ik ben nu zo ontzettend blij dat ik naar NIEMAND heb geluisterd want het enige antwoord wat ik kreeg is je hebt een temperamentvolle drukke baby, laat maar huilen. De dagen dat ze (achteraf gezien) geen last had van haar tanden was het echter zo´n ontzettend lief en rustig meisje dat ik naar mijn eigen gevoel ben blijven luisteren en dat is dus wat ik in het begin ook al zei, luister naar je eigen gevoel en doe waar jullie je goed bij voelen! Succes!