Nee, mijn man is boer en het bedrijf zit 6 km verderop. Hij zit in maatschap, de andere maat woont op de boerderij. We zijn wel bezig om een huis ernaast te kopen, maar dat gaat niet over één nacht ijs. Ik moet ook zeggen, dat ik me dat van tevoren echt niet had gerealiseerd dat ik er zo vaak alleen voor zou komen te staan hoor. Maar het geeft niet, ik doe het wel met veel plezier en zou ons meisje voor geen goud meer willen missen.
Ik lees straks weer verder. Moet naar mijn werk. Bedankt allemaal, vind het nog steeds een leuk topic om te lezen!
je aanvallen? nou ja; waarom zou ik je willen persoonlijk aanvallen?ik ken je niet eens. je zet een bericht op ZP en ik verteel wat ik over dat bericht vind. je wilde dus een discussie? maar dan over je persoonlijke toestanden, gevoellens, gedachten zonder dat het af en toe persoonlijk wordt. ik heb geen behoefte om je te PB'en en dat doen om je daarmee persoonlijk aan te vallen???nou ja.doe ik dus helemaal niet.
Toch bijzonder hoeveel mensen op dit forum het toch normaal vinden een baby te laten huilen. Ik was daar al eens beneiwud naar, aangezien ik ook op een attachment-parenting forum schrijf (mag geen namen noemen hier) en daar niemand haar baby laat huilen, juist vanwege de schadelijkheid ervan. Ik snap wel wat jullie bedoelen met verschillende huiltjes, maar kan het er toch niet mee eens zijn. Een baby huilt om iets duidelijk te maken en ik vind dat je daar altijd op moet reageren. Mijn kinderen sliepen als baby gewoon de hele avond op mijn borst en gingen tegelijk met mij slapen, langzaamaan veranderde dat, dan wilden ze eerder rustig slapen, en ik voedde ze dan in slaap. En zodra ze wakker werden en begonnen te huilen was ik er metene gewoon weer. Of ik dat weleens vermoeiend vond? uiteraard! dat is logisch, maar ik vond mijn vermoeidheid daartegen niet opwegen tegen het huilen van mijn kindjes, want ik weet zeker als ik hen had laten huilen ik me veel rotter had gevoeld. Toevallig gisteren nog even met mijn man over gehad, mijn schoonzus vertelde heel trots dat ze haar kinderen echt niet steeds oppakte, en gewoon liet huilen. Toen mijn neefje 3 weken was had zij hem laten huilen, net zolang tot hij in slaap viel. En toen mijn schoonzus dat vertelde aan mijn man, zei hij: "Gefeliciteerd, je hebt gewonnen van een 3 weken oude baby, stoer hoor van je. Knap dat je je niet hebt laten manipuleren. Gefeliciteerd!" (ze snapte uiteraard eerst niet dat hij dit sarcastisch bedoelde....)
Ok, hoeft niet, maar zou je hier willen stoppen? De rest wil er wel graag over praten wat ik tot nu toe ervan lees en begrijp. Ik stel dat op prijs, ik weet dat het voor mij inderdaad wel als een taboe voelde om erover te praten en dat maakte dat ik er alleen mee rond liep. Nu blijkt dat het niet zo is en dat vind ik fijn, kunnen we ervaringen uitwisselen en misschien samen naar oplossingen kijken weet ik veel. In ieder geval, praat gewoon mee, vind ik prima, maar dan graag een beetje aardig.
@suenne Wil bij deze je een compliment geven. Vindt dat je echt zeer rustig en respectvol na alle mening leest en reageert.
Dat van je schoonzus is misschien wat extreem. Maar om moeders die hun kindjes wel eens laten wachten of huilen gelijk als (niet normaal) te bestempelen is ook weer overdreven. Je doet als ouder je best maar je kan niet altijd 24/7 gelijk opspringen al zouden we willen als je op de wc en je doet een grote boodschap je staat onder de douche moet je er dan maar meteen onder uit springen.???????????? Ik zelf doe die dingen het liefst idd als vriend of mijn moeder er is(douche dan) toen ze kleiner waren maar dat betekend niet dat dat altijd kan. Een kind gaat niet dood van heel even wachten. En er zijn genoeg kinderen die even een paar tellen een kick geven en dan lekker in slaap vallen. Daar is niks mis mee. Overdrijven is ook een vak.
Weetje wat ik denk je bent net vier maanden moeder en na vier maanden kom je iets tot rust. Je moet je gedachten bij stellen zoals je dacht dat het zou gaan. Kinderen krijgen zet je leven op zijn kop en nu na een maandje of vier begin jij je draai te vinden de meeste baby.s hebben de moeilijkste periode.s achter de rug en hebben een ritmetje. En dan ga je na denken het moederschap hoe zag ik het en hoe doe ik het ik wilde dit en ik doe dat hoe zit dat. En het is zwaar een man die veel werkt lang en dan zit je als moeder thuis de muren komen op je af( bij mij wel) en bij genoeg andere moeders. Het kind is het allerblangrijkste maar je vraag je zo veel dingen af doe ik het wel goed gaat het goed hoe en wat. Dat maakt zegt mij genoeg je doet het goed en begint krities te worden in wat je ooit dacht, niks mis mee.
Ts, heel goed dat je dit onderwerp bespreekbaar maakt! Ieder kindje is anders en wat voor het ene kindje werkt, werkt voor het andere kindje totaal niet. Mijn zoontje heeft het bij elk slaapje even nodig om te huilen, en dat is een paar minuutjes jammeren,dus niet heel hard huilen. Gun ik hem dat niet en pak ik hem meteen op, dan wordtie overprikkeld en kan ie helemaal niet meer slapen. Dus ja, wat is zieliger, even laten huilen,zodat ie lekker in slaap valt daarna, of overprikkelen en daarna niet kunnen slapen. En even laten huilen is echt niet keihard krijsen! Even voor de duidelijkheid, voordat hier mensen erg fel op gaan reageren
Ik snap best je insteek hoor, maar ik vind het lichtelijk overdreven. Het is hartstikke fijn als jij elke avond de tijd hebt om met je baby op de borst te zitten, maar die luxe is niet voor iedereen weggelegd. Ik denk dat iedere ouder zijn/haar uiterste best doet om goed voor zijn/haar kinderen te zorgen, uitzonderingen daar gelaten. En het ene kindje is het andere niet, zoals eerder aangegeven, sommige baby's hebben eventjes huilen nodig om in slaap te vallen. Dan is er niks mis mee.
Eens! En dat dat soms niet makkelijk is klopt. Mijn dochter heeft 10 mnden lang erg veel gehuild en wilde ook niet in de draagdoek. Ik deed (als ze het toe liet) idd de nodige dingen met haar op de arm (stofzuigen etc) en liep ook 9 van de 10 keer met lege kinderwagen en kind op de arm (plus 2 honden!) Luxe was dat niet hoor (weet niet meer van wie die opmerking kwam) mijn vriend was 4 weken interne opleiding, ik heb 2 honden, (destijds) een huilbaby en werkte toen zelf ook nog 3 dagen in de week! Laten huilen was (en is) hier ook helemaal geen optie, mijn dochter huilt zich echt niet in slaap (vast wel een keer, maar niet binnen mijn persoonlijke grenzen van soort huiltje en duur). Die ene keer dat ik haar mssn 2 min liet huilen was ze tot 2 uur daarna niet stil te krijgen. Dus wieg ik haar nog altijd in slaap, maar heel soms kan ze het nu ook al zelf! Mooi om alle verschillende meningen te lezen en in ieder bericht te zien dat de mama´s iig 1 ding gemeen hebben. Ze willen het beste voor hun kindje!
Als hij heeft gepoept krijgt hij meteen een schone luier, als hij niet lekker is dan merk ik dat . Ik heb momenteel erg veel moeite met het slapen gaan. Waar hij nog geen paar weken geleden lekker naar bed ging als hij moe was en dan heerlijk in slaap viel, brult hij nu zodra hij het matras raakt. Terwijl hij wél moe is. Omdat wij op verzoek voeden slapen etc hebben we hem er ook wel eens weer uit genomen. Uiteindelijk viel hij om 23 uur van uitputting in slaap om vervolgens de hele nacht ontroostbaar te zijn door de prikkels. Hij heeft toen bij mij in bed geslapen, eerst op me, en dat schokkende lijfje omdat hij weer moest huilen (en dat je merkt dat hij het tegenhoudt want hij wil niet huilen maar slapen), nee dat was niet fijn. Dus, dat werkt ook niet. De afgelopen 2 weken leggen we hem 'gewoon' op bed als hij moe is, rond 19.30. Hij begint standaard huilen en als we hem oppakken is het over, als we hem neerleggen begint het weer. Ik vind het verschirkkelijk en weet niet wat ik er mee moet. Als ik hem oppak blijf ik in zijn kamertje op de schommelstoel. Hij gaat eerst lekekr tegen me aanliggen maar al snel krijg ik stralende glimlachen te zien en hele verhalen te horen. Tja, zo valt hij niet in slaap. Terwijl hij óók zit te geeuwen en in zijn oogjes aan het wrijven is. Gisteren hebben we hem laten huilen, ik vond het heel naar. Maar.. hij viel uiteindelijk nog vrij snel in slaap (10/15 minuten). Ik vond het heel wat van mezelf. Met name omdat ik vorige week tegen de CB-arts (die vond dat de nachtvoeding verleden tijd moest zijn) nog heb gezegd dat ik daar dus niet aan doe. Het lijkt of opeens de spelregels zoals we die met zijn drietjes hebben gevormd anders geworden zijn. Alsof we weer opnieuw een 'ritme' moeten vormen. En dat is even zoeken, komen we wel uit. Maar is niet makkelijk hoor
Ergens is het ook gewoon een keuze die je maakt... vind ik dan. Ik heb (schaam, schaam, but what the hell!?) wel vaker een dag douchen overgeslaan omdat het op dat moment gewoon niet GING. En ja, mensen zeggen dat ik mezelf "wegcijfer" voor m'n kind, maar wie heeft hen om hun mening gevraagd? Ik cijfer mezelf helemaal niet weg, ik doe wat IK DENK dat GOED is en ik voel me er ook GOED bij, ... Als ik onder de douche zou staan terwijl m'n zoontje ligt te huilen zou ik me gewoon rotslecht voelen. Wat is het nut daarvan? Dus ik wachtte dan, tot man thuis was, of ik douchte een keer niet en deed een kattenwasje aan de lavabo. Big deal. Nogmaals, iedereen moet echt doen wat voor hen het beste werkt, maar voor de moeders die een wrang gevoel krijgen bij het huilen van hun kind; geef eraan toe, luister naar je buikgevoel, je zal je veel beter voelen.
Ik denk dat ik heel erg mee ga in het bericht boven mij. Iedereen moet inderdaad doen wat ze zelf het beste vinden. Voor mij houdt dat ook in dat ik ons ventje niet laat huilen. Hier heeft dat ook al gezorgd voor een half gewassen mama, half gepoetst huis en overgaar eten. Een keer heb ik (op aanraden van veel mensen) onze puk laten huilen in zijn eigen bedje en ik ben er dagen ziek van geweest. (Het had overigens niet geholpen, hij is uiteindelijk bij ons in bed in slaap gevallen.) Maar misschien zijn er inderdaad wel baby's die het nodig hebben even te huilen voor ze kunnen slapen.
Doe wat je zelf het beste vindt. Jayden heeft 2 huiltjes.. dram huiltje en echt huilen. Echt huilen doet hij bijna nooit en dan is het echt met tranen erbij. Ik heb hem na de vakantie een keertje een kwartier laten 'huilen' omdat opa en oma hem toen verpest hadden, bij elk geluidje werd hij in de vakantie uit zn bedje gehaald. Doen wij zelf niet want vaak ligt hij te spelen en dan valt hij weer in slaap. Hij moest dus weer even wennen, ben tussendoor wel een paar keer wezen kijken toen en hem goed gelegd weer in zn bedje *zonder iets te zeggen* en nu hebben we ons heerlijke vrolijke ventje weer terug. Vannacht had hij dan 3 keer eng gedroomd en grote tranen, niets is dan lekkerder dan lekker met je ukkie kroelen, ook al is het om 2 uur snachts en moet je om 6 uur weer op zijn. Volg je gevoel, zelf hoor je het beste wat voor huiltje het is, aandachtshuiltje of dat er ECHT iets is. We kunnen hier wel zeggen wat je wel en niet moet doen maar je moet echt je gevoel hierin volgen, voor iedereen is dat weer anders. De ene laat hun kind wel huilen en de ander pakt hun kindje na 1 kik op. Doe waar je zelf het prettigste bij voelt en het meest gerust bij voelt.
Ik heb me door de hele topic geworsteld, en denk dat ik me het meeste kan aansluiten bij deze reactie. Ik heb het eerste 14 maanden eigenlijk amper ooit gedacht: hee, ik ben er ook nog! We wisten van tevoren wat op ons zou afkomen, en met drie kleine babys heb ik echt weken gehad dat ik maar 2x per week kon douchen, er was anders simepweg geen tijd voor. Dat was dan wel de eerste 5 maanden. Maar so be it, ik overleefde het ook wel. Wat bij mij nog meer speelt, en dat kan zowel positief als negatief zijn: ik kan het echt niet aanhoren als mijn kinderen huilen. Dat gaat niet, ik word dan helemaal naar van, krijg hartkloppingen, en weet niet wat ik met mezelf aan moet. Mijn vader ging een hele tijd gewoon zelf koffie zetten als ie bij ons kwam. Als ie moest wachten totdat ie koffie van mij kreeg, was zn trek al weg . Ik liep contsant weg uit de keuken omdat ik weer geluidjes hoorde, of iemand jengelen, of een speen op de grond vallen (ik rende dan gelijk naar boven, om het huilen te voorkomen). Maar wat Melanina hier ergens schreef: sinds mijn kinderen met woorden kunnen aangeven wat ze willen heb ik veel minder moeite met huilen. Ik weet dan zeker welk huiltje pijn of verdriet aangeeft, en wat aanstellerij is. En als ze iets nodig hebben, roepen ze gewoon, of komen het vragen. Dat scheelt zoveel. Je hoeft dan niet meer te gokken. En als mijn dochter tegenwoordig voor de 3de keer al haar knuffels uit bed gooit en mama roept om die weer op te rapen, heeft ze pech. Daar trekken wij ook ons grens.
Dat heb ik ook heel erg. Had het ook al eerder geschreven... ik voel me ook lichamelijk echt vréselijk als hij huilt. En dat is normaal he, dààrom vind ik ook dat je een baby niet mag laten huilen; De natuur heeft ervoor gezorgd dat moeders zich slecht voelen als hun kind huilt, doordat ze zich slecht voelen proberen ze hun kind te helpen/troosten, zodat het kan groeien en bloeien. Het is gewoon een natuurlijk proces... en ik kies er graag voor om naar dat natuurlijke/innerlijke stemmetje te luisteren, het is er voor een reden.
ik weet niet wat je nu onaardig vind van mijn berichten. ik schreef die zeker niet om gemeen te zijn tegen jou. misschien bedoelde je dat ik 'begrijpend' moet reageren en anders hier niet meer moet reageren? je klinkt voor mij helemaal niet als een onzekere moeder. juist kom je zeer stellig over je manier hoe je het doet vanwege de taal die je gebruikt(2 weken na geboorte 'grenzen trekken' naar je kindje toe) en je zegt echt helemaal niks als reactie op zoveel moeders die reageren door te zeggen dat ze geen voorstanders zijn van 'laten huilen' op jonge leeftijd. je hebt het over dat deze kwestie een taboe is, iets waarover men niet makkelijk praat. alleen hier op zp zoveel topiks geweest met deze kwestie in de afgelopen maanden. ik had zelf toevallig ook een topik over laten huilen toen mijn zoon 11 maanden oud was met een vraag over de methode die cb adviseert voor veel oudere babies dan je kindje. toen mijn jongen net geboren was hoorde ik niks anders dan 'laat hem huilen', 'baby moet de frustraties kwijt door huilen', 'je moet ook leuke dinge doen voor jezelf doen', 'voor de baby jezelf niet wegcijfere', zelfs: 'je man is er ook weet je?' tja. trouwens ook heel veel ongevraagd advies over nachtvoedingen: niks geven snachts, want hij went eraan. de wereld is vol met mensen die voorstanders zijn van laten huilen; kan niets ergs gebeuren, babies huilen eenmaal veel, omdat ze niks anders kunnen. 'niet laten huilen' is eigenlijk n tamelijk nieuw idee, tot 6 maanden oud altijd naar baby moeten gaan is ook iets nieuws als de regel, omdat men zich in de laatste jaren bezig hield met wiegendood en vroege ontwikkeling, hechtingsproblematiek en postpartum depressies. dat jij hierover niet zo makkelijk durfde te praten betekent niet automatisch dat er een taboe op berust. ben ik nu weer zo onaardig? ik vind van niet. ik verteel nog steeds wat ik denk op een beschaafde manier waarbij ook duidelijk is dat ik geen begrip kan tonen voor je ideeen. is dat dan meteen respectloos?of gemeen? je vindt van wel vermoed ik. dan stop ik meteen.
Ik heb de rest van het topic niet gelezen, alleen de OP. Toen ik zwanger was, dacht ik altijd dat ik echt niet meteen naast de wieg zou staan als mijn baby ging huilen en dat ik er weinig moeite mee zou hebben hem/haar zich in slaap te laten huilen enz. Bekeek het heel rationeel en kan dat meestal ook heel goed toepassen in mijn leven. Totdat ik mama werd van een heel lief jongetje dat de eerste 2 a 3 maanden overdag gewoon niet in bed of box kon slapen... Hij had zo verschrikkelijk veel behoefte aan bij me zijn, dat ik al die tijd nauwelijks tijd voor mezelf heb gehad, maar ik heb het er met liefde voor over gehad. Ook nu nog hoeft hij nooit te huilen van me. Zodra ik hem hoor huilen troost ik hem. Natuurlijk laat ik me niet voor een karretje spannen en heb ik het prima door als het aanstellerij is, maar dat doet hij zo goed als nooit, dus ik kan met een gerust hart mijn gevoel volgen en mijn kind troosten zodra hij verdriet heeft. Voor ons werkt het gewoon.
Nee, helemaal niet dat je me hoeft te begrijpen. En als ik stellig klink dan kan ik zeggen dat het niet mijn bedoeling is. Voor mij staat de kerk in het midden, dat is zoals ik er nu na al die maanden tegenaan kijk. Ik wil het je best proberen uit te leggen. Alleen, zoals je berichten op mij over komen denk ik niet dat het iets zal oplossen, eerder zal het iets erger maken. Je komt op mij over als iemand die nu iets zoekt om boos over te doen. Alsof je gewoon graag ruzie wil maken en helemaal niet als iemand die niet begrijpt wat ik zeg of het er gewoon niet mee eens is. Maar misschien begrijp ik jou gewoon niet. Dus wie weet, als het helpt. Voor mij heeft het heel rot gevoeld dat ik op een gegeven moment gewoon niet meer wist wat ik moest doen. Zelf een uur in de wind stonk (dat was gewoon zo, ik had erg last van hormonen) en me heel smerig voelde, kapot moe, mijn kind niet meer kon troosten omdat ik niet meer wist wat hielp. Uiteindelijk heb ik toen de keuze gemaakt om haar in haar wieg te leggen, nadat ze verzorgd, verschoond en gedronken had en dan ging ik dus zelf douchen. Om mezelf een beetje op te peppen. Dat noem ik dus een grens trekken, ik heb toen voor mezelf en mijn dochter een grens getrokken. Grenzen trekken doe je uit liefde in mijn ogen, niet om iemand te beperken of in de kou te laten staan. Dat vind ik de verkeerde manier om grenzen te trekken. Ik heb me toen afgevraagd dat wat ik deed of ik daarmee mijn dochter zou beschadigen. En later, toen ze groter werdt, ging ik me nog meer afvragen wanneer huilen wel of niet schadelijk is. En zo ontstond ongeveer dit topic. Ik heb een situatie als voorbeeld genoemd, ik kan er meer noemen. Het zijn mijn ervaringen, ik spreek vanuit een ervaring en dat is niet opjectief omdat ik er gevoel bij heb.