Ik voelde me ook niet persoonlijk aangevallen hoor. Zelf zou ik heel graag over een paar jaar een eigen bedrijf opzetten en tegelijk moeder zijn. Ik denk dat ik dit samen met mijn vriend aankan. Maar goed, dit is helemaal offtopic, haha. Volgens mij ben jij er gewoon helemaal uit. Ik zou zeggen: ga er samen 100% voor, dan moet het goedkomen. En ik kan er wel inkomen dat je vriendinnen twijfels hebben. Als jij inderdaad vaak slecht over hem gesproken hebt, blijven die negatieve gevoelens bij je vriendinnen aanwezig. Terwijl jij inmiddels alweer in een hele nieuwe fase zit. Ik zou een partner van een goede vriendin ook moeilijk weer helemaal kunnen accepteren als hij mijn vriendin in het verleden veel pijn heeft gedaan. Dat komt uit een gevoel van liefde voor mijn vriendin en heeft weinig met die partner te maken. Hoe raar het ook is, je kan het vaak eerder vergeven dat iemand jezelf heeft gekwetst dan iemand waarvan je houdt. Ik zou daarom toch nog eens met je vriendinnen praten. Uitleggen dat je best begrijpt waar hun gevoel vandaan komt, maar dat het voor jou erg belangrijk is dat ze jou nu steunen.
Ik herken je verhaal.. heb het zelf ook vorig jaar gehad, maar dan eerst met me ouders. mijn (inmiddels) verloofde zijn vorig jaar even uit elkaar geweest,, niet echt helemaal uit elkaar, maar ff een break. Ik heb ADD en daardoor veel stemmingswisselingen (het gaat nu al een paar maanden super trouwens!) daardoor raakte ik in een depressie en was ik hem aan het wegduwen,, wist niet meer wat ik met mezelf aanmoest laat staan me relatie. Uiteindelijk ben ik er weer helemaal bovenop gekomen en heeft me vriend me ten huwelijk gevraagd. Een terugval is zeker mogelijk, maar ik ga nog wel om de zoveel tijd naar de psycholoog om terugval zo veel mogelijk te beperken. Echter had ik al wel vanaf me 18e een kinderwens.. vorig jaar was ik er dan ook helemaal klaar voor en me vriend ook. Toen ik er met me moeder over wilde praten, was ze behoorlijk geschrokken, na alles wat ik dat jaar had meegemaakt. Ik heb hier slapeloze nachten van gehad.. ik heb nooit verwacht dat ze dacht a super ik word binnekort oma, maar op de een of andere manier wil je gewoon heel graag dat mensen blij voor je zijn en dan zeker je familie en vrienden. Nu ik onderhand al 7 maanden bezig ben en veel heb gepraat met me moeder snapt ze het heel goed en is ze vaak nieuwschierig of ik al zwanger ben. het komt dus uiteindelijk echt wel allemaal goed!! Verder waren goede vrienden van ons wel heel blij, maar hadden toch ook hun vraagtekens bij onze relatie.. ze zeiden wacht nog een jaar. Zelf hebben zij ook een enorm slechte relatie dus ik kon wel met hun praten daarover. Uiteindelijk uit het niets was ze zwanger,, hier heb ik het zelf nog moeilijker mee gehad dat dat me moeder haar vraagtekens had bij mijn wens.. maar goed.. da's een ander verhaal haha (nog steeds gefrustreerd). Wat ik wil zeggen is, iedereen maakt dingen in zijn leven mee en voor de één is het heftiger dan voor de ander, maar zelf voel je maar al te goed aan of je er klaar voor bent.! laat je niet doen door anderen en als je ervoor wil gaan, ga er dan ook voor! bij mij is iedereen echt wel bij gedraaid.. ik denk dat als mensen zien hoe blij je nu al bent met het feit dat je ervoor gaat ze uiteindelijk ook blij voor je gaan zijn.
Ik snap jou situatie erg goed . Wegens omstandigheden wonen Mijn vriend en ik bij mijn schoonouders . Toch is onze kinderwens er. T is misschien niet de ideale situatie maar ik ken ook veel mensen die t TE "perfect" willen hebben . Mijn schoonouders zijn super lieve mensen. Als ik nu zwanger zou raken heeft mijn kind t ook fijn t Is jou beslissing !
Ik heb dat ook gehad toen ik het aan een van mijn beste vriendinnen vertelde... Zij is dan ook echt zo'n carrietype..die nog lang niet aan kinderen moet denken. Toen ik het haar vertelde klonk ze bijna tsja hoe moet ik et zeggen...bezorgd/teleurgesteld...Zal je dat nou wel doen en je carriere dan?! vroeg ze. Tsja ik zit in dat opzig nou eenmaal anders in elkaar dan haar. Het is onze beslissing uiteindelijk..jammer dat ze zo reageerde, maar als de kleine er is dan zal het wel leuk vinde...Tsja en anders is spijtig, maar gaat de kleine toch echt voor! Dan weet je wie je echte vrienden zijn!
Ik wil even hierop reageren... Toen ik zwanger was van mijn oudste zoon woonde ik bij mijn ouders in huis. de vader van mijn zoon bij zijn ouders, ik had een baan (hij niet) en onze relatie was echt goed. vlak nadat mijn zoon geboren is ben ik op mezelf gaan wonen hartsikke leuk klein 1gezins woninkje. Mijn zoon kwam niks te kort (was van het noord holland naarbrabant verhuisd) De relatie tussen mij en de vader is wel stuk gegaan, heb daarna nog een zoon gekregen huis was te klein voor 2 en heb vlak nadat hij geboren was een andere woning gekregen 4 kamer woning groot genoeg voor ons 3en (2de is ook van dezelfde vader, maar we waren niet samen) ook met 2 kwamen mijn jongens niks te kort. nu wonen we in een betere buurt leukere woning ook en zijn mijn jongens inmiddels 7 en 5 jaar Wat ik hiermee wil zeggen is dat ook al lijkt je relatie stabiel, dat wilt niet zeggen dat ie stand houd. ook al heb je het financieel op dat moment goed, zekerheid is er nooit. Als jij graag een kindje wilt en jij weet van jouzelf dat je het aan kunt en er alles voor zou doen, dan zou ik er voor gaan. Ik ga nu voor mijn 3de heb inmiddels wel een super lieve, goede vriend diet top is met mijn zoontjes en zij zien hem als hen vader (ze weten dat hij niet hen echte vader is) En zelfs nu denk ik verder van stel dat we uit elkaar gaan(alleen al omdat ik het mee heb gemaakt) kan ik dit alleen aan? En mijn antw is JA dus mijn 3de is heel welkom nu Suc6 met het zwanger worden meis , heb niet veel verder gelezen maar hoop dat je snel zwanger mag raken.
Hey Tara, Ik bedoel dat ook niet verkeerd hoor, over mensen met een carriere die ook kindjes willen, ik kan dat wel begrijpen. Maar ik had al van kinds af zo het idee dat je daarin een keuze moet maken, misschien ben ik gewoon zo opgegroeit, mijn mama was ook huismoeder en was er heel de tijd voor ons. Dus kregen wel natuurlijk veel aandacht, wat heel leuk is als kind. Ik wil zelf geen huismoeder worden, maar voor mij lijkt het dan meer ideaal als ik halftijds zou werken terwijl ik een kind zou hebben. Want als je nu zoveel werkt dat je je kind heel de tijd moet wegbrengen omdat je er geen tijd voor hebt.. dan zou ik me daar schuldig over voelen tegenover men kind. Maar stel nu dat de vader wel gewoon een job heeft ofzo en meer de taken op zich neemt om het kind op te voeden daar zie ik geen probleem in. vb men broer en zijn vriendin (die advocate is) zij wil dus geen kind, en werkt dus heeeeeel veel. Maar men broer wil wel graag een kind, dus moesten ze ooit een kind krijgen, dan denk ik dat men broer het grotendeels zal opvoeden... En tuurlijk, zoals ik al eerder zei, iedereen heeft zijn leven en niet iedereen is en denkt hetzelfde. En ik ben er zeker van dat als jij en je partner er in geloven dat jullie samen een goede thuis kunnen bieden voor jullie kindje, dat het zeker met heel veel liefde zal opgroeien Ik denk alleen zo omdat ik als kind voor men ouders gescheiden waren, een hele leuke kindertijd gehad heb, en dat wil ik gewoon ook voor mijn kindjes Ik hoop dat dit dus een beetje goed over kwam.. Wil je hier echt helemaal niet met aanvallen ofzo hoor. Dat is misschien een stom voorbeeld hoor, maar ik hou ook heel erg van dieren. En heb dus een hondje, vroeger zei men mama altijd, als je moet werken hoef je geen hond te nemen, dat is erg dat dit dier alleen zit dan. Toen dacht ik, kom, dat is toch zo erg niet.. Vele mensen hebben een hond en die gaan werken. Maar nu ik echt ook een hond heb, vind ik dat dus heel erg dat die alleen zit als ik niet thuis ben. Dus overal waar het kan neem ik haar ook mee.. En ja, ik mag misschien een hond en een kind niet vergelijken.. Maar ik wil er dan ook echt wel kunnen voor zijn als ik een kind heb. ivm dat probleem over men vriendin. Ik denk dat ik me wel kan vinden in dit wat jij zei, waarschijnlijk voelt zij dat gewoon zo aan. En door dat hij me ooit gekwetst heeft en ik dat aan haar vertelde, dan zal zij gewoon hem zo nog zien.. En zij wil waarschijnlijk het beste voor me. Dat heb je echt heel mooi verwoord. Zo had ik het nog niet echt bekeken. Thanks!
idd, dat is zo he, je wil gewoon heel graag dat mensen die je graag ziet en dicht bij je staan dat die gewoon blij voor je zijn en je wilt je geluk graag delen met hun, en als je dan een negatieve reactie krijgt, zoals jij eerst van je mama (en het is dan je mama, dus van haar wil je zeker dat ze blij is voor je) dan komt dat vaak hard aan.. Ben blij te horen dat je mama toch al wat bijgedraait is en dat ze er zelfs al naar uit begint te zien. En proficiat met jullie verloving Ik denk ook wel dat als mensen gaan zien hoe gelukkig zo'n kindje mij maakt, dat ze dan ook gewoon blij zullen zijn.
Hey Behappy, Ik heb vroeger (bij men ex) ook nog bij hun thuis gewoont bij zjin ouders. Ik weet helemaal hoe dat is, zijn mama is ook zo'n super lieve. dat heeft er nu wel niet met te maken, maar zelfs toen ik en men ex uit elkaar gingen ben ik altijd met haar contact blijven houden, ze is echt als een tweede moeder voor me. Dus ik kan me helemaal inbeelden dat jou kindje daar zeker wel welkom zou zijn, ook al is het niet de ideale situatie, zolang jij gelukkig bent en het goed aanvoelt voor jou is er geen probleem. Denk ook deels dat er door de maatschappij zo'n ideaal beeld is over wat je allemaal moet hebben in je leven voor je aan kinderen begint. tuurlijk zou dat wel geweldig zijn, maar dat betekent niet dat we minder gelukkig gaan zijn als we niet the picture perfect hebben he
Lieve meiden, Ik vertrek zometeen naar Duitsland voor enkele dagen, volgende week ben ik terug. Heb even geen tijd meer om nog te antwoorden op een paar berichtjes, dat doe ik zeker volgende week. Maak er allemaal een fijn weekend van! Groetjes, Eowynka