@Noukie: Misschien heb je ook wel een temperamentvolle baby. Eentje die zich goed, lang, veel laat horen als ze zich op welke manier dan ook niet prettig voelt. Maar dat betekend niet dat ze niet gehoord of getroost hoeft te worden.
Ik kan me vinden in je standpunt. In principe ben ik ook tegen laten huilen, in de zin van een baby laten krijsen tot deze overstuur raakt. De eerste twee maanden van zijn leven heb ik onze zoon nooit laten huilen. Bij iedere kik stond ik direct naast de kinderwagenbak of naast zijn wiegje. 's Avonds, tijdens zijn huiluurtjes, had ik hem in de draagzak. Tot ik merkte dat hij door mijn constante aanwezigheid niet beter ging slapen: hij schrok snel wakker, maakte hazenslaapjes. Toen ben ik hem gaan inbakeren en begonnen met de 5-minutenregel. Elke 5 minuten troosten, zoals elders al beschreven staat (langer laten huilen kon ik niet over mijn hart verkrijgen). Wanneer ik merkte dat hij overstuur raakte, ging ik eerder naar hem toe, maar dit gebeurde zelden. Het was meestal even jammeren, naar mijn idee om prikkels te verwerken. In mijn ogen was/is dit niet schadelijk. Tegenwoordig laat ik hem nooit meer huilen, juist omdat hij weinig huilt. Ook 's nachts ga ik vrijwel direct naar hem toe. Ik wil dat hij weet dat ik er voor hem ben, juist nu hij bij vlagen last heeft van verlatingsangst. Overigens denk ik niet dat je een "slechte" moeder bent omdat je af toe even wil douchen, het moet gebeuren, praktisch of niet
Misa, dat is ze ook wel hoor, pittig!!! Ze gaat nu al lang uit op de grond liggen gillen als ze haar zin niet krijgt of dramatisch tegen de deur staan huilen als ze niet naar buiten mag. Dit deed ze ook wel in de periode dat het goed ging dat was tussen de 10 en 12 maanden toen alle snijtanden door waren en er nog geen kiezen op komst waren. Nu de kiezen doorkomen is haar gedrag indentiek aan wat het eerder was. Ook alle symptomen die dus niets met temperament te maken hebben, onderkoorts, veeeeeel oorsmeer en zere oren enz (zie topic als het huilen niet stopt). Ws zal haar temperament idd wel meespelen met de manier waarop ze haar pijn en ongemak uit!
Nu ik alles lees, vind ik er ook wel wat bijzondere reacties tussen staan. Het ging ts niet om nog even haar make up op te doen, maar om de momenten dat je niet 1-2-3 weg kunt lopen (douchen, toilet, pan op het vuur). @Agnes: Ik denk dat het in jullie geval goed is uit te zoeken waarom je kindje zoveel huilt. Op deze leeftijd bestaat verwennen echt niet, dus er moet echt wat zijn lijkt mij. Ik zou willen zeggen: laat je niet afschepen bij een huisarts en laat je desnoods doorverwijzen naar een kinderarts. Volg heel erg je eigen gevoel. Als jij denkt dat er wat is, dan laat ze het maar uitzoeken! En ook al zijn het krampjes, die elke baby ws krijgt/heeft, dan nog..! Neem je (huilende) baby gerust bij je, of ga er boven bij zitten. Je zou ook een kinderwagen beneden of een wiegje naast je bed kunnen zetten. Wie weet kun je zo wat rust creëren voor jullie zelf. Succes! @Mermaid: ik kan me ook goed vinden in jouw (1e) verhaaltje. Maar wat ik me wel af vraag op het moment bij mijn zoontje: zou hij echt steeds bij me willen zijn? Kan hij zich niet goed vermaken? Heeft hij al weken last van tandjes? Of heb ik hem dan toch te snel bij me genomen? Heb ik hem verwend? Of is dit een fase? Soms ga ik dan toch wel eens twijfelen. Dan kan raken mijn verstand en gevoel een beetje met elkaar in verwarring..! Hij was altijd zo makkelijk..! Maar hij jammert steeds meer en vaker. Gaat dit over? Of moet ik het toch anders gaan doen?
Moeilijk he Misa! Ik heb ook zo geworsteld met al die vragen en hier ook veel van me afgeschreven en tips gekregen. Zoals ik al zei is mijn dochter en temperamentvol en heeft ze gewoon echt heel veel last van doorkomende tanden, omdat dat zo door elkaar heen loopt heb ik het heel lang niet duidelijk gezien. Nu ze ruim een jaar is zie ik het pas en weet ik wanneer ik haar even laat mopperen (wat ze in de `goede` maanden ook wel deed) en wanneer ze gewoon echt niet lekker is. Nu dus weer door de tanden, wat in extreme gevallen zoals bij ons echt weken/maanden aan een stuk ellende opleverd(met een enkele goede dag/nacht). Ik heb mezelf in die tijd al voorgenomen dat als ik niet 100% zeker ben van mijn zaak ik haar ook niet laat jengelen (huilen doe ik sowieso niet aan!), maar moeilijk is het zeker! Ik denk dat het idd of overgaat of je gaat het beter onderscheiden. Volg je gevoel!!!
Je hebt het over "jezelf klaarmaken" dat mijn voorbeeld dan te maken heeft met make up dat terzijde Je typt een verhaal waar de rillingen van over je rug gaan Een kind is niet praktisch je laat je kind huilen langer dan 10 min Die regel is niet voor niks ingesteld he!
Laten huilen en dan een stoornis voor het leven NEE zo ver hoef je het niet te zoeken Borderline is een hype en zet vele symptomen in één vakje Net als een tijd geleden ADHD het was
Ja Noukie, het is soms best lastig. Meestal helpt het ook als ik gewoon mijn gevoel volg, maar heel soms brengt dat gevoel me wel in verwarring... Niets dramatisch hoor, maar soms ben ik een beetje zoekende daardoor. Vanmorgen wilde hij ook weer niet even alleen spelen en dus dacht ik voor het eerst: nu laat ik je eventjes mopperen (niet erg huilen hoor). Maar na nog geen 5 a 10 min kon ik het echt niet meer...! Toen ik hem oppakte was ook niets goed, erg verkouden, leek erg moe. Toch een getempt: 37,9 graden.. Niets ernstigs natuurlijk maar toen dacht ik gelijk: shit! Had ik het maar niet gedaan... Maar goed, ik denk dat mijn gevoel dus ook nu nog zegt: niet laten huilen. Maar ergens is er een ander stukje gevoel (of verstand..?) wat zegt: niet verwennen, hij moet ook alleen spelen toch? Maar ja, misschien ook niet. Twijfel twijfel dus! haha!
Ik denk niet dat het een hype is. Al die klachten, symptomen en stoornissen komen gewoon steeds meer aan het licht en dus krijgen de klachten die mensen hebben een naam. Daardoor lijkt het misschien een hype. Ik denk niet dat dat het is eerlijk gezegd. Maar of het verband heeft of kan hebben.. geen idee. Maar ik zou het er niet op willen gokken. Al zeg ik niet dat je je plasje, douchje of iets dergelijk niet even af kunt maken als je kindje begint met huilen.
Ik vind het verhaal van TS juist heel eerlijk en taboe-doorbrekend. Ik heb zelf nog geen kindje, maar door dit soort topics te lezen kom je erachter wat er allemaal bij komt kijken, hoe moeders verschillend reageren en kun je uiteindelijk je eigen mening vormen. En dan nog zal het in de praktijk soms anders gaan. Ik lees nog even geïnteresseerd mee.
Als het is omdat er een pan op het vuur staat,zeg ik dat er het vuur ook op laag kunt zetten Als het is omdat je moet douchen zou ik zeggen douche als je kindje slaapt Als je naar de wc moet en het uren kost voor je er weer af kunt komen zeg ik ga naar een maag,darm en lever specialist... Als je een kindje hebt dan is het erg belangrijk om te goochelen met je tijd speciaal in het begin... Mijn zoon is bijna 2 jaar en dan kan je tegen hem zeggen dat je even gaat douchen om daarna naar je kindje te gaan Even laten spelen in zijn kamertje en klaar Leren omgaan met je kindje en leer omgaan met je tijd
Sorry, maar ik blijf het kort door de bocht vinden. Een kindje kan ook gaan huilen als jij onder de douche staat terwijl het daarvoor nog sliep. En ik heb het niet over uren op de toilet zitten, maar een paar minuutjes lijkt me echt geen probleem en dat kan gebeuren. En kunnen genoeg redenen zijn waardoor je kindje eventjes moet wachten (heus geen half uur of zelfs geen 15 min) voor je bij 'm kan zijn. Tenzij het een noodgeval is natuurlijk. Misschien dat eerder genoemde dingen voor jou geen goede voorbeelden zijn, maar je kunt je vast iets bedenken en je inleven. Het wil niet zeggen dat je niet even op moet schieten met waar je mee bezig bent. Maar ts geeft juist aan dat ze niet wil laten huilen, maar nu een beetje zoekende is naar wat wel en niet goed is. Ik ben het zeker met je eens dat je moet leren omgaan met je kindje en je tijd, maar dat is geloof ik ook de intentie hier.
hahaha dit zijn 2 neurologische ziektes, géén hypes, wat een humor On topic: ik laat mijn mannetje nooit huilen, maar ook ik zit wel eens op de wc, onder de douche en ben beneden (huis heeft 3 verdiepingen) dus soms moet hij even huilen voordat we er zijn. De eerste 3 maanden heeft hij bijna aan een stuk gehuild vanwege de kma, tegenwoordig zijn de huilbuien sporadisch, dus dan weet ik dat als hij huilt er ook echt iets is
Max 10 minuten laten huilen kan dus prima want die regel is bedacht. Wat gebeurt er als je het 11 minuten laat huilen? Trauma voor het leven? Ts: ik ben het met je eens. Natuurlijke ouderschap: mooi bedacht, maar hoe voer je het uit?. Ik zou het niet eens willen! Mijn beide kids hadden de eerste weken nodig om voor het slapen even te huilen. Dat even is hier nooit langer dan een minuut of 7 a 8 acht geweest. Mijn zoon raakte overstuur als je hem uit dat proces haalde (dus uit zijn bedje haalde om hem te troosten). Hij heeft ca 2 weken gehuild voor het slapen gaan en daarna nooit meer! Mijn dochter precies hetzelfde, alleen liet ze zich wel makkelijk troosten, maar als resultaat wilde ze alleen maar op de arm slapen. Sorry, maar daar pas ik dus voor. Ik heb mijn kindjes altijd alle aandacht gegeven die ze nodig hebben, maar rustig slapen doen ze toch het beste in hun eigen bed. Dus ook mijn dochter heeft gehuild voor het slapen gaan en met het zelfde resultaat als mijn zoon. Na 2 weken niet meer. Ik heb nu 2 ontzettend tevreden, lieve en vrolijke kindjes die altijd uitgerust wakker worden en dat omdat ze vanaf het begin geleerd hebben om in hun bed te slapen. Wij plukken hier nu de vruchten van. Ik moet er wel bij zeggen dat het 2 kinderen zijn zonder medische problemen, dus geen reflux, vasztittende nekjes en andere zaken waardoor kindjes veel huilen. Want dat zou natuurlijk een hele andere zaak zijn. Als ze krampjes hadden dan hield ik ze bij me totdat het weer over was, dan liet ik alles vallen en was ik er en ben ik er voor ze. Maar huilen omdat ze liever niet in hun bed slapen maar op de arm, daar ben ik niet gevoelig voor. En wel om de reden dat het niet goed voor ze was (korte slaapjes, dus ontevreden wakker worden).
Ben blij dat je daarom kan lachen want wat ik dus bedoelde is het geven van een Borderline diagnose De ggz heeft om de zoveel tijd een soort hype periode waarin ze iedereen bestempelen met dat soort diagnose's Eerst ADHD en nu Borderline...
Ik ben ook tegen het laten huilen van je baby Dus lang leve de draagdoek Kijk als je onder douche staat of op de wc of je bent ff bezig en je kleintje huilt ja dan laat je het niet bewust huilen maar dan is het even onmacht. Maar om het maar te laten huilen terwijl je er gelijk bij kan zijn dat vind ik niks Elke moeder doet het op haar manier . gelukkig huilde ZOey nooit ja met slapen en nog steeds ze wil niet in dr eigen bed ze moet nog steeds mijn warmte voelen Dus die geef ik haar ook. Heb met pijn in me hart haar wel eens laten huilen voor het slapen maar dit helpt gewoon niet bij haar. luister naar je kind en leer de huiltjes kennen dan weet je vanzelf of het haast heeft of niet.
je deed het dus denkend vanuit je kindjes en voor wat t beste voor hen werkt. niet omdat je 'grenzen' wilde trekken aan hoeveel je voor je kindje wilde doen en dat je jezelf ook bent en dat het allemaal pratisch moet zijn etc. de taal die TS gebruikt is voor mij echt storend om het van een moeder te horen. hoe en wat bedoelt iemand met n 2 weken oude baby spreken over grenzen etc. je doet gewoon je best. en het is gewoon zwaar werk.
Ik deed er alles aan om haar niet (alleen) te laten huilen, maar als ik haar vasthad, dan huilde ze nog en dat urenlang, en ik kon haar niet troosten. Tot dat ik bij een chiropractor ben geweest (KISS) met 5 weken oud en ze zichtbaar verschil liet zien na eerste behandeling. (uiteindelijk bleek ze ook KMA én verborgen reflux te hebben) Ik ben van mening dat je idd je kindje niet moet laten huilen, maar ik vind ook dat die boeken die jij gelezen hebt, je een dik schuldgevoel aanpraten als je je kindje wel een keertje eventjes laat huilen. Want ja mijn dochter heeft ook weleens wél wat gehuild in haar bedje omdat ik zó op was of versleten was en gewoon geen manier kon vinden om haar te troosten. Ik raakte helemaal depressief van dat boek en heb het gewoon lekker weggegooid. Moedergevoel, daar heb ik het de rest van de tijd mee gedaan, troosten en soms ja dan dóet ze het erom (nu ze groter is hoor) en dan wel even laten huilen. Wel altijd 5 minuten regel (dus elke 5 minuten even naar haar toe, kalmerende woordjes zeggen/troosten) maar uiteindelijk moet je op je gevoel afgaan wat je denkt dat je kindje nodig heeft! Je doet wat je kunt voor je kind en als jouw kindje zich in slaap huilt, so be it, dat doen wel meer kindjes....
Ach, die regel van een paar minuten wachten is in elke opvoedtechniek weer anders en iedere ouder maakt er zelf ook weer een andere tijd van. Wat "je klaarmaken" betreft, lijkt me wel heel erg moeilijk om als werkende moeder nog enigszins fatsoenlijk op je werk te verschijnen als je om elk huiltje weer terug zou moeten naar je kindje, zeker als je een functie hebt waarbij het belangrijk is om er representatief uit te zien.