Toch wel een beetje eenrichtingsverkeer hier, ouders die hun kindje om welke redenen dan ook wel laten huilen, doorbreken het 'taboe' en wordt hier normaal gevonden, en als je dan reageert met'dat doe ik niet' is het niet goed? beetje dubbel gevoel hierbij. MamaMiranda, waarom trap ik iemand hiermee ofzo? je hebt je zin niet afgemaakt, dus weet niet wat je precies wil zeggen. Dus dat mijn schoonzus haar baby's gewoon liet huilen als ze geen zin had, en mijn man er een keer een opmerking over maakte, nadat wij constant te horen kregen hoe goed het was dat zij niet reageerde op haar huilende kinderen, en dat wij, volgens heel de schoonfam. over ons heen lieten lopen door onze kinderen niet te laten huilen? dus opmerkingen als: je laat je manipuleren door dat kind! of: laat het toch huilen, goed voor de longen, en dingen als: pak je dat kind nu alweer?? mogen dus wel, maar als wij dan wat zeggen over laten huilen, oeioeioei, nee, moet ik niet doen, dan trap je een moeder op d'r ziel. Beetje jammer, want ik werd door dat soort opmerkingen net zo goed geraakt. Maar geod, ze snapte het niet hoor die opmerking, lachte er een beetje om. Tja... Het is blijkbaar voor het gros erg moeilijk te begrijpen dat het schadelijk is een baby te laten huilen, denk aan cortisol waarden die torenhoog worden in de hersenen, het niet reageren op huilen waardoor baby's uiteindleijk uitgeput in slaap vallen, en het dus opgeven, niet rustig fijn gaan slapen. Ik meng me normaal niet in zo'n discussies ws. omdat ik dat op een ander forum niet tegen kom, aangezien iedereen daar tegen het laten huilen van baby's is, maar dit schokt mij best wel. En nee, ik had vast niet altijd de tijd om met mijn baby 's avonds te zitten, maar ik had dan ook een draagdoek, en voedde mijn baby als ik ook at (want precies dan kregen ze honger) en ik keek tv met mijn baby op de borst ipv. dat ze in bed lagen. Tja, is dat niet gewoon een kwestie van prioriteiten stellen? Mijn kinderen hebben er niet om gevraagd dat wij hen maakten he, dat hebben wij besloten, ik vind dan ook dat zij op de eerste plaats komen.
@ Belle: Volgens mij wordt er in dit topic heel duidelijk het onderscheid gemaakt tussen huilen en jammeren/jengelen. Ik heb volgens mij geen reactie gezien van iemand die zei haar kind helemaal overstuur te laten worden (correct me if I'm wrong). Ik heb mijn dochter ook veel bij me gehad en nooit laten huilen. Maar ik heb haar wel eens laten jengelen. Als ik zéker weet dat ze moe is, maar ze vertikt het om te gaan slapen...ja, dan laat ik haar wel eens liggen als ik denk dat dat op dat moment beter is voor haar.
Toen mijn dochter nog een baby was liet ik haar in het begin nooit even uithuilen. Gevolg: een baby die maar niet in slaap kon komen 'savonds. Uiteindelijk was mijn man het zat, en legde onze dochter in bed, kwam naar beneden, nam de babyfoon met hem mee, en zette de kookwekker op 20 minuten. Hij zei, als je dr nou niet even laat huilen gaat ze nooit slapen. Ennn papa had gelijk, onze dochter had gewoon 20 minuten nodig om even uit te huilen, en daarna sliep ze zo 4 uurtjes door. Ik was gewoon zo bang om haar te laten huilen door alle verhalen dat dat verschrikkelijk is voor een baby, dat ik mijn dochter steeds meer overprikkelde door haar steeds weer op te pakken. Bij ons volgende kleintje ga ik minder lezen en meer naar mijn kindje kijken, ieder kindje heeft wat anders nodig.
Jaaa, hier dus ook dezelfde situatie he, een kereltje die makkelijk wakker wordt en de badkamer dus ook idd naast zijn kamer. Ik geloof je, het komt goed! We douchen gewoon in shiften en als het echt niet kan, dan niet. Sja ----------------------------------------------------------------- Over dat "laten" huilen, er is natuurlijk ook nog wat... als m'n kind huilt, is het voor mij gewoon het belangrijkst dat ik 'm dan bij me kan nemen. Hij is ook soms ontroostbaar, maar dan huilt hij beter dicht bij mij dan alleen in z'n bedje. Dus het is niet zo dat ik op m'n hoofd ga staan en gekke toeren uithaal om hem te laten stoppen met huilen, ik troost hem en hou hem lekker tegen me aan. Als hij blijft huilen dan mag dat, alleen voelt hij zich dan wel veilig. Over die éénkennigheid...sja, dat probeer ik gewoon een beetje aan te voelen. Als hij wat zeurt dan blijf ik gewoon dichtbij en maak ik hem duidelijk dat het goed is, dat hij niet bang hoeft te zijn. Als hij begint te huilen en z'n armpjes naar me uitsteekt... sjah dan komt ie natuurlijk lekker bij mij. Het gebeurt hier niet zo vaak, maar wel als hij al een lastige periode doormaakt, zoals nu, met z'n tandjes. Dan klampt hij zich echt héél erg aan me vast... zo vertederend. Over het algemeen heb ik zelf ervaren dat het je leven duizend keer makkelijker maakt als je gewoon meegaat in de noden en behoeften van je baby. Bij't begin (is ook m'n eerste kindje) als hij 's nachts wakker werd, probeerde ik hem ook in bed te houden (ajaaa, want dat lees je toch overal??) en hem te sussen en gewoon "in stilte" naast z'n bedje te zitten etc. Maar dat werkt gewoon niet hier! Ik kan dan wel uren naast z'n bedje zitten en helemaal gek worden vanbinnen, hij heeft er ook niks aan want hij snapt dan niet waarom ik naast 'm zit en niks zeg of doe. Dus als hij nu eens wakker wordt 's nachts of 's avonds weet ik al meteen dat het geen zin heeft om hem te laten liggen (en al hélémaal niet om hem even uit bed te halen en 'm dan weer terug te leggen!!)... Dus dan komt hij maar even terug een half uurtje naar beneden, krijgt hij BV, knuffelen we even op de bank. Daarna leg ik hem in bed en slaapt hij als een roos. Dat half uurtje weegt echt niet op tegen de stress en miserie van die "regeltjes". Ja, ok, misschien haal ik me problemen op de hals om m'n kind uit bed te halen als hij huilt en niet meer kan/wil slapen... maar ik wil me gewoon goed voelen bij wat ik doe. Ik wil gewoon dat hij én ik gelukkig zijn. Daarom, go with the flow en probeer niet krampachtig te doen wat iedereen zegt dat goed is, het maakt je leven lastig.
Veel mama's blijven maar zeggen dat sommige kinderen het nu eenmaal nodig hebben om even te huilen voor het slapen gaan. Ik kan me daar wel in vinden maar begrijp niet waarom je kind dat dan persé alleen moet doen? Daarnaast geloof ik ook niet dat je als moeder een overprikkelend stimulus bent. Je kind heeft 9 maanden in je buik gezeten en véél geluiden gehad, daar sliep het toch ook? Iemand zei dat je een engelengeduld nodig hebt om altijd bij je kindje te blijven tot het slaapt. Wel, ik durf van mezelf zeggen dat ongeduld zowat mijn slechtste eigenschap is. Maar bij je kind blijven tot het slaapt als het dat nodig heeft, hoort voor mij gewoon bij de taken van het ouderschap. Je geeft je kind waar het behoefte aan heeft... En dat heeft in mijn ogen weinig met geduld hebben te maken. Wat ik me verder nog afvraag, wat vinden jullie mannen van het laten huilen? MIjn man zou dat echt nooit doen, gelukkig. Als ik soms al eens m'n geduld verlies, neemt hij het van me over en andersom. TS, heb je het boek van Sue Gerhardt al gelezen? Waarom liefde zo belangrijk is? DAt gaat over de relatie tussen responsiviteit en de ontwikkeling van de hersenen. Super interessant boek!
@ Elke, dat is precies wat ik wilde vertellen, dat het niet alleen hoeft te zijn. Je kan er ook bij zijn terwijl het huilt, da's al een heel verschil. Mijn man heeft echt extreem weinig geduld, heeft me wel enkele keren proberen overtuigen om hem een "keertje" te laten huilen. NO WAY. Gelukkig ben ik koppig en doe ik toch m'n eigen zin. Wat wel als resultaat geeft dat IK altijd degene ben die ervoor opdraait. Maarja, dat neem ik maar voor lief.
@Elke: mijn dochter heeft het wel nodig om dat alleen te doen. Waarom? Omdat ze meer overstuur raakt als ik naast haar blijf zitten. Ik leid haar af. Ik heb het uitgeprobeerd, met naast haar zitten en met meteen weglopen, en ze wordt eigenlijk vrijwel direct rustiger zodra ze alleen is, terwijl ze steeds harder gaat huilen als ik naast haar bedje ga zitten. Ik hou wel de babyfoon aan en als ze niet snel rustiger wordt ga ik even naar haar toe om haar te troosten, maar ik blijf niet bij haar tot ze in slaap valt.
Toen Damien geboren was, vond ik het lastig om om te gaan met huiltjes. Dat had te maken met het herkennen van huiltjes, maar gelukkig had ik de meeste al snel door. Een huiltje blijft voor mij lastig om een oplossing voor te hebben, nl het ontladingshuiltje. Dit was het enige huiltje waarbij we hem lieten huilen. Huiluurtje, huiltje om in slaap te komen, en wat voor naam je er meer aan kunt geven. Verhalen van ervaringen van andere ouders die vaak overeenkwamen gaven me wel een bepaalde rust: ik was nl niet de enige die ermee kampte. Al heel lang hebben we ook de 10 min regel, hoewel die toch vaak de 5 minuten regel is, omdat 1 minuut huilen errug lang duurt. Deze regel hoorde ik wel vaker en ik vond het wel bij ons idee van opvoeden passen (niet direct opspringen voor je kind, hem niet 24/7 aandacht geven, er zijn wanneer je kind je nodig hebt). Ik heb verder weinig andere bronnen geraadpleegd dan medeouders. Maar laatst hadden we op het kdv een informatieavond over huilen en ik vond direct een herkenning. Ik vond het verhaal helemaal toepasbaar op ons en voelde me er goed bij. De avond was gebaseerd op een boek van H van Hasselt-Mooy (huilen - boos zijn - ruzie) waarin de schrijfster ervan uitgaat dat huilen ontlading van spanning is. Kleine kinderen maken een hoop mee op een dag en moeten dat verwerken. De spanning kroppen ze niet op, maar ontladen ze dmv huilen. Als ze niet mogen huilen, blijft de spanning dus bestaan. Dan kunnen baby's bijv 's nachts gaan huilen of als huilen vaker gestopt wordt, dat kinderen er op late leeftijd er nog last van hebben. Het idee is om een kind niet te troosten, maar te laten weten dat hij/zij mag huilen in een veilige omgeving. Die veilige omgeving is papa en/of mama. Aanraking is hierbij belangrijk, omdat je zo laat weten dat je er voor je kind bent en begrip voor de situatie hebt. Een kind voelt zich veilig en mag uithuilen. Als een kind stopt (zal in het begin lang duren, maar als alles uit hetverleden ontladen is, zullen de huiltjes steeds minder lang zijn), dan zal die rust vinden en bijv 's nachts niet meer huilen. We passen dit nu ca 2 maanden toe en het werkt bij ons echt. Het geeft zelfs mij rust.
Maar je blijft dus bij je kind terwijl die huilt, je raakt 'm aan etc? Dat vind ik wel goed... Die 5-minutenregel dan weer niet, daar heb ik persoonlijk problemen mee. Want je zegt het zelf; 1 minuut huilen is al lang. Voor een kind is 5 minuten (in z'n eentje) huilen naar mijn gedacht ook echt lang. Maar goed, als het voor jullie werkt is het natuurlijk niet de bedoeling om het anders te gaan doen
Ik doe dat niet. Daar wordt het bij mijn dochter alleen maar erger van. Bij m'n zoon wel, die is heel anders met huilen en in slaap vallen dan zij. Altijd al geweest ook.
Ik heb hem dan op schoot. Ik leg een arm om hem heen, maar druk hem niet tegen me aan (want dat is troosten). Die 5 min regel hebben we alle 3 echt nodig. Als we eerder naar hem toe gaan en hij eigenlijk wil slapen (5 min regel passen we eigenlijk alleen maar toe bij slapen), dan is hij afgeleid en gaat harder huilen als wij weer weg gaan. 9 van de 10 keer valt hij weer zelf in slaap binnen die 5 minuten. Ik heb het gevoel dat ik hem zo de meeste rust geef. Je moet idd op zoek gaan naar wat het beste voor je werkt. Je kunt wel zeggen dat elk kind anders is, maar elke ouder is ook ander. Moet je nagaan hoeveel ouder-kind-combinaties je kunt hebben.
Wat ik een beetje raar vind aan het verhaal van vogelinnetje is het "niet mogen huilen" en "laten stoppen met huilen". Ik zal mijn zoontje nooit alleen laten als hij huilt, neem hem altijd bij mij. Maar als hij huilt vanwege ontlading (erg goed te horen aan de manier waarop hij huilt), dan huilt hij gewoon verder, enkel is hij dan zeker dat hij niet alleen is. Volgens mij kan je een baby niet laten ophouden met huilen als dit is om te ontladen. Een baby is namelijk zo'n basis wezentje, dat hij doet zoals hij voelt. Als hij dus moet ontladen zal hij ontladen. Als hij stopt met huilen, dan kan ik me echt niet voorstellen dat hij hierin gedwongen is en dus schade zal oplopen.
Partner : haha die is nog erger als mij soms heb ik zoiets van ff kijken wat ze doet met slapen Ik lig er dan bij en zij ligt in dr eigen bedje nou nog geen 5 min later is papa dr ook bij Gelukkig zitten wij daarmee dus op 1 lijn .
Karoke: met deze manier is het niet de bedoeling dat je hem LAAT stoppen: nee je wacht totdat hij zelf gestopt is met huilen. In het genoemde boek staan voorbeelden dat het bij sommige kinderen in het begin wel een uur of langer kan duren.
@Suenne: Het is ook lastig. Ik voelde me altijd heel zeker over alle keuzes wat te maken had met mijn zoontje. Maar hij is en was heel makkelijk en nu gewoon ietsje minder. Daardoor wordt ik ook wel eens onzeker. Ik nam de wipper ook wel eens mee in de badkamer als ik ging douchen. Maar meestal alleen als hij lag te slapen. Ging hij toch huilen, dan ronde ik dat heel snel af, afdrogen en er naar toe. En als een ander mijn zoontje op de arm had en het huilen was na een paar minuutjes (lees gevoelsmatig 10, maar werkelijk 2 ofzo), dan zei ik: geef maar even hier. Alleen bij mijn moeder keek ik het heel soms ietsje langer aan. Maar ook dan wil en wilde ik hem direct bij me hebben en riep mijn hele lijf om hem..! En eenkennig kennen we hier nog niet, maar daar ga ik zeker ook direct op reageren. Over het schadelijk zijn van huilen. Ik geloof er wel in. Maar niet als het een keertje voor komt. Maar meer als je je kindje niet laat weten dat je er bent of als je hem niet troost enz. Ik denk dat het voroal gaat om het krijgen van een beschremd gevoel. Het gevoel dat je mama (en papa) er altijd voor je zijn. Dat geef je door ze te laten weten dat je er bent en door ze te troosten. Ik weet één ding wel zeker: het is wel schadelijk voor mij en mijn stressniveau..! @Juju: Ja, dat is echt lastig. Waar doe je goed aan?? Ik las een stukje terug ook van iemand wat over zulke situaties. Wat is zieliger: eventjes in slaap laten huilen, of steeds eruit nemen en savonds dus zo overstuur zijn van moeheid en alle prikkels. Ja, hele goed vraag. Ik zou het niet weten.. Ja, gevoel volgen.. maar dat is soms moeilijk te vinden...! Want mijn gevoel roept vanalles! Maar wel goed dat je tegen cb hebt gezegd: daar doen we niet aan. Jullie bepalen en niemand anders. Helemaal het cb niet! Natuurlijk krijgt ons zoontje ook een schone luier als deze vies is, maar met ziek zijn: tja dat ken ik niet van hem. Dus dat weet ik niet. Toevallig heeft hij de laatste twee dagen af en toe wat verhoging (daar doelde ik op). Maar ja, ik zal vast wel vaker over dingen gaan twijfelen. Nu roept mijn gevoel: gewoon doen wat je eerste ingeving is! @Adi (en ik geloof dat het er meer schreven): Of ik hem nou wil laten huilen of niet, ik kan het niet eens aanhoren! Mijn man en ik hebben het wel eens geprobeerd in één van de twijfelmomenten, maar dan waren we allebei niet te genieten en voelden we ons lichamelijk ook vreselijk...! Heel herkenbaar dus. En ik denk ook dat het iets natuurlijks is, dat de meeste moeders zich zo voelen. De natuur heeft geregeld dat je zo altijd voor kind op komt denk ik.. Het lijkt me wat dat betreft ook erg fijn als Simon zou kunnen praten. Dan kom je er veel makkelijker achter wat er is! @Yaika: Volgens mij 'kunnen' baby's op de keeftijd van jouw dochter nog niet dromen. Toch? Dus misschien zijn het krampjes als ze in haar slaap huilt? @Elke: je laatste stukje kan ik me ook wel aardig in vinden. Al werkt het hier niet altijd zo. Maar 5 min op en af een beetje jengelen in bed komt hier wel eens voor en dan slapen. Maar 20 min huilen en dan pas slapen... Nee dat kan ik echt niet! Dat werkt ook niet, dan haal ik hem eruit. Maar ik vind het heel belangrijk dat wat je ook kiest te doen, dat je het niet met een verkeerd gevoel moet doen. Dus voel je goed bij de keuze. Voelt het niet goed vooraf of achteraf: niet doen!
Jawel hoor dat kan. Er zijn zat ouders die met een baby rond lopen door de kamer, en maar wiegen en sussen (shhhh, shhhh, stil maar, het is goed enz). Of gelijk de borst aanbieden, of ander drinken. Dat is naar mijn mening negeren van de oorzaak, en meteen op zoek naar de manier om het kind maar stil te krijgen. Dat gebeurt voortdurend, en bij heel veel ouders. Dat lees ik hier ook heel vaak. Dat babys bij elk huiltje de borst krijgen.. zonder te kijken wat er eigenlijk aan de hand is. En drinken en huilen tegelijk gaat nou eenmaal niet samen. De bovenste methode hebben wij ook toegepast, en dan ook nog duidelijk aan het kind vertellen dat huilen MAG, en dat ik begrijp dat ze verdrietig zijn/ moe zijn/ pijn hebben (bij het vallen enz). Dat is erkennen van de gevoelens van het kind, en dat draagt naar mijn mening bij het ontwikkelen van een goede zelfbeeld van het kind.
@Adi en Vogelinnetje: dan denk ik dat we gewoon een erg andere mening zijn toegedaan. Maar we hebben vast allemaal het beste met onze kindjes voor, toch? Ik vind het in elk geval apart dat de meeste deskundigen zeggen dat je een kind schade kan berokkenen (zelfs bewezen met hersenscans) en dat deze schrijfster (en ja, ik weet dat ook zij in feite een deskundige is) het tegenovergestelde beweerd. Ik blijf bij mijn mening dat als een kind echt wil huilen vanwege ontlading dat je hem dan niet stil krijgt, ook niet aan de borst. Volgens mij nemen ze enkel een borst (of ander troostmiddel) aan, als ze getroost willen worden. Maar het kan natuurlijk dat ik gewoon een erg duidelijk menneke heb dat zich niets laat opleggen.
Weet je, we zien het allemaal een beetje anders, maar over het algemeen vind ik toch wel dat het redelijk overeen komt met elkaar. Ik heb hier nog niet gelezen 'lekker laten brullen, goed voor de longen'... Dat gedeelte over manipuleren, heb ik hier ook nog nergens gelezen, dat iemand van mening was dat als je op een huilend kind reageerd, dat je je dan laat manipuleren. Dus ik weet niet zo goed waar je dat nu vandaan haalt, behalve dat het een term is die ik op dat forum waar jij het over hebt, vaak gelezen heb (we hebben het waarschijnlijk over hetzelfde forum). Een kind laten huilen, heeft niets met het doorbreken van een taboe te maken. Er samen over praten, elkaar erover vertellen hoe je dingen oplost, aanpakt, welke beslissingen je neemt en waarom, zou misschien meer in de richting komen. Maar tja, taboe, zoals ik al ergens zei, is misschien een heel groot woord. Het valt me wel op dat er snel fel op gereageerd wordt ja, dat wel. Ik denk dus niet dat je een moeder op haar ziel trapt als je zegt "een kindje laten huilen is niet goed, omdat...", maar wel door te stellen dat iemand die een kindje laat huilen niet normaal is. In sommige situaties kan je niet veel anders en ik kan dat begrijpen, daarmee heb je niet een slechte moeder gevonden. Mijn mening. Betreft de cortisol waarden, ik las laatst ergens dat die ook hoger werden als je flink moet lachen. Is het dan ook gevaarlijk? Kortom, is er aangetoond dat een hoge cortisol waarde daadwerkelijk schadelijk is, of is dat iets wat er 'aangenomen' wordt als eventueel een mogelijke oorzaak van bepaalde bv psychische aandoeningen of angsten? Dat jij trouwens tv kijkt met een slapend kind op de borst is je eigen keuze, voor jullie werkte dat. Maar als ik dat hier met onze dochter doe, dan help ik haar compleet over de toeren. Ze slaapt dan niet meer en raakt overprikkeld. Ze gaat dan ook echt vechten om niet in slaap te vallen en op een gegeven moment zie je gewoon dat ze helemaal van haar stuk is. Ik stel dus op een andere manier prioriteiten, tv en alles wat flikkerd en licht geeft niet te veel aan waar zij bij is, zeker niet als het avond wordt en bedtijd is. Ik kijk naar waar zij rustig van wordt en dat is in ons geval dus niet een slapend kind op de borst voor de tv... Daarom denk ik niet dat het éénrichting is, maar dat iedereen een ander beeld heeft van goed (tot op een bepaalde hoogte!) en wat werkt.
Wat erg belangrijk is bij kinderen is dat ze goed kunnen hechten. Het belangrijkste hechtingsproces duurt zo'n 3 jaar (dus ver na babyleeftijd). NIet goed gehechte kinderen blijken later een groetere kans te hebben op persoonlijkheidsstoornissen maar bijvoorbeeld ook op agressief gedrag, mislukte relaties e.d. Laten huilen (of niet) is één voorbeeld wat wellicht samenhangt met hechting maar er is nog veel meer natuurlijk. Ik geloof er niet in dat mensen die hun kindje af en toe laten huilen daarmee direct schade berokkenen aan hun baby. Ik voel me erg aangesproken door de theorie om je kindje bij je te nemen en rustig te laten huilen. Dat werkte erg goed toen ons mannetje kleiner was. Inmiddels niet meer, helaas. Zoals ik al zei, we zijn echt op zoek naar een nieuwe manier met zijn drietjes (komt ook wel goed).