Ik lees hier heel dat het fijn wordt gevonden dat wanneer het mis gaat mensen op de hoogte zijn er rekening met je houden... Ik voelde dat totaal anders... Mijn allereerste zwangerschap liep met 11 weken uit op een missed abortion. Ik heb toen pillen gekregen die thuis een miskraam zouden opwekken en toen was ik zo blij dat nog bijna niemand het wist want ik wilde dat alleen doen (met partner) met de gordijnen dicht en een film enz... ik heb toen wel 100 x gedacht wat fijn dat we dit alleen mogen doen en dat niemand komt vragen hoe het gaat enz... Ouders wisten het al wel en dat vond ik eigenlijk (toen) al teveel Ik vond het gewoon geen fijne gedachten dat er mensen waren die wisten waar wij op dat moment mee bezig waren... gek? Bij mijn 2e zwangerschap (1e) kindje hebben we het vanaf 12 weken pas verteld. En nu met de 9 weken ongeveer... Mijn zussen hebben het allebei steeds pas na 12 weken verteld.
Ouders en zusjes hebben we meteen na de test verteld. De rest van de wereld toen ik een week of 9 was, met oud & nieuw. Had toen al een goeie echo gehad en vond het wel leuk nieuws om het jaar mee te beginnen
Snap ik. Maar ook dat kan een keerzijde hebben. Mijn nicht vertelde niets en raakte maar niet zwanger. Ze wilde met alle geweld de eerste zijn en niemand in onze (zeer hechte) familie begreep waarom ze steeds chagerijniger werd en gewoon boos was toen ik wel zwanger raakte. Toen ze het uiteindelijk wel was kwam het hele verhaal naar buiten, en niemand begreep waarom ze niet gewoon open was geweest. We hadden haar kunnen steunen en rekening kunnen houden met haar gevoelens.
mee eens, gewoon de tradietie verbreken en het vroeger zeggen wij hebben het bij sem met 6 weken verteld en met deze zwangreschap met 9 weken wel eerst aan de fam en naaste vrienden. ook op het werk heb ik het eerder verteld met de redenen die jij opgeeft.
Ik had dat ook!!! Precies hetzelfde! Geen behoefte aan de bekende cliché 's en goedbedoelde adviezen! Alleen wij tweeën die door de moeilijke periode gingen en genoeg steun hadden aan elkaar. En idd gordijnen dicht, ons eigen ding doen en samen janken. Ik ben nu weer zwanger (vandaag 4 weken) en ik denk dat we het weer alleen aan onze ouders vertellen. Maar we gaan eerst genieten van onze vakantie!
Ik wil geen steun van een ander (buiten mijn ouders en schoonouders). Dit is iets van mijn man en mij en ik heb daar geen goedbedoelde adviezen van een ander bij nodig. Zij veranderen toch niets aan de situatie en als iedereen me steunt word ik echt niet sneller zwanger! Daarnaast is het toch veel leuker als je kan vertellen dat je zwanger bent als je er zelf wat meer in gelooft (in mijn geval na de 12 wk echo)?!
Wanneer je bent gewend steun te krijgen van je familie in goede en slechte tijden kan ik me helemaal voorstellen dat je het meteen vertelt dat je zwanger bent. Werk zou ik laten afhangen van je baan, als het om wat voor reden dan ook niet handig is (contract/leuke opdracht/salaris verhoging), zou ik wachten. Zoals jullie in mijn banner zien, ben ik inmiddels ruim 32 weken zwanger en mijn familie is hier niet van op de hoogte. Ze hebben zich zo gruwelijk egocentrisch gedragen bij het overlijden van mijn dochter bij 20 weken zwangerschap, dat ik ze nu liever op een afstand houdt. Ik verwacht geen enkele steun als het misgaat en de herhalingskans was op voorhand 10-20% (miskramen voor de 12 weken niet meegerekend). Voorbeeldje, mijn stiefmoeder heeft mijn vriend letterlijk het volgende verweten:"dat hij het ronddroeg als een bonbon op een bonbonschaaltje en dat je mensen niet op die manier kunt confronteren met een lijk". De vertaling hiervan is dat mijn vriend met ons overleden dochtertje binnen een meter afstand van mijn vader is geweest. Dat is waarom ik wacht met vertellen, maar mijn verhaal is gelukkig niet normaal.
Wij hebben het alleen ouders, zussen en onze beste vrienden. Achteraf bij mijn eerste zwangerschap MA heel blij om. Had er niet aan moeten denken om vage bekenden tegen te komen met oohhhhhh gefeliciteerd. En dan moeten vertellen dat het mis is gegaan. Dat verdriet wilde we alleen delen met mensen die we goed kenden. Overigens heb ik het deze zwangerschap wel met 8 weken op m'n werk verteld. Stond om de haverklap te kokhalzen. Achhh ieder zijn ding toch?
Ik denk hoe dan ook dat het gewoon per persoon verschillend is. Wel heb ik soms idd het gevoel dat er een taboe ligt op miskramen. Bij de eerste hebben we het direct de ouders/schoonouders en zussen verteld ik was al 5 weken toen ik de test deed. Daarna wisten een aantal mensen het na de eerste echo met 7,5 week en de rest pas na 12 weken. Vorige week heb ik helaas een miskraam gehad ook hier hadden we het gelijk de ouders verteld die wisten ook al van onze wens omdat het best lang duurde. Ook nu wisten een aantal vriendinnen van mij het. Ik vond dat juist heel erg fijn en heb na de miskraam super veel steun aan ze gehad. Er zijn nu meer mensen die er vanaf weten en gek genoeg heeft of kent bijna iedereen ineens wel iemand die een miskraam heeft gehad! Kortom het komt ook gewoon veel voor alleen niet iedereen is daar even open over. De rede dat ik het heel fijn vind dat meer mensen nu van de situatie af weten is omdat het zwanger worden bij ons helaas niet makkelijk gaat, maar kreeg continue vragen uit de omgeving van: en wanneer komt de 2e? Dit vond ik soms erg pijnlijk. Maar nogmaal dit is voor iedereen persoonlijk, ik kan me ook goed voorstellen dat wanneer je net besloten hebt om voor een kindje te gaan en je gelijk verteld wanneer je zwanger bent en dit mis gaat je het ook vervelend vindt dat mensen toch af weten van je zwangerschapswens.
Wij hebben het de eerste keer vooral niet meteen verteld omdat we zelf nog zo aan het idee moesten wennen. Daar hoefden we echt de reacties van anderen niet bij te hebben. En bij beide hebben we gewacht tot na de uitslag van de combinatietest. Als die slecht was uitgepakt, had ik niet met jan en alleman een gesprek willen hebben over 'wat nu'. Overigens heb ik het beide keren meteen aan één ander verteld, van wie ik er op vertrouwde dat ze het aan niemand anders zouden vertellen. Wilde het toch graag met íemand buiten ons tweeën kunnen bespreken. Maar de rest van de wereld heeft gewacht tot na de combinatietest.
wij hebben het de eerste keer voor ons gehouden en toen het mis ging heb ik mij zo alleen gevoeld en heel erg eenzaam. gelukkig heb ik het wel met mensen kunnen delen. Deze zwangerschap hebben wij het met bijna 6 weken aan de fam vertelt en met 9 weken aan de omgeving en nu weten heel veel mensen het zet het niet op hyves enz maar verder mag iedereen het weten dan heb je meteen vanaf het begin steun erg prettig
mijn vriendin nicht en moeder (vader heb ik niet) wisten het gelijk bij de test al. mijn schoonouders hebben moeten wachten tot de 12 weken. de rede bij fynn vertelde we het met 10 weken na 2 goede echo's en toen kregen we dus gewoon te horen "ach ik heb met 11 weken een miskraam gehad" dus het zal wel niet goed gaan verder is die eerste periode zo spannend dat ik dat niet met iedereen wil delen omdat het veel spanning meegeeft ook aan de personen die het weten
ja werd gewoon zo gezegd. de rest van de zwangerschap is toen ook dood gezwegen door hun hoor dus tja we wisten gelijk hoe hun er over dachten. deze zwangerschap hebben ze ons niet eens gefeliciteerd. en word er ook niets gevraagd oja wanneer dat ze komt wat ze gaan over 10 dagen op vakantie ik mag hopen dat ze tot die tijd blijft zitten hoe hard ook:x
@Amfy: als mensen idd met dat soort opmerkingen aan zouden komen, zou ik het hen een volgende keer ook niet weer vroeg vertellen idd. Wat een ontzettend lompe en oerdomme uitspraak!
ik vertelde bij de eerste zwangerschap vanaf het begin tegen iedereen dat ik zwanger was, en toen liep het mis op de 12 weken echo, iedereen blijft weken later nog vragen hoe het met je gaat, hoe ver je nu bent, etc. elke's keer opnieuw moeten vertellen dat het mis was gegaan, elke's keer opnieuw die tranen, bij de tweede zwangerschap, alleen ouders , schoonouders en mijn broers op de hoogte gebracht, echo op 8 weken, hartje zien kloppen, ondertussen al enkele vrienden op de hoogte gebracht, 12 weken echo, weer mis. Heb toen van mijn schoonvader te horen gekregen dat ik het nimmer moest vertellen vooraleer we zeker waren dat het goed zit. ik heb ook wel zoiets van mensen waar je steun van krijgt als het misloopt moeten zeker op de hoogte zijn van een prille zwangerschap, maar niet jan en alleman hoeft het te weten. Na onderzoeken blijk ik elke zwangerschap 50% kans te hebben op mk (in mijn geval ma) Bij de derde zwangerschap, leefde wel iedereen heel hard mee, ik kreeg om de 1.5 week echo, en iedereen wachtte bang mijn sms af, en heb toen pas op 18 weken tegen iedereen verteld dat ik zwanger was, na de uitslag van mijn VWP. En bij een eventueel volgende zwangerschap, vertel ik niemand meer over mijn zwangerschap tot aan die 12 weken, omdat ik nu besef dat niet alleen wij als koppel lijden, maar ook de naaste familie heeft hier verdriet over. En mensen die ik minder goed ken, krijgen het ook weer te horen na de VWP, moest het daar verkeerd lopen , hoef ik niemand verantwoording te geven. Iedereen beslist natuurlijk wat hij of zij doet, maar ik zou het alleen tegen naaste omgeving vertellen, die je bijna dagelijks ziet. Maar dat komt natuurlijk doorwat wij al hebben doorstaan op dat gebied
de eerste zwangerschap met 6 weken verteld en het nieuws ging als een lopend vuurtje onder vrienden, familie én (vage) kennissen.. dat het mis ging met 12 weken bleek niet bij iedereen te zijn aangekomen en dat levert erg vervelende situaties op kan ik je vertellen. Dat je boodschappen aan het doen bent 3 maanden na de mk en dan kom je een kennis tegen die helemaal enthousiast roept "gefeliciteerd he?!! je ziet er nog niks van! o, en je vader en moeder opa en oma, wat leuk!!" uh ja.... daarna alleen nog meteen tegen vrienden en naaste familie verteld met het verzoek het stil te houden. Gaf echt een hele hoop meer rust toen het vervolgens weer mis ging