Ik laat mijn dochter ook niet huilen hoor. Er zit denk ik toch wel een verschil in 'laten huilen en laten huilen'... Ik denk alleen dat als je echt heel strikt tegen het laten huilen bent, dat je er dan geen onderscheid in maakt wanneer je wel gewoon even met je eigen dingen of andere dingen door gaat en dat je het kindje hoe dan ook gewoon gelijk oppakt. Ik ben vanaf het begin ertegen geweest om het kindje gelijk bij de eerste aanzet tot huilen op te pakken bv. Ik heb gezien bij een vriendin van mij hoe ontzettend onrustig haar kind daarvan werdt en daar ben ik echt een beetje van geschrokken. Dat kind was compleet over zn toeren omdat het nooit tot rust kon komen. Zij had het kindje nog beter in een draagzak gewoon continu bij zich kunnen dragen zoals ik het zie, dan wat ze deed 'wegleggen, oppakken bij eerste kik, wegleggen, oppakken, rondwiebelen, andere houding, weer andere houding'... Maar goed, beetje extreem voorbeeld.
Ik denk dat we er wel vanuit kunnen gaan dat iedereen die hier reageert het beste wil voor haar kindje(s) en dat alles vanuit goede intenties wordt gedaan. Dat de een het anders doet dan de ander....tja zo zit de wereld in elkaar. Zolang je ziet dat het goed gaat met je kindje, dat het zich lekker in zijn of haar velletje voelt doe je het goed wat mij betreft. Huilen. Ik geloof dat een pasgeboren baby alleen het huilen heeft om zich te uiten. Voor mij gold dus: altijd reageren als mijn dochter aan het huilen was. Naarmate hij of zij ouder wordt leer je de huiltjes kennen en dan wordt het wat anders. Omdat het huilen nog steeds de enige uitlaatklep is, wordt er volgens mij ook gehuild om indrukken te verwerken. Wordt dat huilen gelijk de kiem ingesmoord dan is die uitlaatklep ook weg. Een kindje zal naar mijn mening ook moeten leren zijn of haar emoties te uiten. Huilen hoort hier ook bij. En natuurlijk hoort iedere moeder hier wel of iets hysterisch is of niet. Ik vind dat mijn dochter al zo snel groot wordt en het liefste houd ik haar nog zo veel mogelijk bij me, maar ik zie ook dat ze verder wil, dat ze alleen wil ontdekken. Ben ik dan niet een slechtere moeder als ik haar maar bij me blijf houden? Ik vind van wel. Ze kan nu al rustig een half uur alleen in de box spelen, ik hoor haar brabbelen en sabbelen en speeltjes onderzoeken. Ik ben altijd in de buurt en dat weet ze want ik zing veel liedjes en praat tegen haar als ik met iets anders bezig ben. Laten huilen? Ze MAG huilen, dat vind ik een heel andere benadering. Ik benoem het ook als ze huilt, zeg ook tegen haar dat ze best mag huilen, we hebben allemaal wel eens verdriet. En natuurlijk troost ik haar als het nodig is. Ieder heeft zijn eigen manier en voor mij is het belangrijk dat ik zie dat hetgeen wij doen blijkbaar goed is voor haar. Want ze is een hele vrolijke en tevreden baby
Wat bedoel je met 'huilen in de kiem smoren' Gaiagaia? Het lijkt alsof jij bedoelt dat je met troosten je kind het huilen zou ontzeggen. Mij lijkt dat onzin, want wat je ook doet, je hebt er geen controle over of je kindje daadwerkelijk zal stoppen met huilen. Dat ik haar niet 'laat huilen' betekent dat ik haar niet laat huilen zonder er naar toe te gaan, niet dat ik vind dat ze niet zou 'mogen' huilen of iets dergelijks. Mijn dochter huilt ook als ze compleet overprikkeld is. De beste manier om op een rustige manier die prikkels te verwerken is aan de borst of in mijn armen, in mijn ervaring.
Ik ga alleen voor mijzelf spreken. Ik liet en laat mijn kind nooit (alleen) huilen. Ja, het is weleens voorgekomen dat zoonlief bijna stikte in zijn zuur en ik net onder de douche stond. Dan ging ik er meteen onderuit en nam hem tegen me aan. Ik laat mijn kind niet huilen omdat ik dat niet goed vind en niet vanwege een opvatting van eoa stichting, beweging of wat dan ook. Als mijn zoon van 27 maanden nu 's nachts huilt, gaan we meteen naar hem toe en zullen we hem troosten in onze armen of aan mijn borst.
Ik bedoelde daarmee (zonder iemand aan te vallen die iets anders denkt ......het is mijn mening nl. maar) dat als een kindje niet de kans krijgt te huilen het ook zijn of haar prikkels niet op die manier kan verwerken. Ik heb het over de normale prikkels, ervaringen, nieuwe dingen...niet als een kind overprikkeld raakt door te veel indrukken. Ik denk ook dat er veel misverstanden zijn over laten huilen. Alsof dat betekent dat je je kindje helemaal alleen laat en er niet naar omkijkt. Bij mij is nl. laten huilen (mogen huilen): Goed luisteren naar het huiltje, laten horen dat ik er ben, nooit langer dan 10 minuten zonder haar aan te raken etc. En zo geldt het ook voor niet laten huilen...Ook dat zal niet betekenen dat bij elk huiltje het kind gelijk wordt opgepakt. Er zijn genoeg tussenreacties. Aanraken, zachtjes praten, etc. Ik denk dat veel moeders hier stiekem wel op een lijn zitten maar dat ze het of anders verwoorden of vanuit een ander standpunt bekijken. edit: en ik denk dat troosten er zeker wel voor zorgt dat je kindje stopt, of eerder stopt met huilen. Waardoor misschien (nogmaals dit is mijn mening en ik zeg tegen mijn vriend wel altijd dat ik gelijk heb , maar ik weet ook wel dat ik de waarheid niet in pacht heb) het gevoel bij je kindje ontstaat dat het niet vrij zijn of haar emoties mag tonen en hierdoor naar binnen gekeerd raakt. Ik wil graag dat mijn kindje een zeker, zelfstandig en zelfdenkend mens wordt en ook dit soort dingen draagt daar naar mijn mening aan bij. Wat dus niet zegt dat een ander dat ook moet denken want een doel kan op verschillende mainieren bereikt worden. Dit is onze manier.
Ik snap dat wel hoor - er zijn trouwens nu op de pre-peuterpuber-leeftijd wel degelijk momenten dat ik mijn dochter heel even laat betijen (ze werpt zich af en toe theatraal op de grond als we iets gaan doen wat zij niet wil), maar dat vond ik toch echt nog niet van toepassing op een jonge (<1 jaar) baby. Mijn idee bij wat jij schrijft (ik als mede-niet-de-waarheid-in-pacht-hebster ) is dat er een risico in schuilt om zulke volwassen redeneringen op zulke jonge wezens toe te passen. Het is waar dat het toevoegen van prikkels niet helpt bij een overprikkelde baby (of mens). Ik vind mijzelf geen prikkel als ik mijn dochter een borst geef of troost in mijn armen. Ik weet ook niet of het 'uithuilen' zoals bij volwassenen best wel eens kan opluchten, iets is dat niet te maken heeft met een hogere orde emoties die baby's nog niet hebben. Dat wil zeggen, ik interpreteerde tot voor kort het huilen echt niet als uiting van verdriet, maar maar als uiting van iets primairs (honger, pijn, ongemak,...). Pas later gaat het ook om andere dingen: mama die weggaat bij het kdv (vreselijk , gelukkig heeft ze dat maar kort erg gevonden), kindjes die speeltjes afpakken, dingen die niet gaan zoals zij wil. Ook in die gevallen vind ik troosten NIET hetzelfde als zeggen dat je die emotie niet mag hebben, ik benoem eigenlijk altijd naar haar toe (dwz. niet 'daar hoef je toch niet boos om te zijn?' maar 'dat vind je vervelend he?').
Tuurlijk huilen baby's anders dan dreumessen en peuters. En een hongerhuil is weer compleet anders dan een pijnhuil. Mijn zoontje is helemaal geen jengelaar, maar heeft wel veel pijn gekend en helaas nog. Als hij zich ter aarde stort, ga ik niet in de troostmodus hoor. Dan gaan we even babbelen hoe of wat en dan is het heel snel over.
Ben ik het mee eens. Ik bedenk ook altijd dat een baby geen verborgen agenda heeft. Een baby 'is' gewoon. Er zit nog totaal geen verborgen agenda of een groter besef van verbanden leggen in zo'n kleintje. Het gaat voor een groot deel ook op gevoel...soms zie ik gewoon dat ze eventjes haar energie in een huiltje kwijt moet...gewoon even 'los'. En dan 'laat' ik haar, maar ben wel duidelijk aanwezig en praat tegen haar en raak haar zo nu en dan aan. Het primaire waar jij het over hebt, dat idee heb ik ook, alleen nu begint onze dochter groter te worden en gaan er toch wat andere dingetjes meespelen (als ik wegloop gaat ze een beetje simmen, als het ineens heel druk is kan ze ook ineens omslaan en ze schrikt nu ook echt van dingen wat voorheen niet was). Het troosten: wat ik er mee bedoel vind ik moeilijk uit te leggen Ik denk dat het zo is dat een baby constant bezig is onafhankelijk te worden, want dat is een natuurlijk iets. Mensen zijn dan wel in vergelijking met dieren langer afhankelijk van hun verzorgers, toch blijft het uiteindelijke doel onafhankelijkheid. Troost is ook nodig bij het onafhankelijk worden (gevoel van veiligheid), maar een kindje zichzelf laten troosten is ook een stap naar onafhankelijkheid. Natuurlijk denkt een baby niet in deze bewoordingen, maar alleen in gevoel/primaire emoties en ik denk dat zolang je je kindje laat weten dat je er bent en het niet alleen laat, maar niet altijd oppakt om te troosten het ook leert/voelt dat mama (papa) altijd in de buurt is en daardoor toch een veilig gevoel heeft. Maar, en dat wil ik toch wel even benadrukken, dat vind ik niet bij pasgeboren baby's (juist om die primaire gevoelens). Tja, het is denk ik ook niet zo zwart wit...er zit een heel grijs gebied in het laten huilen of niet laten huilen.
Nou, ik denk dat eigenlijk ook. Als je gaat troosten, dan wil je dat het huilen stopt. Voor mijn gevoel zit daar wel wat in. Als ik mezelf neem (en ik weet niet in hoeverre een volwassene die huilt te vergelijken is met een baby/klein kind), als ik huil omdat ik er iets uit moet gooien en iemand komt dan met een goed bedoelde arm of iets, dan blokkeert dat het moment dat ik er iets uit wil gooien. Ik denk dus dat er wel wat in zit dat als je er meteen bent en het kind oppakt, dat je het dan uit zn ding haalt. Zal ook wel weer verschillend per situatie zijn. Mijn dochter was vanmiddag ook uit haar ding en begon eerst zeurend te huilen totdat het steeds erger werdt. Dan pak ik haar ook bij me, denk dan niet 'o die moet iets verwerken, succes'. Maar als ik haar zo naar bed breng en ze heeft dan een zeurend huiltje, dan laat ik dat wel even. Meestal gaat dat huiltje gewoon over en is er niets aan de hand.
denk ik ook. En toch, kom ik er soms achter "ik ben een mens" en ik heb niet altijd de juiste rek, de juiste hoeveelheid geduld, oneindig veel energie, om er altijd op de juiste manier voor mijn kind te zijn. Soms heb ik het gevoel, vooral rondom het huilen, dat we het zo perfect moeten doen en anders onze kinderen in hun sop laten gaar koken en dat hééeéééél egoistisch is, zoals die keer dat ik onder de douche ben gaan staan. Wat voelde ik me een slechte moeder, terwijl ik het op dat moment niet beter had kunnen doen, want ik had gewoon ff geen rek meer in het geheel. Ergens heb ik het gevoel, dat je zoiets niet mag zeggen, doen, denken en voelen....
Ik geloof helemaal niet dat een baby het nodig heeft om te huilen om zelfstandig te worden. Daar kan ik persoonlijk echt niks mee. Ik denk wel dat sommige moeders bang zijn voor een onzelfstandig kind dat altijd aan hun rokken zal hangen ofzo. Ja, je kan ook troostend praten, maar als een baby huilt heeft het veel meer aan lijfelijk contact met de moeder. Ik geloof heel sterk in een veilige hechting door lichamelijk troosten. Een kind dat veilig is gehecht zal juist heel goed zelfstandig kunnen functioneren.
DAt ben ik met je eens. Welke voorwaarden zijn er volgens jou nodig om een kind veilig te laten hechten? Denk je dat een kind op andere voorwaarden minder veilig gehecht zal zijn?
als vrouwen zwnager zijn roepen zeal dat babies moeten en horen te huilen, vind ik zo raar... ik heb hem zeker de eerste 6 mnd nog nooit alleen laten huilen...en toch is het altijd een super goede slaper geweest, ehlemaal zelfstandig alleen in slaap komen... ik ben helemaal niet bang dat mn kind niet zelfstandig genoeg zal zijn omdat ik hem hem nou eenmaal troost wanneer er wat is... vanaf het kruipen en staan ja valt ie wel es...oke bijd eeerste kik, regaeer ik helemaal niet..laat em eventjes...dan zge ik op een normale toon, heb je je bezeerd, kom maar dan kan ik je een kusje geven..9 van de 10 keren ziet ie een speeljt en is hij afgeleid ...op deze manier vind ik dat hij ook zelfstandig wordt...niet om het wisje wasje ah zielig roepen en troosten, terwijl ie mss helemala niet pijn heeft hooguti geschrokken... huilt ie nou direct hysterisch ga ik er meteen heen om hem op te pakken... maar die eerste tijd...verwennen bestaat heelmaal niet, rolt altijd zo makkelijk uit ieders mond...pfff
Ik heb verwennen niet genoemd....? Ik heb geprobeerd het zo voorzichtig mogelijk te brengen, geprobeerd precies uit te leggen wat ik bedoel en dan nog krijg ik het idee dat sommige mensen totaal niet (willen) snappen wat ik bedoel. Iets proberen te begrijpen is iets heel anders dan het er mee eens zijn. Ik probeer ook altijd een andere kant te bekijken en ik probeer mij te verplaatsen in andermans opvattingen. Ik begrijp namelijk wel wat de moeders die hun kind niet willen laten huilen bedoelen en/of proberen te bereiken en/of dat zij niet anders kunnen/willen omdat dit tegen hun gevoel indruist. Maar dat betekent niet dat ik het ook zo doe of wil doen. In een gezonde discussie geef je je mening en argumenten daarvoor, het is helemaal niet constructief om op de mening van een ander af te geven omdat jij zelf niet zo denkt. Dan is een discussie zo klaar...plus je bereikt er never nooit niet mee dat de ander zijn mening zal bijstellen. Ik vind het fijn om andere meningen te horen omdat daaruit misschien wel blijkt dat ik het zelf anders kan gaan doen of dat ik eens anders zou moeten gaan denken over bepaalde dingen. Anyway...veilige hechting bereik je zeker door lichamelijk troosten, dat denk ik ook. Maar ik zie geen gevaar in je kind af en toe laten huilen omdat je nu eenmaal niet altijd elke seconde paraat kan staan en ik denk ook dat het soms zelfs wel goed is voor een kind (vanaf een bepaalde leeftijd). Ik laat het hier maar bij....
Je hebt denk ik een bepaald beeld erbij wat goed is om een kind veilig te laten hechten? Als je anders doet dan dat beeld, zal het kind dan per definitie slechter hechten?
Ik heb niet zoveel tijd, maar ik las even deze zin.... Ik verwen mijn dochter door en door als het me even lukt. Ik knuffel haar rot, ik kom zoveel als het me lukt tegemoed aan wat zij nodig heeft. Liefde en genegenheid vind ik heel belangrijk en ik zeg altijd maar daarnaast.....beter verwend dan verwaarloosd. En wat is verwend? Een kind wat weg gestuurd wordt met alles wat het maar hebben wil, is niet verwend, maar wordt verwaarloosd. Weer een andere discussie trouwens.
Ik kan soms best begrip opbrengen voor wat een ander doet, ook al is het mijn ding niet, maar met laten huilen, kan ik dat dus simpelweg niet. Iedere vezel in mijn lijf wil dan naar mijn kind. Ik heb de afgelopen weken twee keer iets naars meegemaakt. De eerste keer zag ik een net bevallen moeder in de P.renatal, die daar met een rood aanlopend krijsend kind in de MC uitgebreid liep rond te snuffelen. Net alsof ze het niet hoorde. Vervolgens staat ze voor me in de rij bij de kassa en ik vraag of het geen honger is en of het meisje geen pijn had, want het kind huilde enorm overstuur. Nee, het had net een fles op en het was slaap en ze ging nu naar huis. Kom ik verdorie datzelfde mens zeker een half uur later tegen in de Hema met nog steeds een krijsend kind. Dan moet je net mij hebben hoor. Ik heb haar gevraagd of ze niet even haar kind kon oppakken om te troosten. Tweede geval was hier in het dorp waar een baby van ongeveer een jaar buiten in de wandelwagen zat te krijsen op een werkplaats bij een huis dat gerenoveerd werd en waar dakpannen in een container werden gegooid. Dat gaf een ongelooflijke herrie en geen ouder te bekennen. Ik kon zelf niet blijven staan, want ik had mijn zoontje bij me en het was echt een pokkenherrie en stofbende waar ik niet in wou staan. Ik heb nog van een afstandje zitten kijken of er iemand naar dat kind toe ging, maar nee hoor... Mijn hart breekt dan en ik heb dan sterk de neiging zo'n huilend kind tegen me aan te drukken, serieus. Ik snap niet hoe je als ouder je kind zo kan laten huilen! Ik snap dus niet dat dat bestaat. Niet paraat kunnen staan als je op de wc zit of net onder de douche staat, dat heb ik zelf ook al genoemd. Die paar minuten is onmacht, geen onwil. Maar moeders die hun kind maar laten huilen, omdat ze niet meer weten wat ze moeten doen en 'het niet meer aankunnen' daar heb ik persoonlijk geen greintje respect voor. En dat wil ik niet eens kunnen begrijpen. Ik kan nog geen situatie bedenken dat ik mijn kind zou kunnen laten huilen. Kan me ook niet voorstellen waarvoor dat goed zou kunnen zijn. Maar wat ik al zei: mijn zoontje is een tevreden vrolijk mannetje dat net zomaar brult of jengelt om aandacht of als het zijn zin niet krijgt. Als hij huilt dan is er in 99 van de 100 keer ook echt wat aan de hand.
Gaiagaia, ik reageer niet per se op jou persoonlijk...maar uit gewoon mijn visie... ik kan me voor een deel namelijk ook vinden in jou manier van doen..maar ook een deel in juist het tegenovergestelde..
idem Ergens dnek ikd an, zijn ze ehct ZO onzeker...ben je zooo bangd at je je kind verwend oid....of had je dit dan helemaaaal niet verwacht met het krijgen van een kindje!? Of vind je het gewoon niet zielig voor je kindje...je NET geboren babietje... dat eerste voorbeeld heb ik ook es meegemaakt...een HEEL dik ingepakt kind...krijsend ehct krijsend...ik zag al gelijkd at het kind verging van de hitte...winkels in en uit is ehct verschrikkelijk voor ene baby...laat staan helemaal dik ingepakt..iks nap het wel..die moeder is bang het kindje te koud te kleden, maar dit wer dcompleet genegeeerd... even later kwma ik haar tegen in de v&d!...kleertjes uit...zag dat kind helemaal bijkomen, rood koppie van al dat gehuil...en warmte natuurlijk ook nog es extra door al dat gehuil...ehct zielig... maargoed dit makat haar geen slechte moeder ofzo...maar dan dnek ik..zo makkelijk word er soms gedahct doro moeders..zo van een baby huilt nou "eenmaal" dat slaat echt enrgens op...ehcct heel rare gedachte