MiniMe,jee wat heftig! Mijn zoontje was helemaal paars toen ie geboren werd,ik heb het zelf niet gezien maar mijn man wel,ook de "paniek" bij de artsen,ben eigenlijk blij dat ik dat niet heb meegekregen. Ik denk dat een spoed ks ook heel anders is dan een geplande,mocht er hier een 2e komen zou ik mischien wel gaan voor een geplande ks want zoals het nu is gegaan wil ik echt niet meer mee maken.
Je hebt gelijk gijsje, spoed is idd heel anders dan gepland!!! Ik had de eerste keer spoed na 24 uur flinke weeën. Wat was ik teleurgesteld in mijn eigen lichaam! En wat een moeizamer herstel. Je bent al gesloopt van de weeën en dan nog een ks. Nu was mijn ks gepland, nou ja, ik hoorde het een dag van te voren. Herstel gaat zoveel beter! En moet zeggen dat ik minder teleurgesteld ben. Ben vooral blij dat ik niet weer zo'n trauma heb opgelopen als bij de eerste!
Bij mij was de eerste keer ook een spoedks en heb daar zeker wel een trauma aan over gehouden. Ik heb 1,5 jaar na de geboorte pas hulp gezocht, omdat ik niet in de gaten had, dat ik er nog zo mee zat. Pas toen we over een 2de begonnen te praten, werd ik bang en boos. De 2de was wederom een niet geplande ks, maar ook geen spoed. Het wilde gewoon niet. Ze was te groot om te draaien en ik maak gewoon geen goede weeen aan. Toen we te horen kregen dat het wederom een ks zou worden, hebben we echt even de tijd gekregen om het te verwerken ipv de gang op rennen en niet wetend wat je te wachten staat. De oudste heb ik pas uren laten vastgehouden...tja en daar was gewoon niks aan te doen. Zij op de kinderafdeling en ik op de hartbewaking. Daar kan ik nu wel vrede mee hebben. De jongste kreeg ik meteen bij me op de uitslaapkamer en werd meteen aangelegd. Ik heb haar lekker de hele nacht bij me gehouden en de hele nacht liggen bewonderen.
Ja ik voelde ook echt dat er wild aan me getrokken werd tijdens de ks en m'n buik is echt weken bont en blauw geweest,ook is mijn snee echt veel groter dan normaal zeg maar. Voor eventuele 2e ben ik gewoon heel bang dat als het kindje weer niet uit zichzelf wil komen ze me weer willen gaan inleiden en dat wil ik dus echt niet,niet op de manier zoals het de afgelopen keer is gegaan iig.
Hier was ik ook bang voor. Ik wilde ook niet meer ingeleid worden. Helaas had ik bij kindje geen vruchtwater meer en moest dan toch ingeleid worden, kon wel janken. Na voelen bleek de boel nog heel stug te zijn, dus het zou weer een lange bevalling worden met mogelijk weer een ks. Toen ze mijn gezicht zagen stelden ze gelijk een ks voor. Toen heb ik daarvoor gekozen. Toen ik zwanger was van de tweede heb ik een verslag geschreven van mijn eerste bevalling en een bevalplan. Het ziekenhuis was dus goed op de hoogte van mijn angst, vandaar ook dit voorstel denk ik. Ik ben ook eerder overgestapt naar het ziekenhuis, om mijn angsten goed te bespreken. Als ik jou was zou ik het eerder bespreken dan dat je weer zwanger bent, die stress wil je echt niet! Als iemand vroeg naar de toekomstige bevalling moest ik elke keer huilen zo eng vond ik het. Dus probeer het een plekje te geven en wacht niet af. Mijn ervaring is dat die angsten niet vanzelf weggaan. Sterkte!!!
Ik sluit me helemaal bij Malka aan, mensen willen nog wel eens vergeten wat voor psychische knal krijgt te verwerken bij een spoedkeizersnee. Ik vond het echt vreselijk eng, was zo bang! Zie ons nog rennen (nou ja, ik liggend dan) over de gangen van het ziekenhuis. De oudste moest er namelijk heel snel uit, had in het vruchtwater gepoept, ik was al uren bezig en had nog maar 5 cm, mijn baarmoeder raakte overbelast, ik had een koortststuip gehad en de baby had nog maar max 50 hartslagen per minuut. Om dit te voorkomen (te lang bezig geweest met de weeen zonder resultaat) hebben wij ook een bevallingsplan opgesteld en ben ik vanaf het begin onder controle geweest bij de gynaecoloog. Toen bij de oudste bleek dat ze gedraaid was en mijn weeen niet sterk genoeg waren, werd het wederom een keizersnee. Geen spoed. Ter vergelijking, de jongste had een hartslag van 160 slagen per minuut. Dus ja, dan weet je, het is niet anders en zo hebben we het afgesproken. Lukt het niet, dan niet. Maar dit moet je wel zelf aangeven, een vk of gyn kan niet weten wat jij wilt. Zo wie zo zijn ze voorzichtig als je al een ks hebt gehad. Je hebt gewoon een litteken op je baarmoeder. Maar maak het bespreekbaar! Dat is zo belangrijk!
@ micha, dank je wel. En inderdaad het niet op je buik krijgen van de baby dat vond ik ook wel jammer en dat wachten op de uitslaapkamer duurt dan best lang. @ Peetjuh, dank je wel. Gelukkig krijgt mijn hoofd inmiddels de overhand en wordt het faalgevoel al veel minder. @ minime heftig zeg hoe het gegaag is en dat je de ks zelf gevoeld hebt.
Wat een heftige maar vooral ook herkenbare verhalen hier! Ik heb niet alles doorgelezen. Maar ik sluit me er helemaal bij aan dat mensen niet door hebben hoe heftig het vaak is als je een spoedks krijgt als de gewone bevalling niet goed gaat! Ik heb de spoedks bij mn eerste dan idd ook als traumatisch ervaren. We wilden heel graag een tweede kindje maar k zag toen zo giga op tegen de bevalling! IK ben met 23 weken al op consult geweest bij de gyn en heb al mijn angsten goed doorgesproken. Gelukkig waren er naast mijn verhaal ook genoeg medische redenen om meteen te besluiten tot een geplande ks. Het wrange is dat ik op mijn opname dag in het ziekenhuis al weeen begon te krijgen. Terwijl ik de volgende ochtend als tweede ingeroosterd stond. Vanaf 2 u 's nachts had ik goede weeen om de drie minuten. Ze hebben me in de gaten gehouden maar verder wel gewoon de nacht laten uitzitten, begrijpelijk. Maar oh wat heb ik die weeen moeilijk gevonden. Al mijn angsten van de vorige bevalling kwamen weer naar boven toe. De verpleegkundigen begrepen niet goed waarom ik zo gespannen was, k moest toch alleen even wat weeen uit puffen en dan kreeg ik toch de geplande ks? Maar het was zo eng voor mij. Gelukkig werd ik die ochtend als eerste geholpen ipv als tweede, dus dat was wel erg prettig!! Ks is verder ook prima verlopen! Wat ik zo'n opluchting vond om te horen was dat mijn baarmoeder afwijkend is en dan de baarmoederhals veels te smal is om ooit een kind door te krijgen. Klinkt misschien stom dat dat een opluchting was, maar mn tweede kindje bleef weer precies zo hoog in mn buik zitten als mn eerste. Het voelde zo hetzelfde dat mijn gevoel echt zei dat dit ook niet op de gewone manier zou gaan lukken. Het was dus prettig om van de gyn bevestigd te krijgen dat mijn gevoel idd klopte. En dat ik dan wel weer wat weeen vooraf heb gehad, maar bij lange na niet zo heftig als bij mn eerste bevalling. Ik kijk dan ook met een veel beter gevoel terug op deze ks!
Ongelofelijk...wat een impact heeft een spoedsectio! Daar kan ik nu na 2 normale vaginael bevallingen over mee praten Helaas! Op 9 Juli is ons 3e kindje geboren dmv een spoed keizersnee. We waren er bijna,had 8 cm ontsluiting en persdrang dus het einde was in zicht maar toen... Toen zakte de navelstreng uit en bij elke perswee zakte ons meisje dieper in het bekken en drukte met haar koppie tegen de navelstreng aan waardoor er op een gegeven moment geen hartactie meer was...wat een paniek,zowel bij verloskundige en gynaecoloog als bij ons.Bed werd in trendelenburg gezet,werd geprobeerd om met alle geweld de navelstreng terug te duwen zonder resultaat,Bh werd losgeknipt,nachthemd zowat van mijn lijf gescheurd er werd een laken over me heen gegooid en ze rende over de gangen,in de lift kreeg ik een ok hemd aan en mijn man werd alvast ingelicht over dat er een reanimatieteam klaarstond in de ok. Ondertussen was ik bezig met de persweeën die ondanks alle paniek gewoon doorgingen.Wat een film/nachtmerrie maar wat een groot wonder en geluk dat we minuutjes later het allermooiste geluid hoorde wat er bestaat nl het huiltje van onze 2e dochter.Ze was roze ipv blauw en huilde meteen,prima apgarscore van 8,9,10 Nou dan ben je de gelukkigste op de wereld! Maar wat een nasleep zowel lichamelijk als psychisch!! Kleine dronk niet goed,ik een wondinfectie,samen 11 dagen in het ziekenhuis gelegen,dag dag kraamtijd,nu zijn we 2 weken verder en nog steeds kan ik bijna niks en huil ik elke dag en speelt het hele gebeuren van begin af aan tot het eind weer door mijn hoofd.Ik zit er serieus over na te denken om hulp te gaan zoeken,maatschappelijk werk ofzo?want hoe vaak ik mijn hart ook lucht het blijft aan me knagen,het is echt een trauma wat we moeten zien te verwerken.We zijn heel erg dankbaar dat we ons meisje nog hebben!!!!maar geestelijk moet er iets meer gebeuren om dit een plekje te kunnen geven. En dan te bedenken dat er vrouwen zijn die zeggen goh heb jij ff geluk,een keizersnee wat een makkie...of die er zelf vrijwillig voor kiezen,dat begrijp ik helemaal niet na deze ervaring.Ik ben 2x normaal bevallen en dan was ik na een week al lekekr aan het wandelen,nu ben ik blij als ik de trap op en af kan... Sterkte allemaal na een keizersnee! Gr.Deborah
Helemaal gelijk, Deborah! Een spoedks gaat je niet in de koude kleren zitten! heel veel sterkte de komende tijd om dit alles een plekje te geven!! Liefs Mirjam
Jeetje Deborah, wat een verhaal zeg! Ja, ik denk dat het effect van een (spoed) keizersnee nog al eens wordt onderschat. Vooral het psychische effect. Maar inderdaad....hulp zoeken als je denkt dat het nodig is hoor! Ik heb het via de HA gedaan. Succes!
Omdat alles zo snel ging, kan ik me dingen ook niet meer herinneren. Ik weet nog dat ik een ruggenprik kreeg, maar kan me niet herinneren dat ik er iets van gevoeld heb bv. Als ik nu een ruggenprik op tv zie, kan ik me niet herinneren dat het bij mij ook zo is gegaan. Wat ik ook heel jammer vind, is dat ik Robin niet gelijk bij me kreeg. Op dat moment was ik eigenlijk ook alleen nog maar bezig met wat er het afgelopen half uur allemaal met me gebeurd was; ik was nog een beetje in shock van die spoedks! Die pijn, die haast...zo verschrikkelijk, ik had het idee dat ik helemaal opengereten werd! Op dat moment was ik dus niet zo bezig met 'ik wil de baby bij me'. Achteraf vind ik dat wel heel jammer. Omdat het zo slecht met hem ging, hebben ze hem 5 seconden laten zien (nadat hij gereanimeerd was) en toen ging hij gelijk naar de couveuse afdeling. Ik moest naar de recovery. Een paar uur later mocht ik eindelijk naar hem toe. Gelukkig mocht ik hem toen wel gelijk op mn borst hebben
@Minime: Ik snap je...had het ook! Maar toen ik haar hoorde huilen en haar even bij me kreeg, vond ik het allemaal wel "goed". Ze werd mee genomen naar de KA en papa ging mee. Ik weet nog dat ik zei in de OK: En nu blijven we allemaal van me af, want nu wil ik slapen De volgende dag ontwaakte plots de moederleeuwin in mij: NU allemaal weg, van mijn kind afblijven. NU gaan wij haar eerst bekijken.
@Deborah: Wat een heftig verhaal! Ik kan me voorstellen dat dit tijd kost om te verwerken. Goed om er met een professioneel iemand over te praten denk ik. Wellicht kan je gyn je doorverwijzen? Heel veel sterkte, en hopelijk kun je binnenkort genieten van je kleintje! Mochten we ooit een tweede willen (de eerste weken was ik resoluut dat ik dit noooooit meer mee wilde maken! Nu denk ik weer aan die mooie tijd dat ik zwanger was, en aan het grote wondertje wat we nu hebben!!), dan gaan we eerst naar de gyn voor een pre-conceptie (ik geloof dat ze het zo noemde) gesprek. Ik wil ook graag vragen of het mogelijk is om voor een ks te kiezen. Aangezien ik een loslatende placenta had, wil ik niet nog een keer het risico lopen dat ik weer een spoedks moet! (normaal is de kans op een loslatende placenta 0.005%, bij mij is het 10-15% dat het weer gebeurt....)
Als ik je een tip mag geven: Alles wat er nu in je opkomt, wat je anders wilt de vorige keer, opschrijven! Want hoe stom het ook klinkt, je vergeet de helft straks weer.
Dat vraag ik me dus af he of je mag liezen voor een ks? Ik vind namelijk dat ze niet zo heel erg luisteren naar moeder-gevoel hier in Nederland.Ja als je een zo natuurlijk mogelijke bevalling wil zonder poespas staan ze juichen maar mijn gevoel zei heel de tijd al dat het niet goed zat maar dat werd zo makkelijk weggewuifd,dat is iets wat me 2e keer niet meer gaat gebeuren!
@mamavanJuul: Goed idee. Tegen de tijd dat we een tweede willen, ben ik waarschijnlijk idd veel weer vergeten. @Gijsje: ik denk dat het verschilt per gyn of je mag kiezen of niet en wat je eigen situatie is.
Volgens mij mag je er niet voor kiezen, maar moet er echt een medische reden zijn, al denk ik wel dat ze bij mij er sneller voor hebben gekozen, omdat ik mijn eerste bevalling als traumatisch heb ervaren. Ik zou het gewoon vragen!
Wat heb ik toch veel mazzel gehad met mijn Keizersnede dan als ik het zo allemaal lees zeg! Ik zal mijn verhaal even doen: Vrij snel in mijn zwangerschap zijn ze erachter gekomen dat ik in verwachting was van een flinke meid! Met 32 weken hebben ze toch Zwangerschapsvergiftiging bij me geconstateerd, Maar met mn voeding wat meer te verspreiden over de dag wist ik het goed in toom te houden en hoefde ook geen insuline te prikken. De arts die ik toen had die wilde me niet verder laten lopen dan 38 weken, In verband met de grootte van onze meid. Ik had dit al eerder gevraagd of dat dan evt mogelijk zou zijn aangezien ik wel een "normale" bevalling wilde en ik het dan nog zelf kon doen, zonder de risico dat ze er evt niet uit past. vervolgens gaat die arts met vakantie en vonden de andere artsen dat ze het makkelijk aan de natuur over konden laten. Ik was immers niet de eerste die een groot kind baart. Nja oke, ik was het er niet mee eens, (Inmiddels liep de groei al 6 weken voor met 38 weken) Maar ik legde me er maar mij neer. Vervolgens met 40 weken en 1 dag braken om half 1 s'nachts mijn vliezen, ik wilde net mijn bed in stappen, Ongeveer een half uur erna kwamen ook meteen mijn weeén op gang, En snel ook, het was al snel om de 2,3 minuten. Om half 3 mocht ik dan eindelijk naar het ziekenhuis en had ik al 3 cm ontsluiting, En om 8 uur had al 8 cm ontsluiting.. Ik dacht zo dat gaat lekker zo! Ik had rug en been wee'en, dus ik was allang blij. Maar daar bleef mijn ontsluiting dus hangen. Toen werd ik aan de wee versterkers gegooid, Toen wist ik helemaal niet meer waar ik het hebben moest, alsof de wee opzich al niet pijnlijk genoeg was. Ik kreeg dus wel een ruggenprik.. Maar een scheef geprikte ruggenprik deed zijn werk ook niet echt zo. Om 10 uur kreeg ik ook pers weeén die niet weg te puffen waren. En om 5 uur S'middags kwamen ze eindelijk op het grandioze idee om proef te persen, zonder succes helaas waardoor ze met elkaar gingen overleggen om al ( ! ) een keizersnede te doen.. Ik dacht overleggen?? Helemaal niks overleggen, Jullie doen het nu gewoon ff! Ben er klaar mee nu! Was al 35 uur wakker ofzo, was kapot! Uiteindelijk zijn we rond 6 uur naar de ok gegaan, Ruggenprik zat niet goed, waardoor ik alles kon voelen en uiteindelijk onder algehele narcose moest. Om 18.40 is onze "kleine" meid Julia dan eindelijk geboren Met 4424 gram en 53 cm. En eindelijk de verlossende woorden dat ze er op de natuurlijke manier er nooit uit had gekund.. (Zo hehe krijg ik dan eindelijk gelijk, alleen een beetje jammer achteraf!) Maar nu mijn herstel: De volgende ochtend kwamen de verpleegsters mij wassen, Ik vroeg of al die kabels niet meteen uit me lichaam konden, Ruggeprik mocht eruit, Ik moest dan alleen aan de pillen (paracetamol) Nja best, weer een kabel minder.. infuus mocht er ook uit, Catheter twijfelde ze over, want ik moest kunnen staan. Zo koppig als ik ben liet ik ze zien dat ik kon staan.. Ik stond! welliswaar zo krom als het maar zijn kon.. Maar ik kon zelf lopen naar de wc! Dus alle kabels mochten weg, De volgende dag mocht ik lekker zelf douchen! en deed ik al heerlijk zelf mijn kleine een schone kont geven. De dag erna liep ik recht en had ik ontlasting gehad en mocht ik naar huis! Zo blij als dat ik was om naar huis te gaan heb mijn vriend me naar het geboorte hotel gestuurd, hij vond het nog geen strak plan dat ik 3 hoog de trappen op zou lopen. In het geboorte hotel heb ik geen pijn stiller aangeraakt, De wond trok wel iets, Maar deed geen pijn. Daar heb ik 2 nachten geslapen en ben vervolgens naar huis gegaan. Geen problemen met de trappen ondervonden, en toen ze precies een weekje oud was zijn we een rondje wezen lopen op het winkelcentrum.. Ook wederom nergens last van! Het huishouden deed ik alweer lekker zelf, alleen stofzuigen en het badje vullen voor de kleine liet ik aan mijn vriend over, Ik let er nog wel op dat ik niet te zwaar til en dergelijke. Gister heb ik voor het eerst gestofzogen, en bijna dagelijks ga ik wel lekker een flink stuk lopen met de kinderwagen. En mijn meid is nu 3 en een halve week oud. Toen ik op het winkelcentrum liep hoorde ik aan alle kanten van zo wat ben jij al snel op de been en dergelijke.. (ik werk op het winkelcentrum, iedereen kent me daar) En ik snapte niet zo goed wat daar snel aan was. Ik voel me kiplekker dus waarom niet. Maar als ik jullie verhalen zo lees heb ik gewoon onwijs veel mazzel! Sorry hoor voor mijn lange verhaal maar is wel even lekker om het verhaal kwijt te kunnen van de bevalling..